Σπούδασε νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Με τη θεατρική ομάδα της σχολής παρουσίασε και τα πρώτα του κείμενα. Έκανε μεταπτυχιακό στο ποινικό δίκαιο και στην εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έγραψε επιθεωρησιακά κείμενα για το Θεσσαλικό Θέατρο (“Κάτι τρέχει στα γύφτικα”, 1979, “Χαιρέτα μου τον πλάτανο”, 1980). Συνέχισε στην Αθήνα με την Ελεύθερη Σκηνή (“Της Ελλάδας το κάγκελο”, “Αλλαγή και πάνω τούρλα”). Με τον Γιάννη Ξανθούλη έγραψε μεταξύ 1982-1986 τα “Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως”, “Του ΠΑΣΟΚ τους τον χαβά”, “Μια στο καρφί και μια στο πέταλο” και “Χαράτσι από τον Ανδρέα τον Απάτσι”, που έδωσαν νέα πνοή στην επιθεώρηση. Το 1983 έγραψε με τον Παντελή Βούλγαρη την τηλεοπτική σειρά “Οι απόμαχοι”. Το 1984 έπαιξε στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή “Σιγά, η πατρίδα κοιμάται”. Το 1986 υποδύθηκε τη Λυσιστράτη στην ομώνυμη παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά. Συνέχισε γράφοντας και παρουσιάζοντας τις επιθεωρήσεις και μετ-επιθεωρήσεις, όπως τις χαρακτηρίζει, “Τι είδε ο Γιαπωνέζος” (1987), “Ελλάς κατόπιν αορτής” (1989), “Ήταν ένα μικρό καράβι” (1990), “Κάτι έχω να σας πω” (1991), “Επιτέλους μόνοι” (1994), “Η Κυριακή των παπουτσιών” (1997), “Τα λέμε” (2002), “Κι αέρας στα πανιά μας!” (2003), “Πού πάει αυτό το λεωφορείο;” (2004) και “Ο βιοπαλαιστής στη στέγη” (2008), που τον καταξίωσαν ως ανανεωτή του είδους με μεγάλη λαϊκή απήχηση. Το 1988 ανέβασε το “‘Ημερολόγιο ενός τρελού” του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, το 1993 πρωταγωνίστησε στην “Όπερα της πεντάρας” σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν, υποδύθηκε τον αφηγητή στο “O Πέτρος και ο λύκος” του Προκόφιεφ και άρχισε στο Mega την πιο πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, “Δέκα μικροί Μήτσοι”. Το 1994 πρωταγωνίστησε στην τηλεταινία του Νίκου Νικολαΐδη “Το κορίτσι με τις βαλίτσες” και στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή “Καβάφης”. To 1999 γύρισε στην Αυστραλία και στην Κρήτη την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Φοβού τους Έλληνες” σε σκηνοθεσία ΤζωνΤατούλης. Ακολούθησαν οι ταινίες “Ο καλύτερός μου φίλος” (2001) που σκηνοθέτησε με τον Γιώργο Λάνθιμο και “Ρ20” (2004) που σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Το καλοκαίρι του 2002 παρουσίασε το μονόλογο “Οι ηλικίες του γελοίου” σε δραματουργική σύνθεση Κ. Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Το 2004 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο στον “Πλούτο” του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Επανήλθε στο αργολικό θέατρο το 2005 με τους “Αχαρνής” του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Από το 2004 παρουσιάζει μέσα από τον Alpha το σατιρικό δελτίο ειδήσεων “Αλ-Τσαντίρι Νιουζ”. Το 2005 ανέβασε το έργο “Hysteria” του Τέρυ Τζόνσον σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Το 2007 πρωταγωνίστησε στο “El Greco” του Γιάννη Σμαραγδή. Το 2009 στην τηλεοπτική εκπομπή σειράς Μεγάλοι Έλληνες, μια παραγωγή του ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, αναδείχθηκε ως ένας εκ των εκατό μεγαλύτερων Ελλήνων όλων των εποχών, καταλαμβάνοντας την 83η θέση. Ο ίδιος εξέφρασε την εκτίμησή του αργότερα, μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής του Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Το 2012 πραγματοποιεί την πρώτη του διεθνή περιοδεία με την παράσταση “Sorry, I’m Greek”. Στίχους του έχουν μελοποιήσει οι Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θάνος Μικρούτσικος, Διονύσης Τσακνής και έχουν τραγουδήσει οι Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.ά.
Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου (2021), Διόπτρα
Νεοελληνικό χιούμορ-Σάτιρα
Αλ-Τσαντίρι μπουκ (2012), Εκδόσεις Καστανιώτη
Θεατρικά έργα
Η Κυριακή των παπουτσιών (1998), Κέδρος
Τα λέμε (2003), Εκδόσεις Καστανιώτη
Η Κυριακή των παπουτσιών (2008), Κέδρος
Ημερολόγια
Ο βιοπαλαιστής στη στέγη 2009 (2008), Libro
Συλλογικά έργα
Αλφαβητάριο, Λα λα, Λόλα (1993), Εκδόσεις Καστανιώτη
Η χώρα των Λαπιθών (2001), Ζαρζώνη
Μελίνα: ένας κόσμος (2009), Εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”
Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου – Λάκης Λαζόπουλος
Όσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιο που μας είχε χαρίσει ο χρόνος. Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα. Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πώς η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί- σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.
Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί.
Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων.
Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε πια φύγει.
Έμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής.
Και τα φουστάνια της, που άλλες γυναίκες πια θα φοράνε.
Η πάλη με τον καρκίνο είναι μια πάλη με ένα θηρίο που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει.
Μια αφήγηση στην οποία η φωνή του αντηχεί σε κάθε γραμμή. Μια ιστορία που δίνει το σκληρότερο μάθημα ζωής. Η στιγμή που όλοι φοβόμαστε.
Πώς θα είναι αυτή η στιγμή; σκέφτηκα. Άναψε πράσινο, σκούπισα τα δάκρυα βιαστικά, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο πολύ καιρό, και έβαλα το χαμόγελο επάνω μου, σαν ξένο ρούχο.
Καιρός πολύς που ένιωθα ότι είμαι κάτι σαν άγαλμα, που επειδή οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να με βλέπουν χαμογελαστό, δεν θα έπρεπε εγώ σε καμία περίπτωση να πειράξω τη σχεδόν μαρμάρινη όψη μου, χαραγμένη από μια άλλη συναισθηματική μου πλευρά. Τα δάκρυα δεν υπάκουσαν παρ’ όλα αυτά και έκαναν μια ανθρώπινη βόλτα στο πρόσωπό μου, με χίλιες δυο προφυλάξεις, ώστε να μη με δουν από τα διπλανά αυτοκίνητα.
Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Για την παραδοχή και την εξομολόγηση για αυτά που έκανε και κανείς δεν έμαθε. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.
Τι είναι έρωτας;
Έρωτας είναι δυο άλογα που σέρνουν ένα κάρο μαζί και έτσι τρέχει γρήγορα το κάρο.
Κι αγάπη τι είναι;
Αγάπη είναι όταν φύγουν τα άλογα και πρέπει να κουβαλήσετε το κάρο οι δυο σας, μόνοι σας.
Λοιπόν, το κουβαλήσαμε μαζί το κάρο. Ίσως η ίδια κουράστηκε, αλλά τώρα με βλέπει να κουβαλάω μόνος μου το κάρο της αγάπης μας.
Αφηγήσεις, Μαρτυρίες, Διόπτρα, 2021, 364 σελ.
Αλ-Τσαντίρι μπουκ – Λάκης Λαζόπουλος
“Η σάτιρα έχει την αθωότητα του παιδιού που δεν υπολογίζει τις συνέπειες. Αν αρχίσω να κάνω σκόντο σ’ αυτή την αθωότητα, δεν θα κάνω σάτιρα αλλά δελτίο ειδήσεων. Η σάτιρα δεν είναι βασισμένη στις ισορροπίες αλλά στην ανισορροπία. Το χιούμορ είναι φυσικά δημοφιλέστερο από την εξουσία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνην: δεν αποφασίζει για τις ζωές των ανθρώπων, ενώ η εξουσία αποφασίζει, και μάλιστα συχνά αποφασίζει άδικα. Το χιούμορ είναι σαν να κοιτάς τον ουρανό: όποιος κι αν είσαι, αν κοιτάξεις ψηλά, την ίδια ανάταση σου δημιουργεί. Οι άνθρωποι νιώθουν λύτρωση όταν ακούνε δυνατά την ίδια τους τη σκέψη. Μια ελεύθερη σατιρική εκπομπή ξεφοβίζει τον κόσμο. Και μόνο μια κοινωνία που δεν φοβάται μπορεί να δημιουργήσει.”
Λάκης Λαζόπουλος
Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, αντιδράσαμε, ξεσηκωθήκαμε παρακολουθώντας το “Αλ-Τσαντίρι Νιουζ”. Τώρα ο Μήτσος, η Ελενίτσα, η Χρυσούλα και οι άλλοι ήρωες της καθημερινότητάς μας εγκαταλείπουν για λίγο το στούντιο και κάνουν κατάληψη στο τυπογραφείο. Απολαύστε χωρίς τηλεκοντρόλ τα πιο σπαρταριστά και καυστικά κείμενα των τελευταίων χρόνων. Και μαζί τις εξομολογήσεις του Λάκη Λαζόπουλου στον Φώτη Απέργη για παλιά τραύματα και νέα θαύματα. Για τους μαρκαδόρους που λατρεύει και τους μιζαδόρους που παιδεύει. Για ό,τι τον συνεγείρει και ό,τι τον εξεγείρει.
Επιμέλεια: Φώτης Απέργης
Νεοελληνικό χιούμορ, Τηλεόραση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, 251 σελ.
Ο βιοπαλαιστής στη στέγη 2009 – Λάκης Λαζόπουλος
Νέα διέξοδο βρήκε το ανεξάντλητο καλλιτεχνικό δαιμόνιο του Λάκη Λαζόπουλου.
Ένα ημερολόγιο για το 2009. Αναμνηστικό, διότι περιέχει φωτογραφίες από την παράσταση “Βιοπαλαιστής στη στέγη” που μόλις ανέβηκε στο Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Συλλεκτικό, διότι περιέχει δώδεκα σκέψεις του καλλιτέχνη για την καθημερινότητα, μία για κάθε μήνα, με το γνωστό γλυκόπικρο χιούμορ του.
Το ημερολόγιο “Βιοπαλαιστής στη στέγη 2009”, χρωματιστό για να σας γεμίζει αισιοδοξία και μικρό για να μην το αποχωρίζεστε ποτέ, όπως ακριβώς ήθελε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
Ημερολόγιο, Libro, 2008, 424 σελ.
Τα λέμε – Λάκης Λαζόπουλος
Δύο άνθρωποι συναντιώνται από λάθος στο γραφείο του ψυχαναλυτή τους. Καθώς εκείνος αργεί να φτάσει, γιατί έχει μπλοκάρει στην κίνηση, αυτοί αρχίζουν να μιλάνε και να ανοίγονται σιγά σιγά ο ένας στον άλλον.
Μια απίστευτη σχέση αναπτύσσεται μεταξύ τους, αλλά η αλήθεια δεν αντέχει να στηρίξει μέχρι τέλους τα ψέματα που ο καθένας έχει πει στον άλλον.
Την ώρα που κινδυνεύει να σωριαστεί το οικοδόμημα της σχέσης τους κάτω από το βάρος αποκαλύψεων σκοτεινών πλευρών της προσωπικότητας του καθενός, ένας μανιακός δολοφόνος μπαίνει μέσα στο χώρο από το διπλανό μπαλκόνι και εκεί βλέπουμε μια άλλη εκδοχή των ηρώων μας, μια άλλη πτυχή του εαυτού τους, ενώ η εξέλιξη της ιστορίας παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Επειδή η ζωή μοιάζει με σενάριο που κάποιος το ‘χει γράψει κι εμείς παίζουμε ερήμην μας…
Θεατρικό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2003, 154 σελ.
Η Κυριακή των παπουτσιών – Λάκης Λαζόπουλος
Τίποτα δε φχαριστήθηκα, σκατά φχαριστήθηκα, κι αυτός είναι ωραίος τίτλος για το βιβλίο «Σκατά φχαριστήθηκα», ούτε την γκόμενα φχαριστήθηκα, ούτε τη γυναίκα φχαριστήθηκα, ήμουνα με τη γυναίκα, είχα το μυαλό μου στην γκόμενα, είχα το άγχος πότε θα γυρίσω πίσω, έβαλα και στο πουλί μου δύσκολα, όταν είναι να κάνει καριέρα κότας και το βάζεις να κάνει καριέρα αετού, δε θα σαλέψει κι αυτό; Κάθομαι και σκέφτομαι τι έφταιξε, τι έφταιξε, και στο μόνο που καταλήγω είναι αυτά τα μη, το κεφάλι μου έχει μόνο ένα μη μέσα, μη μη από το σπίτι, μη απ’ το σχολείο, μη απ’ την εκκλησία, μη μη, το σωστό, μη μη, λες κι η ζωή είναι ένα κινέζικο βάζο εύθραυστο που το παίρνει ο κάθε άνθρωπος και πρέπει να φτάσει, σ’ όποια ηλικία φτάσει, και ν’ ακουμπήσει το βάζο νικητής. Και φτάνω σ’ αυτή την ηλικία και δεν υπάρχει βάζο, με δύο άδεια χέρια πήγαινα ο μαλάκας, και πώς να γυρίσεις πίσω να πεις στη ζωή, ξέρεις, δε θέλω βάζο, εγώ θέλω να πάω με δύο χέρια ελεύθερα, δε γίνεται, ομολογώ, δεν μπορώ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου.
Θεατρικό, Κέδρος, 1998, 174 σελ.
Πηγές: Biblionet, Διόπτρα, Εκδόσεις Καστανιώτη, Libro, Κέδρος
