Μαρία Τσιράκου

Ανακωχή – Μαρία Τσιράκου

Ποιήματα


Η ποίηση της Μαρίας Τσιράκου γράφεται μέσα από τη βίωση της επιστροφής και της επανεγκατάστασης στον οικείο ψυχικό χώρο, αλλά αφομοίωσε και όλα τα στοιχεία διάψευσης, προπαντός έντονα ερωτικής, ή και φθοράς. Μια ποίηση υπαρξιακού μεταιχμίου που τείνει προς τη γαλήνη ή την ελπίδα της. Η ποιήτρια αποκτά πλέον το δικό της αναγνωρίσιμο στυλ γραφής, επανακαθορίζει τα εκφραστικά της μέσα, τα υλικά αλλά και το περιεχόμενο των ποιητικών της θραυσμάτων. Στίχοι που μοιάζουν με υπονοούμενα και μοιράζονται μεταξύ της ενσυνείδητης γραφής και της υποσυνείδητης σκέψης άλλοτε αισθαντικής, κάποτε τραυματισμένης αλλά πάντα επώδυνης.

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2015, 64 σελ.

ΕπιΣτροφή από την απόΣταση – Μαρία Τσιράκου

«Φυσούσε η ζωή τα ρούχα σου»
Μέσα στην άνυδρη
ομορφιά
μ’ αυτή τη σκόρπια
αγανάκτηση

Θωπεύω ίσκιους,
ξεμακραίνει ο
τόπος
νυχτώνει ο φόβος,
συνεχίζω στο χώρο.

Γίνομαι όπλου κρότος,
φωτιάς καπνός.
Είμαι η
μήτρα η σπασμένη,
σωπαίνει ο κόσμος.

Το ερώτημα “αγγίζεται η ευτυχία; (η ευτυχία αγγίζεται;)” φαίνεται πως απασχολεί τη Μαρία Τσιράκου στη δεύτερη ποιητική συλλογή της. “Παρατηρώντας την αιωνιότητα/ σε μια κουταλιά νερό”, καταφέρνει να συγκεντρώνει το λόγο της στους ζωντανούς κώδικες επικοινωνίας: ζωή-πολλαπλές απόπειρες-δείκτες (μικρούς ή μεγάλους)-φόβους θανάτου. Ή όπως το λέει στο ποίημα “Το κλειδί του Μη_εδώ”: άγγελοι-άνθρωποι-ψυχές και σώμα ένα.
Κι όμως για την Τσιράκου τα πάντα εξελίσσονται στο παρόν (σε ενεστώτα χρόνο) και διαμορφώνονται στο μέλλον. Δεν οπισθοχωρεί, δεν χάνεται σε μνήμες, σχεδιάζει τα όρια, αποτυπώνει τους απαραίτητους αριθμούς που μετρούν αθροιστικά από το σημείο μηδέν της ύπαρξης: “η εποχή σου δεν αντέχει άλλα νούμερα…// …γεννημένη το 1973”, δηλώνοντας θνητή, δηλαδή υποψιασμένη.
Καλοδιαλεγμένοι στίχοι: σχηματίζοντας (σ)τα στενά/ του κορμιού σου χωρίσματα, ξημέρωσα πόθο/ νύχτωσες φυγή, Είμαι στο ύψος της διχασμένης σου συγκίνησης, Σαράντα και, της ζωής σου εγρήγορση/ σαράντα παρά, του ονείρου μου αλήθεια, Ήταν ντυμένος στην ακρίβεια της επανάληψης, ξεπλένω υπολείμματα της νύχτας, μεταφορές: ξέπλυνε τα δάκρυά σου στο ποτάμι της άγνοιας, επιτυχείς παρηχήσεις λέξεων και φράσεων: το φως που φαντάστηκες, ρυθμικές επαναλήψεις λέξεων: Από τα παιδιά με τα spray/ από τα παιδιά με τα sneakers/ από τα παιδιά με τα skateboards/ από τα παιδιά με τις γυρισμένες πλάτες/ στις λέξεις και τις σκέψεις// Απουσιάζουμε, ή Στην αποσύνθεση του εαυτού/ ποτό, πήδημα, τίποτα, παρομοιώσεις, εικόνες, διακοπές, ανάσες, τα ποιήματα διαπλέκονται σταδιακά ενεργοποιώντας αισθήσεις, μεταφέροντας συναισθήματα, αγωνίες, ερωτηματικά: “Να περιμένω ή να φωνάξω;”
Ποίηση θέσης-αναζήτησης στο αύριο του κόσμου, χωρίς θορύβους, μονάχα με την αληθινή ελπίδα βεβαιότητα “ότι κάποια στιγμή κάτι θ’ αλλάξει”. Όλα ξεκίνησαν όταν τελείωσε η μοναξιά μάς λέει η Μαρία Τσιράκου εισάγοντάς μας στο επόμενο στάδιο της έκδηλης ερωτικής αναζήτησης που και πάλι διατυπώνεται με ακρίβεια και περισσότερο με παύσεις παρά με λέξεις: Γιατί ενώ μετρούσες τη διάμετρο του μηδενός/ δεν είδες, στην παρένθεση της μέρας, εκείνον (σελ. 28), Και αλλού: στις παρτιτούρες/ στα λευκά/ στα μαύρα/ ύφεση-δίεση, εσύ.// Φώναξα δίκαιο την ώρα που χυνόμουν (σελ. 42), το είδωλό μου στέγνωνε στα σχοινιά,/ Σε μια βουτιά το νόημα/ Ο έρωτάς μας έχει ανάγκη οικειότητες συμφώνων…
Ένα ουσιαστικό της (π.χ. “η ένωση”) αρκεί να περιγράψει τις πιο αισθαντικές στιγμές. Ακόμα και τότε, στο ερωτικό κρεσέντο, ο άνθρωπος παραμένει κυρίαρχος ως παρουσία, αναζήτηση και αίτημα ολοκλήρωσης/ευτυχίας.
Τέλος στο βιβλίο υπό τον τίτλο “Θεσσαλονίκη” εντάσσεται μια δεύτερη ποιητική ενότητα (σελίδες 37-43) με επτά ποιήματα.
“Μ”

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2012, 45 σελ.

Εν πορεία… – Μαρία Τσιράκου

«Εν πορεία»
Σχίζει η σκέψη μου το τοπίο
ουρλιάζω στης ζωής μου το μνημείο
πόσο κουράστηκε η ψυχή
στο γεμάτο ενοχές σαρκίο.

Δεν επαρκώ, δεν επαρκώ
εγώ η ίδια σε εμένα,
αναζητώ καινούρια δεδομένα,
αθροίζω το χρόνο, το μήνα, τη μέρα

Στα αποσιωπητικά μου,
τολμώ τη βουτιά μου

Σαν μωρό που γελά σε μητέρας αγκαλιά
το τοπίο αλλάζει, η φωνή ησυχάζει,
σε νέα φόρμα η ζωή μου κυλά,
συλλέγω βλέμματα αλήθειας, αγνά.

Σε μια φυλή που εκλιπαρεί
στην αλλαγή ωρίμανση να βρει,
επιστρέφω, έμαθα εμένα να μην έχω,
βιώνω ύπαρξη ελπίδας στο απέχω

Στην επιφάνειά μου,
ακουμπώ τα φτερά μου.

Ποίηση, Πικραμένος Γιάννης, 2010, 48 σελ.