Μαρία Κούβαρου

Σκιαμαχία – Μαρία Κούβαρου

Αυτός είναι ο υπέρτατος τζόγος. Ο τζόγος του εγωισμού που δεν σε αφήνει να βγεις από το παιχνίδι. Εκείνη στοιχημάτιζε λίγο ακόμα, περιμένοντας ότι το ζάρι θα γυρίσει.

«Δεν μπορώ να μείνω με το τίποτα όσο εκείνος έχει πια αρκετά και για τους δύο» μου είπε ένα βράδυ.

Και έτσι πόνταρε σε Εκείνον λίγο ακόμα –και αυτό και μετά φεύγω–και μετά λίγο παραπάνω–αυτό είναι το τελευταίο στα σίγουρα– και λίγο ακόμα. Έπαιξε όσα είχε, έπαιξε τα ρέστα, έπαιξε τα δανεικά που είχε κρατήσει από το παρελθόν της και μετά, όταν έμεινε με το τίποτα, όταν έμεινε γυμνή και χρεοκοπημένη στο σταυροδρόμι, έκανε το πρώτο της βήμα προς μια καινούργια αρχή.

Ναι. Σήμερα Εκείνη έφυγε. Δεν ήταν έκπληξη για μένα.

Ίσα ίσα που το περίμενα.

Νουβέλα, Συμπαντικές Διαδρομές, 2019, 110 σελ.

Ταξίδια στασιμότητας – Μαρία Κούβαρου

… Ταξίδι μέσα στο ταξίδι, λοιπόν, και μέσα σε κάθε ταξίδι η στασιμότητα, και μέσα στη στασιμότητα η ανάγκη για ταξίδι. Η Αλίκη κατέβηκε και έμεινα να συλλογιέμαι. «Φτάσατε», μου είπαν. «Φτάσαμε», απάντησα γεμάτη προσμονή. Κατέβηκα στην πλατφόρμα και σε λίγα βήματα βρέθηκα στο σπίτι. Ίδιο σπίτι, ίδιο όνομα, ίδιος αριθμός. Μα μια καινούργια ελπίδα για απόδραση. Ποιος ξέρει… ίσως αύριο. Ταξίδι και στασιμότητα. Δύο έννοιες ασύμβατες μα στενά συνυφασμένες. Σχέση και σχάση. Σύγκλιση και απόκλιση. Οξύμωρο που γεννά ερωτήματα μα και απαντήσεις. Τα ποιήματα που συνθέτουν τη συλλογή αυτή είναι μια απόπειρα, ίσως απέλπιδα, να προσεγγιστεί το οξύμωρο αυτό με όλα όσα περικλείει, άλλες φορές με απαντήσεις και άλλες γεννώντας περισσότερα ερωτήματα.

«Πορεία στην Πορεία»
… Όσα είδες και όσα έμαθες,
όσα μπορείς επιτέλους να πεις
ήχοι συγκεχυμένοι, να παραδέρνονται
στις σόλες κάποιου αδιάφορου περαστικού.
Μαζεύουν του δρόμου τις σκόνες,
μαζί και κάτουρα ζώων
στεγνωμένα από έναν ήλιο νωθρό,
και τσίχλες μασημένες από αγνώμονες έφηβους
που τις κολλήσανε σε παγκάκια που έχουν πια γίνει
μουσεία κάποιων σχέσεων παλιών.

Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2018, 108 σελ.

Η γέννηση της Σκύλας – Μαρία Κούβαρου

Τη σκύλα την ξέρεις καλά. Είναι το άλλοτε συμπαθητικό κοριτσάκι που πλέον μοιράζει χαμόγελα πολύ φειδωλά. Είναι λαλίστατη αλλά αυτά που έχει στα ενδότερα τα μοιράζεται με το σταγονόμετρο. Το βλέμμα της είναι ψυχρό, αλλά το ξέρεις κι εσύ ότι βλέπει πολλά περισσότερα από όσα θα σου δείξει ότι έχει παρατηρήσει. Η έκφρασή της δεν έχει καμιά σύνδεση με τα όσα πραγματικά αισθάνεται. Τη φοβάσαι γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τι σκέφτεται. Σε τρομάζει επειδή δείχνει να κατανοεί τις αδυναμίες σου, αλλά παρόλα αυτά δε σου αφήνει κανένα περιθώριο να την επηρεάσεις με αυτές. Τη θυμάσαι από παλιά, που ήταν αυθόρμητη και γελαστή και θετική και δεχτική και εμπιστευότανε τους ανθρώπους χωρίς φόβο. Δεν ξέρεις πώς και πότε έγινε η μεταμόρφωση. Ή μάλλον κάνεις πως δεν ξέρεις. Γιατί στον ίδιο κόσμο ζεις κι εσύ.
Μέσα σε τριάντα ποιήματα η σκύλα θα σου μιλήσει για τη γένησή της και την αδυναμία της, η ανακάλυψη της οποίας έχει γίνει η μεγαλύτερη δύναμή της. Ίσως, διαβάζοντας την εξομολόγηση της, να το σκεφτείς δυο φορές πριν την κρίνεις όταν θα την ξαναβρείς μπροστά σου. Και θα την ξαναβρείς σύντομα, γιατί είναι παντού. Είναι μπροστά σου περιμένοντας να εξυπηρετηθεί στην τράπεζα, κάθεται στο διπλανό τραπέζι στην καφετέρια, χορεύει πίσω σου στη συναυλία, σε κοιτάει με θλιμμένη βεβαιότητα μέσα από τον καθρέφτη σου.
Μην ψάξεις πολύ μακριά. Η σκύλα μπορεί να είναι η μάνα, η αδερφή σου, η γυναίκα σου, η φίλη σου, η κόρη σου… Μπορεί να είμαι εγώ, ίσως και να είσαι εσύ…

«Ανασφάλεια»
…Και δεν κουράστηκα σήμερα, όχι
Ήταν μικρότερη η διαδρομή σήμερα που δεν έτρεχα για να σε φτάσω…

…Κυνηγάμε φαντάσματα οι άνθρωποι
Από φόβο μην μας έβρει ένα μέλλον που θα είναι αλλοιώς
Αναμνήσεις και παλιές καταλήψεις σε κάστρα
Που είχαμε από ανασφάλεια βαφτίσει απόρθητα
Και περπατάμε, περπατάμε, κουραζόμαστε πολύ
Για να ανακαλύψουμε ότι ούτε βήμα δεν έχουμε κάνει.

Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2017, 76 σελ.