Εργάστηκε στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων. Δημοσίευσε ποιήματα, πεζά, κριτικά σημειώματα κ.ά. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει κάνει παρουσιάσεις των βιβλίων της, αλλά και βιβλίων άλλων δημιουργών καθώς και μουσικοποιητικές βραδιές και διαλέξεις. Βραβεύτηκε αρκετές φορές, πιστεύει όμως πως ό,τι έχει να πει κανείς πρέπει να το λέει με το έργο του γι’ αυτό και δεν δίνει μεγάλη σημασία στα βιογραφικά. Το Δεκέμβριο του 1994 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητικής συλλογή “Τζιμ Κάλμπρος”, της οποίας η πρώτη παρουσίαση έγινε από το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, τον Απρίλη του 1995. Στις 19 Ιουνίου 1998 παρουσίασε στο Ιταλικό Ινστιτούτο ποιήματα από την ποιητική της συλλογή “Λυγμός του Φεγγαριού”. Στις 2 Απριλίου 1999 παρουσίασε την ποιητική συλλογή “Πότνια αλς” της τέως υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου Κλαίρης Αγγελίδου. Έλαβε μέρος στο φεστιβάλ Προσφυγικού Ελληνισμού υπό την αιγίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας , με τα ποιήματά της για Κύπρο. Τα ποιήματά έχει παρουσιάσει σε ποιητικές βραδιές, που οργανώθηκαν από πολιτιστικούς συλλόγους, πνευματικά κέντρα και ενώσεις, όπως ΠΑΣ προσωπικού ΔΕΗ Θεσσαλονίκης, Ένωση Αντρεριανών Σπουδών κτλ. Παρουσίασε έργα μεγάλων ποιητών, ‘όπως του Ελύτη, στη Στρατιωτική Λέσχη Θεσσαλονίκης, του Βαλαωρίτη, στο συνεδριακό κέντρο “Μαλλιάρης-Παιδεία”, κτλ. Βραβεύτηκε από την Ένωση Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης στο “ρεσιτάλ απαγγελίας ποιητών”, που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Στο πρώτο Φεστιβάλ Ποίησης πήρε έπαινο και τιμητική πλακέτα. Στους ποιητικούς αγώνες των Δελφών έλαβε τιμητική διάκριση. Το βιβλίο της “Το βιολοντσέλο και άλλα διηγήματα” εκδόθηκε το Νοέμβριο του 2000 και παρουσιάστηκε στα βιβλιοπωλεία “Μαλλιάρης-Παιδεία” και “Βιβλιορυθμός”. Στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο την 11η Ιουνίου 2001, σε ρεσιτάλ που δόθηκε με γερμανικά λίντερ, απέδωσε την ελεύθερη μετάφραση των στίχων των τραγουδιών στα Ελληνικά. Για το έργο της έχουν εκφραστεί κολακευτικά γνωστοί ποιητές και λογοτέχνες. Έχει εκδόσει τα βιβλία: “Τζιμ Κάλμπρος” (1994), ποίηση. Ιδιωτική έκδοση. “Ο λυγμός του Φεγγαριού” (1998), ποίηση. Ιδιωτική έκδοση. “Το βιολοντσέλο και άλλα διηγήματα” (2000), διηγήματα. Έκδοση “Εκδόσεις της Αύριον”. (Το βιολοντσέλο συμπεριλήφθηκε στη Συλλογη “Gioconda της ολλανδικής σειράς Grieks Proza). “Αντίο Κάρμεν” (2002), λυρικό μελόδραμα. Έκδοση “Μαλλιάρης-Παιδεία”. “Για την Κύπρο στη διεύθυνση της Ελπίδας” (2003), ποίηση. Έκδοση “Μαλλιάρης-Παιδεία”.
Αντίο Κάρμεν (2002), Μαλλιάρης-Παιδεία
Η απόφαση του Αντώνη (2018), Οδός Πανός
Διηγήματα
Το βιολοντσέλο και άλλα διηγήματα (2000), Εκδόσεις της Αύριον
Μια βραδιά στο Επταπύργιο (2010), Οδός Πανός
Ποίηση
Τζιμ Κάλμπρος (1994), Ιδιωτική έκδοση
Ο λυγμός του Φεγγαριού (1998), Ιδιωτική έκδοση
Για την Κύπρο στη διεύθυνση της Ελπίδας (2003), Μαλλιάρης-Παιδεία
Η απόφαση του Αντώνη – Νατάσα Τσολάκου
Θεατρικό έργο σε 10 σκηνές
“Η αγαπητή φίλη Νατάσα Τσολάκου είχε την καλοσύνη να μου εμπιστευθεί το πρώτο της θεατρικό έργο πολύ ενδιαφέρον, για έναν Εβραίο μουσικό που τον άρπαξαν οι Γερμανοί επί κατοχής και τον εξαφάνισαν, και ο Έλληνας συνάδελφός του δώρισε αργότερα το βιολοντσέλο του σ’ έναν συνονόματο Εβραίο.
Βρήκα την ιστορία του εξόχως συγκινητική και εξαιρετικά καλογραμμένη και κατάλληλη προς δημοσιοποίηση και θα χαρώ να αξιωθεί να δημοσιοποιηθεί με πολλή αγάπη”.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Θεατρικό, Οδός Πανός, 2018, 56 σελ.
Μια βραδιά στο Επταπύργιο – Νατάσα Τσολάκου
Και άλλα διηγήματα
Διηγήματα, Οδός Πανός, 2010, 60 σελ.
Για την Κύπρο στη διεύθυνση της ελπίδας… – Νατάσα Τσολάκου
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
Σ’ αυτή την εγκαταλελειμμένη πόλη
στην Αμμόχωστο
τα τζιτζίκια το καλοκαίρι βουίζουν
ακατάπαυστα,
τ’ αγριόχορτα σμίγουν ανήσυχα
κι οι κουρτίνες ανεμίζουν
σαν σημαίες αποχαιρετισμού
στα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα .
Οι σκαλωσιές απέμειναν
σαν πουλιά παγιδευμένα .
Μόνο ο ήλιος με το μαντίλι της ελπίδας
σκουπίζει τα δάκρυά της
λέγοντάς της λόγια συμπόνιας
μια και κανείς δεν είναι πια εκεί
να την παρηγορήσει.
Έφυγαν από κοντά της κόβοντας απότομα
το νήμα της ιστορίας της,
αφήνοντάς την μόνη με το παράπονο
ότι δεν έριξαν φεύγοντας
ούτε μια τουφεκιά
ούτε πρόλαβαν να πουν
ένα μοιρολόι για την ορφάνια της.
Ποίηση, Μαλλιάρης-Παιδεία, 2003
Το βιολοντσέλο και άλλα διηγήματα – Νατάσα Τσολάκου
ΤΟ ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ
… Ένα γλυκό πρωινό του Ιουνίου, τότε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής στη Θεσσαλονίκη, η μικρή ορχήστρα του κέντρου «Καζίνο» συνέχιζε την καθημερινή της πρόβα για το βραδινό πρόγραμμα. Ο μαέστρος Μωυσής Λεόν, που όλοι τον φώναζαν Σάμυ, ήθελε πάντα να έχει έτοιμη την ορχήστρα του, για να είναι σίγουρος πως θα μπορούσε ν’ αποσπάσει απ’ αυτήν ό,τι καλύτερο μπορούσε ν’ αποδώσει. Άλλωστε κάθε λίγο και λιγάκι επιχειρούσε και κάποιες ανανεώσεις, ώστε αυτοί που θα έρχονταν για δεύτερη και τρίτη φορά στο μαγαζί να μην υποχρεώνονται ν’ ακούσουν το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Οι μουσικοί της ορχήστρας είχανε αποδεχθεί αυτόν τον πρόσθετο κόπο της πρωινής πρόβας, γιατί κατανοούσαν την επιθυμία του μαέστρου τους να θέλει πάντα να παρουσιάζει με τον πιο τέλειο τρόπο τα κομμάτια που παίζανε. Κι αυτό γιατί τον θαυμάζανε και ταυτόχρονα τον σεβόντουσαν, γιατί ο Σάμυ ήτανε βιρτουόζος του βιολοντσέλου, με πτυχία αρμονίας και φούγκας, κι είχε κάθε δικαίωμα να επιδιώκει εκτελέσεις αντάξιες της δεξιοτεχνίας και των σπουδών του…
Διηγήματα, Εκδόσεις της Αύριον, 2000, 110 σελ.
Αντίο Κάρμεν – Νατάσα Τσολάκου
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
(Πριν ανοίξει η αυλαία ακούγεται ένα τραγούδι φλαμέγκο.
Τελειώνοντας το τραγούδι ανοίγει η αυλαία. Φωτίζεται το μισό μέρος της σκηνής , όπου υπάρχει ένα κελί φυλακής κατασκευασμένο με σιδερένιες ράβδους. Στο εσωτερικό του κελιού φαίνεται ένα κρεβάτι με στρώμα ,όπου κάθεται ο Χοσέ και , κοντά στο κρεβάτι , ένα μικρό τραπέζι , όπου διακρίνονται σύνεργα γραφής, που ο Χοσέ χρησιμοποιεί κάποιες στιγμές προσπαθώντας να γράψει ένα γράμμα).
ΧΟΣΕ:
Αγαπημένη Κάρμεν ,
κλεισμένος μέσα στο κελί της φυλακής
σε σκέφτομαι συνέχεια.
Ανάθεμα στο χέρι μου,
που το μαχαίρι σου ‘ μπηξε
και σ΄ έχασα για πάντα.
Εσύ ΄σουν λεύτερο πουλί
και πέταγες όπου ήθελες,
μα εγώ πώς να σε φτάσω;
Εγώ ήμουνα στρατιώτης
και μ’ είχανε ντοπάρει για το θάνατο .
Εμένα μ’ είχανε περάσει
απ’ το καμίνι της εκπαίδευσης
και σφυρηλάτησαν την άμοιρη ψυχή μου
ώστε να γίνει άβουλη
και πια να μη ρωτά αν πρόκειται
το θάνατο να δώσει ή να πάρει.
Θεατρικό, Μαλλιάρης-Παιδεία, 2002
Tζιμ Kάλμπρος – Νατάσα Τσολάκου
O Δημήτρης Kαλαβρός στα νιάτα του
ήταν μεγάλος καλλιτέχνης,
τραγουδιστής και στιχουργός,
κάποτε και συνθέτης,
είχε ψευδώνυμο Tζίμ Kάλμπρος,
όπως συνηθίζεται
σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
O κόσμος τραγουδούσε τα τραγούδια του,
τον αποθέωνε όπου εμφανιζόταν
κι αυτός το πίστευε στ’ αλήθεια
πως η ζωή του δικαιώθηκε,
πως άφησε σ’ αυτόν τον κόσμο ένα ίχνος,
πως μια στιγμή στην Iστορία,
έστω μικρή, του ανήκε.
Kαι, για να λέμε την αλήθεια,
τη στιγμή αυτή δεν την έβλεπε μικρή,
μα θεωρούσε πως η αιωνιότητα
του είχε χαριστεί.
Kι ήτανε τότε ευτυχής
κι αισθανότανε δικαιωμένος,
που η ύπαρξη του δεν πέρασε απαρατήρητη,
όπως, ας πούμε, αυτών των δυστυχών
ανώνυμων δημόσιων υπαλλήλων,
που, εκτός από τους τοίχους του γραφείου τους,
κανείς δε γνώρισε αυτό,
που ίσως μπορούν να κάνουν…
Ποίηση, Ιδιωτική έκδοση, 1994
Πηγές: Biblionet, Οδός Πανός
