Μαρία Κοτοπούλη

Κλέφτης ήχων – Μαρία Κοτοπούλη

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μουσική. Ο νεαρός πιανίστας, Ορφέας, βλέπει ένα όνειρο· ότι κλέβει τις δημιουργίες των καλλιτεχνών κι όταν συλλαμβάνεται από τον αόρατο συνομιλητή του, εξηγεί ότι το κάνει για να αποδώσει στους ανθρώπους τα έργα τους, όπως έκανε ο Προμηθέας με τη φωτιά. Ο σπάνιος, όμως, ήχος ενός βιολιού τον ξυπνά απότομα. Πετάγεται από το κρεβάτι του και τρέχει στο δρόμο, αναζητώντας το «δράστη» του μαγικού ήχου. Φτάνει σ’ ένα αρχοντικό και προσπαθεί να δει το σολίστα, όταν, η πόρτα του αρχοντικού ανοίγει ξαφνικά κι εμφανίζεται στο μπαλκόνι ένα πανέμορφο κορίτσι, η Ιόλη, που συνεχίζει να παίζει με το μαγικό βιολί της κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ο νέος κρύβεται και την παρακολουθεί έκθαμβος. Έκτοτε πηγαίνει κάθε βράδυ, την ακούει, κλέβει τους θεϊκούς της ήχους και τους μεταφέρει στο πιάνο του. Να, όμως, που, και το κορίτσι κλέβει τους δικούς του ήχους, για το μαγικό βιολί της, με το οποίο λάμπει στα Λυρικά Θέατρα του κόσμου.

Ποιο να είναι το περιβάλλον μες στο οποίο ζουν οι δυο χαρακτήρες; Ποιοι να είναι οι γονείς, οι δάσκαλοί τους, οι άνθρωποι που τους φροντίζουν και τους συμπαραστέκονται; Θα συναντηθούν, άραγε, οι δύο νέοι ή θα μείνει η προσέγγισή τους ένα άπιαστο όνειρο;

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2020, 344 σελ.

Variation – Μαρία Κοτοπούλη

Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Ίσως γιατί η εποχή που διαδραματίζεται, φαντάζει μακρινή. Ίσως, γιατί ο άνδρας που την αφηγείται, φέρει την αύρα από τον κόσμο του παραμυθιού, του θρύλου και του ονείρου. Η δημιουργός τον αποτυπώνει έτσι όπως φαντάζει στα μάτια του αναγνώστη:

Όπως τον βλέπω ντυμένο με το επίσημο ένδυμά του και με τον αέρα τού κοσμοπολίτη, αναρωτιέμαι, αν και ο ίδιος δεν είναι ένας από τους ήρωες αυτής της ιστορίας.

Προχωρεί, με βήμα αγέρωχο στη σκηνή, υποκλίνεται στο ακροατήριο, ανεβαίνει στο πόντιουμ και αφήνει πάνω στο αναλόγιο τη χρυσή, μαγική ράβδο του.

Σκύβει, τραβάει μια παρτιτούρα από τη δερμάτινη τσάντα του και καθώς την ανοίγει, ελευθερώνονται εξαίσιες μουσικές. Σπεύδει, συλλέγει τις σκόρπιες στον άνεμο νότες και υφαίνει την αιώνια τού έρωτα αρμονία, στα φύλλα του πενταγράμμου.

Κάθεται στο πιάνο και αγγίζει με τις άκρες των δαχτύλων του τα φιλντισένια πλήκτρα, γιατί με νότες αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία του μυθικού πύργου, τη μεγάλη αρχαιολογική ανασκαφή και το “παιχνίδι” των ερώτων.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2010, 214 σελ.

Χωρίς ωράριο στα όνειρα – Μαρία Κοτοπούλη

Οι ήρωες των διηγημάτων του βιβλίου προσπαθούν να αποκαθάρουν το νου και την ψυχή τους μέσα από τη φαντασία και το όνειρο. Οραματίζονται, μεταφέρονται σε τόπους καθαγιασμένους, γίνονται μάρτυρες της δημιουργίας του κόσμου, ζουν στην ψευδαίσθηση της πνευματικής αναλαμπής στον καθημερινό ορίζοντα. Αναζητούν τους στόχους τους στο ξάφνιασμα της Μουσικής, του Έρωτα, της Ζωγραφικής, του Μύθου και της Ιστορίας, καθώς η αιώνια παλέτα της άνοιξης ντύνει με χρώματα την προσμονή, την ατέλειωτη προσμονή της Ελπίδας, της Αγάπης, της Ελευθερίας. Ο πόνος τους γίνεται μελωδία, η αναζήτηση τραγούδι και η καθημερινότητά τους εντέλει μετουσιώνεται σε μονοπάτι της τέχνης, που αγωνίζονται να το διαβούν για να το κατανοήσουν.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006, 175 σελ.

Για του Αλέξανδρου τη χάρη – Μαρία Κοτοπούλη

Η ωραιότερη γυναίκα της Ασίας έλεγαν πως ήταν, εγώ ακόμα δεν την είχα δει για να ξέρω. Το όνομά της πάντως, αν και σήμαινε “μικρό αστέρι”, δε μου άρεσε καθόλου. Κάτι από βραχώδη μονοπάτια θύμιζε ο ήχος του. Άκου Ρωξάνη, και να μας “φιγουράρει” τώρα η Ρωξάνη και για ωραία, λες και χάθηκαν από τη γη οι Αρτέμιδες, οι Αφροδίτες και οι Ελένες. “Αχ, Αλέξανδρε, τι έχεις πάθει με τις βάρβαρες; Βάρβαρος θα καταντήσεις από περήφανος Μακεδόνας”. Και συνέχιζα να του αραδιάζω ονόματα Ελληνίδων καλλονών, σε μία ύστατη προσπάθεια να τον αποτραβήξω από την Ασιάτισσα. Εκείνος όμως προετοίμαζε το έδαφος μιλώντας μου για πολιτικές σκοπιμότητες που θα ενίσχυαν τους δεσμούς Ελλάδας και Ασίας. Πρέπει πάντως να παραδεχτώ ότι ήταν και λίγο διπλωματικός τούτος ο γάμος. Κανένας από τους λαούς του Τουράν δεν τον έβλεπε πια σαν κατακτητή. Έχοντας δίπλα του τη Ρωξάνη, έδινε αδιάσειστες αποδείξεις ότι το έργο του ήταν πολιτιστικό και ότι επιθυμία του ήταν όλοι οι άνθρωποι να είναι πολίτες ενός κράτους. Και οι λαοί της Βακτριανής τον αποζημίωσαν, πέρα και από τις προσδοκίες του, αφού τον αγάπησαν πραγματικά και κράτησαν την πολύτιμη κληρονομιά του για χιλιάδες χρόνια.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002, 332 σελ.

Τα μαγικά δώρα του Διονύσου – Μαρία Κοτοπούλη

Τούτος ο δρόμος που τώρα τον ανηφόριζε ήταν ιδιαίτερα φροντισμένος στην αρχαιότητα, αλλά και στολισμένος με τα χορηγικά μνημεία. Θαύμασε τον Ιερό Βράχο. Τα δέντρα ήταν καταπράσινα και τα λουλούδια ολάνθιστα, χορταίνοντας με χρώματα το πρωινό. Η γη μοσχοβολούσε από το άγγιγμα της άνοιξης. Έφτασε στο πρόπυλο. Είχε φανταστεί πως η πόρτα θα ήταν κλειστή. Παράξενο όμως, ήταν ανοιχτή. Ούτε φύλακας ούτε άνθρωπος κανένας. Μπήκε στον περίβολο του ιερού, έψαξε, αλλά ο θεός δεν ήταν πουθενά. Μετά διέσχισε τη δωρική στοά και έφτασε στη δεξιά πάροδο, σταμάτησε μαγεμένος και κοίταξε γύρω του. «Αυτό λοιπόν είναι το θέατρο του Διονύσου;»… Πόσο θα ‘θελε να γυρίσει ο χρόνος πίσω, να δει το θέατρο γεμάτο με τους θεατές, τους ποιητές και τους υποκριτές του…

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2000, 119 σελ.

Το μυθικό ταξίδι της γης – Μαρία Κοτοπούλη

Πού τριγυρνά ο Απόλλωνας, πού χάθηκε η Αθηνά, πού κρύφτηκε ο σκανταλιάρης Έρωτας και τι σκαρώνει ο Ερμής; Πώς συναντιούνται θεοί και άνθρωποι στο Μυθικό Ταξίδι; Ας τους ακολουθήσουμε κι εμείς, ποιος ξέρει, μπορεί ν’ ανταμωθούμε μαζί τους και ν’ απολαύσουμε τη μαγεία τους. Κι όταν το ταξίδι φτάσει στο τέλος του, ας τους κρατήσουμε μες στις καρδιές μας.
Eικονογράφηση: Στάθης Σταυρόπουλος

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, 124 σελ.