Σωτήρης Κακίσης

Μάχη με τον χρόνο – Σωτήρης Κακίσης

Στην τσέπη μου μέσα μυρίζει ρίγανη, φυτεία
ολόκληρη από κάθε ως τώρα μου εποχή,
κάθε κόκκος της κι άλλη μυρωδιά, όλες σ’
όλους η μία καλύτερη από την άλλη, η μια
εποχή πιο δική μου εδώ τώρα από το μέλλον
όπως φαίνεται, από την άλλη. και χάδια
στην τσέπη μου μέσα μαζί, κι από των
ελάχιστων ηλικιών μέσα στην τσέπη μου
εδώ φερμένα. κι όπερα ολόκληρη μες στην
τσέπη μου υπέροχα ιδιωτική. όπερα με χάδια
και ρίγανη αποκλειστικά.

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 54 σελ.

Παλιές ιστορίες – Σωτήρης Κακίσης

Παραμύθια σαν αστεία άστρα. Μέρη που χάσανε τη μαγεία τους. Οι καλές γυναίκες

Διηγήματα, Κουκκίδα, 2019, 182 σελ.

Αθήνα, αυτή η νύχτα μένει

(εννιά όνειρα με εμπόδια, short-cuts, Amarcord της δικιάς μου Αθήνας)
«Αυτό το μεγάλο όνειρο της Αθήνας όλων των ανθρώπων, χωρίς εμπόδια, όνειρο επίμονο τελευταία και πολλών αγοριών στα Τίρανα ή στο Βελιγράδι, ποτέ δεν σβήνει, ποτέ δεν χάνεται. Οι κλούβες δεν χωράνε παρά μόνο τα σώματα. Γι’ αυτό, ούτε σύνορα, ούτε ταυτότητες μετράνε πια εδώ, ούτε Ευρώπες σιδερόφρακτες. Εδώ, χωράνε μόνο στίχοι σαν του Τσιτσάνη πάντα, “Έλα όπως είσαι”, και “Μείνε όπου θέλεις”, Όποιος κι αν είσαι. Τα κλαρίνα της Ομόνοιας τα φοβερά και τρομερά ξέρουν να μας ενώνουν όλους μαγικά, αυτά τα πιο μπλουζ μπλουζ που μπορείς να ονειρευτείς, σαν μουσικές του Κάτω Κόσμου επουράνιες, με πιο μεγάλη τους ελευθερία και δύναμη της πόλης τούτης την ιδανική κι αυτόχειρη αιχμαλωσία, τον τρισχιλιετή αντι-ρατσιστικό και φιλόξενο, μελωδικό σκοπό της»…

Μικρά λυρικά

(απ’ την αρχαία ελληνική ποίηση)
«Σκέφτηκα πως οι λάμψεις των αρχαίων λυρικών στίχων είναι σαν των αστεριών που βλέπουμε εμείς μια ζωή ολόκληρη, κι οι πεζοί επιστήμονες υποστηρίζουν χαιρέκακα πως μπορεί και να ‘χουν σβήσει προ αμνημονεύτων ετών, πως φταίει ο χρόνος και τα παιχνίδια του για την οφθαλμαπάτη αυτή. Ωραία: Χωρίς επιστήμονες, λοιπόν, χωρίς δικαιολογίες! Εγώ πιστεύω στον Θεό, σαν Ιππώναξ, σαν Αλκμάν, σαν Αρχίλοχος, με χίλιους-δυο, σωτήριους τρόπους. Αν ο Θεός δεν υπάρχει, το λάθος δεν είναι δικό μου, είναι δικό του, λέω λοιπόν, ο έξυπνος. Αφεθείτε κι εσείς, όσοι πιστοί προσέλθετε, στον ήρεμο κυματισμό της λυρικής, ρεμπέτικης ποίησης, πάνω από τη σύμβαση του χρόνου, πάνω από τα κωμικοτραγικά εμπόδια των φιλολόγων και τις νεοελληνικές τρικλοποδιές των εγωισμών. Οι στίχοι αυτοί είναι οι τελευταίοι, αλλά κι οι πρώτοι. Σαν μαγικά χαλιά πάνε πάνω από τους σαθρούς χωρισμούς των εποχών. Πάνε παντού, σαν Απόστολοι Πέτροι, σε όλες τις ξεχασμένες επαρχίες της εσωτερικής μας αυτοκρατορίας των αισθημάτων, σε όλες τις εύθραυστες Ελλάδες, που ακολουθούν με εμπιστοσύνη, σαν προσκοπάκια, η μια την άλλη μέσα μας».

Οι απέναντι

(συζητήσεις με πρόσωπα της ελληνικής οθόνης)
«Μπορεί να λείπει ο “άγιος” Βασίλης Αυλωνίτης. Υπάρχει όμως ο “μέγας αρχιερεύς” Νίκος Σταυρίδης. Μπορεί να λείπει η “οσία” Σαπφώ Νοταρά, η “δαιμονική” Γεωργία Βασιλειάδου. Υπάρχει όμως ο “διάολος” Κώστας Χατζηχρήστος. Μπορεί πολλοί να λείπουν από το βιβλίο αυτό, από τη ζωή μας. Είναι όμως “όσοι είναι” το πρόσχημα: για πράγματα πέρα από τον κινηματογράφο μιλάμε, σε υποθέσεις πίσω από την οθόνη αναφερόμαστε: για “όλα όλοι” εδώ μέσα ενδιαφέρονται, με “όλα όλοι” ασχολούνται. Άνθρωποι αισθηματικοί κι αμετανόητοι, αποκαλύπτονται ευγενικά, υποκλίνονται χωρίς αλαζονεία, όσο τα χειροκροτήματα τους κρατάνε.
Λένε, δηλαδή, πιο πολλά από τις φωτογραφίες τους έξω απ’ τους κινηματογράφους, διευκρινίζουν αρκετές αιτίες των προβολών τους, “υπερ-φωτίζουν” συγκινητικά μερικές σκηνές του έργου τους».

Τέσσερις ώρες αγκαλιά / Μαρίας εγκώμιον

(σαν πασχαλινά διηγήματα / σαν χριστουγεννιάτικα διηγήματα)
Η διπλή συλλογή των 12 συνολικά διηγημάτων του ποιητή Σωτήρη Κακίση αποτελείται από πασχαλινές και χριστουγεννιατικές ιστορίες που γράφτηκαν στον περιοδικό Τύπο τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 στα περιοδικά Playboy, Βαβέλ και Ευ, με εικονογραφήσεις συνήθως του Νίκου Χουλιαρά, του Γιώργου Σταθόπουλου και του Αλέκου Φασιανού.
Η έκδοση “Τέσσερις ώρες αγκαλιά” κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα βιβλιοπωλεία, ενώ η συλλογή “Μαρίας εγκώμιον” επανεκδίδεται 26 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση της στον -κλειστό πια- οίκο Γνώσεις.

Όλο αέρα!

(αισθηματικά κείμενα)
Η έκδοση περιέχει κείμενα του Σωτήρη Κακίση για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα, Γιώργο Μαρκόπουλο, Κώστα Ταχτσή, Θανάση Απάρτη, Γιάννη Κουρούδη, Χρήστο Κεχαγιόγλου, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Μάνο Ελευθερίου, Γιάννη Μιχαηλίδη, Μαρία Κάλλας, Ντίνο Ηλιόπουλο, Αλέκο Σακελλάριο και πολλούς άλλους.

Μια νύχτα τη μέρα

με λιοντάρια πια γεμάτα τα τρένα, με τίγρεις, με λεοπαρδάλεις, με πούμα, ο καπνός πια προς τα μέσα, στων θηρίων τις αναπνοές μπαινοβγαίνοντας, τις ουρές τους ελαφρά σαν αεράκι σηκώνοντας, στον αέρα όρθιες κρατώντας τις. στων τρένων τα εστιατόρια πάλι από τελείως άλλες εποχές αόρατοι άνθρωποι, ταρακούνημα στις γραμμές νεκρό πια κι αυτό μαξί τους, φαγητά φαγωμένα χωρίς ευωδιά, χωρίς τη γλύκα τους. τρένα από ‘δω στην αιωνιότητα, σαν ελέφαντες στη ζούγκλα βαγόνια ο ένας πίσω από τον άλλον, στους ορίζοντες του κόσμου όλα σαν καπνός τους καπνού τους πια σβήνουνε.

Να ‘χω το νου μου

χάθηκ’ ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι.