Ομηρος Αβραμίδης

Οι Δρόμοι της Καρδιάς – Όμηρος Αβραμίδης

Το δρόμο της καρδιάς ή το δρόμο της λογικής ;

Η Χριστίνα ακολουθούσε πάντα το δεύτερο. Το δρόμο της καρδίας τον είχε απορρίψει νωρίς στη ζωή της

από φόβο μην πληγωθεί. Τι κι αν έτσι πλήγωνε άλλους περισσότερο από τον γιο της; Κάπουα στιγμή κατάλαβε

πως έχει κι η καρδιά τη λογική της κι αλίμονο αν την αγνοήσεις. Προσπάθησε να επανορθώσει μα δεν πρόλαβε.

Κι έτσι ο Φοίβος, ο γιος της, βρέθηκε μετά το θάνατο της να παλεύει με τους ανέμους που έσπειρε στη ζωή του η

μητέρα του.

Ένα ερώτημα γυρίζει συνεχώς στο μυαλό του Φοίβου. Η γυναίκα που λάτρευε τον εγκατέλειψε ένα πρωί μ’ ένα

< σαγαπώ, γιαυτό πρέπει να φύγω >. Καμιά άλλη εξήγηση . Κι εκείνος έμεινε ν’ αναρωτιέται. Ήταν άραγε κι αυτό

δουλειά της πολυμήχανης μητέρας του; Ο Φοίβος θα παλέψει για την αλήθεια. Κι όταν νομίσει πως την βρήκε, θα νιώσει τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Μα η πραγματική αλήθεια είναι ακόμα κρυμμένη και περιμένει.

Μυθιστόρημα, Σ. Δ. Εκδόσεις Κατσιμίγας, 2020, 354 σελ.

Ακριβή κληρονομιά – Όμηρος Αβραμίδης

Ένα χαμόσπιτο και δίπλα του μια πολυτελής βίλα. Στο χαμόσπιτο μεγάλωνε ένα εξάχρονο αγόρι. Ο Βασίλης. Στη βίλα ένα εξάχρονο κορίτσι. Η Ελίζα

Μεγάλωσαν και χάθηκαν.

Στη ζωή του ο Βασίλης είχε μάθει να δίνει. Η Ελίζα είχε μάθει να παίρνει. Στην πορεία ο Βασίλης γινόταν όλο και πιο πλούσιος. Η Ελίζα όλο και πιο φτωχή.

Όταν η μοίρα τους ξανάφερε σ’ επαφή, εκείνος ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, εκείνη πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη από τον άντρα της. Ο Βασίλης έτρεξε να τη βοηθήσει και τότε ένιωσε να ξυπνά μέσα του η παλιά, κρυφή, ανομολόγητη αγάπη που είχε πάντα για την παλιά του γειτονοπούλα. Ανάμεσα στο Βασίλη και την Ελίζα, ένα τρίτο πρόσωπο κρατάει την ανάσα του και καρδιοχτυπά. Είναι η Λουκία, η μέλλουσα γυναίκα του Βασίλη.

Μυθιστόρημα, Σ. Δ. Εκδόσεις Κατσιμίγας, 2020, 385 σελ.

Με τα φτερά της ελπίδας – Όμηρος Αβραμίδης

Ο δημοσιογράφος Θεοδόσης Δημοσθένους λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από το φίλο του Ηλία που τον αναστατώνει. Μόλις του ανακοίνωσε ότι η Αντιγόνη – η γυναίκα που γνώρισε πριν από έναν χρόνο και αγάπα – έχει πέσει θύμα απαγωγής. Αμέσως ο Θεοδόσης αποφασίζει να κατέβει στην Κύπρο για να βοηθήσει στη λύση της υπόθεσης.
Η Αντιγόνη είναι μία γυναίκα που βοήθησε με τη δράση της στον αγώνα της ΕΟΚΑ, μία γυναίκα που έδεσε τη ζωή της και τα όνειρά της με έναν ήρωα του αγώνα, τον Γιάννη Κακουλίδη. Μετά από χρόνια, αναζητά την αλήθεια για τον θάνατό του, μία αλήθεια που διαλύει το μυστήριο για πράγματα που έγιναν εκείνα τα χρόνια, σηκώνει μάσκες και ξεσκεπάζει πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας.
Ο Θεοδόσης, που αρχικά βρίσκεται στο νησί ανυποψίαστος για το βάθος της υπόθεσης, σύντομα θα βρεθεί να αναζητά κι αυτός ενόχους.

Η ένταση των γεγονότων, ο χαρακτήρας της Αντιγόνης και τα συναισθήματα που του γεννά ο ηρωισμός της τον οδηγούν να την ερωτευτεί δυνατά, να την αγαπήσει όσο καμία άλλη γυναίκα και να ζήσει μαζί της μία τεράστια περιπέτεια και μία αγάπη στα όρια της αυτοθυσίας.

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2015, 320 σελ.

Ακροβατώντας στη σιωπή – Ομηρος Αβραμίδης

Ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα οι ζωές των ανθρώπων…
Ο ένας είναι από το Λίβανο. Ο άλλος από την Ελλάδα.
Η ανάγκη οδηγεί τα βήματα και των δυο στη μακρινή Αυστραλία. Εκεί θα παλέψουν για να επιβιώσουν. Ο πρώτος, ο Φουάτ, τα έχει ήδη καταφέρει οικονομικά, όταν δέχεται ένα δυνατό κτύπημα της μοίρας. Ο δεύτερος, ο Γκρέκο, παλεύει ακόμα για την επιβίωση όταν ο δρόμος του τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον πλούσιο αλλά δυστυχισμένο Φουάτ. Η συμπόνια κι η καλοσύνη που δείχνει ο Έλληνας μετανάστης στον Λιβανέζο, θα του φέρει μιαν ανέλπιστη τύχη.

Ο Βλάσης Βλασόπουλος είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, το αγαπημένο πρόσωπο των μίντια και της πολιτικής τάξης. Κάποια στιγμή μπαίνει στο στόχαστρο αόρατων εχθρών που είναι αποφασισμένοι ν’ ανατρέψουν τη ζωή του, να τον εξολοθρεύσουν. Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει,
ο περίγυρός του τον αμφισβητεί, όλοι τον κοιτάζουν καχύποπτα… Όλοι εκτός από τη Λένα που θα μείνει μέχρι το τέλος στο πλευρό του και θα ρισκάρει για χάρη του ακόμα και τη ζωή της. Ποιός είναι όμως ο Βλάσης Βλασόπουλος; Άνθρωπος της διαπλοκής και της ίντριγκας ή ένας εκλεκτός της τύχης; Μόνο ένας ξέρει την Αλήθεια. Ο Γκρέκο…

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2014, 336 σελ.

Διχασμένη αγάπη – Ομηρος Αβραμίδης

Μοναχοκόρη, γλυκιά και χαριτωμένη, η Ελπίδα έζησε όμορφα παιδικά χρόνια, απολαμβάνοντας την αγάπη των γονιών και των δασκάλων της. Ένας εφηβικός ανομολόγητος έρωτας ήρθε ν’ αναστατώσει κάποια στιγμή τη ζωή της, χωρίς όμως σοβαρές επιπτώσεις στον συναισθηματικό της κόσμο. Κι όταν λίγο αργότερα ξεκίνησε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο, το θέμα έρωτας παραμερίστηκε. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Παύλος. Όμορφος, έξυπνος και καλλιεργημένος, τη συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε. Η σχέση τους ξεκίνησε δειλά για να εξελιχθεί σ’ έναν παθιασμένο έρωτα.

Εκείνος από αγροτική οικογένεια, εκείνη από αστική, χρειάστηκε να παλέψουν με τις παραδοσιακές αντιλήψεις της εποχής και τον αυταρχισμό των γονιών για να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να επισημοποιήσουν το δεσμό τους. Μα κάποια στιγμή τα κατάφεραν. Αδιατάραχτη φαινόταν η ευτυχία τους μέχρι εκείνο το πρωί που η είδηση για ένα τραγικό δυστύχημα τράνταξε όλη την Ελλάδα κι έφερε αφόρητο πόνο στην Ελπίδα. Μα η μοίρα επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις στους ανθρώπους, ευχάριστες και δυσάρεστες…

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2013, 198 σελ.

Η κίτρινη σημαία – Ομηρος Αβραμίδης

Ο Αριστείδης Φύλακτος είχε δύο μεγάλες αγάπες στη ζωή του. Η μια ήταν η Αϊσέ, η Τουρκάλα γειτονοπούλα του. Η άλλη ήταν η Κύπρος, η αγωνιζόμενη πατρίδα του.
Με την πρώτη τους χώρισε το εθνικιστικό μίσος που ξέσπασε ανάμεσα στους Ελληνες και τους Τούρκους της Κύπρου το 1955. Για τη δεύτερη αγωνίστηκε ηρωικά, προδόθηκε, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο. Γλίτωσε από καθαρή τύχη.
Στη λαίλαπα του πολέμου, η Αϊσέ γίνεται γι’ αυτόν μια απόμακρη ανάμνηση. Κι έτσι θα μείνει μέχρι το 1973, όταν μια δολοφονία στην Πράσινη γραμμή έρχεται αναπάντεχα να ξεθάψει το μακρινό παρελθόν.

Ο δρόμος του φεγγαριού – Ομηρος Αβραμίδης

Η Χρύσα τον αγάπησε πολύ τον Αλέκο, τόσο που κι η ίδια τρόμαξε, όταν το συνειδητοποίησε. Ήταν μια παρεξήγηση μεταξύ τους, που της άνοιξε τα μάτια, την ανάγκασε να μετρήσει το μέγεθος της αγάπης της, να πανικοβληθεί και να φύγει μακριά του, πολύ μακριά του. Πήγε στην άλλη άκρη της γης. Γιατί οι μεγάλες αγάπες δεν τα αντέχουν τα μικρά λάθη. Αυτοεξορίστηκε, έκανε οικογένεια, προσπάθησε να αρχίσει μια καινούργια ζωή, όπως κι εκείνος. Όμως, όταν η μοίρα τα ‘φερε μετά από χρόνια να ξαναβρεθούν ήταν αρκετή μια ματιά, για να διαπιστώσουν κι οι δύο πως δεν έπαψαν στιγμή να αγαπιούνται, να υπάρχει ο ένας μέσα στον άλλον, και τότε για άλλη μια φορά κάτι έξω απ’ αυτούς αποφάσιζε για τη ζωή τους.

Με τα μάτια της ψυχής – Ομηρος Αβραμίδης

Ζούσαν και οι δύο παγιδευμένοι σε ένα αίσθημα μειονεξίας που τους στερούσε τις χαρές τις ζωής. Εκείνος κουβαλούσε ένα τραυματικό παρελθόν, εκείνη ένα αβάσταχτο παρόν. Το όνειρο της αγάπης ήταν άπιαστο και για τους δύο – ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν – μέχρι εκείνη τη μέρα του Μάη που γνωρίστηκαν τυχαία και αγαπήθηκαν παράφορα. Μαζί γνώρισαν ένα παράδεισο που ποτέ πριν δεν είχαν φανταστεί. Όμως από μία παραξενιά της μοίρας, τη στιγμή που το μέλλον πρόβαλλε μπροστά τους γεμάτο ελπίδες, ορθώθηκε ανάμεσα τους το παρελθόν, αμείλικτο, απειλητικό, αναγκάζοντας εκείνον να εξαφανιστεί απροειδοποίητα από τη ζωή της. Εκείνη έμεινε να τον ψάχνει απεγνωσμένα και κάποτε έπαψε να τον περιμένει. Μα η ζωή έχει πολλά γυρίσματα…

Ακριβή κληρονομιά – Ομηρος Αβραμίδης

Ενα χαμόσπιτο και δίπλα του μια πολυτελής βίλα. Στο χαμόσπιτο μεγάλωνε ένα εξάχρονο αγόρι. Ο Βασίλης. Στη βίλα ένα εξάχρονο κορίτσι. Η Ελίζα. Μεγάλωσαν και χάθηκαν. Στη ζωή του ο Βασίλης είχε μάθει να δίνει. Η Ελίζα είχε μάθει να παίρνει. Στην πορεία ο Βασίλης γινόταν όλο και πιο πλούσιος. Η Ελίζα όλο και πιο φτωχή. Οταν η μοίρα τούς ξανάφερε σ’ επαφή, εκείνος ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, εκείνη πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη από τον άντρα της. Ο Βασίλης έτρεξε να τη βοηθήσει, και τότε ένιωσε να ξυπνά μέσα του η παλιά, κρυφή, ανομολόγητη αγάπη που είχε πάντα για την παλιά του γειτονοπούλα. Ανάμεσα στο Βασίλη και την Ελίζα, ένα τρίτο πρόσωπο κρατάει την ανάσα του και καρδιοχτυπά. Είναι η Λουκία, η μέλλουσα γυναίκα του Βασίλη.

Ακου το τραγούδι της βροχής – Ομηρος Αβραμίδης

Είχε αρχίσει να βρέχει όταν η Λίζα πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι της. Εσβησε τη μηχανή και στράφηκε στον Κλέαρχο. Είχε δει θλίψη στα μάτια του από την ώρα που ξεκίνησαν, και στη διαδρομή ήταν σιωπηλός. Του έπιασε το χέρι και του χαμογέλασε τρυφερά. “Κλέαρχε”, του είπε, “άκου το τραγούδι της βροχής, βοηθάει να ξεχαστείς”.
Η ανάμνηση πλημμύρισε την ψυχή του. Τα μάτια του έλαμψαν και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
“Βοηθάει, Λίζα;”
“Πάντα βοηθάει. Μάθε να το ακούς”.
Την κοιτούσε τρυφερά στα μάτια. “Κι αν δε βρέχει;”
“Τότε άκου τους άλλους ήχους της φύσης, τον αέρα που φυσάει, το γρύλο που τραγουδάει, την κουκουβάγια. Aκου το θόρυβο των αυτοκινήτων, τη φωνή του μεθυσμένου που μιλάει με τον εαυτό του. Στρέψε την προσοχή σου έξω από σένα. Βοηθάει πάντα. Κάν’ το”.
Ο Κλέαρχος έμεινε, μαγεμένος, να την ακούει να επαναλαμβάνει τα λόγια που της είχε πει τριάντα σχεδόν χρόνια πριν.

Γιατί, Αλλάχ; – Ομηρος Αβραμίδης

Οι Τουρκοκύπριοι ομοεθνείς του τον θεωρούσαν προδότη. Οι Ελληνοκύπριοι, που για χάρη τους παραλίγο να σκοτωθεί, τον θεωρούσαν κατάσκοπο. Οι παλιοί του γείτονες και φίλοι, όπου είχε καταφύγει κυνηγημένος, τον απέρριπταν. Κανείς δεν τον ήθελε.
Πού έκανα λάθος; αναρωτιόταν ο Χασάν.
Την απάντηση του την έδινε μόνο η Ελένη, που τον έκανε να πιστεύει πως άξιζε να ζει και να παλεύει. Τα πρασινογάλανα μάτια της, που τον κοιτούσαν με λατρεία, του έλεγαν πως εκείνη δεν πίστευε λέξη απ’ όσα του καταμαρτυρούσαν και ήταν έτοιμη να σταθεί πλάι του μέχρι το τέλος. Γιατί η αληθινή αγάπη ζει πέρα απ’ όσα χωρίζουν τους ανθρώπους, πέρ’ απ’ το αίμα και το μίσος, πέρ’ από σύνορα και πατρίδες.

Σαν ανοιξιάτικη μπόρα – Ομηρος Αβραμίδης

“Θέλω να φύγεις”, ούρλιαξε η Δέσποινα κι εκείνος έμεινε να την κοιτάζει σαστισμένος.
“Δέσποινα”, της είπε παρακλητικά. “Έκανα ένα λάθος, σου ζήτησα συγγνώμη. Ας μη διαλύσουμε το σπίτι μας”.
“Αυτό ας το σκεφτόσουν πριν κάνεις ό,τι έκανες”.
“Σε παρακαλώ”, της είπε. “Καταλαβαίνω πόσο σε πλήγωσα, αλλά πες μου, εσένα δεν σου έτυχε ποτέ μια στιγμή αδυναμίας, δεν έκανες ποτέ σφάλμα στη ζωή σου;”
“Φύγε”, του επανέλαβε, “δε θέλω να σε ξαναδώ”.
Κατάλαβε το λάθος της μερικά λεπτά αργότερα, όταν τον είδε να σηκώνεται, να παίρνει μια βαλίτσα, να βάζει μέσα μερικά ρούχα και, χωρίς να της πει λέξη, να βγαίνει από το σπίτι.
Έμεινε ακίνητη να κοιτάζει την πόρτα που έκλεισε πίσω του. Έμεινε εκεί να τον περιμένει… και να ελπίζει…

Με τα φτερά της ελπίδας – Ομηρος Αβραμίδης

Η φωνή του πιλότου μας καλωσόριζε στο αεροπλάνο και μας ευχόταν καλό ταξίδι. Ο φόβος μου μετά την απογείωση καταλάγιασε κι άρχισα να χαλαρώνω. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ. Ένα τηλεφώνημα στις δύο το πρωί με πέταξε από τον ύπνο και με κράτησε άυπνο μέχρι το πρωί. Ο φίλος μου ο Ηλίας με είχε πάρει για να μου ανακοινώσει πως η Αντιγόνη είχε πέσει θύμα απαγωγής.
Η Αντιγόνη! Είχα να τη δω σχεδόν ένα χρόνο, δεν είχε περάσει όμως ούτε ένα λεπτό χωρίς να τη θυμηθώ. Και τώρα βρισκόταν σε κίνδυνο κι εγώ πήρα το πρώτο αεροπλάνο και τράβηξα για το νησί.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές πόσο οι άνθρωποι είμαστε κύριοι της ζωής μας, της τύχης, του πεπρωμένου μας. Είχα ερωτευτεί και ξε-ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου, τι είναι αυτό που με έδεσε τόσο με την Αντιγόνη; Το γεγονός άραγε ότι η καρδιά της ανήκε σε άλλον;
Ακούμπησα το κεφάλι στην πλάτη του καθίσματος, έκλεισα τα μάτια και το μυαλό μου πέταξε για λίγο στον καταιγισμό των γεγονότων που έγιναν αιτία να τη γνωρίσω… και να την αγαπήσω.

Οι δρόμοι της καρδιάς – Ομηρος Αβραμίδης

Το δρόμο της καρδιάς ή το δρόμο της λογικής; Η Χριστίνα ακολουθούσε πάντα τον δεύτερο. Το δρόμο της καρδιάς τον είχε απορρίψει νωρίς στη ζωή της, από φόβο μην πληγωθεί. Τι κι αν έτσι πλήγωνε άλλους, και περισσότερο απ’ όλους το γιο της; Κάποια στιγμή κατάλαβε πως έχει κι η καρδιά τη λογική της κι αλίμονο αν την αγνοήσεις. Προσπάθησε να επανορθώσει μα δεν πρόλαβε. Κι έτσι ο Φοίβος, ο γιος της, βρέθηκε μετά το θάνατό της να παλεύει με τους ανέμους που έσπειρε στη ζωή του η μητέρα του.
Ενα ερώτημα γυρίζει συνεχώς στο μυαλό του Φοίβου. Η γυναίκα που λάτρευε τον εγκατέλειψε ένα πρωί μ’ ένα “σ’ αγαπώ, γι’ αυτό πρέπει να φύγω”. Καμιά άλλη εξήγηση. Κι εκείνος έμεινε ν’ αναρωτιέται. Ήταν άραγε κι αυτό δουλειά της πολυμήχανης μητέρας του;
Ο Φοίβος θα παλέψει για την αλήθεια. Κι όταν νομίσει πως τη βρήκε, θα νιώσει τον κόσμο να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια του. Μα η πραγματική αλήθεια είναι ακόμα κρυμμένη και περιμένει…

Το τρίτο πρόσωπο – Ομηρος Αβραμίδης

Η είδηση για τη σύλληψη του Νικηφόρου, και μάλιστα για φόνο, συντάραξε όλους όσοι τον ήξεραν, κυρίως όμως τη Μαριλίζα, την πρώην γυναίκα του. Ο Νικηφόρος δολοφόνος! Όχι, δεν μπορεί, κάποιο λάθος είχε γίνει.
Η Μαριλίζα δεν κατάφερε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν μόνο η ανησυχία για τον πρώην άντρα της, ήταν κι όλες εκείνες οι αναμνήσεις από την υπέροχη κοινή ζωή τους που τόσο άδοξα είχε διακοπεί.
Σηκώθηκε, πήγε στο γραφείο της και πήρε από το συρτάρι ένα τετράδιο όπου γι’ αρκετό καιρό μετά το χωρισμό τους έγραφε τις σκέψεις της.
Διάβασε:
“Ανοίξαμε μαζί τα φτερά μας με στόχο το απέναντι βουνό.
Δεν είχαμε προσέξει την καταιγίδα που ερχόταν. Είδες τη φτερούγα μου τσακισμένη, με είδες που έπεσα και μ’ ακολούθησες, γονάτισες δίπλα μου στα χαμόκλαδα που μ’ έριξε η ανημποριά. Έμεινες για λίγο στο πλευρό μου, προσπάθησες να μου δείξεις πόσο μ’ αγαπάς. Κι ύστερα μου ’πες, προσπαθώ μα δεν μπορώ, και πέταξες μακριά.
Κι εγώ έμεινα εκεί στην παγωνιά…”
Αυτά έγραφε τότε. Τώρα χρειαζόταν εκείνος βοήθεια κι η Μαριλίζα έπρεπε να τρέξει να τον βοηθήσει, να τον σώσει…

Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης – Ομηρος Αβραμίδης

Η μπόρα έχει χτυπήσει ξαφνικά την εύπορη οικογένεια του Μαρίνου κι ο άλλοτε καλομαθημένος νεαρός βρίσκεται στην ανάγκη να παλέψει για την επιβίωσή του. Αλλά στην πρώτη απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνει κάτι για να σωθεί από την οικονομική καταστροφή, πέφτει θύμα απάτης κι απειλείται με φυλάκιση.
Και τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιες πραγματικότητες της ζωής, την καχυποψία των πολλών και τη συμπαράσταση των λίγων, την αδιαφορία κι απάθεια του καλύτερου φίλου του, τη δυσκολία του οικονομικά αδύναμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Βάλσαμο στην περιπέτειά του, η αγάπη της Μίνας, που θα παλέψει με νύχια και με δόντια να τον βοηθήσει. Κι όταν, αργότερα, από κατηγορούμενος θα γίνει κατήγορος, και θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα της εκδίκησης ή της συγγνώμης, και πάλι η Μίνα θα βρεθεί στο πλευρό του.

Γύρισε σελίδα – Ομηρος Αβραμίδης

Ο Αδωνης πάλεψε σκληρά στη ζωή του. Γνώρισε την πείνα, την εξαθλίωση, μα τα κατάφερε. Η αγάπη της Δανάης ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία του. Μα τα σχέδια της μοίρας είναι πολύπλοκα, κι αδιαφορούν για τις επιθυμίες των ανθρώπων. Σκιές από το παρελθόν ορθώθηκαν ξαφνικά μπροστά του αναγκάζοντάς τον να ντυθεί τα ρούχα του φυγά και να εγκαταλείψει χωρίς εξήγηση την αγαπημένη του.
Η Δανάη έμεινε απελπισμένη να τον ψάχνει, ενώ εκείνος μόνος κι απογοητευμένος από τη δικαιοσύνη, βρέθηκε να παλεύει με τις συγκυρίες και τη μικρότητα των ανθρώπων. Η τραγική διαδρομή του ανάμεσα σε δύο χώρες, θα αποδείξει πόσο κοντά στο έγκλημα μπορεί να βρεθεί κανείς όταν φτάσει σε κατάσταση απελπισίας.
Μόνη του παρηγοριά η αγάπη της Δανάης, που πάλευε για χάρη του από το δικό της μετερίζι. Αυτή ήταν η ανάσα, η ελπίδα του. Θα τον βοηθήσει άραγε η νοερή συντροφιά της μεγάλης του αγάπης να ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό, να γυρίσει και πάλι στις παλιές του αξίες της τιμιότητας και της καλοσύνης;