Νεφέλη Ανδριανού

Στα άδυτα του πόνου της ψυχής – Νεφέλη Ανδριανού

Έτσι γεννήθηκα, έτσι θα μείνω,
η πιο παράξενη του κόσμου θ’ απομείνω.
Έτσι ο Θεός με έφερε στη Γη,
έτσι θλιμμένη θα επιμένω το φως το αληθινό να βρω,
στα χρόνια που θ’ αφήνω.
Έτσι μονάχη θα αναζητώ,
το χρώμα της αγάπης,
έτσι μελαγχολικά θα πιάσω
την αρχή της άκρης.
Και όταν θα σβήσουν μια μέρα βροχερή,
τα κουρασμένα βλέφαρά μου, θα πω,
“έτσι ήμουν εγώ”, “αυτή ήταν η ζωή η δικιά μου”.

Ποίηση, Παρασκήνιο, 2010, 96 σελ.

Κάθε της ζωής μου Άνοιξη – Νεφέλη Ανδριανού

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Ένα σύννεφο ήλιου απλώνεται,
στη δική μου αντοχή,
όταν ο φόβος εξαπλώνεται
και μέσα μου κυριαρχεί.

Κι όμως νιώθω ωραία,
στη φύση την απλή,
μακριά από κάθε μου γνωστή φωνή,
εγώ κ’ η ματιά μου, η σκεπτική.

Δίπλα σ’ άγνωστες ψυχές,
να και η δική μου η ψυχή,
προσμένει εκείνη την ελπίδα,
την πικροδιαλεχτή…

Ποίηση, Ιδεόγραμμα, 2012

Με πλαγιαστά γράμματα… – Νεφέλη Ανδριανού

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
Δεν είμαι δέντρο να στέκω,

αγέρας να τριγυρνώ, πάντα,

φωτιά να ερωτευτείς

είμαι νερό

που απομακρύνεται,
εκεί που απλώνεται η ψυχή

των παθών σου.

Είμαι τα πάντα όσο θα είμαι και το τίποτα,

δεν,
είμαι.

Ποίηση, Imagedgd, 2014, 70 σελ.

Από σπασματα – Νεφέλη Ανδριανού

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ
Παγωμένα άναρχα χέρια και ρευματισμοί,
σιγή στο χώρο.
Παγωνιά στο χρόνο,
θολωμένο κεφάλι
χρειάζεται σπρώξιμο
θέλει βαθιές αναπνοές
να φύγει ο πόνος απ΄τα κόκκαλα
να μπορεί αν αντικρίσει τον κόσμο.
Δεν είναι Θλίψη, όχι

είναι πέτρα,
είναι σφιγμένα δόντια.

Βαριανασαίνουν τα μάτια,
ξεφυσάς, κοιτάς κάτω,

ξανανάβεις φωτιά.

Ποίηση, Διάνυσμα, 2015, 48 σελ.