Μεταφράζει έργα γαλλικά που παίζονται στην Ελλάδα. Στη συνέχεια βρίσκεται στο Λονδίνο, διδάσκει ελληνικά και γαλλικά στο Berlitz, St. Giles, Linguarama. Εκδίδει τα Νέα Ελληνικά για ξενόγλωσσους. Ασχολείται ακόμη με τη δημοσιογραφία.
Ανήσυχο πνεύμα ταξιδεύει παντού. Ευρώπη, Αφρική, Ινδία. Στη Νιγηρία εργάζεται ως καθηγήτρια στο Queens College. Χρησιμοποιώντας αφρικάνικους θρύλους δίνει παραστάσεις μαριονέτας. Γράφει θεατρικά έργα και η ίδια κάνει τις χορογραφίες. Επιστρέφει και διορίζεται καθηγήτρια. Για δύο έτη διδάσκει και στη Σχολή της Πυροσβεστικής.
Γράφει και παρουσιάζει το έργο της την “Ονειρόχωρα” σε πρωινές εκπομπές από το Πρώτο Πρόγραμμα. Συνεχίζει με παραστάσεις μαριονέτας “Γύρω γύρω όλοι στη μέση η ειρήνη” και “Το μαγικό βιβλίο της γνώσης”. Συγχρόνως ασχολείται με τη Λαογραφία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αποσπάται ως καθηγήτρια στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου στο Αβερώφειο, και κατόπιν στο Κάιρο, στην Αμπέτειο Σχολή. Στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού διδάσκει ελληνικά και αρχαία τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Δίνει παραστάσεις μαριονέτας στα γηροκομεία Αλεξάνδρειας και Καΐρου, ακόμα αρθρογραφεί στην τοπική εφημερίδα ΦΩΣ της Ελληνικής Κοινότητας. Στενή συνεργάτιδα του Κωστή Μοσκώφ, ανεβάζει στα ελληνικά την “Ιφιγένεια εν Ταύροις” (όπερα Καΐρου-Conference Hall, Αλεξάνδρεια).
Πλούσια η δράση της στο χώρο του πολιτισμού με θεατρικές παραστάσεις που η ίδια γράφει, σκηνοθετεί και ανεβάζει στα Δημόσια Σχολεία (ακόμα έκθεση φωτογραφίας “Τα παιδιά της γης”, εκδηλώσεις για την ειρήνη, παραστάσεις μαριονέτας). Συνεχίζει με παραστάσεις μαριονέτας στο παιδικό χωριό SOS, στην Κιβωτό, στο Γηροκομείο Θεσσαλονίκης, Μέριμνα Ποντίων Κυριών και στο Γηροκομείο Αθηνών.
Παίρνει μέρος σε κοινωνικούς αγώνες και με την ΟΛΜΕ. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Οι δρόμοι του χρόνου (2014), Δρόμων
Αφηγήσεις
Οι φωτιές των αναμνήσεων (2019), Δρόμων
Ποίηση
Σεργιάνι από το φεγγάρι (2004), Ιωλκός
Η αλήθεια του ήλιου (2008), Ιωλκός
Τ’ αστέρια τραγουδάνε (2009), Σμυρνιωτάκη
Τα δάκρυα των Πλειάδων (2015), Ιωλκός
Οι φωτιές των αναμνήσεων – Λίζα Βραχοπούλου
Μαρτυρίες Ποντίων προσφύγων (από τον Καύκασο)
Αυτά συνέβησαν τότε με εμάς τους Πόντιους Καυκάσιους. Οδύσσεια ήταν η ζωή μας. Πόσες φορές πρόσφυγες! Στη δίνη των πολέμων. Τα τραγούδια μας μιλούν για τον ξεριζωμό, για τους θανάτους, τον διωγμό από τους Τούρκους και την ανάγκη για επιβίωση. Στο τέλος, δυνατοί καθώς ήμασταν, επιβιώσαμε. Μάθανε τα παιδιά μας γράμματα. Προοδεύσαμε και φέραμε στην Ελλάδα τη δίψα για λευτεριά και δικαιοσύνη στην Ποντοκώμη, το χωριό μας. Για τα ιδανικά του ανθρώπου αγωνιστήκαμε και υποφέραμε. Δεν μετανιώσαμε όμως.
(Παυλίδου (Θεοδωρίδου) Ελένη)
Επιμέλεια: Λίζα Βραχοπούλου
Αφηγήσεις, Δρόμων, 2019, 380 σελ.
Τα δάκρυα των Πλειάδων – Λίζα Βραχοπούλου
Η δημιουργός αισθάνεται τα δάκρυα από τις επτά κόρες-θεότητες που έγιναν αστερισμοί να πέφτουν από τον ουρανό για όλα αυτά που μας βρήκαν. Ο πόνος, η δυστυχία και τα βάσανα την αγγίζουν, την επηρεάζουν, την πληγώνουν μα κείνη δεν απογοητεύεται. Στα αχνάρια του χρόνου, τις ρωγμές διασχίζει για να ανταμώσει μια ηλιαχτίδα ελπίδας.
ΑΔΕΙΑ… ΑΔΕΙΑ
Ένα άδειο ταξί περνά.
Άδεια καταστήματα
κι άδειες βιτρίνες,
άδεια διαμερίσματα
προς ενοικίαση
και πώληση.
Και η καρδιά μας άδεια
από ελπίδες κι όνειρα.
Ποίηση, Ιωλκός, 2015, 48 σελ.
Οι δρόμοι του χρόνου – Λίζα Βραχοπούλου
Σ εσένα που “στους δρόμους του χρόνου” θα ανακαλύψεις τις ιστορικές ρίζες σου στη μακρόχρονη και ταλαίπωρη διαδρομή αυτής της όμορφης χώρας. Σ εσένα που θα ψηλαφίσεις στις ρωγμές του χρόνου την ιστορία του παππού σου, του πατέρα σου και τη δική σου.
Κάποια διηγήματα (“Η Τσαβούκα” και “Τα παπούτσια της στοργής”) είναι αυθεντικά, αληθινά αφηγήματα, με πολιτικές προεκτάσεις από το 1913 ως το 2013.
Τα λάθη επαναλαμβάνονται. Και οι πολιτικές ευθύνες. Κι εσύ θα βρεις δικές σου σκέψεις, προβληματισμούς και πικρία για όσα συνεχίζονται… και ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό κι εσένα.
(Απόσπασμα από “Τα παπούτσια της στοργής”, σελ. 79, μιλάει ο κυρ-Μάνθος):
“Στο μεταξύ είχε έρθει και η δημοκρατία πάλι στην Ελλάδα και ησυχάσαμε χωρίς βασιλιάδες και αυλικούς. Αποκτήσαμε όμως άλλου είδους αυλικούς. Αυτούς έχουμε και σήμερα. Τους βασιλιάδες του χρήματος. Είναι το ριζικό μας; Πώς γίνεται οι φαύλοι και οι καταχραστές να διοικούν αυτή τη χώρα, να μην υπάρχει διαφάνεια και δικαιοσύνη; Κι εμείς να το δεχόμαστε;”
Διηγήματα, Δρόμων, 2014, 136 σελ.
Τ’ αστέρια τραγουδάνε – Λίζα Βραχοπούλου
Ποίηση, Σμυρνιωτάκη, 2009, 48 σελ.
Η αλήθεια του ήλιου – Λίζα Βραχοπούλου
Η γεμάτη παλμό και αγωνιστική διάθεση ποίηση της παραγωγικής Λίζας Βραχοπούλου, αποδίδει ολοκάθαρα αλήθειες του σήμερα, του τότε και του αύριο. Η ποιητική συλλογή της «Η Αλήθεια του Ήλιου» είναι η 5η στο ποιητικό διάβα μιας δημιουργού η οποία (σύμφωνα με τα λόγια του Μ. Γ. Μερακλή) ανήκει «στους λίγους ευαίσθητους αφουγκραστές του τωρινού κόσμου».
Η δύναμη του λόγου της Λίζας Βραχοπούλου φαίνεται και από τους παρακάτω στίχους της σύνθεσής της «Οι καρδιές μας δεν καίγονται».
ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ
Αυτή η θάλασσα
είναι δική μας.
Αυτά τα βράχια
δεν καίγονται,
όπως δεν καίγονται
και οι καρδιές μας.
Ζευγάδες εμείς, σπείραμε
ελπίδες και οράματα.
Κεντήσαμε στα πέρατα
δημιουργία, πρόοδο,
ειρήνη στους λαούς.
Εμείς υψώσαμε τα ιδανικά
του ανθρώπου στον Παρθενώνα.
Φυτέψαμε το δέντρο της ελιάς
στην Ακρόπολη.
Αυτή η ελιά δεν καίγεται
γιατί τη φύτεψαν θεοί.
Κάθε κλαδί
κι ένα στεφάνι δόξας ολυμπιονικών.
Αυτή η θάλασσα δεν καίγεται
γιατί είναι γεμάτη
από φάρους πολιτισμού.
Ποίηση, Ιωλκός, 2008, 62 σελ.
Σεργιάνι από το φεγγάρι – Λίζα Βραχοπούλου
Περνάνε οι στιγμές, οι μέρες, οι βδομάδες,
οι μήνες, οι χρόνοι.
Και συ ψάχνεις ένα ολόγιομο φεγγάρι.
Κι άλλοτε το βρίσκεις, τρυφερό, λαμπερό, ευτυχισμένο. Άλλοτε μισοφέγγαρο,
χαμένο μέσα στα σύννεφα,
κρυμμένο κάπου στον ουρανό.
Όπως ψάχνεις την αγάπη.
Που τη συναντάς άλλοτε ολόγιομη,
άλλοτε ένα μικρό κίτρινο μισοφέγγαρο,
άλλοτε ανύπαρκτη,
κρυμμένη στα σκοτάδια.
Η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία.
Ή όλα αυτά μαζί. Ολόγιομα,
αστραφτερά, ευτυχισμένα.
Το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού.
Η τρυφεράδα του πατέρα.
Το χάδι και η φροντίδα της μάνας.
Το πάθος και ο μεγάλος έρωτας ενός
ονειρικού αγνού ψαρά.
Ποίηση, Ιωλκός, 2004, 62 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ιωλκός, Σμυρνιωτάκη, Δρόμων
