Πέτρος Μπιρμπίλης

Ο Πέτρος Μπιρμπίλης έχει εργαστεί για πολλά χρόνια σε διάφορα πεδία των ΜΜΕ, αρχικά ως σκηνοθέτης και αργότερα ως δημοσιογράφος, ξεκινώντας από το περιοδικό Symbol.
Έχει δημοσιεύσει ποιήματα, διηγήματα και ήταν υπεύθυνος για το αφιέρωμα της Οδού Πανός στην Μαλβίνα Κάραλη.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στα ένθετα της εφημερίδας “Το Βήμα”.
Ζει στην Αθήνα.

Έχω μόνο εσένα – Πέτρος Μπιρμπίλης

Οι ιστορίες που μας διηγείται ο Πέτρος Μπιρμπίλης σ’ αυτό το βιβλίο είναι άλλοτε συναισθηματικές, άλλοτε ανέμελες, κι άλλοτε με μια δόση κυνισμού και καλύπτουν ένα φάσμα που κυμαίνεται από τις εκ βαθέων εξομολογήσεις και την αφήγηση καταστάσεων έως τις πιο κρυφές σκέψεις του.
Ο κοινός άξονας που διαπερνά τις ιστορίες είναι μια διάθεση αποχαιρετισμού στην αθωότητα, που φαίνεται να διακατέχει τον συγγραφέα, καθώς η δεκαετία των σαράντα, στην οποία βρίσκεται, τον οδηγεί προς την ωριμότητα.

Διηγήματα, Μελάνι, 2007, 244 σελ.

Ξυπόλητος – Πέτρος Μπιρμπίλης

Πρόσωπα “ραγισμένα” με ζωές που κλονίζονται είναι οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων στο δεύτερο βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη.

Ο συγγραφέας με γλώσσα λιτή, αποφεύγοντας οτιδήποτε περιττό, καταφέρνει να μιλήσει μέσα από το ελάχιστο για το μεγάλο, που δεν είναι άλλο από το ανθρώπινο αδιέξοδο. Οι ήρωες των ιστοριών, βυθισμένοι σε ένα προσωπικό ημίφως, μέσα από τις παραληρηματικές αφηγήσεις τους ξεπροβάλουν ξυπόλητοι, απροστάτευτοι στα μάτια του αναγνώστη, αποζητώντας λες την τρυφερότητα που τους λείπει.
Αυτό που κάνει ξεχωριστό το βιβλίο είναι ο ωμός του ρομαντισμός. Παρότι οι ιστορίες είναι σκληρές, εκείνο που μένει είναι η στοργή μπροστά στον ψυχικό πόνο.

Διηγήματα, Μελάνι, 2008, 61 σελ.

Η μέρα που χάθηκε μέσα σε μια άλλη – Πέτρος Μπιρμπίλης

Σε δύσκολους χρόνους στα ποιήματα βρίσκουμε καταφύγιο.
Και απ’ τα ποιήματα και τις λέξεις, απ’ τον τρόπο που σε κοιτούν αναγνωρίζεις πλέον τους ανθρώπους και την ευγένεια της ψυχής τους σαν έναν κόσμο πρωτόγνωρο και δύσκολο που δεν είναι δυνατό πια να κρυφτεί κανείς πίσω απ’ το δάχτυλό του.
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης γράφει σαγηνευτικά τραγούδια για γενναίους απολογισμούς, για ξεχασμένους ηρωισμούς, για αφόρητους αποχαιρετισμούς, για σαστισμένους άνδρες που πονάνε από έρωτα, αλλά μπερδεμένοι απ’ τα αισθήματά τους στέκουν αδρανείς κι απρόσεκτοι στην αιχμαλωσία των παθών.
Η «Βιβλιοθήκη» σας παραδίδει ετούτη τη ποιητική συλλογή, αφού σας υπενθυμίσει πως κάθε ποίημα, καλό, κακό ή μέτριο είναι η ζωή του καθενός κι ο λόγος που κτυπά η καρδιά του και που μέσα από την ακινησία δύναται να ενδυθεί το αιώνιο.

Ποίηση, Bibliotheque, 2013, 52 σελ.

Μπελ Ετουάλ – Πέτρος Μπιρμπίλης

“Τικ τακ”, “τικ τακ”. Οι δείκτες τραγουδούσαν το τραγούδι του χρόνου. Χτυπηματάκια που ένωναν το παρελθόν με το παρόν. Το βράδυ στο “Μπελ Ετουάλ” μ’ αυτό το δωμάτιο. Όταν τα “τικ τακ” σταματούσαν, η Αθηνά θα ξυπνούσε απ’ τον ύπνο της. Και ορίστε! Τα βλέφαρα άνοιξαν κι αποκαλύφθηκαν δυο μικρές, θολές λίμνες. Μέσα τους αντικατοπτρίστηκαν τα χρόνια που έζησαν μαζί… Η Αθηνά θυμόταν πολύ καλά όσα είχαν συμβεί. Το κακό ξεκίνησε λίγους μήνες πριν από το δυστύχημα, όταν οι γιατροί διέγνωσαν την ασθένεια της αδελφής της. Κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Ήλπιζαν. Η ίδια είχε καταλάβει ότι δε θα ζούσε όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά με τον καιρό το ξέχασε. Το παρέβλεψαν όλοι μαζί. Όμως οι νυχτερίδες που την κυνηγούσαν επέστρεψαν.