Θεόδωρος Πάλλας

Ο αμόλυντος και άλλες ιστορίες – Θεόδωρος Πάλλας

«Χαρακώνω δέντρα», του κάνω. «Και παγκάκια στις σκοτεινιές. Δεν πονούν. Το ξέρω. Ούτε αυτός πόνεσε. Αυτοί δε νιώθουν πόνο. Τους έχει φύγει ως και το αίμα με τον αντρισμό τους. Αυτός βέβαια σαν να είχε λίγο. Το είδα και τρόμαξα. Μάλλον δεν ήταν αίμα. Ήταν κάτι πηχτό που δεν έτρεχε. Προχώρησε και κάθισε στην κοιλιά του. Γι’ αυτό έτρεξα. Φοβήθηκα τι θα βγει από μέσα του. Κάτι φρικτό». (Ο αμόλυντος)
«Πέθανε εκείνος ο γέρος», άκουσα.
«Είναι τα ραμφίσματα», είπα.
«Εκείνος που φόλιασε τα γατιά μου. Μια φορά τον έπιασα να κουβαλά και να ρίχνει στα σκουπίδια ένα τσουβάλι με γατάκια. Εκείνα που είχα συμμαζέψει. Τον άκουγα όλη τη νύχτα να ουρλιάζει. Είχε πεθάνει και η ψυχή του ούρλιαζε. Δεν μπορούσε να ησυχάσει. Με τόσα θανατικά». Μου μιλούσε το παιδί και ήξερα πως ήταν τα γατιά που το θύμωσαν και όχι εκείνα τα λόγια: “Έμεινες λειψός; Σημαδεμένος είσαι από τις αμαρτίες”…
(Το παιδί)
25 ιστορίες που η ζωή ψάχνει να βρει τον δρόμο της και άνθρωποι αναζητούν όσα οι άνθρωποι τους στέρησαν.

Διηγήματα, Ελκυστής, 2021, 220 σελ.

Στη χαραγή της 28ης σελήνης – Θεόδωρος Πάλλας

Το ραντεβού δόθηκε για το άλλο βράδυ. Σε ένα παρκάκι απόμερο στα ανατολικά της πόλης. Κάποιο ηλεκτρικό φως στη μια του άκρη. Το υπόλοιπο μέσα στο σκοτάδι. Μονάχα σκιές. Και το φεγγάρι εξαφα νισμένο. Αυτός κάθισε κοντά στη φωτεινή πλευρά. Εκείνη αρκετά βήματα μακριά του, εκεί που έσβηνε το φως πάνω στη μορφή της. “Ένα σύθαμπο το φεγγάρι, δε σε βλέπω, μια θωριά άδεια είσαι. Ψες ήταν μια λιόφωτη πανσέληνος που έφεξε την πλάση όλη. Σήμερα θαρρείς και λαβώθηκε το φεγγάρι και δε θέλει να φανερωθεί. Να πλησιάσω;” “Καλύτερα να μείνουμε έτσι. Ας περιμένουμε τη σελήνη να φανερώσει τα κορμιά. Ίσως όχι σήμερα. Μα η αναμονή φέρνει κοντά τις ψυχές. Μετά για τα κορμιά είναι πιο εύκολο”.

Διηγήματα, Ελκυστής, 2018, 170 σελ.

Η σιωπή των τύψεων – Θεόδωρος Πάλλας

– Είναι η ζωή εδώ… η ζωή η δικιά μας… χωρίς χρώματα και ουράνια τόξα… η ζωή της βροχής, η φωνή της ψίθυρος που κουβαλούσε τον Άδη. – Δάγκωνα τον ίσκιο μου να μην υπάρχει. Όπως ο ήλιος δαγκώνει, με τις πράξεις. Το σκοτάδι με τα όνειρα. Το βράδυ τα νυχτοπούλια σφυρηλατούν τα καρφιά των χεριών μου. Κι έρχεται μια κουκουβάγια και μου ραμφίζει τα πλευρά. “Θα βγάλω το φίδι που υπάρχει μέσα σου” την ακούω. Είναι από τις στιγμές που δεν τρέμω, γιατί ξέρω πως είναι όνειρο και στα όνειρα έχω ζωή χωρίς τυραννία…
– Όλα μου τα παιδικά όνειρα, οι παιδικές μνήμες, ξεκινούν με τη χαρά μου να είμαι στη ζεστασιά τους. Ξαφνικά από κάπου ξεπηδούν πάντα η τιμωρία και ο πόνος κι εγώ νιώθω πως δεν είχα παιδικά, δεν είχα ξέγνοιαστα χρόνια μιας και τίποτα από αυτά δεν έμεινε, καμιά τους θύμηση δεν μπορεί να φτάσει στο τέρμα. Κάθε μισή χαρά και μια ολόκληρη λύπη…

Κανείς δε μιλούσε. Ο πατέρας έκαμε τον σταυρό του. Η μητέρα άρχισε τις γονυκλισίες, όλο και βαθύτερα ώσπου έγινε ένα με τη γη. Ο πατέρας κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. “Αυτή σώθηκε…”
Τα μόνα λόγια.

Είδε τον Χριστό απέναντί της τόσο ήρεμο που θέλησε να κάνει τον σταυρό της. Το είχε αφημένο στον πολύ περασμένο χρόνο κι είχε ξεχάσει με ποιο χέρι ν’ αρχίσει. Έσκυψε το κεφάλι. Είδε τα μάτια του να την κοιτούν, αντανάκλαση στο δάπεδο.

“Οι προφήτες προείπαν τη σταύρωση. Η ανάσταση περιμένει. εν ευθετω χρόνω…”

Μυθιστόρημα, Ανάτυπο, 2017, 280 σελ.

28 αντίγραφα – Θεόδωρος Πάλλας

Είκοσι οκτώ διηγήματα για τα πάθη και τους ανεκπλήρωτους έρωτες, για τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων και τα όνειρα που παλεύουν να κτίσουν μια διαφορετική ζωή…
Μια μάνα εμμονική και ενοχική για τη ζωή της κόρης της· ένας ζωγράφος που ζει στη σκιά του μοντέλου που ερωτεύθηκε παράλογα· η ευτυχία μιας γυναίκας να ζει δεμένη με την ταμπλέτα της μακριά από τον πραγματικό κόσμο· η μοιρολατρία ενός περιθωριοποιημένου που κινείται σε μια ζωή άδεια, μοιρασμένη στα δύο· το μέτρημα του στηθόδεσμου από μια μελλοντολόγο· η ζωή ενός ιερομόναχου που τιμώρησε τη μητριά του και μετά τιμωρεί και τον εαυτό του με αιώνιες τύψεις – η ντροπή που νιώθουμε, πολλές φορές αναίτια κι ενοχικά, για όσους αγαπάμε.
Όλα αυτά προσφέρουν στον αναγνώστη μια όψη της πραγματικότητας που ίσως να βρίσκεται δίπλα του μα δεν μπορεί να την δει με τα μάτια της μοναξιάς του…

Διηγήματα, Άνεμος Εκδοτική, 2016, 152 σελ.

Ανεπαίσθητη προσβολή – Θεόδωρος Πάλλας

Η Ειμαρμένη βούτηξε το σπαθί της στο αίμα και καταδίκασε την οικογένεια Πενθεδάκη να ζει στον κόσμο της θλίψης και της ενοχής.
Ο γιος της οικογένειας, Σωτήρης, ερωτεύεται την παιδική φίλη του πατέρα του, Ελένη, και προσπαθεί να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Οι ενοχές της Ελένης θα τον γεμίσουν απελπισία…
Η μητέρα, Αρίστη, στην καμπή της ζωής της θα μείνει έγκυος. Το παιδί όμως που θα γεννηθεί πρέπει είτε να επιβιώσει στον δικό του κόσμο είτε να έχει μια σύντομη ζωή…
Η Κλειώ, η μεγάλη κόρη, ανακαλύπτει στον έρωτα έναν τιμωρό του κορμιού της. Ο τιμωρός θα τιμωρηθεί, υπάρχει όμως δικαιοσύνη από τους θεούς ή από τους ανθρώπους;
Η Τέτα, η μικρότερη, ακολουθεί τις παραισθήσεις μιας θανατηφόρας εξάρτησης. Η μόνη που θα σωθεί και από τον θάνατο και από τις μνήμες…
“Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω”
Ο καβαφικός στίχος μοιάζει να κατατρέχει τις ζωές σχεδόν όλων των ηρώων του μυθιστορήματος.

Επιθυμίες, όνειρα, έρωτες προσβάλλονται ανεπαίσθητα. Μένουν μετέωρα. Πεθαίνουν, άλλοτε αργά κι επώδυνα, άλλοτε γοργά και βίαια. Αυτουργοί, φυσικοί ή ηθικοί, εμείς οι ίδιοι και οι αντανακλάσεις μας: οι ήρωες του συναρπαστικού μυθιστορήματος του Θεόδωρου Πάλλα.

Μυθιστόρημα, Άνεμος Εκδοτική, 2013, 368 σελ.

Ενός αποσταμένου περιπατητή λόγοι – Θ. Π. Πάλλας

(Οι αποχρώσεις τριών ποιημάτων)

Ποίηση, Παρατηρητής, 1996, 46 σελ.

Ποιητικές δοκιμές – Θ. Π. Πάλλας

Ποίηση, Παρατηρητής, 1994, 31 σελ.