Ολυμπία Σταύρου

Η Ολυμπία Σταύρου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε στον τομέα της υγείας.
Δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα το 1988, στο 3ο τεύχος του περιοδικού Εντευκτήριο. Οκτώ ποιήματα, τέσσερα μικρά και τέσσερα ακόμα μικρότερα. Επανήλθε στο ίδιο περιοδικό και το 1990 (αρ. 10). Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να δούμε ξανά σε περιοδικό ένα και μοναδικό ποίημά της (περιοδικό Ένεκεν, 15ο τεύχος, 2010). Στο μεσοδιάστημα κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή «Σκόνη σε γυαλιά ηλίου» από τις Εκδόσεις Μπιλιέτο (Παιανία, Δεκέμβριος 1997).

Ποίηση
Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997), Μπιλιέτο

Διηγήματα
Κόκκινο (2017), University Studio Press

Κόκκινο – Ολυμπία Σταύρου

Μια γυναίκα, σ’ ένα δωμάτιο, ζεσταίνει τα πονεμένα πόδια της, σχεδόν εξ επαφής, σε μια ηλεκτρική θερμάστρα και αναμετριέται με την επώδυνη μνήμη. Στην αθέατη, συνομιλήτριά της η οποία επιμένει να ρωτάει για να μάθει, καταθέτει σπαράγματα της ζωής της που συνθέτουν το πορτραίτο μιας γυναίκας που πέρασε από την απέραντη αγάπη και φροντίδα από τους γονείς της στη μετεμφυλιακή κόλαση της Ελλάδας.

Ένα αγρίμι που έμαθε να αμύνεται και να κρύβεται, αποφάσισε κάποια στιγμή πως ο φόβος δε θα είναι το μέλλον του και αφέθηκε στη γλυκιά λύτρωση του έρωτα.

Μια γυναίκα εξιστορεί προσφυγιά, φυλακή, εκτελέσεις, αγώνα και προδοσία, ελπίδα και απόγνωση, έρωτα και συντροφικότητα, δύναμη και ευαισθησία και πασχίζει να μας εξηγήσει πώς γίνεται να βάζει κάποιος το δάχτυλό του στη ζωή σου και να την ξεφλουδίζει· να βάζει τα χέρια του μεσ’ στον κόρφο σου, φρουτ, να σου αρπάζει χρόνια.

Μια γυναίκα που λάτρεψε ένα γράμμα της αλφαβήτου επειδή σ’ αυτό είδε τη ζωή που δεν έζησε· μια γυναίκα που δεν αποδέχτηκε ποτέ τη λέξη «απεβίωσε» για κάποιον που «τον εκτέλεσαν».

Διηγήματα, University Studio Press, 2017, 168 σελ.

Σκόνη σε γυαλιά ηλίου – Ολυμπία Σταύρου

«Γυμνή ένα καταμεσήμερο…»
Γυμνή ένα καταμεσήμερο
και δίχως να ντραπώ για τ’ άσχημό μου σώμα
θα σου χορέψω
τον πιο προκλητικό χορό
κι αργά σε κάθε λίκνισμα
μια μια τις συμβουλές της μάνας μου θα διώχνω.