Ρούλα Κοντέα

Με λέει Ιούδα – Ρούλα Κοντέα

Σ’ εκείνο το χωράφι με τα σπαρτά όταν έπεφτε η νύχτα κάναμε όνειρα κάτω από το φεγγάρι πάνω σε ένα σεντόνι που έφερνε η Μαρία από το σπίτι της. Εκεί μετρούσαμε τα άστρα και εκεί αγκαλιάζαμε το φεγγάρι της σιωπής, της σοφίας και της ομορφιάς. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά το γυμνό σώμα της Μαρίας να γλιστράει μέσα από τα χέρια μου και εγώ γαντζωμένος πάνω του να ταξιδεύω στη γαλήνη μιας απέραντης θάλασσας. Εκεί πάνω στα σπαρτά που είχαν στεγνώσει και τρυπούσαν απαλά το σώμα μου, έγινα ολόκληρος και ευτυχισμένος. Και εκεί έθαψα τις πικρές νύχτες και τα ξενυχτισμένα δάκρυά μου.

Νουβέλα, Θαρσώ, 2022, 100 σελ.

Η χώρα της χαράς – Ρούλα Κοντέα

Ο Ανδρόνικος ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας και της αγάπης στις μακρινές χώρες της Υπομονής, της Καλοσύνης, της Φιλοδοξίας και της Ελπίδας, μέχρι να καταλήξει στη χώρα της Γαλήνης και να ενωθεί με την ωραία Γαλήνη και να συνεχίσει μαζί της το ταξίδι τους στη χώρα της Χαράς. Και ο Χείρωνας όταν γνώρισε την Αριάνθη αποφάσισαν, για να γνωριστούν και να αγαπηθούν πιο βαθιά και αληθινά, να ταξιδέψουν στις ανθρώπινες χώρες της Απουσίας, της Λύπης, της Φαντασίας, των Παρεξηγήσεων, της Μοναξιάς και να μάθουν όλα όσα θα τους έκαναν πιο σοφούς. Γνώρισαν πολλούς ανθρώπους και πλησίαζαν στη χώρα της Σιγής με τη γνώση πως η αγάπη που αγαπάει δεν σκοτώνει. Ο Ανδρόνικος και η Γαλήνη, ο Χείρωνας και η Αριάνθη, ταξίδεψαν στις ανθρώπινες χώρες και στις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές και έμαθαν τόσο πολλά που έγιναν σχεδόν ημίθεοι. Μια πορεία στις αλήθειες της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων. Ένα ταξίδι στο οποίο όλοι μας είμαστε συνταξιδιώτες.

Εικονογράφηση: Καλογεροπούλου

Παιδική λογοτεχνία, Υδροπλάνο, 2021, 160 σελ.

Το πράσινο παγκάκι – Ρούλα Κοντέα

Με λένε Μαρία και την ξαδέρφη μου που αγαπούσα πολύ Ελένη.

Πρόσφυγες από την χαμένη πατρίδα. Και οι δυο μας ζήσαμε με ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπάνε.

Εμείς αγαπήσαμε όσους μας εγκατέλειψαν σαν ικεσία μιας παράκλησης ανατροπής της μοναξιάς μας.

Εγώ γέννησα και αγάπησα τα παιδιά μου. Αλλά τα παιδιά φεύγουν για να ζήσουν την δική τους ζωή.

Γιατί φαίνεται πως ζωή είναι να φεύγεις.

Η Ελένη, δεν γέννησε και γνώρισε μόνο αυτόν που την βασάνισε.

Οι ζωές μας πλάι πλάι μοιάζουνε σαν δυο σταγόνες νερού.

Μείναμε μόνες. Εκείνη στο ψυχιατρείο και εγώ καθισμένη σε ένα πράσινο παγκάκι.

Νουβέλα, Φιλύρα, 2020, 111 σελ.

Της καληνύχτας τα φιλιά – Ρούλα Κοντέα

Της καληνύχτας τα φιλιά της Λουίζας και του Γιώργου, της Αντιγόνης και του Ιεροκλή, του Σωτήρη και της Ελένης είναι τα φιλιά του έρωτα. Αυτού του έρωτα που μεταμορφώνει τους ήρωες του βιβλίου σε ικέτες μιας ευτυχίας που κάποιες στιγμές την αγγίζουν, για να την προσπεράσουν πάλι.

Όμως η κάθε στιγμή μπορεί να αποδειχθεί μοιραία…

Μέσα στους παγωμένους διαδρόμους ενός παλιού κτηρίου ένα μεγάλο μυστικό κυκλοφορεί, που μόνο ένας το γνωρίζει. Όταν θα τελεστεί ένας φόνος ο ένοχος θα καταφέρει να παραμείνει ανώνυμος, μέχρι τη στιγμή της καταγγελίας και της αποκάλυψης.

Και μαζί θα αποκαλυφθεί πώς η αγάπη για τον άνθρωπο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια τη ζωή.

“Γυιέ μου, επειδή είμαστε άνθρωποι κάνουμε λάθη και, όταν αγαπάμε, αυτά τα λάθη γίνονται μεγάλα και μας πνίγουν. Ενώ, αν ήμασταν θεοί, θ’ αγαπούσαμε χωρίς να κάνουμε λάθη. Γιατί θεός σημαίνει δίκαιος και αλάνθαστος. Και μόνο όταν αγαπάς σαν θεός δεν κάνεις λάθη”, του είπε η Αντιγόνη.

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2019, 464 σελ.

Μικρές αλήθειες – Ρούλα Κοντέα

Οι μικρές αλήθειες είναι μικρές αληθινές ιστορίες, άλλοτε μασκαρεμένες και άλλοτε αμασκάρευτες. Είναι οι μικροί μας φόβοι, οι μικρές μας ενοχές, τα μικρά μας μυστικά και τα μικρά μας όνειρα, που συντροφεύουν τις άυπνες νύχτες μας.

Είναι οι συζητήσεις με έναν ερωτευμένο άγνωστο και οι εξομολογήσεις σε μια σκιά που δεν πήρε ποτέ ανθρώπινη μορφή.

Είναι οι ψίθυροι της στερημένης ζωής μας στα κατασκευασμένα φαντάσματα που συντροφεύουν τις πικρές ώρες μας.

Είναι όλη μας η ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, όταν εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να μετράμε τις πληγές μας που έχουν παρέλθει, αλλά δεν έχουν σταματήσει να αιμορραγούν.

Γιατί πάντα οι μικρές μας αλήθειες βρίσκονται κρυμμένες πίσω από πυκνά μαύρα σύννεφα που οδηγούν τη μυστική μας ζωή μέσα στα δύσκολα περάσματα της αλήθειας που συνήθως εμείς αγνοούμε. Μιας αλήθειας πικρής που ποτέ δεν σταματάει να οδηγεί τη ζωή μας εκεί που εκείνη ξέρει καλύτερα από εμάς.

Διηγήματα, Φιλύρα, 2018, 190 σελ.

Μοναξιές που ταιριάζουν – Ρούλα Κοντέα

Στην Μάνη του 1947, δύο ερωτευμένα παιδιά, τα χωρίζουν η φτώχεια και ο εμφύλιος. Εκείνη γίνεται υπηρέτρια στην Αθήνα, για να σπουδάσει. Εκείνος μένει στο χωριό να προστατεύσει την οικογένειά του. Δύο ξεχωριστές ζωές, αλλά μια δυνατή αγάπη.

“Το τελευταίο αντίο λέγεται όταν κανείς από τους δύο δεν ξέρει πως είναι το τελευταίο, όταν δεν ακούγεται καν αυτή η λέξη. Είναι μόνο ένα πέρασμα, ένα κοίταγμα, ένα σκούντημα ανάμεσά μας, ένα “ίσως τα ξαναπούμε”, και έτσι κανένας από τους δύο δεν έχει την παραμικρή υποψία πως αυτό το ίσως είναι το ποτέ…”

Πόσα αντίο είπε η Χριστίνα στη ζωή της; Αντίο στη μάνα της, που πέθανε αφήνοντάς την στα χέρια του άβουλου πατέρα της και της μητριάς της, της Βούλας, αντίο στον Νικόλα, τον μεγάλο της έρωτα που φοβήθηκε να την ακολουθήσει στην Αθήνα και την άφησε να φύγει μόνη, αντίο στα όνειρα
για ευτυχία… Καλωσόρισε τη μοναξιά κι έμαθε να ζει μ’ αυτήν, μέχρι που βρήκε στον δρόμο της κι άλλες μοναξιές και τις ταίριαξε με τη δική της. Ο Χρήστος και η Ρίτα, άνθρωποι που κουβαλούν τον δικό τους πόνο και τα δικά τους αδιέξοδα γίνονται για εκείνη η οικογένεια που της έλειπε. Μαζί τους
χτίζει τον κόσμο της και παλεύει για το αύριο. Χρόνια μετά, τα λάθη του δικού της παρελθόντος θα απειλήσουν την ευτυχία της κόρης της, της Αργυρώς. Και τότε η Χριστίνα θα πρέπει να κοιτάξει κατάματα τη ζωή της και να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Μια αλήθεια που ίσως την οδηγήσει σε δύσβατα μονοπάτια, ίσως όμως την βοηθήσει να βρει το αληθινό ταίρι της μοναξιάς της…

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2015, 384 σελ.

Μικρές ιστορίες σε πορτοκαλί σκοτάδι – Ρούλα Κοντέα

Η Ελπίδα ξάπλωσε πλάι στο ποτάμι, για να ξεκουραστεί. Έκλεισε τα μάτια της και πίσω από τα κλειστά βλέφαρα, τρύπωσε το φως, του ήλιου, ένα πορτοκαλί αστραφτερό, χωρίς σκιές. Όταν τα άνοιγε ο ήλιος έμοιαζε με καυτή μπάλα, που δεν μπορούσες να κοιτάξεις κατάματα, γιατί έχανες για λίγο το φως σου. “Μετά το απόλυτο φως, το απόλυτο σκοτάδι η μάλλον το πορτοκαλί σκοτάδι”, γέλασε η Σοφία, όταν η αδερφή της, της μίλησε γι΄αυτό. “Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι;”, την ρωτούσε η Ελπίδα. “Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι, όταν δεν βλέπεις τίποτα άλλο”, απαντούσε η Σοφία, που εκείνη τη στιγμή μάζευε λουλουδάκια, εκείνα τα κίτρινα με τα τρυφερά κοτσάνια και την απαλή μυρωδιά, “τα δάκρυα”, για να τα προσφέρει στον Νεκτάριο, τον συμμαθητή της, που είχε το βράδυ τα γενέθλιά του. “Μου αρέσουν οι πέτρες”, είπε η Σοφία και συνέχισε. “Αλλά οι πέτρες στο ποτάμι δεν έχουν την ομορφιά, που έχουν οι πέτρες της θάλασσας, που είναι τόσο όμορφες, που μοιάζουν με πολύτιμα πετράδια, και όταν στεγνώσουν μακριά από την αγκαλιά της, θαμπώνουν και χάνουν την ομορφιά τους, λες και τα παιδιά της θάλασσας ασχημαίνουν μακριά από τη μαμά τους”. Και μετά από λίγο, η Σοφία σήκωσε πάλι το κεφάλι της από το μάζεμα των δακρύων, που είχε γεμίσει η αγκαλιά της, και είπε. “Ξέρεις οι πέτρες κλαίνε χωρίς δάκρυα, κλαίνε στεγνά και ασκημαίνουν, αλλά δεν γερνούν ποτέ. Μόνο αλλάζουν τόπο, είτε από τους ανθρώπους, είτε από τους στεναγμούς που βγάζει η φύση, όταν θυμώνει και τις πετάει από πάνω της”, είπε η Σοφία και έσκυψε να μαζέψει μια πέτρα, που έμοιαζε με τεράστιο γκρίζο μάτι, με ένα άσπρο δαχτυλίδι γύρω του. Η Ελπίδα, που από τη μέρα που γεννήθηκε, μαζί με τον πρώτο άνθρωπο, πάνω στη γή, μέχρι σήμερα δεν είχε κάνει καμιά ρυτίδα, ούτε στο πρόσωπο, ούτε στο σώμα της, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τη Σοφία, που είχε γονατίσει πάνω στις πετρούλες στην όχθη της λίμνης και τις σκάλιζε. “Ξελογιάστρα”, της φώναξε η σκυμμένη Σοφία, γιατί έτσι φώναζε την Ελπίδα, “Κοίτα τι βρήκα. Ένα σκαραβαίο, ή μάλλον μια γκρίζα πέτρα, που μοιάζει με σκαραβαίο”.

Διηγήματα, Όστρια Βιβλίο, 2014, 146 σελ.

Η διπλή μοναξιά του έρωτα – Ρούλα Κοντέα

Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον που λείπει, κι όταν είναι ερωτευμένος κάποιος μ’ εσένα που λείπεις.
Διπλή μοναξιά είναι η συνάντηση του έρωτα με την απουσία του.
Διπλή μοναξιά είναι όταν γυρίζεις πίσω και περπατάς μόνος σου εκεί όπου περπάτησες μαζί. Και όταν κουβαλάς μέσα την απουσία μιας στιγμής που ζήσανε δύο.
Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι μόνος σου ένα βράδυ που βρέχει, και ακόμα περιμένεις να ‘ρθει κάποιος που θα του λείπεις.

Διηγήματα, Modern Times, 2011, 134 σελ.

Μικροί φόνοι – Ρούλα Κοντέα

Κάθε βράδυ μιλάω με επτά γυναίκες, τις Μαρίες μου, που μου λένε ιστορίες για έρωτες και φόνους. Γιατί επιμένουν πως κάθε έρωτας συνοδεύεται και από ένα φόνο. Με έμαθαν πως κάθε φόνος πονάει και το φονιά και το θύμα. Και πως ο χρόνος είναι το δώρο του θύματος στο φονιά, για να του ανήκει. Και οι Μαρίες μου, που γίνανε σοφές, αγάπησαν τους έρωτές τους και ντύθηκαν με το αίμα των φόνων τους. Γιατί και οι επτά Μαρίες μου φοράνε κόκκινα και κάθε βράδυ έρχονται κοντά για να μου ψιθυρίσουν πως είναι επτά γυναίκες, όμοιες και διαφορετικές, και επτά μοναξιές, όμοιες και διαφορετικές, και επτά κραυγές, που ήρθαν σε επτά νύχτες και κοιμήθηκαν πλάι μου, για να μου δείξουν επτά διαδρομές, που περπάτησα και εγώ μαζί τους, και πολλές από εσάς που κρατάτε το βιβλίο με τις επτά Μαρίες μου στα χέρια σας.

Η μνήμη του χρόνου – Ρούλα Κοντέα

Οδοιπορικό μνήμης
Οδοιπορικό αναζήτησης της άγνωστης εικόνας πίσω από τα κατασκευασμένα προσωπεία των συναλλαγών και των σχέσεων. Συναντήσεις με αληθινούς και κατασκευασμένους ανθρώπους με αληθινές και κατασκευασμένες σκέψεις. Ένας περίπατος στον κόσμο με τις μάσκες των ζωντανών. Ένας περίπατος στον κόσμο πίσω από τις μάσκες. Ένας περίπατος στον κόσμο της απουσίας της Μνήμης, τον κόσμο που έφυγε από τον κόσμο και περιφέρεται έξω από τον χρόνο μέσα στις μνήμες των ζωντανών. Ένα οδοιπορικό που θυμίζει μασκαρεμένο παιχνίδι ευγενών ανθρωποφάγων.

Η μάνα του νερού – Ρούλα Κοντέα

Η “μάνα του νερού” είναι η λιμνούλα που βρέθηκε πεταμένος ο Μανέρος ένα καλοκαιρινό πρωινό. Μετά αρχίζει η περιπέτεια της ζωής του. Ταξιδεύει σε άγνωστα λιμάνια και σε χώρες μυθικές προσπαθώντας, μέσα από τις εμπειρίες του, να ανακαλύψει τον εαυτόν του και το μυστικό της ύπαρξής του. Ένα αφήγημα γεμάτο λυρισμό και ευαισθησία.

Οι κούκλες μιλούν ψιθυριστά – Ρούλα Κοντέα

Όταν οι κούκλες μιλούν ψιθυριστά, ή έχουν κάνει φόνο, ή έχουν ερωτευθεί, ή και τα δύο… Για να το μάθουμε, πρέπει να πάμε πολύ κοντά τους, τόσο κοντά τους που να μην ξεχωρίζουμε από τις κούκλες, γιατί όσο εμείς θα πλησιάζουμε, εκείνες θα μιλούν ακόμη πιο ψιθυριστά που μόνο κούκλες μπορούν να μιλούν. Για θα φοβούνται μην τιμωρηθούν και για το φόνο τους και για τον έρωτά τους. Και δε θα ξέρουν ποιόν να δικάσουν οι δικαστές· τις κούκλες ή εμάς, που θα έχουμε γίνει κούκλες, για να μάθουμε το μυστικό τους;

Το φεγγάρι λέει ψέματα – Ρούλα Κοντέα

Λες ψέματα όταν χάνεις το δρόμο που σε οδηγεί σε κρεβάτια ξένων. Λες ψέματα όταν επιστρέφεις για ν’ αγαπήσεις ένα χτες και να φωτίσεις ένα αύριο που μοιάζει πιο πολύ με ποτέ. Και λες ψέματα όταν υπόσχεσαι νύχτες λατρείας σε χέρια αγνώστων, που σε κοιτούν για να μη σε γνωρίσουν και σου μιλούν για να μην τους ακούσεις. Αλλά το φως σου, φεγγάρι μου, το ανάβει η λατρεία των δικών μας ονείρων, που εσύ τη γεύεσαι σαν βασιλιάς και την επιστρέφεις ψιθυρίζοντάς μας τα πιο όμορφα ψέματα.

Η διπλή μοναξιά του έρωτα – Ρούλα Κοντέα

Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον που λείπει, κι όταν είναι ερωτευμένος κάποιος μ’ εσένα που λείπεις.
Διπλή μοναξιά είναι η συνάντηση του έρωτα με την απουσία του.
Διπλή μοναξιά είναι όταν γυρίζεις πίσω και περπατάς μόνος σου εκεί όπου περπάτησες μαζί. Και όταν κουβαλάς μέσα την απουσία μιας στιγμής που ζήσανε δύο.
Διπλή μοναξιά είναι όταν είσαι μόνος σου ένα βράδυ που βρέχει, και ακόμα περιμένεις να ‘ρθει κάποιος που θα του λείπεις.

Οι ώρες μετράνε έρωτες – Ρούλα Κοντέα

Και χώθηκα βαθιά στο δέρμα του, για να μείνω εκεί που κανένα σαπούνι και καμιά σκέψη δε θα μπορούσε να με βγάλει και καμιά γυναίκα να με βρει, για να μου δανείσει τη δική της μορφή. Μυρωδάτο δέρμα γαλανό σαν τη θάλασσα, μυρωδάτο στόμα σαν το βυθό της, γαλανά μάτια σαν τα χόρτα της, που χορεύουν χαϊδεύοντας τα πόδια σου και ψίθυροι σαν τον αφρό της. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα βαρκούλα που ταξιδεύει στην αγκαλιά μιας θάλασσας, που λατρεύει και λατρεύεται από το χρόνο και που οι ώρες της μετράνε έρωτες.

Αγαπώ να επιστρέφω – Ρούλα Κοντέα

Αργά κατάλαβα πως η ζωή είναι μια ευκαιρία να υπάρξεις, όπως λέει ένας Ινδός φίλος. Εγώ όμως τη χρησιμοποίησα για να ξεχνάω αυτό ακριβώς. Και σαν δειλός, αυτό το χρέωνα στην κυρία Δάφνη και στους γκόμενούς της. Και όχι στη δική μου αδυναμία να ζήσω αληθινά. Γιατί αυτό φοβόμουνα πιο πολύ. Τη ζωή. Δηλαδή, την αλήθεια. Και την πάλεψα με νύχια και με δόντια, μπουκωμένος με τη γεύση του χόρτου και με ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μου. Για να κοιμάμαι.
Και τώρα, που ό,τι κυνηγούσα τόσο καιρό να σκοτώσω είναι εδώ κοντά μου, και καταλαβαίνω πως δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, είναι αργά. Θα μεταμορφωθώ σε έναν ατέλειωτο ύπνο, χωρίς ξύπνημα, και από πολεμιστής θα γίνω νεκρός.
Και θα μείνω με την απορία, γιατί τόσος κόπος και τόση αγωνία, αφού ούτε ο φόβος έλειψε, ούτε η αλήθεια του με εγκατέλειψε ποτέ;
Ήσουνα το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που δε μου ζήτησε τίποτα και μου έδωσε αυτό που πάντα ζητούσα. Όμως φαίνεται ότι, ενώ εσύ αγαπάς να επιστρέφεις, εγώ δεν αγάπησα αρκετά για να τα καταφέρω. Το δικό μου εισιτήριο επιστροφής έμεινε εδώ στην Ινδία. Και το βρήκε κάποιος τυχερός στο δρόμο του, αφού ήταν ανώνυμο.

Όλγα σε ψάχνω – Ρούλα Κοντέα

Όλγα, σε ψάχνω σε θύελλες, τρικυμίες και βυθούς και στο ιερό ράσο ενός γάμου, ραμμένου στη σιωπή της αλήθειας.
Όλγα, δεν κουράστηκα να σε ψάχνω στον ιερό όρκο σου να μη χαριστείς σε κανέναν και στο βωμό μιας μνήμης, που θυσίασε το σπλάχνο της για να ξαγρυπνήσει πλάι του.
Ακόμα ψάχνω, Όλγα, μέσα στα τυφλά σου μάτια τους δρόμους του μέλλοντος και τις αγκαλιές όσων μίσησες για να θυμάσαι και όσων αγάπησες για να θυσιάσεις, για να βρω το δόλωμα.
Αλλά, Όλγα, κατάλαβα πως το δόλωμα το κατάπιε η θάλασσα μαζί με τη γοργόνα.
Και εσύ, Όλγα, έπαψες να ακούς, για να το μάθεις.