Μεγάλωσε στο Ηράκλειο. Έφυγε για την Αθήνα το 1975 και σπούδασε αρχιτέκτονας στο Ε.Μ.Π. Τώρα ζει στον Υμηττό. Η “Χώρα – Αληθινές Ιστορίες” είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα. Έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων “Η χώρα: Αληθινές ιστορίες” και το μυθιστόρημα “Η πλάνη”. Το διήγημα “Το τηλεσκόπιο” από τη συλλογή “Η Χώρα” δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή. Μερικές από αυτές τις ιστορίες μαζί με άλλες έχουν δημοσιευτεί στο προσωπικό του ιστολόγιο Quasar.
Η πλάνη (2016), Αλεξάνδρεια
Ο επιστάτης (2020), Αλεξάνδρεια
Διηγήματα
Η χώρα (2014), Αλεξάνδρεια
Το ανέκφραστο (2023), Αλεξάνδρεια
Το ανέκφραστο – Μανώλης Λυδάκης
Ιστορίες
Μια συλλογή από ιστορίες για τη νοσταλγία, τη μνήμη, την απώλεια, το θάνατο. Ιστορίες αληθινές, φανταστικές, ιστορίες θραύσματα, εξομολογήσεις. Προσπάθειες να κατευναστεί το Ανέκφραστο που πηγαινοέρχεται αγριεμένο στο κλουβί του.
Να αποθηκευτούν οι αλλαγές; Ας αποθηκευτούν. Έστω να πάρω μια αναβολή. Πριν το θηρίο με κάνει μια μπουκιά.
Διηγήματα, Αλεξάνδρεια, 2023, 224 σελ.
Ο επιστάτης – Μανώλης Λυδάκης
Ένας φόνος στη θέση ενός άλλου. Ένας πνιγμένος στη θέση ενός φυγά. Ένας φονιάς στη θέση του Επιστάτη. Άλλα περίμενε, άλλα ήρθαν. Μια πλεκτάνη που ξεδιπλώνεται αργά, τον τυλίγει και τον τραβάει στον βυθό μιας θάλασσας συμπτώσεων, τόσο βαθιά που νομίζει πως δεν θα αναδυθεί ποτέ ξανά στην επιφάνεια.
Κι όμως, καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, αν πιάσει το νήμα του μπορεί και να σωθεί.
“Όταν πήραμε τον ανήφορο γύρισα να κοιτάξω το σπίτι, τον κήπο και πιο μακριά, στην αμμουδιά, που ασήμωνε από το ψυχρό και σιωπηλό φως του φεγγαριού, τον Τοίχο. Πίσω του ακουγόταν αχνά ο ήχος των κυμάτων. Έμοιαζε σκηνικό μιας θεατρικής παράστασης που είχε τελειώσει από καιρό, κι έστεκε εγκαταλειμμένο. Γύρω τα δέντρα, το βουνό, ο Μύλος, ήταν οι ακούσιοι θεατές που δεν επικροτούσαν την παράσταση, αλλά την υπέμειναν μέχρι το τέλος, με κατανόηση και μεγαλοθυμία”.
Μυθιστόρημα, Αλεξάνδρεια, 2020, 440 σελ.
Η πλάνη – Μανώλης Λυδάκης
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ένα πρωί σκόρπισε κάποιες φωτογραφίες ανάποδα σαν τραπουλόχαρτα, διάλεξε μια στην τύχη και τη γύρισε, κι ήταν αυτή, θεώρησε, κομμάτι ενός παζλ που όφειλε να συνθέσει.
Ταξίδεψε στη Χώρα για να ψάξει τα υπόλοιπα κομμάτια και βρήκε εκεί έναν κόσμο διαλυμένο. Συνάντησε ανθρώπους χωρίς μοίρα κι άλλους χωρίς ενδοιασμούς, και άκουσε τις ιστορίες τους, περιπλανήθηκε σε ερείπια και σε υπόγειες στοές, μίλησε με φαντάσματα, γνώρισε από κοντά το θάνατο και γεύτηκε τον έρωτα χωρίς αύριο.
Και για κάθε κομμάτι που ανακάλυπτε και έβαζε στη σωστή του θέση, ένα κομμάτι σιγουριάς έπεφτε και χανόταν από τη ζωή του. Ώσπου, καθώς συμπλήρωνε την τελική εικόνα, μαζί με τον κόσμο που καταστρεφόταν γύρω του, κατέρρευσε κι αυτή μεμιάς. Σαν τίποτα από όσα πίστευε και γνώριζε να μην υπήρξε, σαν όλα να ήταν μια τεράστια Πλάνη.
Μυθιστόρημα, Αλεξάνδρεια, 2016, 288 σελ.
Η χώρα – Μανώλης Λυδάκης
Αληθινές ιστορίες
Οι ιστορίες αυτές είναι αληθινές. Τις ήξερα πριν μου τις διηγηθούν εκείνοι οι επισκέπτες. Τα χείλη μου ανοιγόκλειναν μαζί με τα δικά τους και η φωνή μου αντηχούσε στη δική τους.
Ερχόντουσαν τη νύχτα. Έμπαιναν σπίτι μου γλιστρώντας μέσα από τις χαραμάδες, κάθονταν στη γωνιά σε μια καρέκλα, ένα με το σκοτάδι, και μου διηγιόντουσαν τις ιστορίες τους. Ύστερα φεύγανε όπως ήρθαν.
Σφίγγω τα κάγκελα του παραθύρου. Μακριά διακρίνω κάποια φώτα. Είναι η Χώρα; αναρωτιέμαι.
Έρχεσαι δίπλα μου, κοιτάς δήθεν αδιάφορα έξω. Μαντεύεις τη σκέψη μου. “Δεν υπάρχει Χώρα”, μου λες ξερά. “Και οι ιστορίες αυτές είναι φανταστικές. Ας πούμε ότι επανεφευρίσκουμε την πραγματικότητα, και καμιά φορά πέφτουμε διάνα”.
Νιώθω τα κάγκελα σιγά σιγά να χαλαρώνουν. Ακόμα λίγες μέρες.
Σκέφτομαι να σε επισκεφθώ μια νύχτα, την ώρα που κοιμάσαι. Μη φοβηθείς. Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, την πιο παράξενη, την πιο στενάχωρη απ’ όλες. Τη δική σου. Και τότε, θες δε θες, θα με πιστέψεις.
Διηγήματα, Αλεξάνδρεια, 2014, 144 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αλεξάνδρεια
