Σοφία Καψούρου

Η Σέξτον και τα κογιότ – Σοφία Καψούρου

H Σέξτον. H ποιήτρια.
Η Άννα. Η γυναίκα.
Ένα έργο για το όνειρο και το κυνηγητό του. “Πιστεύεις, Άννα;” “Πιστεύω”. “Σε τι;” “Στα όνειρα”.
Άραγε, πόσο όνειρο είναι το αμερικανικό όνειρο
και πόσο αμερικανικό είναι το όνειρο της σοφίας;

Θεατρικό, Σοκόλη, 2018, 64 σελ.

Σούμαν – Σοφία Καψούρου

ΣΟΥΜΑΝ
Ένα έργο για τη μεγαλοφυΐα και τον έρωτα. Ένα έργο για τη μουσική και τη σιωπή. Ο ρομαντικός ήρωας δεν έχει εποχή. Τι σχέση έχει ο ηρωισμός με την τέχνη; Πώς θες να σε θυμούνται; Ήρωα ή Σούμαν;

ΣΟΥΜΑΝ
Ένα έργο σε στίχο. Πώς να μιλήσω για μουσική, αν ο λόγος μου δεν έχει μέτρο;

ΣΟΥΜΑΝ
Ένα έργο. Δύο ιστορίες. Παράλληλες. Η πρώτη στην Αθήνα του 21ου αιώνα. Η δεύτερη στην Ευρώπη του 19ου αιώνα. Η πρώτη κρατάει πέντε μήνες. Η δεύτερη είκοσι χρόνια. Κράτα τον χρόνο κι άλλαξε τον λόγο. Στην πορεία οι δύο ιστορίες προσεγγίζουν η μία την άλλη. Στο τέλος τέμνονται σε μια λύση-έκπληξη.

Θεατρικό, Σοκόλη, 2017, 152 σελ.

Ερωμένες στον καμβά – Σοφία Καψούρου

“Οι Ερωμένες, που μια πατριαρχική εντολή τις όρισε να διακοσμούν τον θρίαμβο των ανδρών: είτε πρόκειται για μια επιτυχημένη στύση είτε για μια καλλιτεχνική δημιουργία. L’homme createur, la femme inspiratrice όπως είναι ο κοινός τόπος αλλά και όπως το ήθελε ο Νίκος Εγγονόπουλος.
Τι θα ήταν ο Ραφαήλ, αναρωτιέται η συγγραφέας, χωρίς την κόρη του φούρναρη; Θα ήταν πάλι ο Ραφαήλ, ο πρίγκιπας της ώριμης Αναγέννησης, χωρίς όμως εκείνο το κάτι που κάνει τις ανεπίληπτες μαντόνες του τόσο γήινες. Και τι θα ήταν ο Modigliani χωρίς την Jeanne Hebuterne; Θα ήταν το ίδιο παθιασμένος, το ίδιο παράφορος αλλά χωρίς εκείνο το βάθος που κάνει τη ζωγραφική του αληθινά μεγάλη, απόλυτα δραματική στην τελευταία περίοδο της ζωής του. Η παράλογη όσο και εξαίσια θυσία της Hebuterne (αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά το θάνατο του εραστή της όντας έγκυος στο δεύτερο παιδί τους) ανεβάζει τον βασανισμένο Modi στο βάθρο ενός θεού του έρωτα. Για τον οποίο αξίζει κανείς να θυσιαστεί. Επειδή πεθαίνει κανείς από έρωτα όπως πεθαίνει κανείς από αγάπη. Και τότε ο θάνατος διεκδικεί αισθητικό πρόσημο.” – Μάνος Στεφανίδης

Θεατρικό, Sestina, 2015, 90 σελ.

Ερωμένες στον καμβά – Σοφία Καψούρου

Το χρώμα έπαιζε σημαίνοντα ρόλο και στην αρχαία ζωγραφική. Μαζί με το γραμμικό σχέδιο και τη φωτοσκίαση έδιναν σάρκα και οστά σε κάθε ζωγραφική δημιουργία. Οι αρχαίοι Έλληνες ως βασικά χρώματα είχαν το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το άσπρο και με τη μείξη τους διεύρυναν σημαντικά τη χρωματική τους παλέτα. Συ-χνά ακούμε για την περίφημη τετραχρωμία των αρχαίων, η οποία υποστηριζόταν και από τη φιλοσοφική σκέψη. Ωστόσο, έχει προκαλέσει οκ σήμερα ατέλειωτες συζητήσεις ανάμεσα στους ειδικούς, που δεν μπορούν να δεχτούν ότι μια τόσο υψηλή ζωγραφική, όπως ήταν αυτή των αρχαίων Ελλήνων, περιοριζόταν σε τέσσερα μόνον βασικά χρώματα, από τα οποία μάλιστα τα δύο, το μαύρο και το άσπρο, για τη σημερινή τουλάχιστον αισθητική, δεν είναι χρώματα…

Θεατρικό, Αιγόκερως, 2011, 93 σελ.