Το 1976 στην Σουηδία δρασκέλησε του μπάρκου τη σκάλα. Πάτησε στεριά. Σπούδασε πληροφορική στη Στοκχόλμη.
Το 1985 γύρισε στην πατρίδα. Δούλεψε σαν δάσκαλος στα ΤΕΙ και στις σχολές εμπορικού ναυτικού στον Ασπρόπυργο.
Το 2000 συμμετείχε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού «Το ρέμα των ιδεών» και το 2002 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή «Φθινοπωρινή ανθοφορία». Ακολούθησαν το 2004 οι «Λιμανίσιες αποδράσεις», το 2006 οι «Κρουνοί μνήμης» και το 2008 το «Εκμαγείο Ελπίδας».
Το 2013 γράφει δώδεκα διηγήματα το «Κάβο Μάρκο», μικρή απιστία στην ερωμένη του, την Ποίηση. Το 2016 ακολούθησαν οι «Αβέβαιοι στίχοι», επάνοδος στην ποίηση. Το 2018 γράφεται η «Αλλαγή ρότας».
Το 2022, απιστία και πάλι της ποίησης την πόρτα χτυπάει, γράφει το «Ταξίδι στης μνήμης τα πέλαγα», δώδεκα διηγήματα. Μα η ποίηση δεν υποχωρεί, επανέρχεται με την «Γκρέτα και Ausencia».
Αβέβαιοι στίχοι (2016), Καμπύλη
Αλλαγή Ρότας (2018), Καμπύλη
Γκρέτα και Ausencia (2022), Καμπύλη
Μυθιστορήματα
Κάβο Μάρκο (2013), Καμπύλη
Διηγήματα
Ταξίδι στης μνήμης τα πέλαγα (2022), Καμπύλη
Γκρέτα και Ausencia – Μάρκος Δεληγιάννης
Φίλε και κριτή μου, εσύ αναγνώστη, έλα μαζί μου. Μες απ’ το Αχ του ναύτη, τους χτύπους της καρδιάς του ν’ αφουγκραστούμε. Σκέψου, τι πλούτο τα μάτια σου θ’ αλιεύσουν και πόσο ξέχειλα της ψυχής τ’ αμπάρια θα φαντάζουν. Αλήθεια πόσο συνταρακτικό είναι να μπορείς να κοιτάζεις ! Ν’ ανιχνεύεις, τι κρύβεται πίσω απ’ ένα χαμόγελο, πίσω απ’ ένα δάκρυ, πίσω από μια υπόσχεση, πίσω από μια σιωπή. Έλα, μαζί να πλησιάσουμε τη θάλασσα, τα λιμάνια έτσι όπως αυτά είναι, χωρίς ψιμύθια περιττά και πάντα μαζί να ονειρευόμαστε πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και την αγάπη, βασίλισσα στης καρδιάς το θρονί να στέψουμε.
Η ποίηση ανυπομονεί. Μην αργείς!
Ποίηση, Καμπύλη, 2022, 84 σελ.
Ταξίδι στης μνήμης τα πέλαγα – Μάρκος Δεληγιάννης
Αναγνώστη εσύ, συνένοχε και κριτή, έλα μαζί στης μνήμης τα πέλαγα το υπέροχο, ταξίδι να επιχειρήσουμε. Σαν άλλοι ναυαγοσώστες, υπάρξεις που παλεύουνε με της λήθης τα κύματα, κραυγές που χάνονται μες στην αντάρα του κυκλώνα της καθημερινότητας, έρωτες λησμονημένοι που απελπισμένα ζητούν την αγκαλιά της θύμησης, θαλασσοδαρμένες μορφές που κάποτε στάθηκαν δίπλα μας και τώρα μόλις προλαβαίνουν σήμα κινδύνου να στείλουν, το σβήσιμο απ’ τον πίνακα της μνήμης με το σπόγγο του χρόνου ν’ αποτρέψουν. Σ’ όλους αυτούς, σωσίβιο να πετάξουμε, από τη θύελλα της λησμονιάς να τους σώσουμε και στο σκάφος μας να τους επιβιβάσουμε.
Έλα μαζί μας αναγνώστη, σε τούτη την κατάδυση στου βυθού τις απίθανες κρυψώνες. Σκέψου, όταν και πάλι στην επιφάνεια αναδυθείς κι αραδιάσεις στο κατάστρωμα του δικούς σου σκάφους τους πολύτιμους λίθους που ανέσυρες απ’ τα σπλάχνα της περασμένης σου ζωής, τότε θα νιώσεις πόσο πλούσιο σ’ έκανε τούτη εδώ η ναυαγιαιρεσία.
Σκέψου αναγνώστη, η κατάδυση στης Μνήμης τα Πέλαγα, ίσως τους πόνους, που τη ψυχή σου τώρα ταλανίζουν, απαλύνει. Και λεύτερος από τους ίσκιους του παρελθόντος ν’ ανασάνεις και πάλι τον αδέσμευτο θαλασσινό αγέρα του μέλλοντος.
Διηγήματα, Καμπύλη, 2022, 232 σελ.
Αλλαγή Ρότας – Μάρκος Δεληγιάννης
Αν το λιμάνι σε κούρασε σαλπάρισε για αλλού
το πέλαγος αδημονεί να σε αγκαλιάσει
Αναγνώστη εσύ, υπαίτιε και υποκινητή, σκαρφάλωσε στη γέφυρα, εκεί στων χαρτών το δωμάτιο. Βύθισε τη ματιά σου στην Αλλαγή Ρότας κι όταν αυτή αναδυθεί, ατένισε και πάλι του ουρανού τις ζωγραφιές. Καθάριες τότε θά ‘ναι οι καταγραφές.
Σίγουρο είναι, πως όταν βρεθείς σε θαλασσινό σταυροδρόμι, εύκολα τις παγίδες θ’ αναγνωρίσεις αυτές που γύρω σου στημένες είναι από καλλικέλαδες Σειρήνες. Όμως τώρα, σε συντροφεύουν πιστοί συνοδοιπόροι: Η γνώση κι η ποίηση. Αυτές ποτέ δεν θα σε σ’ αφήσουν σε πλανερές ρότες να χαθείς, ανούσιες χαρές να σε καταπιούν.
Από της γέφυρας το ύψος ατένισε τα λεύτερα πελάγη. Κι εκεί στων ονείρων τους χάρτες καινούργια πορεία χάραξε για λιμάνια ονειροφάνταστα, αποκαθαρμένα απ’ το δηλητήριο της συνήθειας. Άφησε πίσω σου όσα σε κούρασαν, ότι σε πρόδωσε. Ξέχασε τα λόγια που μείνανε θαμμένα σε υπόγεια, εκεί, όπου καμιά ηφαιστειακή έκρηξη δεν πρόκειται να τα ξαναζωντανέψει.
Ζήσε την ηδονή της κατεδάφισης του παλιού. Όμως πάντα στη σκέψη σου ένα πράγμα να κυριαρχεί: Μες στο λαβύρινθο αντιφάσεων, διχογνωμιών, αναπεπταμένων σημαιών και συμβόλων, συγκρούσεων ανάμεσα αλήθειας και αμφιβολίας, η καρδιά σου και μόνον αυτή θα βρει τη λύση.
Ελπίζω, Αναγνώστη, η Αλλαγή Ρότας, πλοηγός σε άγνωστα λιμάνια, κάποια αστέρια, οδηγούς, θα έχει να σου προτείνει.
Καλές θάλασσες!
Ποίηση, Καμπύλη, 2018, 76 σελ.
Αβέβαιοι στίχοι – Μάρκος Δεληγιάννης
Όνειρα ποδοπατημένα
ζωή ακρωτηριασμένη
Αναγνώστη εσύ, συνένοχε και κριτή, κατάδυση αποτόλμησε στων Αβέβαιων Στίχων το βυθό.
Κι όταν στην επιφάνεια και πάλι αναδυθείς, ίσως
το θλιμμένο σου δωμάτιο για πάντα εγκαταλείψεις.
Σκέψου! Ένα πρωτόγονο, πανέμορφο πρωινό, φωτισμένο απ’ της Ελπίδας την ακτινοβόλα λάμψη,
θ’ αφήσεις πίσω σου τους ανώνυμους δρόμους
με τα ξενυχτισμένα αυτοκίνητα, τ’ ανέκφραστα πρόσωπα, που χάνονται μόλις το φως
της πραγματικότητας τ’ αντικρύσει.
Θα παραδοθείς στην άφατη χαρά του ανθρώπου,
που ρίχνει πίσω του τον ίσκιο του παρελθόντος
και σκαρφαλώνει στην ανεμόσκαλα του μπάρκου,
που σαλπάρει για μακριά. Εκεί, αιμοκάθαρση
θα κάνεις μ’ αίμα νεανικό και λεύτερο αέρα
θαλασσινό θ’ ανασάνεις.
Θα συλλογιέσαι ανέμελα, πως το ταξίδι ποτέ
δεν τελειώνει και καθισμένος ηδονικά στου κόσμου κάποιο μπαλκόνι θ’ απολαμβάνεις της νύχτας
το τραγικό μεγαλείο που πέρασε, το χαμόγελο της νιας Ελπίδας που έρχεται. Ο ερχομός μιας δροσάτης αυγής, βάζει τέρμα στην ασύνορη νύχτα.
Σκέψου όμως, πόσες αθώες σάρκες το υνί του πόνου αδιάφορα ξεσκίζει, πόσα έκπληκτα μάτια δεν
θ’ ατενίσουν ξανά του ήλιου τη θωριά.
Σίγουρα, αναγνώστη, Οι Αβέβαιοι Στίχοι κάποιο σπόρο θα έχουν διασώσει απ’ τις στάχτες των ονείρων
κι αυτός, ίσως κάποτε ανθίσει σε παρτέρι
ξεχασμένης αυλής.
Ποίηση, Καμπύλη, 2016, 84 σελ.
Κάβο Μάρκο – Μάρκος Δεληγιάννης
Φυλλομετρώντας τις σελίδες του “Κάβο Μάρκο” αφουγκράζεσαι το φτερούγισμα της μνήμης του συγγραφέα. Γειτονιές, που καταδικάστηκαν σε θάνατο απ’ τα έκτακτα εργολαβοδικεία, ξεδιπλώνονται. Χαρακτήρες και νοοτροπίες, που εξαφάνισε η αμείλικτη εποχή της χειραγωγούμενης εικόνας, αποτυπώνονται ανάγλυφα. Με αυτοσαρκασμό και χιούμορ ιδιότυπο περιγράφονται ερωτικές συνευρέσεις, που η ζωή ακύρωσε πριν καν ξεκινήσουν. Ενοχές και προκαταλήψεις, πάντα τείχη στήνανε, της νιότης το διάβα ν’ ανακόψουνε.
Με πίκρα περίσσια αποτυπώνονται των ειδώλων η πτώση, των φανταχτερών ονομάτων η διαπόμπευση. Η διαγραφή τους απ’ της Ιστορίας το ληξιαρχείο. Κι ύστερα ήρθαν τα ταξίδια. Οκτώ χρόνια διήρκεσε το μεγαλύτερο. Ήταν τότε που αγκυροβόλησε στ’ όμορφο λιμάνι της Στοκχόλμης. Ο χρωστήρας του ζωγράφισε με ευαισθησία ανθρώπους που γνώρισε, που γεύτηκε μαζί τους κρασί, αγάπη, και συντροφικότητα.
Και τέλος η θάλασσα, η μεγάλη του αγάπη. Λιμάνια, δρομάκια σκιερά, σκάλες ανηφορικές, ημίφως παραμορφωτικό, οινοπνεύματος αναθυμιάσεις, της σάρκας η οσμή, του ξεριζωμένου το Αχ, η μοναξιά, η ανωνυμία, των αφεντικών το απύλωτο το στόμα, του κέρδους η λύσσα και τέλος το απέραντο γαλάζιο στο βάθος του ορίζοντα, όταν στης θάλασσας την αγκαλιά βουλιάζει.
Σαΐτα η μνήμη σχίζει τα περασμένα
σημαδεύει τα μελλούμενα της σκέψης τα κατάβαθα τρυπάει κι από εκεί μέσα καθάριο νερό αναβλύζει
Μυθιστόρημα, Καμπύλη, 2013, 156 σελ.
Πηγές: Biblionet, Καμπύλη
