Στα δεκαπέντε της χρόνια μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Από μικρή ηλικία έχει υπαρξιακές ανησυχίες. Την απασχολεί ο άνθρωπος, η δομή και η πνευματική εξέλιξή του και γενικά ό,τι τον περιβάλλει και τον συνθέτει. Η κριτική της ματιά απέναντι στα πράγματα, γίνεται πάντα μέσα από φιλοσοφικές και διερευνητικές διεργασίες, ακόμη δε με ανάλυση της υπερβατικής ανθρώπινης έκφρασης. Έχει ασχοληθεί με το δοκίμιο, την ποίηση, αλλά και με την πεζογραφία. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο. Παράλληλα ασχολείται και με τη ζωγραφική. Έργα της παρουσιάστηκαν σε ομαδική έκθεση, καθώς επίσης διατίθενται όταν ζητηθούν, ή κατά παραγγελία. Ζωγραφίζει τοπία, πορτρέτα, ρεαλισμό, σουρεαλισμό και ό,τι άλλο εκφράζει την ψυχή της. Στην επαγγελματική της καριέρα, εργάστηκε επί σειρά ετών στο χώρο της πληροφορικής όπου δίδαξε, αλλά και έγραψε εγχειρίδια χρήσης προγραμμάτων. Επίσης εργάστηκε σε πολυεθνική εταιρία γραφικών τεχνών, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο χώρο των πωλήσεων του marketing και των δημοσίων σχέσεων. Σήμερα ασχολείται με τη ζωγραφική και την ποίηση, στοχεύοντας πάντα στην Ανθρωποκεντρική έκφραση, με απώτερο σκοπό την αφύπνιση της ψυχής, την ενεργοποίηση του Είναι, την εξέλιξη και την αναγέννηση. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Εταιρίας Λόγου και Τέχνης (Π.Ε.Λ.Τ.).
Φως ανέσπερον (2011), Ιωλκός
Νέα Ελληνικά (δοκιμιακή ποίηση) (2013), Ιωλκός
Αγάπη ρέουσα (2014), Ιωλκός
Αγάπη ρέουσα – Στέλλα Τεργιακή
Στην εποχή μας η ανθρωπότητα βάλλεται από καταστάσεις, μεθόδους και ενέργειες διάσπασης και αποπροσανατολισμού. Ο άνθρωπος της ύλης γίνεται έρμαιο κανόνων, πράξεων και συμφερόντων εξαγοράς συνειδήσεων, συστηματικά και με αδυσώπητο έλεγχο, με συνέπεια να διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι ζούμε σ’ ένα ηθικό χάος. Η ιδιοτέλεια κι ο εξαναγκασμός, που δημιουργούν την ανελευθερία, καθηλώνουν με άμεσο ή με έμμεσο τρόπο κι η ψυχή ασφυκτιά, μη μπορώντας να βρει διεξόδους εξέλιξης.
Τα όρια του δυναμικού όμως που ενυπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, είναι άπειρα κι ατελεύτητα και μόνο με την εσωτερική ενατένηση, την αυτογνωσία και την “καλλιέργεια της ψυχής”, αυτοπροσδιορίζεται και επανατοποθετείται ο Άνθρωπος Εαυτός, καταδεικνύοντας την αληθινή υφή του.
Η νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Τεργιακή “Αγάπη ρέουσα” (Ιωλκός, 2014) συναντά τον άνθρωπο της Νέας Εποχής που καλείται να ενσκήψει εντός του, να ενεργοποιήσει το Είναι του και ιδιαίτερα να δώσει ανάφλεξη σ’ αυτήν την ενέργεια που ενυπάρχει, σε κάθε του κύτταρο. τη δύναμη της Αγάπης! Η ενεργοποίηση και η εκδήλωση της Αγάπης στη διαδρομή της ψυχής, είναι το μέσον, ο δρόμος και ο συνδετικός κρίκος, που φέρνει τον Άνθρωπο, κοντύτερα στον Εαυτό του. Η δύναμη της Αγάπης και οι λεπτοφυείς καταστάσεις της, δομούν τους κρίκους της αλυσίδας, ενώνουν και ανάγουν τις υποστάσεις στην κλίμακα του Φωτός, προκειμένου να επέλθει η αφύπνιση κι η αναγέννηση. Το δομικά υλικά που επιλέγει κανείς και η τέχνη να φτάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καθαρότητα, πνευματικότητα και μεταφυσική διάσταση, στα άδυτα του Είναι, καταδεικνύουν το πόσο καλός Αρχιτέκτονας είναι, συντονιζόμενος πάντα με την… Αγάπη ρέουσα!
ΑΓΑΠΗ
Στις κρυφές θάλασσες των ματιών σου
θέλω να σβήσω τη θλίψη μου.
Στο θερμό άγγιγμα της έκφρασης των χεριών σου
θέλω ν’ ανάψω το κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου.
Άγγιξε την ψυχή μου
και δώσ’ της να πιει νερό να ξαποστάσει,
νερό απ’ την δροσοπηγή
που λούζεται στο Φως
της ζωηφόρου παρουσίας σου!
Να κοίτα η καρδιά μου
για σένα πάλλεται
καλώντας σε να τη βρεις…
στο διάβα σου στην ύλη,
την ώρα που έκλεισες τα μάτια
κι αφέθηκες να σ’ οδηγούν,
οι χίμαιρες της ζωής σου!
Θέλω να πιω…
να σε πιω …
να ξεδιψάσω απ’ τον ήλιο σου,
να σταματήσω στην Ιθάκη της καρδιάς σου,
να λούσω κάθε τι που με δομεί…
να ξεχαστώ, να εξιλεωθώ, να ονειρευτώ
μέσα στο Σύμπαν…
της μορφής και της ενέργειάς σου …!!!
Ποίηση, Ιωλκός, 2014, 95 σελ.
Νέα Ελληνικά – Στέλλα Τεργιακή
Ο άνθρωπος της νέας εποχής, ο οποίος ζει την παγκοσμιοποίηση, αλλά και την κακώς εννοούμενη ισότητα, πλήττεται, δοκιμάζεται, εξαθλιώνεται κι αγωνιά. Μέσα από την κρίση των συνειδήσεων και των αξιών, επέρχεται ο πόνος, η καθήλωση. Όσο ο άνθρωπος πονά, τόσο περισσότερο πονά κι η ψυχή του -μαστίζεται, μαραζώνει, ασφυκτιά. Αυτό έχει ως συνέπεια, να μη δύναται να διαχειριστεί σωστά τις καταστάσεις που έχουν επιφέρει όλες αυτές οι αλλαγές και να αισθάνεται μετέωρος, ακάλυπτος, οργισμένος. Αισθάνεται ότι δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα ΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Η ποιητική Συλλογή “Νέα Ελληνικά” (εκδόσεις “Ιωλκός”, 2012) της Στέλλας Τεργιακή, είναι το ξεσήκωμα της καρδιάς, που γίνεται άνεμος και συμπαρασύρει στο πέρασμα του, ό,τι ρυπαρό, ανηλεές κι άδικο καθηλώνει το σύγχρονο Έλληνα. Είναι η ενεργοποίηση, αλλά ταυτόχρονα κι ο προβληματισμός, απέναντι στα γεγονότα που ταλανίζουν την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Είναι η αφορμή προβληματισμού, αλλά κι η ψυχική συμμετοχή της κατάστασης που βιώνουμε στα ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ δρώμενα.
Ποίηση, Ιωλκός, 2012, 45 σελ.
Φως ανέσπερον – Στέλλα Τεργιακή
Η ενορατική ηλιοφάνεια που δημιουργεί μεταφυσική ιεράρχηση και δίνει φως και πνοή σε όλους τους ήχους, τους φθόγγους και τις εικόνες που μας περιβάλλουν, ενώνοντας τον άνθρωπο με την αρχέγονη πηγή του, αποκαλύπτοντας την αρχή τού “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση”.
Αυτή είναι η προσέγγιση για να δημιουργηθεί το “Φως ανέσπερον” της Στέλλας Τεργιακή. Είναι η προσπάθεια να φανερωθεί μέσα από τους στίχους του ποιητικού λόγου, η υφή του Φωτός, όταν αυτό
δημιουργεί πνευματική ανάφλεξη και ενεργοποίηση, όπου εκδηλώνεται, προσδίδοντας διαφάνεια και φωτεινότητα και κατ’ επέκταση νόημα, σε καθετί που διέπει τη ζωή μας. Είναι ο τρόπος που διεισδύουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, πίσω από το προφανές και το απτό, στην άλλη τους διάσταση, με τη μεταφυσική τους σημασιολογία, γιατί το Φως μετουσιώνει και μεταλλάσσει όπου αυτό ενεργοποιείται και φανερώνεται, εκτοξεύοντας τον άνθρωπο στο άπειρο.
ΠΡΟΤΡΟΠΗ
«Άνοιξε την ψυχή σου
και πες της να γελά,
μην την κρατάς κλειστή, δεν πρέπει
μη μένεις μόνος σου στη μέση του βοριά!
Κλειστή καρδιά και ψεύτικα όνειρα
σου βάραιναν το νου, το δρόμο
σαν θέλεις να βγεις στην αστροφεγγιά
αγάπη γέμισέ την, αγάπη και αγάπη μόνο!
Κι ασ’ τη να βγει, να εκφραστεί
παντού, στον άνθρωπο, στο πέλαγο, στη φύση
ασ’ την να το φωνάξει, να το πει
να πλημμυρίσουν με αισθήματα όλα τα πλήθη.
Ασ’ την αγάπη σου, φωτοπλημμύρα να χυθεί
και ν’ αγκαλιάσει ολόκληρο τον κόσμο
χαμόγελα να απλωθούν παντού,
να δώσεις τη ζωή και τη χαρά στον πόνο.
Θα δεις τότε πως και εσύ καλύτερα θα νιώσεις,
γιατί θα δεις τι είναι προσφορά
είναι η θέληση να δίνω, ν’ ανασταίνω
είναι η αγάπη μου να δίνει ζεστασιά!»
Ποίηση, Ιωλκός, 2011, 78 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ιωλκός
