Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Academia de Studii Economice στο Βουκουρέστι. Σήμερα ζει στη Κρήτη, στο Μεγάλο Κάστρο και εργάζεται στη Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού, Τουρισμού και Ανάπτυξης Ηρακλείου. Με τον Γιάννη Ξυλούρη (Ψαρογιάννη) παρουσίασαν το μουσικό έργο “Εωτόκριτος” ενώ η θεατρική διασκευή του, παρουσιάστηκε από το Θέατρο Κρήτης και την Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου. Με το Μιχάλη Ξυδάκη οργάνωσαν το μουσικό σχήμα “Το κάλεσμα της φύσης” κι έχουν παρουσιάσει τις μουσικές εργασίες, “Το Κάλεσμα της Φύσης”, “Η Κραυγή της Φύσης” και “Αδέσποτες Κουβέντες”. Συμμετέχουν σε συναυλίες και μουσικοποιητικές βραδιές τόσο στον τόπο μας όσο και στο εξωτερικό. Με τον Γιώργο Γκερεδάκη παρουσίασαν την εργασία, “Πρωί και Βράδυ” και με τον Νίκο Λιανέρη την “Ορμή και Θύελλα”. Έχει ακόμη επιμεληθεί τις μουσικές εργασίες “Παρέες της Κρήτης-Μελαμπες”, αφιέρωμα στον Κώστα Μουντάκη κ.α. Είναι δημιουργός των ραδιοφωνικών εκπομπών, “Ταξιδεύοντας με τη σκιά μου”, “Σμιλεύοντας το χρόνο”, “Κόσμος κι όνειρο είναι ένα”, “Μύριες χρυσές αθιβολές” και “Μεταξύ αναρχίας, ανταρσίας και ελευθερίας”. Άρθρα, αφιερώματα και μελέτες του δημοσιεύονται στον ντόπιο και διεθνή, έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Τα πουλιά της ψυχής μου (2017), Ταξιδευτής
Ποίηση
Οι αλήτες στα Βαλκάνια (2004), Προπομπός
Ο άσωτος που δεν επέστρεψε ποτέ (2007), Προπομπός
Η Υφάντρα που υφαίνει και ξεφαίνει… (2022), Ταξιδευτής
Η Υφάντρα που υφαίνει και ξεφαίνει… – Κωστής Μουδάτσος
Μια ποιητική εργασία πολλών χρονών μέσα από τη ζωή μας, τους πόνους αλλά και τα μεράκια των ανθρώπων. Γιατί εμείς θέλομε να σμίγομε τον κόσμο με τη Τέχνη ενάντια στους πολέμους, στη βαρβαρότητα και στη κοινωνική αναλγησία των μικρών ηγετών με τα ανόσια τους έργα, που βλέποντάς τα η Φύση φρίττει!
Εμείς τραγουδάμε για τα παιδιά και το χαμόγελό τους, για τον έρωτα και την αγάπη, για τους ηλίανθους που αναζητούν τον ήλιο να στρέψουν τα μάτια τους!
Εμείς αγαπούμε τη ζωή και τους αγαπητικούς της ζωής, μα και τους εραστές της Τέχνης και του Πολιτισμού! Από εσάς εμπνεόμαστε και σε εσάς ξαναγυρνάει ό,τι κι αν φτιάχνομε. Άλλωστε οι ρίζες της καρδιάς μας είναι στις καρδιές σας!
Τα χρόνια που έρχονται κρύβουν ανομβρία και ξηρασία. Η ποίηση, ο στίχος, οι λέξεις και οι νότες είναι το νερό και η τροφή μας.
Η Φύση και το κάλεσμά της είναι η πρόκληση στην εποχή μας. Η μαγεία της ζωής, η αγάπη για την κοινωνία και τους τόπους μας, η ιστορία του λαού μας, τα οράματα, οι έρωτες των αγαπητικών της ζωής είναι στη θράκα του μυαλού μας. Ο έρωτας είναι πηγή ζωής. Η ενεργητική στάση ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και κατεστημένης τάξης των πραγμάτων είναι πηγή ζωής.
Ο ήλιος και το φως είναι τα σύμβολά μας. Μας αρέσει η περιπέτεια σε δύσκολους δρόμους που δεν ξέρομε πού θα μας βγάλουν. Ξέρομε, όμως, ότι γράφομε για το φως του λαού, των λαών και τη ζωή στη Γη.
Νοιώθομε τους παλιούς κόσμους για να δούμε τους νέους πώς πρέπει να είναι και να εξελίσσονται.
Τούτη η δυναμική ενέργεια μεταμορφώνεται σε καλλιτεχνική. Το φως του λαού μας είναι τόσο όμορφο και τόσο δυνατό!
Κωστής Μουδάτσος
Ποίηση, Ταξιδευτής, 2022, 164 σελ.
Τα πουλιά της ψυχής μου – Κωστής Μουδάτσος
“Εγώ δεν είμαι κήρυκας να περιγράφω την λουσάτη ζωή της νεόπλουτης κοινωνίας. Ούτε τις αναμνήσεις των καταστροφέων της ζωής. Ό,τι θωρώ μολογώ. Για ό,τι ζούμε, για ό,τι αντιπροσωπεύουμε εμείς και οι φίλοι μας, τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας, γράφω.
Όπως τα αντιλαμβάνομαι κι ανάλογα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Δεν μου αρέσουν οι γραμμές και οι κατευθύνσεις. Παίζω τα παιγνίδια μου με το φως, στο πέρασμα του χρόνου στο τόπο μας. Δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε ψυχρός εκτελεστής παραγγελιών. Το κέφι μου κάνω. Ούτε θέλω να αναπαράγω λαϊκές δεισιδαιμονίες και δοξασίες από το τζάκι της γιαγιάς. Δεν θέλω ο αναγνώστης να σπαταλά το χρόνο του στην παραδοσιολαγνεία. Ψάχνω την ομορφιά της παλιάς εποχής, μα και τα δώρα που προσφέρει στην νέα, χωρίς έτοιμες ιδέες. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει κι αυτόν προσπαθώ να εκφράσω. Καταγγέλλω ό,τι ασκημίζει τη ζωή και τη ψυχή μας. Μα, πάνω από όλα είμαι ο εαυτός μου, ο ορατός και ο αόρατος, αλλά και ο αυστηρός κριτής του ίδιου του εαυτού μου. Διαλαλώ ότι “Του Γέρου Κόσμου η Καρδιά, Καινούργιο Αίμα Θέλει!”
Τα κείμενα και τα κιτάπια μου, δεν αποτελούν πραμάτειες, στα ράφια της βιομηχανίας. Στις πλάτες κουβαλώ αμαρτίες της ζωής μου. Είμαι ένας πλανόδιος πραματευτής που διαλαλώ ιδέες. Είναι η κραυγή και ο ψίθυρός μου. Καθημερινά τσακώνομαι με τον αόρατο εαυτό μου για να παραμένει νέος και αλητόβιος. Εραστής της ζωής και της τέχνης.
Διηγήματα, Ταξιδευτής, 2017, 304 σελ.
Ο άσωτος που δεν επέστρεψε ποτέ – Κωστής Μουδάτσος
“… Του γέρου κόσμου η καρδιά καινούργιο αίμα θέλει.
Διψούν τα χείλη για φιλιά και χάδι τα μαλλιά μου
μα το φιλί της κοπελιάς είναι φωτιά και μπόρα.
Είπα το ‘γω και λέω το μα ‘σεις μου λέτε όχι
που κι η περίεργη ζωή μου δείχνει πως δεν το ‘χει.
Γύφτισσα μάνα βύζαξα μωρέ Μουσταποστόλη
κι άμα τον θέλεις το Θεό θα σου μαλάξω ένα…”
“… Βάνω ζωή στα χρόνια μου κι όχι χρόνια στο χρόνο
να ζει κανείς ή να μη ζει και ας γλεντά τον πόνο…”
“… Τι διάολο τάξιμο είναι αυτό να πρέπει να αναθιβάνω τα ανείπωτα! Άλλο να τα θωρείς και να τα ζεις κι άλλο να διηγάσαι τα όσα δεν βάνει ούτε ο μαύρος ο νους! Μου τρώει όμως τα σωθικά το χρέος να μιλήσω για τις τραβάγιες των ζωντανών. Τη νύχτα της κόλασης δεν τη φωτίζουν αστέρια. Μαυροσκοτεινιασμένα νέφαλα ξερνούν τις απειλές τους. Γαστρώνετα η γης, γεννά και πάλι ανεγογυρεύεται. Άλλος τη ρίχνει κι άλλος παρακαλεί κι άλλος γι’ αλλού την τύχη του γυρεύει. Λύνεται το λαρύγγι κλαίγοντας για να βρει παρηγοριά η ψυχή στην ψεύτρα ζωή. Περνάνε οι μέρες κι ο καιρός σαν ο τροχός γυρίζει, μα ο νους δεν λέει να ξεπλαντάξει. Κυκλοθυμικός και φουρτουνιασμένος είναι πνιγμένος στην αντάρα. Ανυπόφορος, απάλευτος και ακοινώνητος. Πώς να βρει το δρόμο για το λιμάνι με τέτοια καταχνιά; Χαράζει ρότα αρμενίζοντας στις φουρτούνες μισοπέλαγα με πλώρη το άγνωστο, ριψοκίνδυνο και μυστηριακό!
Ας ξετυλίξω λοιπόν το κουβαράκι στους λαβύρινθους…”
Ποίηση, Προπομπός, 2007, 384 σελ.
Οι αλήτες στα Βαλκάνια – Κωστής Μουδάτσος
“Είν’ η φωνή μου στεναγμός και ψίθυρος του πάθους
είν’ η φωνή μου σπαραγμός στα όνειρα του λάθους.”
“Φωνή που μένεις άφωνη μες την απελπισία
μικρό πουλί κι ανήμπορο, σφαχτάρι στη θυσία
κορμί μου μοσκομύριστο, χαρά της αγκαλιάς μου
άστα κανάκια τ’ έρωτα, οργής να βγει φωτιάς μου.
Τ’ ολέθρου δαίμονας σαν ‘ρθει κι έχει καημό της βίας
στο δίκιο θε να κρατηθώ, στη βίγλα της θυσίας.
Κι αν θάνατος ανόσιος μας σκέπασεν τα μάτια
του κόσμου θα ναυλώσουμε τ’ ονείρου τα καράβια.
Τι να σας πω; τι να μην πω; Πες μου τι να θρηνήσω;
και πώς να πω τον πόνο μου; να τον μοιρολογήσω;”
“Άψε φωτιά χωρίς φωτιά, στ’ άστρα να τραγουδίσεις
το ποταμό ν’ αγκαλιαστείς πίσω να τον γυρίσεις.”
“Τον αντρειωμένο μην τον κλαις την ώρα που θα φεύγει
πιάσε σκοπό τση λεβεντιάς, να ‘χει όταν μισεύγει.”
“Τ’ αγιόκλημα σκαρφάλωσε στη ρίζα, στο πρινάρι
αμοναχό του δεν μπορεί να ζει το παλλικάρι.
Στον ασκιανό του πριναριού τ’ αγέρι θα φυσήσει
τις σαϊτιές του έρωτα να σου τις μουρμουρίσει…”
Ποίηση, Προπομπός, 2004, 184 σελ.
Πηγές: Biblionet, Προπομπός, Ταξιδευτής
