Τάσος Θεοφίλου

Αντίο Μπάτμαν
Γκόθαμ Σίτυ σήμερα. Δηλαδή Λος Άντζελες, Λονδίνο, Παρίσι, Αθήνα… Ο πολιτισμός του κεφαλαίου στο σημείο μετά την ακμή του. Στο σημείο πριν την κατάρρευση ή τη μετάλλαξή του. Στο σημείο όπου η αλαζονεία και η υπεροψία της εξουσίας είναι αναντίστοιχη της κοινωνικής της νομιμοποίησης. Χαρακτηριστικό καταρρέουσας δύναμης. Η Γκόθαμ Σίτυ ωστόσο δεν είναι υπαρκτή.

32 βήματα ή ανταποκρίσεις από το σπίτι των πεθαμένων
Ο Τάσος Θεοφίλου στο βιβλίο αυτό περιγράφει όψεις του μικρού σύμπαντος της φυλακής, της υπόγειας κουλτούρας των φυλακισμένων, που μπορεί να ξεκινά από την αυτοσχέδια πρακτική τέχνη και να φτάνει ως τη γεμάτη χιούμορ, αυτοσαρκασμό και φαντασία λεξιπλασία.
Ο ίδιος βιώνει όχι μονάχα τη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, αλλά και την αυθαιρεσία ενός ολόκληρου δημοσιογραφικού-αστυνομικού-δικαστικού συμπλέγματος που χρησιμοποίησε ακόμα και τα pulp διηγήματά του ως “ακλόνητο” στοιχείο ενοχής για απαλλοτρίωση τράπεζας.

Οθέλος
Μια pulp τραγωδία – Κομικς
Μια pulp τραγωδία, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μεταφορά του σαιξπηρικού αριστουργήματος στη σύγχρονη μητρόπολη και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λίγο αστυνομική, λίγο ερωτική, συγχρόνως όμως πολύ φθηνή ιστορία.
Ένας μάλλον αποτυχημένος δημοσιογράφος που έχει πάρει στα σοβαρά τη δουλειά του, σε ρόλο αφηγητή. Ένας ληστής που ερωτεύεται την κόρη ενός εισαγγελέα, ο συνεργός του, μια ομάδα του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος-κυρίως το αφεντικό και ο εκτελεστής της-καθώς και αποσπάσματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, συνθέτουν μια ιστορία που καταχρηστικά και μόνο ονομάζεται Οθέλος…

Αχβαχικό
Η αίσθηση όταν πέρασα την πρώτη πύλη ήταν αυτή της πιο απόκοσμης εγκατάλειψης. Μια τόσο βαθιά και αληθινή θλίψη. Η ανυπομονησία να φύγω από τα χέρια των μπάτσων έδωσε τη θέση της σ’ ένα σχεδόν σαρκοβόρο αίσθημα κατάθλιψης που κατέτρωγε τα σωθικά μου. Δε βρήκα άλλους πρόχειρους παρά μόνο προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που μου κληροδότησε η πατριαρχία και τους εξαπέλυα βουβά ως μομφές, χωρίς κόμμα και χωρίς τελεία, σ’ αυτούς και τις μανούλες τους. Ήταν ένα γκρι ίδρυμα σε έναν έρημο τόπο. Εκείνο το πρωτόφαντο συναίσθημα θα με συνοδεύει σε μικρότερη ένταση τα επόμενα χρόνια.
Τόσο ψύχρα Αύγουστο μήνα.

Άττικα 45
Από τις 9 μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου του 1971 στη Νέα Υόρκη, οι κρατούμενοι της φυλακής “Άττικα” πήραν τον έλεγχό της και κοινοποίησαν μια σειρά αιτημάτων στη διοίκηση της φυλακής, τον επίτροπο σωφρονισμού Russel Oswald, τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Nelson Rockfeller, σε εκπροσώπους της μαύρης κοινότητας, σε δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφους, ενώ παράλληλα κράτησαν 40 σωφρονιστικούς υπαλλήλους ως ομήρους. Μετά από τέσσερις ημέρες άκαρπων διαπραγματεύσεων, ο N. Rockfeller διέταξε την επανακατάληψη της φυλακής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης δολοφόνησαν 39 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 10 ομήρους, σε μια σφαγή διάρκειας 15 λεπτών. Η επιτροπή MacKay, που συστήθηκε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης και την αποτελούσαν δικαστές που θα ερευνούσαν τις συνθήκες κατάληψης και επανακατάληψης της φυλακής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “με εξαίρεση τη σφαγή των ινδιάνων στα τέλη του 19ου αιώνα, η επίθεση της πολιτειακής αστυνομίας, η οποία έδωσε τέλος στην τετραήμερη εξέγερση, υπήρξε η αιματηρότερη μονοήμερη αναμέτρηση μεταξύ αμερικάνων από το τέλος του εμφυλίου πολέμου”.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά την εξέγερση στις φυλακές Άττικα, έχουν γραφτεί στις ΗΠΑ χιλιάδες σελίδες για τις αιτίες, τις αφορμές, τις επιπτώσεις της. Η κοινωνική, η πολιτική και η δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης απασχόλησαν και απασχολούν σε βαθμό τέτοιο ώστε να υπάρχει μια πολύ ογκώδης κινηματική και ακαδημαϊκή βιβλιογραφία.
Η καταγραφή αυτή δεν φιλοδοξεί να φωτίσει το ζήτημα σε όλο του το βάθος αλλά να αποτελέσει μια πρώτη βασική ενημέρωση καθώς είναι ένα ζήτημα σχεδόν άγνωστο στην ελληνική βιβλιογραφία.

Είναι ήδη νεκρός
Στο τέλος πάντα όλα συνδέονται, σαν να διαδραματίζεται η ζωή μέσα σε σελίδες αστυνομικού μυθιστορήματος. Είναι ίσως η αστυνομική έρευνα, τα λάθη, οι εμμονές και οι ανομολόγητοι σχεδιασμοί όσων τη διεξάγουν. Είναι τα προσωπικά τους κίνητρα και οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί ανάμεσά τους, που τελικά κάνουν τις υποθέσεις να συνδέονται. Είναι και ο Ποινικός Κώδικας που δημιουργεί το πεδίο εντός του οποίου οι συνδέσεις μοιάζουν σαν να ήταν εκεί από πάντα. Είναι η ποινική καταστολή που κατασκευάζει την κοινότητα. Που επιβάλλει την ψευδή συνείδηση ως καθολική πραγματικότητα. Είναι η αστυνομική έρευνα μέσα από τα ματογυάλια της καταστολής που συνδέει ασύνδετες καταστάσεις και σχεδιάζει σκαριφήματα με δίκτυα και κόμβους. Είναι η αστυνομική έρευνα ο συνδετικός ιστός μιας τεχνητής πραγματικότητας.

Πηγές: Biblionet, Red n’ Noir, Μολότ, ΚΨΜ, Ασύμμετρη Απειλή

Related posts:

Λευτέρης Δρακόπουλος Κωνσταντίνα Κορρυβάντη Σπύρος Στάης Λάµπης Τσιριγωτάκης Αννα Πετροπούλου Αντώνης Πλατανιάς Κώστας Μπαρμπάτσης Μαρία Πέττα Ελισάβετ Κουκουμάκα Χρυσούλα Γεωργάκη