Νίκος Αλεξίου

Ελληνες λογοτέχνες
Ο Νίκος Αλεξίου γεννήθηκε στο Βόλο το 1959.
Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα και εργάστηκε σε διάφορα επαγγέλματα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετέβη στη Νέα Υόρκη για ανώτερες σπουδές στην Κοινωνιολογία. Από το 1990 διδάσκει στο Queens College, του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, (CUNY). Έχει διακριθεί με το βραβείο President’s Award for Excellence in Teaching, και τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τους τομείς κοινωνιολογικής και πολιτικής θεωρίας και έρευνας, καθώς και θέματα που αφορούν τους Έλληνες της Αμερικής. Είναι ιδρυτής/διευθυντής του πρώτου Αρχείου Προφορικής Ιστορίας των Ελλήνων της Νέας Υόρκης, καθώς και της Ελληνοαμερικανικής Βιβλιοθήκης και Μουσείου Ελληνισμού, (Hellenic American Project, QC). Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα έξι ποιητικές του συλλογές. Επίσης, ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και αμερικανικά περιοδικά και ανθολογίες. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Νέας Υόρκης.
Ποίηση
Κυκλικά τραύματα (2011), Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
Η ασημένια σφίγγα (2019), Μελάνι

Συλλογικά έργα
Τα ποιήματα του 2011 (2012), Κοινωνία των (δε)κάτων
Ημερολόγιο 2020: 1821, Λογοτεχνία και επανάσταση (2019), Εκδόσεις Πατάκη

Η ασημένια σφίγγα – Νίκος Αλεξίου




Ο ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ ΣΤΟ ΒΟΛΟ
Γύριζε στην πόλη σκεφτικός
μετά από τόσα χρόνια άγνωστος
στους κλειστούς αρχαίους δρόμους
χορτασμένος εξορίες
ξενητιές και δόξα

Ρώτησε για το σπίτι του
έψαξε απελπισμένα το κλειδί
στο σπασμένο βυθό της γλάστρας
άλλωστε κι οι φίλοι του
έχουν σχεδόν χαθεί

Μπήκε αργά στο καφενείο
ζήτησε αψέντι και πικρό καφέ
βούτηξε τα μυστικά πινέλα του
στα σκοτεινά χρώματα
που καίγαν το κεφάλι

Κι εκεί κατά το σούρουπο
στις βραδινές ερειπωμένες ράγες
χαμένων τρένων αποχωρισμού
τον άγγιξε ανάλαφρα η ταραχή
μιας ανυποψίαστης αγάπης

Ποίηση, Μελάνι, 2019, 104 σελ.

Κυκλικά τραύματα – Νίκος Αλεξίου




«Η Φωτογραφία»
Μακρινό
άσπρο και μαύρο όνειρο
το πρόσωπό σου
σε μια φωτογραφία της στιγμής

Συχνά σπάνε οι τροχοί
της μέσα νύχτας
κυλούν άγρια τα χρόνια
οι ξενιτιές κι ο ήχος της μορφής σου

Ταξιδεύω στη σιωπή της βροχής
μαζεύοντας τα θραύσματα
μιας βιαστικής ζωής
σαν φωτογραφία της στιγμής.

Ποίηση, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 2011, 54 σελ.

Πηγές: Biblionet, Μελάνι, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.