Θωμάς Συμεωνίδης

Μυθιστόρημα – Θωμάς Συμεωνίδης

Φωνή που εμφανίζεται και μετά χάνεται. Φωνή που μιλάει και ΑΥΤΟΣ την ακούει. Αισθάνεται μόνος, φοβάται, τρομάζει, σαν φύλλο κουνιέται, μετέωρο σε ένα κλαδί, σε ένα δέντρο μεγάλο, με ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα. Αναζητά ανθρώπους, δικούς του, που έχουν αλλάξει, που παραμένουν ίδιοι, που πάνω τους ο χρόνος αστράφτει. Να χτυπούσε η πόρτα τώρα. Να χτυπούσε η πόρτα πίσω σου και εσύ να γυρνούσες, να πήγαινες να την ανοίξεις, να την άνοιγες σε ανθρώπους δικούς σου, να άπλωνες το χέρι, να τους άγγιζες, να σε άγγιζαν, να τους έσφιγγες, να σε έσφιγγαν, να τους φιλούσες, να σε φιλούσαν, σαν να μην είχε τίποτα αλλάξει. Όμως υπάρχουν δύο δρόμοι.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2017, 138 σελ.

Υπάρχει επίσης – Θωμάς Συμεωνίδης

Βασισμένο στη ζωή και στο έργο του Paul Celan

Il y a aussi
D’après Paul Celan


Έκλεισες πολλές φορές τα βλέφαρα περιμένοντας μία νέα μέρα. (Παύση.) Κουράστηκες, ήρθες μέχρι εδώ για να πεις ότι κουράστηκες, για να πεις ότι θα μείνεις εδώ, για να πεις ότι δεν έχεις κουράγιο να επιστρέψεις, για να πεις ότι δεν θα μείνεις ούτε εδώ. Ίσως ήρθες μέχρι εδώ για να γλυτώσεις από τον εφιάλτη της πραγματικότητας, αυτής της πραγματικότητας που είναι αδιαχώριστη από τη δική σου κραυγή … (διστάζει) … αδιαχώριστη από την κραυγή του ανθρώπου.

Tu as ferme les paupieres tant des fois, en attendant un nouveau jour. (Un temps.) Tu es fatigue, tu es venu jusqu’ici pour dire que tu es fatigue, pour dire que tu restes la, pour dire que tu n’as plus le courage de rentrer, pour dire que tu ne resteras pas non plus ici. Peut-etre, tu es venu jusqu’ici pour echapper au cauchemar de la realite, de cette realite inseparable de ton cri … (il hesite) … inseparable du cri de l’homme.

Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2017, 112 σελ.

Γίνε ο ήρωάς μου – Θωμάς Συμεωνίδης

Ο αφηγητής βρίσκει καταφύγιο στο Παρίσι προκειμένου να αποφύγει μια πλεκτάνη που έχει στηθεί σε βάρος του, η αποκορύφωση της οποίας μοιάζει να είναι ο θάνατος του Ναρκωμένου, ενός νεαρού που νοσηλευόταν στον Οργανισμό. Στις μέρες που ακολουθούν, ο αφηγητής θα προσπαθήσει να οργανώσει τα γεγονότα που προηγήθηκαν, κυρίως με τη μορφή μιας απολογίας. Αυτή του η προσπάθεια όμως θα αποδειχτεί κάθε άλλο παρά εύκολη.

Τι πραγματικά έγινε στον Οργανισμό και τι από όλα όσα λέει ο αφηγητής μπορεί να είναι αλήθεια; Υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος του θανάτου ή ο αφηγητής θα συνεχίσει να βυθίζεται σε μια απελπισμένη προσπάθεια να εξιλεωθεί για όσα τον βαραίνουν; Πόσες αλήθειες υπάρχουν τελικά και ποιο είναι το πραγματικό τίμημα που πρέπει να πληρώσει κάποιος για να μπορέσει να ζήσει ελεύθερα και χωρίς ψευδαισθήσεις;

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2015, 148 σελ.

Όλα είναι παρεξήγηση – Θωμάς Συμεωνίδης

Η φιλοσοφική
ερμηνεία της τέχνης
ως κριτική της
οντολογίας


“Όλα είναι παρεξήγηση”. Με αυτή τη φράση του Samuel Beckett προς τον Theodor Adorno το 1969, έκλεισε ο κύκλος της συνάντησης μεταξύ δύο ανθρώπων που έμελλε να διαδραματίσει τον δικό της ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία της φιλοσοφικής αισθητικής. Ο Adorno, αναζήτησε στην τέχνη έναν ελάχιστο τόπο αντίστασης απέναντι στην αρνητικότητα της πραγματικότητας, έναν ελάχιστο τόπο για την ελπίδα. Το έργο του Beckett, υπήρξε παραδειγματικό ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Adorno αναγνώρισε σε αυτό, όχι απλώς ένα νέο είδος θεάτρου, αλλά και το υπόδειγμα για τη διατύπωση μίας νέας αισθητικής θεωρίας. Το σχέδιο της Αισθητικής Θεωρίας υπήρξε αρκετά φιλόδοξο καθώς είναι μοναδικό ίσως, από τον Hegel και μετά, το στοιχείο της συμπληρωματικότητας ανάμεσα στην τέχνη και τη φιλοσοφία, ανάμεσα στην Αισθητική Θεωρία και την Αρνητική Διαλεκτική.
Χαρακτηριστική εκδήλωση αυτής της συμπληρωματικότητας, η κριτική που ασκεί ο Adorno στις οντολογικές θεωρήσεις του Martin Heidegger και του υπαρξισμού των J.P. Sartre και Karl Jaspers με αφορμή το “Τέλος του παιχνιδιού” του Beckett.

Περιέχει Βιβλιογραφία

Τέχνη, Ερμηνεία και κριτική, Αρμός, 2015, 466 σελ.