Σίσσυ Κόσσυβα

Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω… άνθρωπος – Σίσσυ Κόσσυβα

“Μέτρο σου να είναι η καρδιά”
Το καθετί πρέπει να το φιλτράρεις με την καρδιά.
Να το μετράς με μέτρο την αγάπη.
Να μην αδικείς κανέναν.

Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο τις εξωτερικές καταστάσεις, αλλά ζει και μια εσωτερική πραγματικότητα!

Κι αυτή η εσωτερική πραγματικότητα, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι ο πλούτος μας ή η φτώχεια μας.

Εικονογράφος: Αλίκη Αρναούτη

Παιδική λογοτεχνία, Επιστροφή, 2018, 84 σελ.

Ταξιδεύοντας με τον άγιο Λουκά τον ιατρό – Σίσσυ Κόσσυβα

Μια παρέα 5 παιδιών ξεκινά ένα ταξίδι μακρινό για να γνωρίσει τον Άγιο Λουκά τον ιατρό, αρχιεπίσκοπο, επιστήμονα, πατέρα λαμπρό, που αγαπάει κάθε παιδί μικρό, κάθε άρρωστο και κάθε άνθρωπο πονεμένο και φτωχό. Μ’ αεροπλάνα, λεωφορεία, ποταμόπλοια και τρένα, ξεκινούν από την Κριμαία και φθάνουν ως την απέραντη Σιβηρία, που μόνο τα πουλιά γνωρίζουν πού τελειώνει… χάνονται σε δάση πυκνά, τον συναντούν στην εξορία, μέσα σε μία ξύλινη παράγκα, θαμμένη στο χιόνι, στο σκοτεινό κελί της φυλακής, στο χειρουργείο όταν αγωνίζεται να σώζει ζωές και στην εκκλησία όταν προσπαθεί να θεραπεύσει ψυχές.
Ένα βιβλίο για παιδιά του δημοτικού, για γονείς και κατηχητές, αλλά και για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν τον Άγιο Λουκά και την περιπετειώδη ζωή του

Εικονογράφος: Άννα Γιαρμενίτη

Παιδική λογοτεχνία, Πορφύρα Εκδόσεις, 2014, 77 σελ.

Αγάπης επαίτης στη ζωή μου ξένος – Σίσσυ Κόσσυβα

Στα δεκαεννέα διηγήματα του βιβλίου αυτού, πρωταγωνιστές είναι οι αφανείς ήρωες της ζωής. Άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με τα όρια της ζωής, τον πόνο, τον θάνατο, άνθρωποι – “επαίτες” της προσοχής και της αγάπης μας.

Στην Ελλάδα του σήμερα, άνθρωποι διπλανοί μας, ιστορίες καθημερινές που χτυπούν τις πόρτες μας, και μας κάνουν να μάθουμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Η συγγραφέας, μέσα από τις γνώσεις και τις εμπειρίες της, μεταφέρει από καρδιάς ιστορίες ανθρώπων ξεχωριστών, που παλεύουν με το μεγαλείο της ψυχής τους και βγαίνουν νικητές!

Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει στον πρόλογο: “Οι ήρωες της Σίσσυς είναι πλάσματα διαλεγμένα και διαλεχτά από χώρους δύσκολους, όπου η ίδια καθημερινά κινείται και εργάζεται, καταφύγια ψυχών γονατισμένων, αποθήκες βίων …, πλάσματα άγια και δαιμονισμένα, στην άκρη της καταστροφής που γίνεται και άκρη του μεγάλου άλματος, μισοχαμένα και μισοσοφά, κανείς μας δεν είναι ολάκαιρος και σώος στον κόσμο τούτο, όλοι μονάχα δυνάμει είμαστε ακέραιοι. Μας ξεναγεί σε κόσμους σκιερούς με φως, φωτεινούς με σκιές, σε χορό μαρτύρων ή μασκαράδων, που μοιάζει μεν από την επιπολαιότητά μας πάντα για πρόβα, αλλά που εντέλει Ζωή, η μόνη!”

Διηγήματα, Αρμός, 2012, 174 σελ.

Η ζωή δεν είναι πρόβα – Σίσσυ Κόσσυβα

Κάνει πίσω και επιτρέπει στους ήρωές της -αυτούς τους μοναδικούς της, εξόριστους πια απ’ τον κόσμο μας ήρωές της- ν’ αναδυθούν απ’ τη λήθη μας και να πουν, να ζήσουν μάλλον, μπροστά μας, για άλλη μία, τελευταία, φορά την σπαραχτική τους ιστορία. Αναδρομικά και συνάμα σύγχρονα. Σαν το απόσταγμα κάθε βίου που έσταξε πια την αιτία του. Που έλαμψε ξάφνου με την τελική, δυνατή λάμψη του λαπτήρα, λίγο πριν καεί.
Γιατί “τους πονάει”, όπως θα έλεγε κι η ίδια η Σίσσυ. Μ’ εκείνο το ειδικό “πονάω” που δεν είναι μονάχα οδύνη, δεν είναι μονάχα καλοσύνη, αγάπη, οίκτος, τρυφερότητα. Αλλά γνώση και τελικά λύτρωση. Η μόνη μας λύτρωση, της συμπόνοιας, από τον μόνο δυνάστη μας: Το Εγώ. Που εδώ, στα σπίτια των αντίο, απλώνεται χαρμόσυνα στο Εσύ και θάνατο πια δεν ξέρει.

Αφήγημα, Φιλιππότη, 2005, 150 σελ.