Λεία Βιτάλη

Άπαντα τα θεατρικά – Λεία Βιτάλη

Τόμος Γ


Περιεχόμενα:
– Μια δραματουργία αιχμής, του Κώστα Γεωργουσόπουλου
– Το θέατρο της Λείας Βιτάλη γενικώς και ειδικώς, της Κυριακής Πετράκου
Συνεντεύξεις
– Ο ένατος γάμος
– Ζεϊμπέκικο
– Νύχτα στην Εθνική
Παραστάσεις
Κριτικές
Ο ένατος γάμος
Ζεϊμπέκικο
Νύχτα στην Εθνική

Θεατρικά, Αιγόκερως, 2018, 162 σελ.

Ροστμπίφ – Λεία Βιτάλη

Ο δισταγμός της Κλυταιμνήστρας πριν από το φόνο


Στο “Ροστμπίφ” (“Ο δισταγμός της Κλυταιμνήστρας πριν από το φόνο”) οι ήρωες βρίσκονται απογυμνωμένοι ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κίβδηλα πρόσωπα που παριστάνουν τους ζωντανούς, που παριστάνουν πως νιώθουν, βρίσκονται παγιδευμένα στο δίχτυ που οι ίδιοι έχουν στήσει. Σε ένα χειρουργείο-κουζίνα, η Κλυταιμνήστρα ακονίζει τα μαχαίρια της αναζητώντας το θύμα που θα της φέρει την εξιλέωση και την πολυπόθητη ερμηνεία. Άνθρωποι σκιές που έχουν χάσει τον εαυτό τους, αυτό που ήταν κάποτε. Σκλάβοι ο ένας του άλλου, πιασμένοι στις παγίδες που οι ίδιοι έστηναν. Μια μοντέρνα εκδοχή και εδώ, όπως και στο “Τζιν Φιζ”, του αρχαίου μύθου, όπου οι άνθρωποι κατατρώγονται και εξολοθρεύονται προσπαθώντας να απαλλαχθούν από τα δεσμά τους. Ο ανώνυμος άνδρας που καταφθάνει γίνεται το θύμα τους στην προσπάθειά τους να βρουν τη γαλήνη, που όμως δεν θα έρθει.

Θεατρικό, Αιγόκερως, 2018, 72 σελ.

Ο ένατος γάμος – Λεία Βιτάλη

Ο ένατος γάμος είναι η ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα που ξεκίνησε πριν από 55 χρόνια για να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο σήμερα. Και παράλληλα ένα σχόλιο στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα του άκρατου καταναλωτισμού, της κοινωνικής διαφθοράς και της απληστίας.

Θεατρικό, Αιγόκερως, 2011, 64 σελ.

Άπαντα τα θεατρικά – Λεία Βιτάλη

Τόμος B


«ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»
Ο Συγγραφέας που θα ξέρει τον άνθρωπο όπως ο Μπαλζάκ, και το θέατρο όπως ο Σκριμπ, θα είναι ο μεγαλύτερος δραματουργός του κόσμου», έγραφε ο Αλέξανδρος Δουμάς, ένας από τους πρωτοπόρους του ρεαλισμού.
Η Λεία Βιτάλη γράφει ένα θέατρο σκληρό, ένα θα το έλεγα, «ρεαλιστικό μελόδραμα», που φτάνει σε μια τραγική ρεαλιστική «φάρσα».
Η Βιτάλη με το τελευταίο της έργο Rock Story αλλά και το παλαιότερο που πρόσφατα διάβασα “Θηρία στην αποθήκη” μάς δείχνει πως οι αγώνες και η πάλη στο κοινωνικό γίγνεσθαι τής δίνουν το υλικό για τη δημιουργία μιας σύγχρονης τραγωδίας. Συγκεντρώνει την προσοχή της στην απόδοση της ψυχολογικής αλήθειας για την κατανόηση των ανθρωπίνων σχέσεων και των κοινωνικών δυνάμεων που μας περιστοιχίζουν.
Η Βιτάλη γράφει ένα σύγχρονο δυνατό πολιτικό θέατρο, χωρίς μπροσούρες και κηρύγματα, πολεμά και ξεσκεπάζει τους συμβιβασμούς, την απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ τα γρανάζια της ψευτιάς, της συνθηκολόγησης. Η Βιτάλη μας ανοίγει ένα χώρο στο να ανασάνει ο Έρωτας και η Αγάπη.
(Κώστας Κουτσομύτης, από την παρουσίαση της έκδοσης)
Περιέχει τα θεατρικά έργα: ROCK STORY, ΘΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ, ΕΥΑΝΝΑ, ΡΟΣΤΜΠΙΦ, ΤΖΙΝ ΦΙΖ

Θεατρικά, Αιγόκερως, 2010, 320 σελ.

Άπαντα τα θεατρικά – Λεία Βιτάλη

Τόμος Α


Περιέχει τα θεατρικά έργα: “Addio del Passato”, “Αγάπα με!”, “Το μεγάλο παιχνίδι”, “Το γεύμα”.

Θεατρικά, Αιγόκερως, 2008, 301 σελ.

Ιερή παγίδα – Λεία Βιτάλη

Το απόκρυφο χρονικό της Κωνσταντινούπολης


Η Ιερή Παγίδα είναι η κρυμμένη, από την επίσημη ιστορία, ζωή ενός δεκατετράχρονου πανέμορφου βυζαντινού πρίγκιπα, γιου του πρωθυπουργού Λουκά Νοταρά, που, νομίζοντας ότι πολεμά το κακό, πέφτει ο ίδιος θύμα των σκοτεινών δυνάμεων του Βυζαντίου και του ερωτικού πόθου του Σουλτάνου Μωάμεθ του Πορθητή.
Μια μυθιστορηματική εκδοχή της ιστορικής άλωσης της Πόλης με τα επακόλουθά της, ιδωμένη από τα έκπληκτα μάτια ενός μικρού κοριτσιού που, εξιστορώντας την πλάνη και το τέλος του χαρισματικού αδερφού της, ουσιαστικά μιλάει για την πλάνη ενός ολόκληρου κόσμου και για το τέλος μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας, μέχρι το κατώφλι μιας νέας αρχής.
Ένα μεσαιωνικό χρονικό σε τρεις πόλεις: Κωνσταντινούπολη, Αδριανούπολη (Εντίρνε), Βενετία, όπου μπλέκονται επικίνδυνα τα παιχνίδια εξουσίας με τον ερωτικό πόθο, το Ισλάμ με το Χριστιανισμό, οι Έλληνες με τους ειδωλολάτρες και η Δύση με την Ανατολή.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2006, 417 σελ.

Σκοτεινές μητέρες – Λεία Βιτάλη

Τέσσερις ιστορίες


Δαιμονισμένες, τυραννικές, αδίστακτες, αυτοκαταστροφικές, δυναμικές και συγχρόνως αδύναμες, πληγωμένες, ανασφαλείς, τρυφερές, αφοσιωμένες, διψασμένες για αγάπη και έρωτα, οι Σκοτεινές Μητέρες ονειρεύονται τη ζωή που δεν τις άφησαν να ζήσουν. Θύματα και θύτες, αφήνουν ανεξίτηλα τα ίχνη της αγάπης και του φόβου τους στα «θύματά» τους. Ηθελημένα ή άθελά τους ανοίγουν πληγές που αιμορραγούν ακόμη και στο πιο ανεπαίσθητο άγγιγμα. Καρφιτσώνουν φτερά σε ανομολόγητα όνειρα. Πριονίζουν επιθυμίες πριν ακόμη προλάβουν ν’ ανθίσουν. Οδηγούν σε δρόμους παραβατικούς χωρίς επιστροφή. Και εκδικούνται νοσταλγώντας την ανεκπλήρωτη φαντασίωσή τους. Ωστόσο -αν δεν ολοκληρώσουν μια μη αναστρέψιμη καταστροφή- έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ακόμη και για… ευτυχία!
Τέσσερις εξωφρενικές ιστορίες μητέρων που διασχίζουν τον χρόνο από τον Μεσαίωνα μέχρι τις ημέρες μας, ζωντανές και αληθινές, που μπορεί κανείς ακόμη και να τις πιστέψει!
Στα “Μάγια του Έρωτα” οδηγούν ανενδοίαστα τον ίδιο τον Έρωτα στο κρεβάτι της άρρωστης δεκατετράχρονης κόρης. Στο “Εκείνος που τον έλεγαν Μείνε” δεν διστάζουν να στραγγαλίσουν την ερωτική επιθυμία του αγοριού πριν προλάβει να τον πάρει μακριά τους. Στο “Αυγό” κρατούν την κόρη δεσμώτρια ανομολόγητων πράξεων για μια ολόκληρη ζωή. Στο “Μπλε της Καρδιάς της” γίνονται η απροσδόκητη έμπνευση για μια ανεπανάληπτη καλλιτεχνική δημιουργία πέρα απ’ τα όρια.
Οι “Σκοτεινές Μητέρες” είναι ένα βιβλίο για την καταστροφική αλλά κυρίως για τη μαγική δύναμη των μητέρων.

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2005, 96 σελ.

Addio del passato – Λεία Βιτάλη

Μονόπρακτο


Είναι χωρισμένες. Είναι μόνες. Γυναίκες της διπλανής πόρτας. Αλλά κουβαλάνε στην ψυχή τους ένα σκοτεινό μυστικό που τις έχει σημαδέψει.
Μέσα σ’ ένα κλίμα γκροτέσκας τρέλας, μητέρα και κόρη, κλεισμένες στην κουζίνα ενός σύγχρονου αθηναϊκού σπιτιού, φτιάχνουν το πατροπαράδοτο κέικ με λεμόνι τραγουδώντας τις αγαπημένες τους άριες από όπερες. Συγχρόνως, με την ίδια ανάλαφρη διάθεση, κατασπαράζουν άγρια η μία την άλλη, φέρνοντας στο φως “εκείνο” το μυστικό που έκρυβαν σ’ όλη τη ζωή τους. Η καθεμιά από τη μεριά της βιώνει και αναπαριστά διαφορετικές εκδοχές της αλήθειας, κάνοντας έτσι ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέχρι να κερδηθεί επιτέλους η καθαρτήρια συμφιλίωση.
Το “Addio del passato”, που διαδραματίζεται ουσιαστικά στον χώρο της μνήμης, είναι ένα έργο για τις σχέσεις βιασμού μέσα στην οικογένεια, για μυστικά και τραύματα, για ανομολόγητες πράξεις, σκληρές αντιπαραθέσεις και ματαιωμένες φιλοδοξίες. Κυρίως όμως είναι ένα έργο για την πολυπόθητη συμφιλίωση ανάμεσα στη μητέρα και την κόρη.

Θεατρικό, Εκδόσεις Πατάκη, 2005, 97 σελ.

Το παραμύθι του μεγάλου φόβου – Λεία Βιτάλη

Βυζάντιο. Σκοτεινός Μεσαίωνας. Ένας Τσε Γκεβάρα -αγνοημένος από την Ιστορία-, ο Ιουβενάλιος, συγκλονίζει τη σαθρή αυτοκρατορία με την «επικίνδυνη» δράση, τη δαιμονική γοητεία του, αλλά και τον μεγάλο έρωτά του για μια μικρή πόρνη, τη Μέλισσα. Νόθος γιος έκπτωτου βασιλιά, άσεμνος, άστατος, πότης, λαίμαργος, σκώπτης, πανηδονιστής -όπως λέει ο Γεννάδιος- «Μεσσίας» -όπως τον θέλουν οι πιστοί του- ξεσηκώνει τους μοναχούς και τον λαό υποσχόμενος -αν είναι ποτέ δυνατόν!- ευτυχία επί της Γης! Και δεν διστάζει να βάψει τα χέρια του με αίμα «αθώων». Από τον μυστικό κύκλο των μαθητών του «παγανιστή» φιλοσόφου Γεμιστού στον Μυστρά, πρωτεργάτης της νέο-ειδωλολατρίας και μιας πρώιμης σοσιαλιστικής επανάστασης, επισύρει το μένος των δυνατών και της Εκκλησίας. Ο Ιουβενάλιος περνά Ιερά Εξέταση, για πρώτη κι ίσως μοναδική φορά στην ιστορία του Βυζαντίου, και υφίσταται τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια στο όνομα της αγάπης και της πίστης του θεού. Ο Ιουβενάλιος και μαζί ο υπόκοσμος του Μυστρά, οι ζητιάνοι, οι θεατρίνες, οι ξυρισμένοι μοναχοί αλλά και οι ανίσχυροι βασιλιάδες, οι σατανικές βασίλισσες, οι δολοπλόκοι κληρικοί, οι μάγοι, οι αστρολόγοι και οι προφήτες συνθέτουν το κλίμα του ελληνικού Μεσαίωνα από μια άλλη οπτική. Τη γεμάτη φόβο και αμαρτία αληθινή ζωή, που πάντα αγνοεί η επίσημη εκδοχή της Ιστορίας.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, 682 σελ.

Η μυρωδιά του μαύρου – Λεία Βιτάλη

Διηγήματα, Εξάντας, 1995, 116 σελ.

Η τρομοκρατία της μνήμης – Λεία Βιτάλη

“… H “Tρομοκρατία της Mνήμης” αρχίζει με την ηρωίδα να ξυπνάει από πυροβολισμούς που ακούγονται ένα πρωί στο μπάνιο της. Eκεί ανακαλύπτει μιαν άγνωστη, νέα γυναίκα που σιγά σιγά θα τη βοηθήσει να ανασύρει στην επιφάνεια το ξεχασμένο παρελθόν της: τα νεανικά χρόνια, τους πρώτους έρωτες, τα αθώα επαναστατικά της όνειρα. Tο “πριν” και το “τώρα” μπλέκονται αξεδιάλυτα στο μυαλό της και ο αναγνώστης παρακολουθεί βήμα προς βήμα την εσωτερική της περιπέτεια. Tο έργο συνδυάζει στοιχεία πολιτικού θρίλερ με τις υπαρξιακές αναζητήσεις ενός ανθρώπου της εποχής μας.”
(Περιοδικό TAXYΔPOMOΣ, 28.7.93)

Μυθιστόρημα, Εξάντας, 1993, 272 σελ.

Η κοιλιά της μεταφράστριας – Λεία Βιτάλη

«Το έργο ενός συγγραφέα ολοκληρώνεται με την ανάγνωση. Το μυθιστόρημά μου “Η κοιλιά της μεταφράστριας” είναι για μένα αγαπημένο. Πολλοί μου έκαναν την τιμή να γράψουν γι’ αυτό και ακόμα πιο πολλοί να το διαβάσουν. Τώρα μετά από 25 χρόνια, κάποιοι φίλοι μου λένε ότι είναι… φρέσκο! Κι εγώ, αντί να το επανεκδώσω, προτίμησα να το παραχωρήσω στους αναγνώστες μου, να το διαβάσουν δωρεάν. Και θα χαρώ αν το κάνουν».

Μυθιστόρημα, Εξάντας, 1988, 173 σελ.