Σάββας Λαζαρίδης

Ο Σάββας Λαζαρίδης γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη, όπου και διαμένει έως σήμερα.
Αποφοίτησε από το τμήμα των μηχανολόγων μηχανικών της πολυτεχνικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που εδρεύει στη πόλη του Βόλου. Σήμερα, εργάζεται ως μηχανολόγος μηχανικός στη δική του εταιρία. Αν και μεγάλωσε ανάμεσα σε μαθηματικές εξισώσεις, οι μεγάλες του αγάπες ήταν και παραμένουν οι τέχνες και ο άνθρωπος, γεγονός που τον ώθησε να ασχοληθεί με τη συγγραφή και τη ψυχανάλυση. Ποιήματα, πεζά και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Τον Ιούλιο του 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν η πρώτη του ποιητική συλλογή με το τίτλο “Ύστερα”. Το “Ανάμεσα στον φόνο και τον χρόνο” των εκδόσεων Ρώμη αποτέλεσε τη δεύτερη ατομική του ποιητική συλλογή, η οποία εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2018. Η νουβέλα “Μικρό χαμόγελο”, η οποία εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2019 επίσης από τις εκδόσεις Ρώμη, είναι παράλληλα η πρώτη του απόπειρα στον αμιγώς πεζό λόγο.

Υστέρα – Σάββας Λαζαρίδης

ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ
Τα λόγια μου ν’ ακούω
αυτό ζητούσες πάντα
το δωμάτιο – κενό αέρος
ανόητα κουνώ τα χείλη

Λέξεις που έγιναν βλέμμα
σκορπίζουν έξω απ’ το παράθυρο
-μόνο αυτό τους έμεινε να κάνουν-
στα πάρκα της μελαγχολικής Τασκένδης
με τις νεκρές πευκοβελόνες
κατάφορτες σακούλες
απορρίμματα στο κρύο ζέχνουν
μυρωδιά ονείρων ματαιωμένων

[Να αδειάζουν οι χωματερές
επίσημα δηλώσαν
μια κάποια θέση
στην ιστορία της σιωπής μας]

Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2017, 52 σελ.

Ανάμεσα στον φόνο και στον χρόνο – Σάββας Λαζαρίδης

Συνομιλία σε πέντε πράξεις

ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΩΝ
Ήτανε κάποτε κάποιο νεαρό παιδί
κοίταζε με προσοχή τα μαραμένα δάχτυλά του
Αδέξια προσπαθούσε έξω από ένα σπίτι κλειστό
να επουλώσει τη διάχυτη απουσία χώρου
αυταπάτες τρέφοντας για μια πιθανή επιστροφή
εκείνης της μητέρας στη μελαγχολική Τεργέστη
Κρατώ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι
απορώντας πώς μπορεί
να αποσυνθέσει πεταλούδες
όταν έρχεται η μορφή του στο μυαλό μου

Ποίηση, Ρώμη, 2018, 76 σελ.

Μικρό χαμόγελο – Σάββας Λαζαρίδης

Ένας θάλαμος νοσοκομείου. Τρεις γυναίκες. Η βαριά άρρωστη Μαργαρίτα, η πιστή εδώ και έξι χρόνια σύντροφος και συνοδός της, μια γιατρός που παλεύει με συνεχείς μεταμοσχεύσεις να αποτρέψει το αναπότρεπτο. Οι σκιές. Το όνειρο. Ο εφιάλτης. Η θάλασσα. Ο έρωτας. Η επιθυμία. Η αγάπη. Η παρουσία και η απουσία.Ο εαυτός και ο Άλλος. Η εκμηδένιση και η σύγχυση του υποκειμένου. Ο χρόνος. Ο θάνατος τελικά.
… Η λέξη πως μπορεί να ειπωθεί χωρίς κάτι να παραλλάξει το νόημα της; Να γίνει λέξη καθαρή, κρυστάλλινη, αυτή ήταν η επιθυμία της, ώστε να γίνει αυτό το συμβάν που σταματάει τον χρόνο. Συνέχισε τον μονόλογο της αναλογιζόμενη την συνάντηση μας, την δική μας συνάντηση εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Συναντηθήκαμε ποτέ στον χώρο, στον χρόνο; Υπήρχαν αυτές οι διαστάσεις ή αποτελούσαν επινόηση; Θα συναντηθούμε σε λίγο, έτσι θα το φανταστούμε, δίχως εντάσεις, χωρίς εκτάσεις. Σε λίγο, αυτό επιθυμώ. Ο χρόνος, το πιστεύω πως πρόκειται να συναντηθούμε σε λίγο. Ο χρόνος απογοητεύει, σε θέλω, αυτό επιζητούσα από τη πρώτη στιγμή που ταξίδεψα μέσα στο μελαγχολικό σου βλέμμα, στο βλέμμα που είδα την απουσία μου, κοιτάχτηκα και έλλειπα, μου λείπεις και όμως δεν είμαι εδώ… χωρίς να καταφέρνει να ολοκληρώσει τη φράση καθώς η απόσταση μεταξύ των χειλιών μας εκμηδενίστηκε διακόπτοντας τη ροή του χρόνου.