Ξένια Κουναλάκη

Ελληνες λογοτέχνες
Η Ξένια Κουναλάκη γεννήθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας.
Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι αρχισυντάκτρια διεθνών ειδήσεων και τακτική αρθρογράφος στην Καθημερινή. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν τα βιβλία της «Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές», «Οξυγόνο» και «Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα».
Μυθιστορήματα
Οξυγόνο (2019), Πόλις

Αφηγήσεις-Μαρτυρίες
Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές (2016), Πόλις

Δοκίμια-Μελέτες-Ιστορία-Ομιλίες
Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα (2019), Πόλις

Συλλογικά έργα
Η βία (2012), Πόλις

Οξυγόνο – Ξένια Κουναλάκη




Μια παρέα φοιτητών, ένα καλοκαίρι του ’90, κάνει ελεύθερο κάμπινγκ, όταν ο Νικόλας, ο πιο χαρισματικός απ’ όλους, πνίγεται στην προσπάθειά του να βγάλει έναν ροφό από τη θάλασσα. Ο πατέρας πενθεί τον γιο του· οι φίλοι θυμούνται και εξιδανικεύουν τον πεισματάρη φίλο τους.

Είκοσι χρόνια αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι ξαναβρίσκονται στο νησί για το μνημόσυνο του Νικόλα και αναλογίζονται τις δικές τους καθημερινές ασφυξίες και απώλειες: τα όρια του γάμου και της οικογένειας, τη φθορά του σώματος, το τέλος της γονιμότητας, την επαγγελματική αβεβαιότητα, τον θάνατο που πλησιάζει.

Ο καθηγητής Νομικής διαβάζει Φίλιπ Ροθ και ταυτίζεται μαζί του, η γυναίκα του προσπαθεί να καταπολεμήσει την ηττοπάθεια της μέσης ηλικίας, ο εισοδηματίας φίλος τους ζει αποτραβηγμένος και παρατηρεί τις ζωές των άλλων, η ψυχίατρος-μετανάστρια στη Βιέννη βλέπει την Ελλάδα να απομακρύνεται από την Ευρώπη, η συγγραφέας της παρέας αγωνίζεται να κάνει παιδί με κάθε τρόπο προκειμένου να δώσει νόημα στη ζωή της.

Με φόντο πάντα την ανάμνηση του φίλου τους, που πρόλαβε και πέθανε νέος, οι ζωές τους διασταυρώνονται και πλέκονται στον θρήνο και τη νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν, στην κρίση της χώρας, αλλά και τη δική τους, την προσωπική.

Μυθιστόρημα, Πόλις, 2019, 176 σελ.

Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα – Ξένια Κουναλάκη




Ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών, με αφορμή την Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος (29 Ιανουαρίου 2019)
Προσκεκλημένη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ιωαννίνων, η οποία αφανίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και με αφορμή την Ημέρα Mνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, η δημοσιογράφος της Καθημερινής Ξένια Κουναλάκη προσπαθεί να καταγράψει, στο κείμενο της ομιλίας της, τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινή γνώμη, ο Τύπος και τα κόμματα στην Ελλάδα διαχειρίζονται αυτή την τραυματική μνήμη, αλλά και το βάρος της συλλογικής ενοχής. Αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στον ρόλο και τις ευθύνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, των ΜΜΕ, των πολιτικών (συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Αριστεράς) για την εμπέδωση του αντισημιτισμού στη χώρα μας. “Στην Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι συγκρίσεις, αυξάνεται η χρήση συμβόλων, πληθαίνουν τα σκίτσα που σχετικοποιούν το Ολοκαύτωμα. Κάνουμε, δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνει, π.χ., ο Χόρχε Σεμπρούν, ο οποίος, πολλά χρόνια μετά το γεγονός, το 1963, γράφει το Μεγάλο ταξίδι προσπαθώντας να κατανοήσει τι έχει συμβεί, ή ο Κλοντ Λανζμάν, στο εμβληματικό ντοκιμαντέρ Shoah, που μιλάει για το Ολοκαύτωμα μέσα από βουβά μονοπλάνα με φυσικό ήχο: φλυαρούμε για το Ολοκαύτωμα, συγκρίνουμε την κρίση χρέους με το Ολοκαύτωμα, εμάς με τους Εβραίους, σκιτσάρουμε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε ως ναζιστές δεσμοφύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης”, επισημαίνει η Ξένια Κουναλάκη, και καταλήγει: “Αναφερόμαστε διαρκώς στο Ολοκαύτωμα, χωρίς να μιλάμε πραγματικά για αυτό”.

Ιστορία, Πόλις, 2019, 40 σελ.

Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές – Ξένια Κουναλάκη




Το βιβλίο μου είναι ένα ημερολόγιο. Ή μια δημόσια ψυχανάλυση χωρίς ειρμό. Γράφω, σε προφορικό σχεδόν λόγο, σαν να μιλάω σε κάποιο φίλο μου για όλα όσα με απασχολούν: για τη ζωή στην εφημερίδα, την ιδιαίτερη σχέση μου με το κρεβάτι μου, το φαγητό, τα ρούχα και τα αδιάβαστα βιβλία στο δωμάτιό μου, που σχηματίζουν ένα προστατευτικό τείχος γύρω μου. Για τη ρουτίνα που ακολουθώ στα μουσεία της Ευρώπης, τα οικογενειακά τραπέζια που με τρομοκρατούν και την απέχθειά μου προς μέρη του λόγου και σημεία στίξης, όπως τα επίθετα και τα αποσιωπητικά. Για τη μανία μου να παρατηρώ πτώματα νεκρών ζώων στην άσφαλτο, την αγάπη μου για τον Μπαχ και τον Καραβάτζιο, το θέατρο του Πίτερ Μπρουκ, αλλά και τις ταινίες του Μπρους Λι. Γράφω επίσης για την κρίση, τους έρωτες, την αμφίθυμη σχέση μου με την Ελλάδα και τη Γερμανία. Για την Αριστερά και τους πολιτικούς που σέβομαι και νοσταλγώ, τον Κώστα Σημίτη, τον Χέλμουτ Σμιτ και τον Λεωνίδα Κύρκο, για παράδειγμα. Για την Ευρώπη και την αμηχανία που μου προκαλεί η προσπάθεια να πω κάτι θετικό για τη σημερινή Ε.Ε. Για τους πάγκους με φρούτα κατά μήκος της εθνικής οδού, που ίσως και να είναι το νόημα της ζωής. Και, τέλος, για τις ταινίες που με κάνουν να κλαίω, συνήθως στις πιο άσχετες σκηνές.

Αφηγήσεις, Πόλις, 2016, 280 σελ.

Πηγές: Biblionet, Πόλις