Βερονίκη Δαλακούρα

Καππαδόκες – Βερονίκη Δαλακούρα

Πόσα μάτια θα ξεπηδήσουν
από τον τοίχο
πριν
ένα
καρφωθεί
πάνω μου.
Αυτό θα φάει

Ποίηση, Κουκκίδα, 2020, 59 σελ.

Ένα απόγευμα, η ομίχλη – Βερονίκη Δαλακούρα

Συναντηθήκαμε, τυχαία συναντηθήκαμε κι αν με ρωτήσετε, όσο χι αν επιμείνετε δεν θα μπορέσω, όχι γιατί το χω ξεχάσει, αλλά επειδή δεν ξέρω να σας πω πού. Ανταλλάξαμε μερικές ματιές αλλά δεν μιλήσαμε. Πόσο μπέρδευε ο ένας τον άλλο νομίζοντας ότι επρόκειτο για κάποιον παιδικό φίλο, χαμένα χρόνια, με δυσκολοπρό-φερτο όνομα. Κι έπειτα, επειδή σε πέρασα για κείνον, πλησιάσαμε ο ένας τον άλλο, πάντα τα βράδια. Ε, μπαγάσα, ήθελες να αποκτήσεις διαφορετικό όνομα από κείνο με το οποίο σε πρωτογνώρισα, μιλώντας στον ενικό τις προχωρημένες ώρες που το νερό σκοτεινό σκορπούσε το έρεβος και στη δική μας καρδιά. Αγαπηθήκαμε πριν απευθύνουμε τη μοιραία λέξη, γιατί συνέχιζα να παρακολουθώ, να μην αφήνω από μάτια κουρασμένα και βρόμικα, γιατί βρόμικο ήταν όλο αυτό, την παρουσία σου στον προστατευμένο από τον αέρα τόπο. «Έχει νόημα αυτή η συγγένεια;» «Κάτι καλό θα βγει».

Ποίηση, Κουκκίδα, 2018, 145 σελ.

Καρναβαλιστής – Βερονίκη Δαλακούρα

“Κανείς δε δίνει λάσπη να πλάσω το εφικτό…
Αρχίζουμε πάλι το ξεπούλημα χάριτος και αρχών.”

Στην τελευταία ποιητική της συλλογή, η Βερονίκη Δαλακούρα προσεγγίζει την πραγματικότητα με σαρκασμό και ειρωνεία. Στην αδυναμία να δοθεί απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει το δίπολο ζωή-θάνατος απαντούν το μασκάρεμα, η συμμετοχή σε ένα διαρκές καρναβάλι.

Ο “Καρναβαλιστής” απαιτεί το αδύνατο: να βγει αλώβητος από τη φθορά. Φορώντας τα προσωπεία όλων των πρωταγωνιστών εξορκίζει τον Φόβο. Αυτός άλλωστε κρύβεται πίσω από τη μάσκα όσων συμμετέχουν στη μεγάλη Γιορτή.

Ποίηση, Κέδρος, 2011, 62 σελ.

Μικρασιάτες – Βερονίκη Δαλακούρα

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τους ερευνητές και μελετητές της ιστορίας της Μικράς Ασίας, διότι οι ακμαίες κοινότητες των Ελλήνων στις περιφέρειες των μικρασιατικών παραλίων που άνθιζαν ή στα μικρά χωριά στα βάθη της ενδοχώρας, στην περιοχή ιδίως της τουρκόφωνης Καππαδοκίας, θα παρέμεναν, απροσπέλαστες δίχως τη δική τους μακρόχρονη ενασχόληση και συνεισφορά.
Όμως το ταξίδι δεν τέλειωσε. Ο λαογραφικός πλούτος της Μικρασίας, πραγματική κιβωτός μνήμης και πολιτισμικών αξιών, καλεί τον σύγχρονο αλλά και τον μελλοντικό μελετητή να ολοκληρώσει την έρευνα τόσο για τις παραδόσεις και τις επιδράσεις που δέχτηκε ο Μικρασιατικός πολιτισμός, όσο και για την ενσωμάτωση και την αφομοίωση των Μικρασιατών στην ελληνική κοινωνία.
Σήμερα είναι αποδεκτό απ’ όλους ότι ο ερχομός των προσφύγων στην Ελλάδα, η εγκατάσταση και αποκατάστασή τους, αποτελεί μέρος του “ελληνικού θαύματος”. Η παρουσία και ο ρόλος που διαδραμάτισαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους στη διαμόρφωση των σύγχρονων κοινωνικών δομών και των πολιτικών αντιλήψεων, το αποδεικνύει.
Βερονίκη Δαλακούρα
Φωτογράφιση: Μάρω Κουρή, Γιάννης Ντρενογιάννης
Επιμέλεια: Βάλυ Βαϊμάκη, Αντώνης Ιορδάνογλου, Μάριος Θεοδωρακάκης, Αντώνιος Δικαίος
Επιμέλεια σειράς: Γιάννης Ντρενογιάννης

Λαογραφία, Έθνος, 2010, 144 σελ.

Πόντιοι – Βερονίκη Δαλακούρα

Κάποτε ρώτησαν έναν κορυφαίο Έλληνα μουσικό που έπαιζε τύμπανα, πώς έπαιζε τύμπανα, πώς κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά και να συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική: “Αφού κατάφερα να παίξω ποντιακά, όλα τα άλλα ήταν εύκολα… ήρθαν μόνα τους”.
Μόνο εκείνοι που ήρθαν από τον Πόντο μπορούν να αγγίξουν τις εσωτερικές δονήσεις, μπορούν να ανταποκριθούν στον ρυθμό, μπορούν να εξωτερικεύσουν τη δύναμη για ζωή, την όρεξη για γλέντι, για τραγούδι, για χορό, για όλα τα όμορφα πράγματα που απολαμβάνουμε στη ζωή. Εκείνοι ξέρουν γιατί διαφύλαξαν ακέραια κομμάτια από την ταυτότητά τους και την ίδια στιγμή ήταν τόσο ανοιχτόμυαλοι που δέχτηκαν να γίνουν ένα με όσους συνάντησαν στον νέο τόπο εγκατάστασής τους.
Τους ευχαριστούμε για όσα μας έχουν προσφέρει και σαν δικό μας μοναδικό, πολύτιμο κομμάτι της Ελλάδας, τους αφιερώνουμε το τρίτο βιβλίο της σειράς “Ρίζες Ελλήνων: Ανθρωπογεωγραφία της Ελλάδας”.
Γιάννης Ντρενογιάννης
Νοέμβριος 2009
Φωτογράφιση: Μάρω Κουρή, Κλαίρη Μουσταφέλλου, Περικλής Μεράκος, Λεωνίδας Τηνιακός, Κώστας Μητσάκης
Επιμέλεια σειράς: Γιάννης Ντρενογιάννης

Λαογραφία, Έθνος, 2009, 143 σελ.

26 ποιήματα – Βερονίκη Δαλακούρα

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
Τώρα που ονειρεύτηκα τον αγαπημένο
Να κοιτά το άπειρο ξασπρισμένο
Σαν τα δικά του κόκαλα
Επιβεβαιώθηκε η νοθεία του αισθήματος.

Σπαθί του είναι τα μυτερά δόντια
Κι όταν το χέρι απλώνω στο συγχισμένο
Κεφάλι
Αιχμαλωτίζει η μέγκενη των αστραφτερών
Κυνοδόντων.

Πατέρα απάλλαξε απ’ αυτόν τον πόνο
Συγγενικό με τον δικό σου χαμό.
Όμορφη μέρα της νύχτας
Η καρδιά νομοθετεί
Εισδύει με το στόμα μισάνοιχτο
Έτοιμη να δαγκώσει
ερημική συνέχεια.

Ποίηση, Άγρα, 2004, 53 σελ.

Ο πίνακας του Χόντλερ – Βερονίκη Δαλακούρα

Διηγήματα, Άγρα, 2001, 109 σελ.

Άγρια αγγελική φωτιά – Βερονίκη Δαλακούρα

ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ
Καλή μου μοίρα κρεμασμένη
Απ’ το παράθυρο
Τώρα είσαι μια γυναίκα
Σαν όλες τις άλλες
Πολύ χλομή για να ‘σαι ευτυχισμένη.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ
Στο καφενείο με τους μύθους;
Η νιότη πετούσε τα άνθη της
Σαν μπαλάκια από ψίχα ψωμιού.
“Ακόρεστη ώς το τέλος”, ψιθύρισε.
“Μυστήριο το νησί και το μυστηριώδες καράβι
Αίνιγμα τόσος πόνος να πάει χαμένος”.
Κι έπειτα οι βροχές σάπισαν
Τα βράδια που λυσσομανούσε η κραυγή
“Ακίνητος !”
Και αντιγύριζε το σκοτάδι
“Στην κόρη που έχω μαζί σου
Θα δώσεις τρία δαχτυλίδια.
Δεν υπονοώ τίποτε, είναι
Κάτι τελείως πραγματικό”
Μα πάψε, πάψε !
Ο μυτερός πράσινος βράχος
Μαλλιαρός απ’ την πίσω μεριά
Με το αδελφικό στήριγμα του ανέμου
Σεσηπώς –

Παιδιά κι ασκήμια: ακαθαρσίες που ορίζουν την ποίηση.
Δυο γυναίκες που αγαπιούνται
Και δεν θα τολμήσουν ποτέ τους να αγκαλιαστούν.

Ποίηση, Άγρα, 1997, 59 σελ.

Το παιχνίδι του τέλους – Βερονίκη Δαλακούρα

«Δεν κλαίω γι αυτό! Δεν μ ενδιαφέρει πια η ζωή μου, γι αυτό κλαίω, δεν έχω λυπηθεί, δεν μου άρεσε η ζωή, αλλά δεν μπορώ ν αρνηθώ τίποτα δίχως ν αρνηθώ κι αυτή, την ίδια μου τη ζωή, την ύβρι, το θάνατο της ζωής!…»
Μέσα από τέσσερις απλές διηγήσεις, η Βερονίκη Δαλακούρα σκιαγραφεί πάθη ψυχής, ιστορίες ζωής, θανάτου και έρωτα.
Η γραφή της άμεση και ποιητική παρασύρει σ έναν κόσμο φανταστικό -και όμως τόσο πραγματικό!- που ακόμη παίζεται, με κανόνες σκληρούς, το Παιχνίδι του Τέλους.

Διηγήματα, Νεφέλη, 1988, 75 σελ.