Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος

Το κουζλούκι και ο πάππος ο Τζότζος – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Ο ήρωας… Ο Στρατής…
Θα μπορούσε, όμως, να λέγεται και Λάκης, Βασίλης, Αλέξανδρος, ή όπως αλλιώς, δεν είχε σημασία… Όλα στριφογύριζαν στον ίδιο κύκλο. Του άρεσαν οι κύκλοι, οι σταθερές τροχιές, η γοητεία της φιλοσοφίας τους, η θεωρία του τίποτα, το τίποτα… τα πάντα…
Όταν ζεις στο τίποτα έχεις ελπίδες… Πίστευε πια ότι το τρένο δεν θα περνούσε γι’ αυτόν… Μια φορά πέρασε και το είχε αφήσει να φύγει… Έπρεπε να βγάλει το πρόγραμμα από τη ζωή του και να λειτουργήσει με την αίσθηση… Τέρμα πια οι υποχωρήσεις…
Και κείνο το… κουζλούκι; Τι ήταν επιτέλους…;
Ενα μυθιστόρημα-μωσαϊκό συναισθημάτων, σκέψεων, προσώπων, συμπεριφορών, μέσα από την αφήγηση του κεντρικού ήρωα που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας που βιώνει μια ζωή απλή και συνάμα σύνθετη στην απλότητά της, συνηθισμένη κι εξαίσια ασυνήθιστη, βαρετή και συνάμα συναρπαστική στην καθημερινή της ρουτίνα…
Ενα εξαίσιο μυθιστόρημα!

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2009, 328 σελ.

Ψυχές που δεν τις ζέστανε η αγάπη – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Η Υπάτη, ένα παιδί παρατημένο από τη μάνα του, παιδί αγνώστου πατρός, μεγαλώνει χάρις στην συμπόνια κάποιων συγγενών. Όμως το αίσθημα του παρείσακτου, του παρία, δυναστεύει την ψυχή της έφηβης που αναζητά συναισθηματική ασφάλεια στην αγκαλιά ενός πολύ μεγαλύτερού της άνδρα. Ο Γιώργος, ερωτευμένος μαζί της, θα της τάξει γάμο, όταν θα μείνει έγκυος, όμως θα της ομολογήσει πως είναι ήδη παντρεμένος… Θα παντρευτούν με ψεύτικα χαρτιά αλλά η διγαμία θα αποκαλυφθεί με τον αιφνίδιο θάνατο του Γιώργου… Η Υπάτη, στο έλεος της εκδικητικής πεθεράς της που θα της πάρει το παιδί που θα φέρει στον κόσμο, μπαίνει στη φυλακή… Δυο χρόνια αργότερα, ελεύθερη πια, θα συναντηθεί ξανά με τη μοίρα της… Θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του νεαρού Βασίλη, που όμως την συνδέει μαζί του το αίμα του νεκρού άνδρα της…

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2011, 580 σελ.

Οσα ποτέ δεν είπαμε – Συλλογικό

Νία Μαγγέλου, Ευρυδίκη Αμανατίδου, Χρυσούλα Λουλοπούλου, Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος, Δημήτρης Νίκου.
Σε έναν ξενώνα-ησυχαστήριο, συναντιούνται τρεις φίλοι. Ο Τάσος Καλαβρυνός, δημοσιογράφος, η Ευρυδίκη Ζησίμου, δικηγόρος και η Χρύσα Παπαστάμου, μεταφράστρια. Με αφορμή τα γενέθλια της Χρύσας, οι τρεις παιδικοί φίλοι θα κληθούν να αναμετρηθούν με πληγές, απωθημένα και καταστάσεις του παρελθόντος που απλώνουν απειλητικά τον ιστό τους στο σήμερα.
Ένα βαρύ, ένοχο μυστικό έρχεται στην επιφάνεια και απειλεί να τινάξει στον αέρα τα πάντα. Ένα νέο πρόσωπο, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Δελής, εμφανίζεται ξαφνικά στο προσκήνιο, ανατρέποντας τις ισορροπίες και δημιουργώντας νέες.
Φιλία και έρωτας, πάθη και μίση θα μπλεχτούν σε ένα ανεξέλεγκτο γαϊτανάκι καταιγιστικών αποκαλύψεων το οποίο παρασέρνει τα πάντα.
Τέσσερεις άνθρωποι, που καλούνται από τη μοίρα να επαναδιαμορφώσουν ο καθένας το δικό του σήμερα. Τί θα είναι ίδιο στο τέλος;

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2013, 506 σελ.

Η διαφορετική Ελένη – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Η απομυθοποίηση της δικτατορίας των συνηθειών
Audiatur altera pars έλεγαν οι Λατίνοι. Η άλλη πλευρά βέβαια είναι αυτή που τις πιο πολλές φορές μας καθιστά αμήχανους, είναι αυτή που μας ξεβολεύει από τις κατακτημένες συνήθειες του παρελθόντος και μας δημιουργεί την αίσθηση πως δεν πατάμε γερά στα πόδια μας. Η δικτατορία των συνηθειών…
Καιρός δεν είναι να προχωρήσουμε σε ακόμη μία απομυθοποίηση; Κι η απομυθοποίηση που έχουμε στο μυαλό μας σε καμία περίπτωση δεν θα είναι μια αποτυχημένη παρωδία! Κατά τα τελευταία δεκατρία χρόνια που διδάσκω σε μαθητές μου την Ελένη του Ευριπίδη πολλές είναι οι φορές που άλλαξα την ένταση, το χρώμα και τη φορά της ελαστικής στοχοθεσίας μου.
Τη στιγμή που έρχομαι σε επαφή με το συγκεκριμένο κείμενο επιδιώκω τα παιδιά μου να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα από τα οφθαλμοφανή και τα κοινότοπα για να ξεπεράσουν τον φιλόσοφο, τον ψυχολόγο, τον αντιπολεμικό ποιητή… Το “φαίνεσθαι” και το “είναι”, τα οποία ταξιδεύουν διάσπαρτα σε όλο το έργο του, ερμηνεύονται από την ευαισθησία της αγνής εφηβικής ψυχής, αποκωδικοποιούνται και παίρνουν μια θέση στον προσωπικό αξιακό τους κώδικα.

Δοκίμια, Ωκεανός, 2013, 191 σελ.

Τα πέτρινα Χριστούγεννα – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Οι δημιουργοί του εξίτηλου πεζού λόγου και της ασπρόμαυρης εικόνας προσπάθησαν να υποστηρίξουν το μοτίβο μιας κοινής «ανάγνωσης» για τα «Πέτρινα Χριστούγεννα».
Η συνειδητή επιλογή του συγκερασμού αυτών των δύο μορφών της τέχνης στάθηκε μπροστά μας και κατεύθυνε τις φωτογραφίες προς τα μαγικά λημέρια των λέξεων…
Στόχος μας από αυτή τη συγκατοίκηση του λόγου και της εικόνας δεν ήταν να βγει ένας νικητής, αλλά να μοιραστούμε και να μοιράσουμε την ουσία που προκύπτει μέσα από τις συνεργασίες.
Υπάρχουν φορές που η αισθητική θεώρηση κινείται αθόρυβα στα μονοπάτια χωρίς να επιλέγει τις φόρμες και τους κανόνες της νομοτέλειας.
Σε μια μεταγενέστερη ανάγνωση των λέξεων και των σκιάσεων, σε μια ανάγνωση που τα σημαινόμενα τραβούν διαφορετικούς δρόμους σάς αφήνουμε μόνους…

Δοκίμια, Εκδόσεις Σαΐτα, 2013, 48 σελ.

Γλυκιά εκδίκηση – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Η Ολυμπία, η Νέτα, η Κορνηλία και η Ουρανία…
Τέσσερεις γυναίκες εγκλωβισμένες για πολλά χρόνια σε αδιέξοδους γάμους, που τις φθείρουν ψυχολογικά με το βάρος των υποχρεώσεών τους, αποφασίζουν η καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί να αλλάξουν τη ζωή τους, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους…
Όλες τις ενώνει ένας κοινός στόχος, μια κρυφή λαχτάρα που βασανίζει αρκετό καιρό το μυαλό τους, και προσπαθεί να πάρει σάρκα και οστά…
Επιθυμούν σαν κολασμένες να πάρουν εκδίκηση για τα χαμένα όνειρα και τον χαμένο χρόνο…
Όμως εμπόδιο σε αυτό είναι οι ίδιες τους οι μανάδες που ελέγχουν τις ζωές τους…
Θα τα καταφέρουν τελικά να βρουν τη δικαίωση;
Ένα εξαιρετικό δείγμα κοινωνικής λογοτεχνίας που φέρνει τη γυναίκα ενώπιον του εαυτού της!

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2013, 656 σελ.

Ροζ… – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Το κεντρικό πρόσωπο του έργου, ο Τηλέμαχος Λιόντας, ο συγγραφέας των ροζ μυθιστορημάτων, συνδιαλέγεται με τα υπόλοιπα πρόσωπα με κεντρικό άξονα συζήτησης τις ανησυχίες των συγγραφέων και την αποδοχή τους από το αναγνωστικό κοινό. Ίσως η μεγαλύτερη ανησυχία του εκφράζεται από το στόμα της Μαγδαληνής Ιβάνοβα, οικιακής βοηθού του, : «Το άγχος του δημιουργού για την αποδοχή της τέχνης του».
Αποκαλύπτονται , έτσι, σκέψεις όχι μόνο του ήρωα, αλλά και του ίδιου του συγγραφέα ή ίσως και όλων των συγγραφέων:
Υπάρχει αξιοκρατία στον εκδοτικό χώρο;
Πόσες «εκπτώσεις» αντέχει ένας συγγραφέας προκειμένου να γίνει αποδεκτός από το αναγνωστικό κοινό;
Είναι φιλοφρόνηση ο χαρακτηρισμός: «Είστε ένας λογοτέχνης ολκής αλλά τα βιβλία σας δεν επιλέγονται από το αναγνωστικό κοινό»;
Όλα αυτά τα ερωτήματα προσεγγίζονται με θάρρος, αυτοπεποίθηση και κυρίως με ειλικρίνεια.
Εν κατακλείδι, μεταφέρω από τον πρόλογο: «Ο Τάσος Αγγελίδης–Γκέντζος μας χάρισε τους ήρωες του αφαιρώντας από την καθημερινότητά τους τον χρόνο και τη φθορά που αυτός φέρνει, όταν τον μετράμε.»

Θεατρικό, Δωδώνη, 2014, 136 σελ.

Οι δύο ώρες ύπνου… & το «memento mori» ενός συγγραφέα – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Δυο ώρες ύπνου… – ύστερα από την αναγγελία ενός θανάτου – φιλοξενούν στους κόλπους τους τις ανησυχίες, τους φόβους, τα θέλω και τα όνειρα ενός ανθρώπου.
Ένα όνειρο με τόπο δράσης τον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου και χρόνο το εκάστοτε σήμερα… προσπάθησε να συμφιλιώσει την ανθρώπινη φύση με το φυσικό και το ανθρώπινο… του αποχωρισμού.
Θεωρούμε τη ζωή ως δεδομένη…
Τα απρόσμενα ταρακουνήματα που μας στέλνουν οι αρρώστιες τα γιατρεύει η μνήμη μας και σχεδόν πάντα θριαμβεύει η αίσθηση της αυτοσυντήρησης…
Τελικά πόσο μακριά κατοικούμε από τα ανθρώπινα;
Ο Κώστας δεν ήταν έτοιμος να πει το τελευταίο αντίο στον φίλο του κι ο Γιώργος του θυμίζει το…
Memento mori!
Να θυμάσαι το θάνατο!
Κι αν θυμάσαι το θάνατο, τότε είναι βέβαιο πως θα έχεις καλή σχέση με τη ζωή!
Θα εκτιμάς, θα χαίρεσαι, θα σέβεσαι, θα ευχαριστείς…
Να θυμάσαι, να θυμόμαστε, να θυμάστε… τη ζωή!
Mementote vivere, λοιπόν… και σπάστε με τα σφυριά της συνείδησης όλα εκείνα τα τόσο γλυκά… αυτονόητα που αδρανοποίησαν την ουσία της ζωής μας!
Να έχουμε στο μυαλό μας πως πρέπει και να ζήσουμε…

Νουβέλα, Εκδόσεις Φυλάτος, 2015, 90 σελ.

Έλα σε μένα

Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος, Παναγιώτης Κουντουράς
Εκείνος, ο αινιγματικός Αλέξανδρος, πετυχημένος και γνωστός ως νεαρός σταρ. Νόμιζε πως είχε μάθει να διαχειρίζεται καλά τους ερωτικούς πειρασμούς, αλλά η λάμψη του χάνει τη δύναμη της στους τέσσερις τοίχους της νυχτερινής μοναξιάς του. Εκείνη, μια μυστηριώδης ύπαρξη, ένα φάντασμα του διαδικτύου που του συστήνεται ως Ζωή και του εκφράζει την ερωτική του επιθυμία. Η ανάγκη της ηδονής γίνεται εμμονή κι ένα άρρωστο παιχνίδι με το άγνωστο ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους. Επικοινωνούν καθημερινά ανταλλάσσοντας μηνύματα μέσω του διαδικτύου, ώσπου έρχεται η στιγμή να συναντηθούν. Ποιά είναι η Ζωή στην πραγματικότητα;
Το φάντασμα δραπετεύει από τα στενά όρια του διαδικτύου κι ο γρίφος απεγνωσμένα επιζητεί τη λύση του. Θανάσιμα μυστικά ξεδιπλώνονται σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Από τη νυχτερινή Αθήνα ως τα φώτα της Times Square, τα αρώματα του Βοσπόρου, το Μιλάνο… Μια ασταμάτητη δοκιμασία ζωής και θανάτου θα οδηγήσει δύο ανθρώπους στα άκρα.
Ένα “εσωτερικό” μυθιστόρημα για τη δύναμη της αγάπης, της εκδίκησης και της συγχώρεσης.
Ένα παιχνίδι μυστηρίου, ένα λογοπαίγνιο του έρωτα, των ηδονών και των καταστροφικών ψευδαισθήσεων.

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2016, 496 σελ.

Ύποπτοι καθ’ έξιν – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Ο Αλέξης Δημόγλου, η γυναίκα του η Όλγα και ο κουμπάρος τους ο Μιχάλης έχουν μεγαλώσει μαζί από παιδιά. Τριάντα χρόνια μετά την αποφοίτησή τους από το λύκειο, για διαφορετικούς λόγους… βρίσκονται και οι τρεις τους στην Καβάλα, την πόλη των παιδικών χρόνων και των εφηβικών ερώτων.
Το πρώτο βράδυ της παραμονής τους στην πόλη θα είναι μοιραίο για την μετέπειτα ζωή τους. Ο Αλέξης συναντά παλιούς τους συμμαθητές σε ένα ταβερνάκι της πλατείας του Αγίου Νικολάου,
ο Μιχάλης επισκέπτεται το πατρικό του σπίτι και η Όλγα κρυφά από τον άνδρα της καταλύει σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο.
Το άλλο πρωί η γνωστή καθηγήτρια της Φαρμακευτικής Όλγα Γεωργακά βρίσκεται νεκρή στο δωμάτιο της. Τα νέα δεν αναστατώνουν μόνο τους γονείς της νεκρής γυναίκας και την ηρεμία της επαρχιακής πόλης, αλλά και την κυρία Αδαμαντίνα, παλιά παραδουλεύτρα της οικογένειας Γεωργακά και μητέρα του Μιχάλη Γαλάνη.
Δολοφονία ή αυτοκτονία;
Οι ύποπτοι για τον Ηρακλή Κρόκο – τον αστυνομικό διευθυντή της περιοχής – είναι πολλοί. Ο άνδρας της, ο κουμπάρος της, ένας παλιός ανεκπλήρωτος έρωτας του συζύγου της, η νεαρή ερωμένη του Αλέξη η Λίνα, δημοσιογράφοι…
Όλοι τους ύποπτοι -καθ’ έξιν!
Θα καταφέρει άραγε το λαγωνικό του “μικρού Μόντε Κάρλο” να διαλευκάνει την υπόθεση… όπως θα έκανε ο Ηρακλής Πουαρώ;

Μυθιστόρημα, Ωκεανός, 2017, 496 σελ.

Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Ο συγγραφέας στο έργο του «Όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο» πραγματεύεται την πορεία του μοναχικού ανθρώπου μέσα σ’ έναν κόσμο που ο καθένας είναι ξένος προς τον σύντροφό του και που όλοι έχουν την αίσθηση του πνευματικού και ψυχικού κενού. Εξερευνά την περιοχή και τις αιτίες της θλίψης και της μοναξιάς. Φέρνει στο φως τα βαθύτερα της ψυχής προβλήματα, που είναι ουσίες ζωής. Παρουσιάζει τον άνθρωπο που ασφυκτιά μέσα στην κοινωνική συμβατικότητα και αποζητά με πάθος την απελευθέρωση.
Έργο συμβολικό. Εκτείνεται μέσα στον χώρο του ψυχολογικού αστικού θεάτρου, αλλά και μέσα σε χώρους υπερβατικούς, που ανάγονται στις σφαίρες του τραγικού, ακόμα και του παράλογου θεάτρου.
Μέσα σ’ ένα περιβάλλον της μεσοαστικής ζωής, εκφράζεται με χιούμορ και καλλιέπεια, η καθημερινότητα. Αντιπροσωπευτικοί τύποι της μεσοαστικής ζωής και μεταξύ αυτών απόκοσμες δυνάμεις μ’ ανθρώπινη υπόσταση, είναι τα πρόσωπα του έργου.
Ο συγγραφέας αφαίρεσε τη φιλολογία και τη ρομαντική ποίηση του ψυχολογικού αστικού θεάτρου, συμπύκνωσε τον διάλογο στον υπέρτατο βαθμό και δημιούργησε ένα έργο με τη μορφή του παράλογου θεάτρου, όπου ο διάλογος και οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν, τις πιο πολλές φορές, καθαρά νοήματα ή συνεπείς ψυχολογικές καταστάσεις, αλλ’ αποτελούν ετερόκλητες συγχορδίες μιας μυστηριακής πρωτάκουστης αρμονίας.
Κυριαρχεί ένας μονολογικός διάλογος που συχνά διασπά τα νοήματα παρά τα συνθέτει. Τα λογικά επιχειρήματα, οι συμμετρικές ερωταποκρίσεις του ψυχολογικού θεάτρου, αντικαθίστανται από τις χωρίς ειρμό εσωτερικές παρορμήσεις των ηρώων του έργου.
Τα γεγονότα απεικονίζουν απλές τυπικές καταστάσεις σε ειδικά περιβάλλοντα και ειδικές συνθήκες μιας κατεστημένης κοινωνικής ζωής, που επαναλαμβάνονται στη χρονική πορεία με εναλλασσόμενες φάσεις.
Η κατανόηση ενός τέτοιου έργου, οδηγεί στην γαλήνη και την ελευθερία που γεννά η γνώση. Στην ήρεμη ενατένιση της ζωής, στην παραδοχή του θανάτου, σαν συνέχεια μιας πορείας στον αέναο δρόμο. Στον δρόμο προς την έξαρση, προς την πνευματική και ψυχική ολοκλήρωση, προς τον λυτρωμό και την εξιλέωση, που περνάει μέσ’ από τον πόνο, τη θυσία και το μαρτύριο – αυτόν τον δρόμο που τραβούν μοναχά τα δυνατά, ασυμβίβαστα, προνομιούχα πνεύματα.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2018, 92 σελ.

Οι Εραστές της Σοκολάτας

Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος, Άρτεμις Ευθυμιάδου, Σύλβια Ιακώβου, Μάγδα Ιωαννίδου, Βιργινία Καλλιδοπούλου, Στέργιος Μαρούλης, Δέσποινα Μπακαλούδη, Αρσινόη Πασχαλίδου, Μιχάλης Σκολιανός.
Η γλυκύτατη κυρία Λέλα, ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου της Θεσσαλονίκης, ο ιδιόρρυθμος σύντροφός της, ο Τάκης, τρεις ανύπαντρες κομμώτριες, πελάτισσες του μαγαζιού, και τρεις πανέμορφοι νεαροί άντρες.
Ζιγκολό! Οι εραστές της σοκολάτας!
Σχέσεις συνήθειας, συμφέροντος, εξάρτησης, σχέσεις ανθρώπινες, προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω στο τεντωμένο σχοινί των συμβάσεων!
Σε ένα μαγαζί –που απαγορεύονται οι απαγορεύσεις– οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του μυθιστορήματος αυτού δείχνουν να υφαίνουν με μαεστρία τις ιδιαίτερες πτυχές τής κρυφής ζωής τους. Χαίρονται άραγε με τις επιλογές τους;
Στις συχνές συναντήσεις τους στο κομμωτήριο της Λέλας προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του ιδιαίτερο και αιρετικό τρόπο να επουλώσει παλιές και νέες πληγές και να λυτρώσει, ίσως, τις κουρασμένες συνειδήσεις.
Αποκαλύπτουν άραγε στο τέλος τα τραύματά τους ο ένας στον άλλον;
Έχουν δικαίωμα στην αγάπη; Στη χαρά; Σε μια νέα αρχή;

Μυθιστόρημα, Το Σκαθάρι, 2018, 410 σελ.

Lacrimae Rerum: Τα δάκρυα των πραγμάτων – Τάσος Αγγελίδης-Γκέντζος

Οι άνθρωποι, κάποιοι άνθρωποι… είναι δεμένοι συναισθηματικά με τα αγαπημένα τους αντικείμενα και στεναχωριούνται όταν τα αποχωριστούν. Γιατί λοιπόν και τα αντικείμενα να μη θρηνούν για τη μέγιστη απώλεια… για τον θάνατο των ανθρώπων που τα αγόρασαν και τα φρόντισαν; Τα παλιά αντικείμενα που εδώ και χρόνια γιορτάζουν καθημερινά τις σιωπές τους σε μια εξοχική κατοικία ενός ορεινού χωριού της κεντρικής Ελλάδας ξυπνούν στο άκουσμα της απώλειας! Η κανάτα μιας παλιάς γερμανικής καφετιέρας, το μικρό καδράκι, ένα προπολεμικό βάζο, δύο γραφομηχανές, το ραδιόφωνο της γιαγιάς του ιδιοκτήτη… Φόβος, λύπη, εξάρτηση, αγάπη… τα συναισθήματα των πραγμάτων! Συνειδητοποιούν πως εξαρτώνται από τους ανθρώπους, καθώς οι κληρονόμοι του σπιτιού – όποτε το θελήσουν – μπορούν να τα πετάξουν στα σκουπίδια. Να τα κάψουν… Έχουν ακούσει για… ανακαίνιση, μοντέρνο στυλ και μινιμαλιστικές απόψεις. Κλαίνε τα αντικείμενα; Θρηνούν οι άνθρωποι; Τα “Δάκρυα των πραγμάτων” δεν ασχολούνται με τα δάκρυα των ανθρώπων, αλλά με τον άνθρωπο -τον ζωντανό και τον νεκρό- που φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα δικά τους “μάτια”.

Μυθιστόρημα, Ρώμη, 2019, 209 σελ.