Φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Από το 1988 έως το 1996 έζησε στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο Ζάππειο και το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 1995 μέχρι και το 1999 εργάστηκε ως παραγωγός και επιμελητής ραδιοφωνικών εκπομπών στον 9,58 FM της Θεσσαλονίκης. Έγραψε τα βιβλία: “Τουρκικές παροιμίες”, “Κανάλ ντ’ Αμούρ”, “Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου”, “Φαχισέ Τσίκα”, “Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες”, “Κωνσταντινούπολη, λογοτεχνική ανθολογία: Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη”, “Ο Μάρκος στο χαρέμι”, “Το χτικιό της Άνω Τούμπας”, “Οι ασίκηδες”, “Οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας”, “Όμορφη νύχτα”, “Σμύρνη: μια πόλη στη λογοτεχνία”, “Ο γύρος του θανάτου”, “Το αγγελόκρουσμα”, κ.ά. Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί. Το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του “Ο γύρος του θανάτου”, με θέμα την υπόθεση του “Δράκου του Σέιχ-Σου”, Αριστείδη Παγκρατίδη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Είναι επίσης συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Έχει συνεργαστεί με τα συγκροτήματα “Βόσπορος”, “Εν χορδαίς” και “Λωξάντρα”. Το 2002 δημιούργησε, μαζί με την Τουρκάλα ερμηνεύτρια Ντιλέκ Κοτς, το συγκρότημα παραδοσιακής ελληνικής και τουρκικής μουσικής “Ανατολίτικος Σεβντάς”. Δισκογραφία (σύνθεση-ερμηνεία): “Από έβενο κι αχάτη”, “Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν”, “Τακίμια”, “Το κελί”, και συμμετοχή ως στιχουργός σε δίσκους των Νίκου Παπάζογλου, Λιζέτας Καλημέρη, Χρήστου Τσιαμούλη, Βούλας Σαββίδη, Ελένης Βιτάλη, Δημήτρη Κοντογιάννη, κ.ά. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Από το 2009, στις αρχές του καλοκαιριού, οργανώνει στο κτήμα του στα Λεχώνια Πηλίου μια βραδιά πανελλήνιας συνάντησης συγγραφέων και αναγνωστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τη συμμετοχή μουσικών συγκροτημάτων.
Ο γύρος του θανάτου (2010), Άγρα
’55 (2012), Άγρα
Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν (2018), Άγρα
Μπέμπης (2022), Άγρα
Νουβέλες
Το πρώτο φιλί (2015), Άγρα
Αφηγήματα
Κανάλ Ντ’ Αμούρ (1996), Άγρα
Φαχισέ Τσίκα (1998)
Το χτικιό της Ανω Τούμπας (2003), Ιανός
Ομορφη Νύχτα (2008), Άγρα
Το αγγελόκρουσμα (2012), Άγρα
Τι πάθος ατέλειωτο (2014), Άγρα
Σκίρτημα ερωτικόν (2017), Άγρα
Φαχισέ Τσίκα (2018), Άγρα (Ε)
Κανάλ ντ’ αμούρ (2022), Άγρα (E)
Πεζογραφία-Ιστορία
Τουρκικές Παροιμίες (1988)
Ο Τσακιτζής (1994)
Σωτηρία Μπέλλου (1997), Δομή
Βωμολοχικές σκανδαλιστικές ελληνικές παροιμίες (1998)
Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη (2000)
Κωνσταντινούπολη – 60 κείμενα για την πόλη (2000)
Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας – Λαογραφικό (2005), Άγρα
Στέλιος Καζαντζίδης, Αφιέρωμα (2005)
Σμύρνη – Μια πόλη στη λογοτεχνία (2006)
Σχόλιο για την ελιά (2008)
Ο κατάδεσμος (2016), Άγρα
“Ολίγη μπέσα, ωρέ μπράτιμε!”: Η τελευταία ώρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου (2019), Άγρα
Θεσσαλονίκη. Κωνσταντινούπολη. Ανατολή (2021), Άγρα
Θεατρικά-θέατρο Σκιών
Ο Μάρκος στο Χαρέμι – θεατρικό (2002), Νησίδες
Ο Καραγκιόζης λαϊκός τραγουδιστής – θεατρικό (2009), Άγρα
Ποίηση-Τραγούδια
Οι Ασίκηδες (2003), Άγρα
Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα (2004), Ιανός
Ποιήματα και τραγούδια (2023), Άγρα
Συλλογικά έργα
Όμορφες χώρες, χώρες ελληνικές (2008), Μεταίχμιο
Canavaccio (2008), Heteron
Λαϊκό τραγούδι, η αυθεντική ιστορία, 1: Στέλιος Καζαντζίδης (2010), 4π Ειδικές Εκδόσεις Α.Ε.
Λαϊκό τραγούδι, η αυθεντική ιστορία, 15: Πάνος Γαβαλάς (2010), 4π Ειδικές Εκδόσεις Α.Ε.
Λαϊκό τραγούδι, η αυθεντική ιστορία, 19: Στράτος Διονυσίου (2010), 4π Ειδικές Εκδόσεις Α.Ε.
Λαϊκό τραγούδι, η αυθεντική ιστορία, 9: Γρηγόρης Μπιθικώτσης (2010), 4π Ειδικές Εκδόσεις Α.Ε.
Όμορφες χώρες, χώρες ελληνικές (2011), Μεταίχμιο
Biennále 3: Ο γκρεμός και το ρέμα (2012), Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Ιστορίες ταχυδρομείου (2014)
Η Ελλάδα που αγαπώ: Μακεδονία (2015), Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Φεγγάρι: Επιτραπέζιο εβδομαδιαίο ημερολόγιο 2016 (2015), Εκδόσεις Πατάκη
Το δικό μας Πάσχα (2016), Νάρκισσος
Πατρίδες αλησμόνητες, Μικρά Ασία – Πόντος (2016), Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Τα πάθη στη λογοτεχνία (2016), Εκδόσεις Καστανιώτη
Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα (2017), Εκδόσεις Καστανιώτη
Η Ελλάδα που αγαπώ: Θάλασσες που μας ενώνουν (2017), Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Ρεμπέτικο (2018), Documento Media Μονοπρόσωπη Ι.Κ.Ε.
Ημερολόγιο 2020: 1821, Λογοτεχνία και επανάσταση (2019), Εκδόσεις Πατάκη
Μεταφράσεις
Τουρκικές παροιμίες (1993), Άγρα
Yaşar Kemal, Ο τσακιτζής (1994), Άγρα
Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη (2000), Οδός Πανός
Ποιήματα και τραγούδια – Θωμάς Κοροβίνης
Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που
τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του («Αλητεία του αίματος»), το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ίδιου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η
Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπ εστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που
ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους.
Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος.
Η παρούσα έκδοση συγκεντρώνει τα ποιήματα του Θωμά Κοροβίνη, μελοποιημένα του ποιήματα και μη μελοποιημένα ποιήματα για τραγούδια.
Μπέμπης – Θωμάς Κοροβίνης
O Δημήτρης Στεργίου, γνωστός ως Μπέμπης (Πειραιάς 16.4.1927-24.12.1972), υπήρξε μια ιδιότυπη πρωταγωνιστική φυσιογνωμία της ελληνικής λαϊκής μουσικής που, λόγω της ιδιοφυΐας, της μόρφωσης, της απαράμιλλης δεξιοτεχνίας του στο μπουζούκι και στην κιθάρα, της καθηλωτικής γοητείας του και της αυτοκαταστροφικής αγωνίας του, απέκτησε, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον, διαστάσεις θρύλου.
Ο Θωμάς Κοροβίνης, έχοντας μελετήσει τα υπάρχοντα στοιχεία της εργοβιογραφίας και της καλλιτεχνικής διαδρομής του και « συνομιλώντας» για χρόνια με την προσωπικότητά του, παρουσιάζει ένα εκτενές λογοτεχνικό πορτραίτο του, μια αυτοαναφορική εξομολόγησή του, με αποδέκτη έναν φανταστικό επιστήθιο φίλο του μα και όλους μας. Μέσα
από την αφήγηση αναδεικνύονται σημαίνοντα πρόσωπα της λαϊκής μας μουσικής, εμβληματικά τραγούδια, ανάλυση χαρακτήρων συνθετών, στιχουργών, ερμηνευτών και θαυμαστών του τραγουδιού, η ανθρωπογεωγραφική σύνθεση του Πειραιά της εποχής του καλλιτέχνη, η ζωή των μουσικών μας στην Κατοχή και στη μεταπολεμική Ελλάδα, και στα
αμερικανικά κέντρα διασκέδασης, με ιδιαίτερη έμφαση στο «αγγελικό και μαύρο φως» που σφραγίζει την ψυχική ιδιοσυστασία αυτού του μοναδικού και ανεπανάληπτου «αριστοκράτη μάγκα».
Θεσσαλονίκη. Κωνσταντινούπολη. Ανατολή – Θωμάς Κοροβίνης
Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Ανατολή είναι ένα πολυσυλλεκτικό συναξάρι –δημοσιευμένων και αδημοσίευτων– κειμένων τα οποία έχουν γραφτεί για πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που σχετίζονται με τις δύο πόλεις που αποτελούν κεντρικό πόλο αναφοράς και δημιουργικής έμπνευσης του ιδιοσυγκρασιακού συγγραφέα : τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Το τρίτο μέρος, συμπληρωματικό του δεύτερου, αφορά τη μικρασιατική Ανατολία. Τα κείμενα είναι ποικίλου ειδολογικού χαρακτήρα, άρθρα, σύντομα δοκίμια, περιγραφές τοπίων και ιδρυμάτων, πορτραίτα λογοτεχνών και καλλιτεχνών, χαρακτηριστικά ενσταντανέ από τη γνωριμία του και τη σχέση του με εμβληματικές πνευματικές περσόνες, επιτομικές μονογραφίες προσωπικοτήτων και καθαρόαιμα μικρά η μεγάλα διηγήματα. Είναι ανθολογία ενός τμήματος από τη συνολική γραπτή παρακαταθήκη του συγγραφέα, που αφήνει απ’ έξω κάποιους άλλους τομείς των
γραμμάτων με τους οποίους έχει ασχοληθεί, όπως η ποίηση, η παρουσίαση και η κριτική του έργου
άλλων, κείμενα για το λαϊκό τραγούδι κ.ά.
“Ολίγη μπέσα, ωρέ μπράτιμε!”: Η τελευταία ώρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου – Θωμάς Κοροβίνης
Μετά από συστηματική μελέτη της βιβλιογραφίας σχετικά με την προσωπικότητα και την εποχή της δράσης και του κατατρεγμού του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ενός από τους κορυφαίους στρατηγούς της Παλιγγενεσίας, ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από την πιο συγκλονιστική εποχή του βίου του, τον παρουσιάζει σε μια φανταστική δημόσια εξομολόγηση, την τελευταία ώρα της ζωής του, στη φυλακή της Ακρόπολης. Οξυδερκής, με καλλιεργημένη σκέψη και υψηλή στρατηγική και διπλωματική διάνοια, γνώστης τεσσάρων γλωσσών, ο εμβληματικός για τον Αγώνα οπλαρχηγός μιλά σε απλή γλώσσα, ανάμεικτη με πολλά λόγια και λαϊκά στοιχεία καθώς και δάνεια από την τουρκική, την αλβανική και την ιταλική.
Αναλύοντας ο ίδιος τα θετικά και τα αρνητικά του χαρακτήρα του, τις πτυχές της ιδιοσυγκρασιακής του μοναδικότητας, τις αφορμές και τις επιδιώξεις των ανταγωνιστών και των διωκτών του, με λόγο μουσκεμένο απ’ τη στυφή γεύση της προδοσίας, ο Ανδρούτσος επιζητεί την αυτοδικαίωσή του απαντώντας στα βασικά ερωτήματα που αιωρούνται ακόμη, δύο αιώνες αργότερα, παρά την ιστορική αποκατάσταση της προσωπικότητας και του έργου του.
Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν – Θωμάς Κοροβίνης
Λαϊκό ρομάντζο τον καιρό της φωτιάς του 1917 στη Θεσσαλονίκη
“Ο Ασλάν Καπλάν ήτανε μάγκας μερακλής. Ένας ασυναγώνιστος ερωτύλος. Όπου έριχνε τη ματιά του άναβε φωτιές και το ‘ξερε. Κι ήταν πάντοτε πρόθυμος να τις σβήσει. Είχε αξίες που τις πίστευε βαθιά και δεν τις πρόδιδε ποτέ: μπέσα, τιμιότητα, φιλία, φιλοπατρία, δικαιοσύνη. Κοντά σ’ αυτά και βαθιά πίστη στα πάθη του. Ο έρωτας ήταν το δυνατότερο, η ίδια η μοίρα του θαρρείς.”
Σαλονίκη, Αύγουστος 1917. Το φλογερό και μοιραίο ρομάντζο ανάμεσα σε έναν Τουρκαλβανό, παλικαρά, καρδιοκατακτητή και ιδιότυπο εκφραστή της λαϊκής δικαιοσύνης, και μια Ισπανοεβραία, πεντάμορφη τραγουδίστρια του καφέ- αμάν, διωγμένη από τους κόλπους της σεφαραδίτικης κοινότητας.
Φωτιά πυρπολεί τις ψυχές και τα σώματα των δύο εραστών εγκλωβίζοντάς τους σ’ έναν στρόβιλο εκρηκτικού πάθους, ενώ την ίδια στιγμή την πόλη κατακαίει η μεγάλη πυρκαγιά.
Ο μυθιστορηματικός φακός παρατηρεί στενά τις συνήθειες και τις αντιδράσεις των κατοίκων της πόλης, τις αναμεταξύ τους σχέσεις, την οικονομία, την πιάτσα, τα διασκεδαστήρια, τους τεκέδες, τα μοναστήρια, τα μπορντέλα. Ανασυστήνει έτσι την ανθρωπογεωγραφία των λαϊκών τάξεων της εποχής, με τις τρεις αλλόδοξες εθνότητες που συνιστούν τη βασική ταυτότητα της πόλης -Έλληνες, Εβραίους και Μουσουλμάνους- να συνυπάρχουν μεταξύ αυτονομίας και αλληλεπίδρασης, ταυτόχρονα με την πολυεθνική, “παρδαλή” Στρατιά της Ανατολής, που η κατοχική της παρουσία οδηγεί τον πληθυσμό σε αναταραχή.
Σκίρτημα ερωτικόν – Θωμάς Κοροβίνης
Ο Κ.Π. Καβάφης εις την Πόλιν
O ποιητής Κ.Π. Καβάφης αποφασίζει σε ώριμη ηλικία να αφηγηθεί αναλυτικά υπό τύπον απομνημονευτικού πεζογραφήματος -ασκούμενος παράλληλα στην καθαρεύουσα-, ανακαλώντας από τα βάθη της μνήμης του, την ιστορία ενός σύντομου αλλά μοιραίου για τον ίδιο οδοιπορικού, την εποχή της διαμονής του στο σπίτι του παππού του στο βοσπορινό Νιχωράκι. Ο ίδιος είναι δεκαεννέα ετών, ο περίπατος διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και αντιστοιχεί στην απόσταση από τα τελωνεία του Καράκιοϊ μέχρι την απέναντι παραλία του Εμίνονου δια μέσου της γέφυρας του Γαλατά.
Ο αυτοαναφορικός μονόλογος παρακολουθεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννιούνται στον νεαρό Κωνσταντίνο, τόσο από την ακαταμάχητη γοητεία που του ασκεί η παρουσία του συνομηλίκου του Ανατολίτη συνοδοιπόρου του, προκαλώντας την ερωτική του αφύπνιση, όσο, δευτερευόντως, και από τους μύθους αλλά και τη ζωή της Πόλης απ’ την οποία το γένος του εξ ολοκλήρου κατάγεται και στη σαγήνη της οποίας είχε εκείνο τον καιρό παραδοθεί.
Ο Θωμάς Κοροβίνης στο αφήγημα αυτό επιδίδεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση στο ύφος του Καβάφη, πράγμα που επιχείρησε παλιότερα με τον Παπαδιαμάντη (“Το αγγελόκρουσμα: Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου”, Άγρα 2012) και με τον Βιζυηνό (“Το πρώτο φιλί: Ένα απόγευμα του Γιωργάκη Βιζυηνού στο χαρέμι του Αμπντουλαζίζ, Άγρα, 2015).
Ο κατάδεσμος – Θωμάς Κοροβίνης
Πεζογράφημα
Ως πότε θα μας δουλεύεις; Κάνεις και τον άνεργο, το διαλαλείς, “είμαι θύμα της κρίσης”. Ποιάς κρίσης θύμα, βρε θύτη άκριτε; Που δεν είσαι και άνεργος. Άεργος είσαι και ήσουν μια ζωή, χαραμοφαγά. Μουνί κλαμένο! Ε, μουνί κλαμένο. Ξεχαρβαλωμένη καπότα, ψωλόμυαλε τενεκέ. Μαρτύρησα στα χέρια σου, αλητόπουστα. Και τί λες μέσα σου τώρα δα; “Και πού είσαι ακόμα!” θα λες. Αμ δε! Όχι! Δε θα σου περάσει, ζωντόβολο. Έφαγες πολλούς κι εμένα, τύραννε άσπλαχνε, μα θα το βρεις από μένα, θα το βρεις άσχημα, όχι απ’ το Θεό, απ’ τα χέρια μου, αναίμακτε δολοφόνε.
Δε φταίω εγώ που είσαι μαμάκιας. Δε φταίω εγώ που είσαι κλαψομούνης. Δε φταίω εγώ που είσαι μουνοποέτας. Δε φταίω εγώ που είσαι σαβουρογαμίας. Δε φταίω εγώ που βατεύεις γίδες, ξένες και δικές, χώρια τα ανήλικα τραγόπουλα που αποπλανείς με μια χούφτα σανό. Δε φταίω εγώ που είσαι ψωλοδίαιτος και βγάζεις χαρτζιλίκι βολεύοντας χήρες εσχατόγριες και παροπλισμένα καυλόπουρα. Ούτε και φταίω που καταπίνεις τον αγλέουρα και από Τζαίημς Ντήν κατήντησες Φραγκίσκος Μανέλης στα χειρότερά του. Φταίω εγώ που σε παντρεύτηκα, γαμώ το κέρατό μου, γαμώ!
Ο “Κατάδεσμος” είναι ο σπαρταριστός μονόλογος μιας γυναίκας απ’ τη Θεσσαλονίκη, που ύστερα από αρκετές δεκαετίες τυραννικής έγγαμης ζωής εκρήγνυται σ’ ένα σπαρακτικό και σαρκαστικό ξέσπασμα, στήνοντας απέναντί της τον σύζυγό της, στην προσωπικότητα του οποίου αποδίδει τα χειρότερα αντρικά ελαττώματα καθώς και ποικίλες άλλες παραδοξότητες. Στο λόγο της Ζηνοβίας, που έχει ύφος αποτροπιαστικό ενώ παράλληλα λειτουργεί ως αυτοκάθαρση, σκιαγραφείται στην ακραία της εκδοχή η χειρότερη εικόνα του σύγχρονου Έλληνα μέσα από συμβιβασμούς, ιδιοτελείς επιλογές, φαλλοκρατικές εμμονές, ακραίες ερωτικές προτιμήσεις και μια απόλυτα αμοραλιστική συμπεριφορά.
Το πρώτο φιλί – Θωμάς Κοροβίνης
Ένα απόγευμα του Γιωργάκη Βιζυηνού στο χαρέμι του Αμπντουλαζίζ
Μια ανατολίτικη φαντασία, εμπλουτισμένη με σπαράγματα από την παιδική ζωή και το έργο του συγγραφέα και αναφορές στην θρακική λαογραφία.
Ο δωδεκάχρονος Γιωργάκης, έχοντας το ξεχωριστό προνόμιο, ως επιδέξιο ραφτόπουλο, να φιλοτεχνήσει το επίσημο φόρεμα της ικμπάλ, της πρώτης ευνοούμενης και μέλλουσας συζύγου του σουλτάνου, το τελευταίο απόγευμα της φιλοξενίας του στο σαράι, κρύβεται σε μια απόμερη κώχη του χαρεμιού, από όπου παρακολουθεί έκθαμβος τα δρώμενα. Λίγο πριν σκοτεινιάσει, τον ανακαλύπτει η πανέμορφη και εκμαυλιστική ιμπάλ στην κρυψώνα, όπου θα του δώσει το πρώτο φιλί της ζωής του που θα σφραγίσει και το ερωτικό πεπρωμένο του. Ο μικρός Θρακιώτης, με την φανταστική παρουσία του παππού του και της μάνας του, ανακαλεί στο πρόσωπο του στιβαρού αρχιευνούχου το παιδομάζωμα και στον ξέφρενο χορό των σκανδαλιστικών χανουμισσών τα αναστενάρια και άλλα πατροπαράδοτα έθιμα και θρύλους της παγανιστικής και ορθόδοξης Θράκης.
Τι πάθος ατέλειωτο – Θωμάς Κοροβίνης
Και άλλες ιστορίες
Η συλλογή με τίτλο “Τι πάθος ατελείωτο” του Θωμά Κοροβίνη (από το ομώνυμο βαρύ ζεϊμπέκικο του Μάρκου) αποτελείται από εικοσιπέντε αφηγηματικά κείμενα, το καθένα με ξεχωριστό ύφος και περιεχόμενο.
Δραματικές και σκαμπρόζικες ιστορίες που διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τη Μυτιλήνη, και μερικά μικρότερης έκτασης κείμενα που συνδυάζουν το διήγημα με το δοκίμιο, δένονται μ’ένα νοερό νήμα με αφηγήματα όπου πρωταγωνιστούν αγαπημένα πρόσωπα-σημεία αναφοράς του συγγραφέα απ’ τον χώρο της τέχνης, με ιδιαίτερη εμβληματικότητα και προσωπικό μύθο το καθένα (Βαμβακάρης – Καζαντζίδης – Πόλυ Πάνου – Νταντωνάκη – Ρασούλης -Παπάζογλου – Ταχτσής – Ζατέλη – Μεντή).
Τα περισσότερα κείμενα στηρίζονται σε μια σοδειά βιωμάτων του συγγραφέα και αποτελούν ατόφια κομμάτια αυθεντικής ζωής μετουσιωμένα σε πεζά.
’55 – Θωμάς Κοροβίνης
Η Μαρίκα η Ταταυλιανή, μια Πολίτισσα κυρά, λογία μα και μποέμισσα, μέσα από την μακρά αφήγηση του βίου της, αναφέρεται παράλληλα, άλλοτε περιληπτικά κι άλλοτε διεξοδικά, σε περιστατικά και σε πρόσωπα, με έμφαση στην κοινωνική ζωή των Ρωμιών και των Τούρκων και στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και συμπολιτών της που ανήκουν σε άλλες μειονοτικές ομάδες, οι οποίες συνδιαμορφώνουν την ανθρωπογεωγραφική ταυτότητα της Πόλης του περασμένου αιώνα. Ο λόγος της διακόπτεται συχνά από σπαρακτικά ιντερμέδια της διαταραγμένης μνήμης της που είναι στοιχειωμένη απ’ τα ανεπούλωτα τραύματα της συνταρακτικής για την πολίτικη ομογένεια -μα και για όλη την Ρωμιοσύνη- εποχής του προσχεδιασμένου τουρκικού πογκρόμ του Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον κάθε ρωμαίικου στοιχείου, το οποίο -με την συνεπικουρία και άλλων μέτρων που είχαν προηγηθεί ή ακολούθησαν τα Γεγονότα- οδήγησε στην συρρίκνωση της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης.
Περιέχει Βιβλιογραφία
Βραβείο “Νίκου Θέμελη” – Δήμος Άνδρου & Περιοδικό “Διαβάζω”/”Ο Αναγνώστης” 2013
Το αγγελόκρουσμα – Θωμάς Κοροβίνης
Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου
Το πεζογράφημα “Το αγγελόκρουσμα: Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου” του Θωμά Κοροβίνη είναι μια αυτοαφήγηση που ξεκινάει την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 1911, όταν ο κυρ-Αλέξανδρος αρχίζει να εκμετρεί το ζην, παρακολουθεί όλη τη δοκιμασία του χαροπατημένου και κορυφώνεται δύο νύχτες μετά για να καταλήξει στο “θαύμα” του τέλους αυτού του ανεπανάληπτου θνητού, που έχει αυτοσυστηθεί ως “ξένος του κόσμου και της σαρκός”, και ο οποίος παραδίνει την ψυχή του και μας αποχαιρετά κλείνοντας με το ίδιο του το χέρι τα μάτια του.
Το αφήγημα μπορεί να διαβαστεί είτε σε μοναχική αυτοακρόαση είτε μπροστά σε άλλους, ενώπιον του κοινού, ως μονόλογος. Ή να παρουσιαστεί ως πολυπρόσωπη θεατρική παράσταση όπου τους βασικούς ρόλους θα κρατούν οι τρεις πρωταγωνιστές: ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος, που ξεδιπλώνει τα αισθήματα, τους λογισμούς, τους απολογισμούς και τα οράματά του καθώς, εξομολογούμενος την τελευταία νύχτα της ζωής του, νιώθει το αγγελόκρουσμα του θανάτου· ο αναγνώστης και ιεροψάλτης, στον οποίο αναλογούν τα χωρία της εξοδίου ακολουθίας και των λοιπών εκκλησιαστικών κειμένων· και έτερος αναγνώστης, ο οποίος διαβάζει τα εμβόλιμα αποσπάσματα από διάφορα πεζά του Παπαδιαμάντη που έχουν διασπαρεί στο κυρίως κείμενο. Συμπληρωματικοί είναι οι ρόλοι των τεσσάρων αδελφάδων του, που παρευρίσκονται διακριτικά στη σκιαθίτικη κατοικία του μελλοθάνατου, καθώς και των φίλων του της Αθήνας και της Σκιάθου, λογίων, συμποτών, ταβερνιάρηδων, βιοπαλαιστών, ιερέων, ξωμάχων, αλλά και των ηρώων των αφηγημάτων του που τον επισκέπτονται απροσκάλεστοι την κρισιμότερη ώρα, όπως η Φραγκογιαννού και οι άλλοι.
Ο γύρος του θανάτου – Θωμάς Κοροβίνης
Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη “O γύρος του θανάτου” είναι ένα δυναμικό δραματικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές αφηγήσεις εννέα χαρακτηριστικών προσώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες ανάλογα με τα βιώματα, το χαρακτήρα και το ρόλο που διαδραματίζουν, η αφηγηματική δράση παρακολουθεί το σκηνικό που διαμορφώθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Οι συγκλονιστικές, ωμές καταθέσεις των αφηγητών σκιαγραφούν την ψυχολογία των ανθρώπων και συσχετιζόμενες συνθέτουν το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής ενώ παράλληλα ο μυθιστορηματικός χρόνος παρακολουθεί τον κεντρικό ήρωα φωτίζοντας τις σκοτεινές πτυχές της τραγικής προσωπικότητας του νεαρού Αριστείδη.
Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Άγρα, Ιανός, Νησίδες
