Μανώλης Λυκάκης

Ο Μανώλης Λυκάκης γεννήθηκε στη Ζάκρο, χωριό της Σητείας, πάνω από τη μινωική Κάτω Ζάκρο.
Ως πρώην Ασυρματιστής του Ε.Ν. έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου. Από μικρός, όπως ο ίδιος λέει, με το μολύβι της ψυχής, έγραφε στίχους στα άδυτά της, νοερά και μόνο. Όσο περνούσαν τα χρόνια, δεν ήθελε κάποτε να χαθούν. Συσσωρεύτηκαν άλλωστε και βιώματα που εντός του πίεζαν επίμονα. Το 2008 εκδίδει την πρώτη του Συλλογή και ακολούθησαν ακόμη τέσσερις έως σήμερα. Τα θέματα των ποιημάτων του ποικίλουν, όμως η θάλασσα πάντα τον εμπνέει περισσότερο. Σε αυτό έχει συντελέσει και ο επηρεασμός του από την ποίηση του Ν. Καββαδία. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί και έχουν επίσης δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει διατελέσει κριτής στιχουργημάτων σε διάφορες επιτροπές. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ποίηση
Χαράδρες της ψυχής (2015), Βεργίνα
Λόγος απέριττος (2015), Βεργίνα
Της ελιάς και της γυναίκας (2017), Βεργίνα
Με άλλο κανοκιάλι (2018), Βεργίνα
Με το στίγμα του αστρολάβου (2022), Booksforyou

Με το στίγμα του αστρολάβου – Μανώλης Λυκάκης

Ποίηση ναυτική

Κουφάρια μείναν στο κοράκι σου τα όκια,
τότε που ναυαγός στο ξερονήσι,
δώδεκα μέρες βύζαινες τη φώκια,
τις άγκυρες σου στον κυκλώνα είχες πνίξει.
Με τα μπαλόνια στ’ άλμπουρό σου σηκωμένα,
σε παίρνει η ρεστία στ’ ανοιχτά,
το μόνο που ’χω είν’ εσένα κι ένα σκυλί που αλυχτά.
Καράβι ’μαι κι εγώ ναυαγημένο,
έπνιξα τις δικές μου στον βοριά,
καραμοσάλι σ’ ένα στίγμα μου χαμένο
στη Ρούμελη ή κάπου στον Μοριά.
Πάρε με τώρα πειρατή σου,
έχω και μάτι τυφλωμένο,
τσεκούρι να ’μαι και σπαθί σου
μα και το χέρι το κομμένο.
Θα δεις πως όλα τα κατέχω,
μπαίνω όπου άλλοι δεν χωράν,
από τα χίλια μίλια βλέπω,
τις νύχτες, τ’ άστρο τ’ Αλμποράν

Ποίηση, Booksforyou, 2022, 102 σελ.

Με άλλο κανοκιάλι – Μανώλης Λυκάκης

Λόγος και εικόνα
Τώρα που δε διασχίζουμε γραμμές των οριζόντων,
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
τώρα που πια στο μέτωπο χαράζονται άλλες ρότες,
για τα λιμάνια που ποτέ δε θα ‘ναι σαν και τότες,
το βλέμμα μας θα κυβερνά μια θεία χαρμολύπη.
Το Αιγαίο μάς απόμεινε, η θάλασσα του Ελύτη.

Ποίηση, Βεργίνα, 2018, 115 σελ.

Της ελιάς και της γυναίκας – Μανώλης Λυκάκης

«Μυσταγωγία»
Τώρα αποσύρομαι
στη Γεσθημανή
των εκστάσεων.
Τώρα υπερβαίνω
τις προεκτάσεις μου.
Έρποντας
κάτω απ’ τους αρχέγονους ίσκιους
των Ελιών,
αναζητώ,
Κύριε,
το πανάμωμο δάκρυ Σου.

«Ιωλκός»
Στην Ιωλκό των ονείρων μου,
εκεί στο λιμάνι σου,
της Αργούς μου οι άγκυρες
μια μέρα ας σαπίσουν.
Αδιάφορο μου είναι,
όποιας Κολχίδας
το ταξίδι.

Ποίηση, Βεργίνα, 2017, 90 σελ.

Λόγος απέριττος – Μανώλης Λυκάκης

Καταθέτοντας τη συγκίνησή μου για ό,τι βίωσα μελετώντας αυτό το θαυμάσιο ποιητικό και φωτογραφικό έργο, συγχαίρω θερμά και ευχαριστώ επίσης θερμά τους πανάξιους συντελεστές του.
Αλήθεια, ποιο σημείο στίξης μπορεί να βάλει κανείς στη συγκίνηση;