Θεώνη Κοτίνη

Ελληνες λογοτέχνες

Η Θεώνη Κοτίνη γεννήθηκε στη Μυρσίνη Ηλείας.
Σπούδασε φιλολογία και θεατρολογία στην Αθήνα, όπου ζει, υπηρετώντας ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Μικρογραφία”, 1999, “Αθώα τη νύχτα”, 2003, “Ανίδεοι πάλι”, 2006 (βραβείο ποίησης περιοδικού “Διαβάζω”, 2007) -από τις εκδόσεις του περιοδικού “Πλανόδιον”-, “Θεός ή αγάπη”, 2010, “Ωσεί κήπος”, 2014, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποίηση
Μικρογραφία (1998), Πλανόδιον
Αθώα τη νύχτα (2003), Πλανόδιον
Ανίδεοι πάλι (2006), Πλανόδιον
Θεός ή αγάπη (2010), Γαβριηλίδης
Ωσεί κήπος (2014), Γαβριηλίδης
Ο χρόνος είναι (2020), Μελάνι

Συλλογικά έργα
Hellenica: Το καινούργιο εντός ή πέραν της γλώσσας: Ανθολογία νέων Ελλήνων ποιητών (2009), Γαβριηλίδης
2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών – 50 ποιητές από 21 χώρες (2015), Κοινωνία των (δε)κάτων

Ο χρόνος είναι – Θεώνη Κοτίνη

TOTE
Όταν όλο και λιγότερο ξέρεις,
όταν ίδιο χνάρι χαράζεις
σ’ όποιον δρόμο κι αν πάρεις,
όταν απ’ όλα που υπάρχουν
για ένα δυο μόνο κλαις
και πεισμώνεις

είναι αυτό να παλιώνεις;

Όταν μόνος σου ψάχνεις
ό,τι χάνεις με άλλους,
όταν όλο πια μετανιώνεις
κι όλο πια περιμένεις,
όταν με τα δάχτυλα
αντί να αγγίζεις μετράς

είναι αυτό να γερνάς;

Όταν έξω ιδρύει το βράδυ
τρυφερή διακινδύνευση
κι όλα εδώ αρχίζουν ξανά
στρεβλά κι ανθρώπινα
μα εσύ κουράστηκες πια
για να θέλεις

είναι αυτό να πεθαίνεις;

Ποίηση, Μελάνι, 2020, 66 σελ.

Ωσεί κήπος – Θεώνη Κοτίνη

«Χειμώνας»
Αυτή που έγινα σε υποδέχεται
κι εσύ ζητάς να μάθεις
Μα τι θα σου χρησίμευε να ακούσεις
για άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίνα
ταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτα
την αχλαδιά που έκαψε ο πάγος;

Μπορώ μονάχα να σου πω
για την αβέβαιη έκβαση
του πρωινού προσώπου μου
στον βραδινό καθρέφτη
για τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμα
πριν να ντυθώ για τη δουλειά
κι έξω ένα τέτοιο αγιάζι
για το φλιτζάνι του καφέ
που ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα,
μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης,
κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μου
σαν τραύμα, σαν λύπη

– Τόσο εύθραυστο το διαρκές, αλήθεια,
όσο μιας χούφτας θάλπος,
θάλπος του μοναχού Γενάρη μήνα
όταν ξυπνάει
ακόμα νεογέννητος μες στο σκοτάδι
κοιτάζει απ’ το παράθυρο
πυκνή του ψύχους πάχνη
κι ύστερα φτιάχνει με το δάχτυλο στο τζάμι
μια αλλόκοτη μορφή και πάλι τη χαλάει
την ώρα που ανάβουνε το φως
στο απέναντι διαμέρισμα
κι είναι το ξύπνημα των αγνώστων ανθρώπων
η πιο απτή αλληλεγγύη μες στη μέρα

Αλλά ίσως ήθελες να ακούσεις
για ευωχία δακρύων
και για σκισμένα γράμματα
όχι, δεν έσκισα κανένα
εγώ το ξέρω πως δεν γίνεται
να ξεγραφτείς απ τα γραμμένα
το μόνο που έχω να σου πω
είναι πως ξέχασα
πως πια ξεχνάω ολοένα
τώρα μαθαίνω να κινδυνεύω
με εγκράτεια
γνωρίζω πια να εξακολουθώ
στην παύση.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 88 σελ.

Θεός ή αγάπη – Θεώνη Κοτίνη

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2010, 62 σελ.

Ανίδεοι πάλι – Θεώνη Κοτίνη

ΑΛΛΟΣ
Πόσο αλλιώτικος
κοιτάς μια μέρα τον καθρέφτη
κι έχουν περάσει χρόνια
Πού ήσουνα τόσο καιρό
και γιατί γύρισες;
Δεν ξέρεις
με ένα απλό κατέβασμα στα βλέφαρα
σβήνεις
και μένεις
πάλι
άλλος