Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.
Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ’ αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.
Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ’ αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των “μυαλωμένων ενηλίκων”, των αξιοσέβαστων “μεγάλων”. Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος…
Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.
Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια.
Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, “Όταν οι Γυναίκες Τολμούν”, κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του “συγγραφέα”, όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.»
Οταν οι γυναίκες τολμούν (2000), Λαβύρινθος
Σκιές στο χρόνο (2002), Μίνωας
Οταν οι γυναίκες τολμούν… (2003), Μίνωας
Σε βλέπω παντού (2008), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Όταν οι γυναίκες τολμούν (2009), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη (Ε)
Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό (2010), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Σκιές στο χρόνο (2010), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη (Ε)
Ζωή μου, εσύ… (2011), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Αγεφύρωτες σιωπές (2013), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Χωρίς εσένα (2014), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Μια ανάσα μακριά (2015), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Η άγνωστη δίπλα μου (2016), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Ασκίμ θα πει αγάπη (2017), Ωκεανίδα
Παλίρροια (2020), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Συλλογικά έργα
Ιστορίες από ένα παγκάκι (2013), Εκδόσεις Σαΐτα
Για πού το ‘βαλες Χριστουγεννιάτικα; (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Μεταφράσεις
James Rollins, Τελευταίος χρησμός (2009), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Jude Deveraux, Η μαγεία της καρδιάς (2012), Anubis
Jennifer Weiner, Η συγγνώμη είναι η πιο σκληρή λέξη (2012), Διόπτρα
William Landay, Υπόθεση Jacob (2012), Διόπτρα
Billy Hayes, Το εξπρές του μεσονυκτίου (2016), Anubis
William Landay, Υπόθεση Jacob (2016), Διόπτρα
Fedor Michajlovic Dostojevskij, Το όνειρο ενός γελοίου. Λευκές νύχτες (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Nikolaj Vasilievic Gogol, Το ημερολόγιο ενός τρελού. Το παλτό (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Francis Scott Fitzgerald, Ο υπέροχος Γκάτσμπι (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Kahlil Gibran, Ο προφήτης (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Fedor Michajlovic Dostojevskij, Ο παίκτης (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Lev Nikolaevic Tolstoj, Ο θάνατος του Ίβαν Ίλιτς (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Franz Kafka, Η δίκη (2016), Εμπειρία Εκδοτική
Valerie Saubade, Τούρτα βατόμουρο VS λεβάντα (2017), Εμπειρία Εκδοτική
Amelie Fried, Ιδανική γυναίκα… με παρενέργειες (2017), Εμπειρία Εκδοτική
Alfred de Musset, Η βενετσιάνικη νύχτα (2017), Εμπειρία Εκδοτική
Stefan Zweig, Αμόκ (2017), Εμπειρία Εκδοτική
Παλίρροια – Μαρία Κωνσταντούρου
Ποβέλια. Το στοιχειωμένο νησί κοντά στη Βενετία, όπου κατά τον Μεσαίωνα δέχτηκε χιλιάδες ανθρώπους χτυπημένους από τον μαύρο θάνατο, ενώ στις αρχές του εικοστού αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως ψυχιατρικό άσυλο. Εκατοντάδες ψυχικά ασθενείς υπέφεραν στα χέρια ενός παρανοϊκού γιατρού που τους χρησιμοποίησε σαν πειραματόζωα στις απάνθρωπες έρευνές του. Μέχρι και σήμερα ακούγονται πολλοί θρύλοι σχετικά με τους άρρωστους Βενετούς που περίμεναν να πεθάνουν, καθώς και για τα φαντάσματά τους που στοίχειωσαν το νησί.
Είναι όμως θρύλοι ή αλήθεια; Ο Αλεσάντρο, που θα αφήσει στην Ποβέλια την τελευταία του πνοή, θα γίνει μάρτυρας της Ιστορίας. Όμως θα καταφέρει να βοηθήσει τις έγκλειστες ψυχές που ζητούν τη γιατρειά;
Θα θεραπευτούν οι πληγές με το πλήρωμα του χρόνου;
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2020, 496 σελ.
Ασκίμ θα πει αγάπη – Μαρία Κωνσταντούρου
Φτιάχνεις στο μυαλό σου ένα σκηνικό, μια φανταστική πραγματικότητα που θέλεις οπωσδήποτε να ζήσεις. Έπειτα παρακαλάς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να γίνει το θαύμα και να υλοποιηθεί η ευχή σου. Κι έρχεται αυτή η μέρα. Όμως αυτά που ονειρευόσουν δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους. Χρειάζονται έναν διάκοσμο για να αναδειχθούν. Αλλά εσύ ξέχασες να οραματιστείς αυτόν τον διάκοσμο. Έτσι το όνειρό σου χάνει τη μαγεία του…
Η Έλλη, ο Δημήτρης, η Κρινάνθη, η Έσμα, ο Όμηρος…
Όλοι τους αποφασισμένοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Όλοι χαμένοι σε ένα άνισο παιχνίδι με τη ζωή, έχοντας ερήμην τους συμπαίκτη τον θάνατο. Κι εκεί κοντά τους να ακούγεται ψιθυριστή η φωνή της αγάπης. Στοιχειωμένη από μια προδοσία που δεν ξεχάστηκε ποτέ… Από μια Δευτέρα που αρνήθηκε να έρθει… Από αίμα που ποτέ δεν στέγνωσε… Και ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Όμως και πάλι, λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να ακούσουν το μαγικό κάλεσμά της. Λίγοι θα καταλάβουν πως… Ασκίμ θα πει αγάπη!
Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2017, 576 σελ.
Η άγνωστη δίπλα μου – Μαρία Κωνσταντούρου
“Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα”.
Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.
Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα…
Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του…
Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας…
Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια…
Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε…
Και έρωτες… Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί… Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής…
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2016, 464 σελ.
Μια ανάσα μακριά – Μαρία Κωνσταντούρου
Η εντεκάχρονη Πιερίνα μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά της Κέρκυρας. Εγκαταλειμμένη και μόνη. Κανείς δεν της έδειξε πώς να ξεγελάει τη μοίρα της, κανείς δεν της έμαθε πώς να μετράει την απουσία όσων αγαπούσε. Έκλεινε τα μάτια, έπαιρνε βαθιά ανάσα και άφηνε το όνειρο να μικραίνει τις αποστάσεις. Ώσπου μια μέρα τα βήματά της τη φέρνουν μέχρι το Κανόνι, έξω από μια επιβλητική έπαυλη.
Ο γιος των ιδιοκτητών, ένα νεαρό και όμορφο αγόρι, την παίρνει υπό την προστασία του και τότε η Πιερίνα καταλαβαίνει ότι το πεπρωμένο τής ορίζει να ζήσει εκεί, μαζί του… Για πάντα…
Αρκετά χρόνια αργότερα, σε ένα όμορφο θέρετρο της Σύρου, η Μαρία, χήρα και άκληρη, διευθύνει με αγάπη και μεράκι τον ξενώνα της. Η ζωή της κυλάει ήρεμα, χωρίς εκπλήξεις, με μοναδική συντροφιά τις αναμνήσεις και τη μοναξιά.
Μέχρι που… εκείνο το καλοκαίρι, ανάμεσα στους πελάτες της εμφανίζονται πρόσωπα καινούρια από διαφορετικά σημεία της γης. Όλοι ξένοι μεταξύ τους, άγνωστοι, όμως όλοι άρρηκτα συνδεδεμένοι με ένα κοινό μυστικό…
Κέρκυρα και Σύρος.
Δυο πανέμορφα ελληνικά νησιά, τόσο μακριά το ένα από το άλλο, όπου διαδραματίζεται μια συγκλονιστική όσο και αινιγματική ιστορία αγάπης.
Δυο νησιά, μια ανάσα μακριά, που τα ενώνουν η λύτρωση και η συγγνώμη…
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2015, 432 σελ.
Χωρίς εσένα – Μαρία Κωνσταντούρου
Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Εκείνη δεν περίμενε ποτέ πως ένας άγνωστος θα στοίχειωνε από εδώ και πέρα τη ζωή της. Ο στόχος του αντιμέτωπος με την απόγνωσή της. Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνη κάνει τα πάντα για να τις ενώσει, θα το καταφέρει;
Γιατί όλοι ξέρουμε πως τα παράλληλα δε συναντιούνται ποτέ παρά μόνο όταν τα βλέπεις από μακριά, από μια άλλη οπτική γωνία. Είναι τα φτερά της φαντασίας που το κάνουν αυτό; Είναι ο πόθος για τη συνάντηση;
Κανείς δεν ξέρει. Ίσως πάλι αυτό να μπορεί να το απαντήσει μία γυναίκα που αποφασίζει να χαρίσει λίγο από το άρωμα γαρδένιας που φοράει σε ένα γυμνό και ξεραμένο ευκάλυπτο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΕΜΑΘΕΣ. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ;
Ένα άλλο βιβλίο σε περιμένει…
Για πρώτη φορά δύο συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους δημιουργώντας Παράλληλη Λογοτεχνία και έρχονται για να προσφέρουν στον αναγνώστη το απόλυτο μυστήριο κεντημένο με πάθος και έρωτα.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014, 352 σελ.
Αγεφύρωτες σιωπές – Μαρία Κωνσταντούρου
Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο παύει να είναι μυστικό… Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό; Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία; Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου; Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μιας γέφυρας;
Μια τραγική ιστορία του 17ου αιώνα ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωές της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας. Παράλληλα, μια ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά… Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές που πληγώθηκαν και δε μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που -τι ειρωνεία!- δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν…
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2013, 388 σελ.
Ζωή μου, εσύ… – Μαρία Κωνσταντούρου
O χρόνος κυλά, τα δευτερόλεπτα τρέχουν και η ζωή… συνεχίζεται. Πάντα! Με ήλιο ή με βροχή, με γέλιο ή με δάκρυ, με κάποιους να φεύγουν και με άλλους να έρχονται, η ζωή παίρνει τις μοίρες αγκαλιά και συνεχίζει το ταξίδι… Εγώ είμαι η Αννέζα και στη ζωή μου δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος.
Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου ρούφηξαν όλη μου την ενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής μου. Όμως, παρά τα τόσα χρόνια που είμαι σ’ αυτή τη γη, δε δέχομαι να καθορίσει κανείς και τίποτα τη ζωή μου. Υπήρξαν φορές που έχασα τον έλεγχο του τιμονιού. Υπήρξαν φορές που το πηδάλιο της ζωής μου το πήραν στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο η καπετάνισσα είμαι πάντα εγώ και εγώ είμαι εκείνη που θα χαράζει πάντα την πορεία… Αυτή που εγώ ήθελα πάντα να ακολουθήσω.
Η δική μου η ζωή είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου… Οι πέντε μέρες του έρωτα μου… Η καλοσύνη της Ρηνιώς και η αγάπη της Ειρήνης… Το λουλούδι που άνθισε έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι…
Το βλέμμα που κρύβει μια παλιά φωτογραφία…
Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, νιώθω πως υπάρχει ακόμη μέσα μου λίγη ψυχή. Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, τη χαϊδεύω και ψιθυρίζω: “Ζωή μου, εσύ…”
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2011, 441 σελ.
Σκιές στο χρόνο – Μαρία Κωνσταντούρου
Έρωτας, γάμος, η γοητεία του απαγορευμένου, παιδιά, καριέρα, η αγκαλιά εκείνου που ελευθερώνει την καρδιά τους. Κι ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις που γονατίζουν: χωρισμοί, ορφάνια, ταπείνωση, βάναυση κακοποίηση.
Γυναίκες που αναζητούν τον εαυτό τους, την αποδοχή, τη δικαίωση, την ολοκλήρωση του είναι τους. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή γεμάτη πάλη για ψήγματα ευτυχίας.
Και οι άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή τους, οι άνθρωποι που μάτωσαν την ψυχή τους, σύζυγοι κι εραστές, “Σκιές στο χρόνο” που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά τους, αλλά και τους έμαθαν να κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο και να κάνουν όνειρα για το αύριο.
Ένα αύριο όπως οι ίδιες το επέλεξαν – δίχως ανώφελο πόνο και επώδυνες σκιές.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010, 286 σελ.
Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό – Μαρία Κωνσταντούρου
Η Καίτη είναι το παιδί του συμβιβασμού, ενώ η Νεφέλη το παιδί του έρωτα.
Η Γιώτα, η μητέρα τους, από πολύ νωρίς δίνει όλη την αγάπη της στη δεύτερη,
κρατώντας την πρώτη στο περιθώριο.
Περνώντας τα χρόνια και με επίκεντρο έναν άντρα, οι τρεις γυναίκες θα βρεθούν αντιμέτωπες
με τις ζωές τους, τις ευθύνες τους, τα λάθη τους και τις αποφάσεις που επιβάλλεται να πάρουν.
Και τότε, με οδυνηρή έκπληξη, θα διαπιστώσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως “το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό”.
Μερικές φορές, μάλιστα, είναι ό,τι λιγότερο μπορεί να σου προσφέρει η ζωή…
“Η νεανική ομορφιά του Άκη είχε νικήσει την ψυχική γοητεία του Ανέστη και η εκθαμβωτική Νεφέλη είχε υποσκελίσει τη χαρισματική αδερφή της. Για χρόνια ατελείωτα θαύμαζε την αστραφτερή επιφάνεια και δεν έκανε τον κόπο ν’ αναζητήσει αυτό που κρυβόταν στο βάθος, χάνοντας έτσι την πραγματική αξία των ανθρώπων, αλλά και της ίδιας της ζωής. Γιατί; Ίσως επειδή, όπως είχε διαβάσει κάποτε σ’ ένα από τα βιβλία του άντρα της, το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι”.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010, 301 σελ.
Όταν οι γυναίκες τολμούν – Μαρία Κωνσταντούρου
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2009, 311 σελ.
Σε βλέπω παντού – Μαρία Κωνσταντούρου
Πρόσωπα γυναικεία, σύγχρονα, που ζουν δίπλα μας. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά με τα συναισθήματα, τα βιώματα και τη μοναξιά τους. Γυναίκες που φοβούνται να αφεθούν, να ονειρευτούν, να ζήσουν…
Η Εύα, που, ψάχνοντας την αγάπη που πάντα ονειρεύεται, θα γίνει πιόνι σε σκοτεινά σχέδια… Η Άννα, μια γυναίκα δυναμική αλλά και ευαίσθητη, που οι πληγές του παρελθόντος της γέννησαν φόβους αξεπέραστους και την οδηγούν σε έρωτες καταδικασμένους. Η Μαρία, που μια απρόσμενη συνάντηση θα της γνωρίσει τον ξαφνικό έρωτα…
Η Τόνια, η μικρότερη της παρέας, που γνώρισε το πρόσωπο της μοναξιάς από παιδί… Για να γεμίσει ο κενό της ψυχής της, σκορπίζεται σε σχέσεις περιστασιακές…
Πρόσωπα που ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια με έναν κοινό προορισμό: την αγάπη, την αποδοχή, την ίδια τη ζωή…
“Η Μαρία τούς χαμογέλασε με αγάπη. Ο καθένας τους είχε συνεισφέρει το δικό του μερτικό ώστε η ζωή της να έχει νόημα, ενδιαφέρον… Τους κοίταξε σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους με το βλέμμα της. Όλους τους ανθρώπους που είχε αγαπήσει περισσότερο στη ζωή της…”
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2008, 549 σελ.
Όταν οι γυναίκες τολμούν… – Μαρία Κωνσταντούρου
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου…
Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα, μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ τον χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω τον σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
Μυθιστόρημα, Μίνωας, 2003, 359 σελ.
Σκιές στο χρόνο – Μαρία Κωνσταντούρου
Ερωτας, γάμος, η γοητεία του απαγορευμένου, παιδιά, καριέρα, η αγκαλιά εκείνου που ελευθερώνει την καρδιά τους. Κι ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις που γονατίζουν: χωρισμοί, ορφάνια, ταπείνωση, βάναυση κακοποίηση.
Γυναίκες που αναζητούν τον εαυτό τους, την αποδοχή, τη δικαίωση, την ολοκλήρωση του είναι τους. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή γεμάτη πάλη για ψήγματα ευτυχίας.
Και οι άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή τους, οι άνθρωποι που μάτωσαν την ψυχή τους, σύζυγοι κι εραστές, “Σκιές στο χρόνο” που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά τους, αλλά και τους έμαθαν να κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο και να κάνουν όνειρα για το αύριο.
Ενα αύριο όπως οι ίδιες το επέλεξαν – δίχως ανώφελο πόνο και επώδυνες σκιές.
Μυθιστόρημα, Μίνωας, 2002, 290 σελ.
Όταν οι γυναίκες τολμούν – Μαρία Κωνσταντούρου
Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
«Αυτό που µε τρέλαινε περισσότερο δεν ήταν η πίκρα του χτες αλλά η απόγνωση του αύριο. Μέρες προγραµµατισµένες ως το τελευταίο λεπτό. Μέρες γκρίζες, µελαγχολικές, οργανωµένες από άλλους. Κι εγώ, µια µαριονέτα στα χέρια τους, να κινούµαι στο δικό τους ρυθµό. Καιρό τώρα υποψιάζοµαι πως είµαι κάποια άλλη. Πως µπήκα στο πετσί µιας ξένης που δεν πολυσυµπαθώ. Μιας άγνωστης που µου τη φόρτωσαν µε το ζόρι και µε βαραίνει η ύπαρξή της. Νιώθω την έντονη επιθυµία να επαναστατήσω και να ελευθερωθώ. Να ξαναγίνω το ατίθασο κορίτσι των εφηβικών µου χρόνων. Να βρω σε ποια γωνιά του παρελθόντος καθηλώθηκα και να ξαναρχίσω από κει. Να κερδίσω τα χρόνια που αισθάνοµαι πως έχασα. Ν’ αποκτήσω πάλι την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασµό µου. Να ζήσω!»
Μυθιστόρημα, Λαβύρινθος, 2000, 325 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδοτικός Οίκος Α.Α.Λιβάνη, Εκδόσεις Μίνωας, Ωκεανίδα
