Μαρία Πάλλα - Deyteros.com

Η Μαρία Πάλλα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. (τμήμα Ιστορικών σπουδών) και συνέχισε στη Γαλλία, στο Universite Paris VII (Jussieu) και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS). Από το 1985 εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και από το 1991 υπηρετεί ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έως το 2003 δημοσίευε μελέτες σε ιστορικά και φιλολογικά περιοδικά. Εισηγήσεις της έχουν δημοσιευθεί επίσης σε πρακτικά συνεδρίων. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίσθηκε το 2003 με εννέα πεζογραφήματα υπό τον τίτλο “Απώλειες”, που κυκλοφόρησαν εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις “Νέα Πορεία”. Η νουβέλα “Πυροτεχνήματα στη νύχτα” δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Πάροδος”, 9, περίοδος δεύτερη, Ιούν. 2006.
Κείμενά της, διηγήματα και νουβέλες, έχουν αναρτηθεί ηλεκτρονικά σε διάφορους λογοτεχνικούς ιστότοπους.
Η “Μικρή μεγάλη εβδομάδα” είναι το δεύτερο βιβλίο της και το πρώτο της μυθιστόρημα, εκτάσεως 464 σελίδων, του οποίου η υπόθεση καλύπτει το χρονικό διάστημα από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 21ου αιώνα, «στη συλλογική μνήμη του χώρου της Θεσσαλονίκης, των Βαλκανίων και του Αιγαίου, ο οποίος διευρύνεται προς την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τον κόσμο» και έχει ως θέμα του την εξιστόρηση της πορείας ζωής τεσσάρων γενεών.

Μυθιστορήματα
Μικρή μεγάλη εβδομάδα (2010), Νησίδες
Οι αρχάριες (2017), Ανάτυπο

Νουβέλες
Πυροτεχνήματα στη νύχτα (2006)

Πεζά
Απώλειες (2003)

Συλλογικά έργα
Μικρόν εγκόλπιον για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο (2018), Εκδόσεις του Φοίνικα

Οἱ Ἀρχάριες – Μαρία Πάλλα

Οἱ Ἀρχάριες εἶναι ἕνα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα ὅπου δύο εποχές, 1950-1954 καὶ 2010-2016, αντιπαρατίθενται καὶ παρουσιάζουν ὁμοιότητες καὶ διαφορὲς ποὺ συμπληρώνουν κενά, ἐξηγοῦν διαπορήσεις, ἀλλὰ καὶ γεννοῦν νέα ἐρωτηματικά. Οἱ ἥρωες προσπαθοῦν νὰ ἐπιβιώσουν στὴν ἱστορική, πολιτική, κοινωνικὴ καὶ ψυχαναλυτικὴ συγκυρία ποὺ τοὺς πιέζει, τοὺς συνθλίβει, κάποτε τοὺς ἀλλοτριώνει.

Μυθιστόρημα, Ανάτυπο, 2017, 314 σελ.

Μικρή μεγάλη εβδομάδα – Μαρία Πάλλα

Ο εικοστός αιώνας κύλησε νερό, άπιαστος σαν πνοή ανέμου, μιά ανάσα, γοργό το τραίνο της Ιστορίας τον άφησε πίσω μαζί με τους άλλους. Μόνο που αυτή η ανάσα είχε επώδυνες αιωνιότητες μέσα της, αιματηρές και νοσογόνες, γεμάτες πίκρα και δάκρυα, κι ακόμα αναζητούνται φάρμακο για τον ανθρώπινο πόνο, χνάρια που οδηγούν στην αγάπη. Οι μηχανιστικές ερμηνείες καλώς κρατούν. Το σύμπαν απέχει έτη φωτός, ό,τι κι αν προσπαθούμε, μες στη νοησιαρχία και την εξειδίκευση συντονίζουμε βραχνές ρευστές συμπεριφορές. Το πρωί πήγαμε στην Ανάσταση, απόψε τηλεόραση, αεροπλάνο ανεβαίνει στους ουρανούς, διαλύει παλμούς φαντασίωσης και το έργο προς διερεύνηση. Η ζωή καθεαυτήν μοιάζει με αυτό που ήταν τον Μεσαίωνα, ή λίγο πριν, ή πιο μετά· δεν ξέρεις γιατί έζησες, ούτε και πώς να πεθαίνεις, μέσα σε γιορτές υπολογιστών -αυτοί συνεπείς καθ’ ολοκληρίαν- και των κατασκευαστών τους. Συμβαίνουν αυτά, να πούμε, κάπου στο άπειρο θα ξεχάσουμε το πώς ζήσαμε.