Γιάννα Βλαστάρη

Καφενές “Το Αιγαίο” – Γιάννα Βλαστάρη

Έτος 2070, σε πολιτεία μακρινής χώρας…

Η μαύρη κλούβα σταματά στην έρημη Πλατεία Δημαρχείου, λίγο πιο πέρα από το πανέμορφο πάρκο της, με τα κομψά σε σχήμα, μεταλλικά παγκάκια, που παρά τη βραδινή ώρα και το φτωχό φωτισμό του, εξακολουθεί να φαίνεται ελκυστικό και φιλόξενο. Βραδυά ανοιξιάτικη, φρέσκια και στα ανθισμένα παρτέρια του, τα νιόγεννα ζουμπούλια και οι ποικιλόχρωμοι θύσανοι υακίνθων, μοσχομυρίζουν ακόμη περισσότερο ετούτη την περασμένη ώρα. Πρόκειται για ένα θαύμα τελικά, αφού κάποια από τα άνθη στα παρτέρια του μεγάλου κήπου, μοσχοβολούν, απλά γιατί δεν είναι μεταλλαγμένα!.. Αυτό επιβεβαιώνεται και από αυτή καθαυτή, την αναπνοή του ανθρώπου: ναι, αλήθεια ξεχωρίζει το άρωμά τους! Ένα ευλογημένο άρωμα και μία εξίσου ευλογημένη γύρη, προκειμένου ότι την τελευταία πεντηκονταετία, η γύρη των λουλουδιών της Κενόπολης, ήταν εν γένει, στείρα. Ετούτη η σπάνια γνησιότητα των λουλουδιών του πάρκου της Πλατείας Δημαρχείου του Wetlands, της Κενόπολης, στη διάρκεια της ημέρας, είλκυε στην περιοχή τις καταπληκτικές μέλισσες, που είχε επίσης διαπιστωθεί ότι οι αριθμοί τους όλο και περισσότερο αφανίζονταν, κυρίως από τα πάρκα πολλών περιοχών της Κενόπολης. Κατ εξαίρεση λοιπόν, στο πάρκο της Πλατείας Δημαρχείου, όπως παραπάνω, εκτυλισσόταν ένα υπέροχο θαύμα!

Μυθιστόρημα, Ωρίωνας, 2019, 302 σελ.

Η μητριά – Γιάννα Βλαστάρη

Από νωρίς ο θάνατος χτύπησε την πόρτα της οικογένειας της Άννας. Στην πιο τρυφερή της ηλικία, στο άνθος της εφηβείας της η μικρή κι ευαίσθητη Άννα δέχτηκε το τρομερό χτύπημα του θανάτου της μητέρας της. Το γεγονός αυτό τη σημάδεψε για πάντα∙ στερήθηκε το μοναδικό άτομο για το οποίο είχε αισθανθεί τόσο δυνατά συναισθήματα…Ο πατέρας της, νιώθοντας μόνος, στερημένος και ευάλωτος από την απώλεια της συζύγου του, έπεσε στην παγίδα μιας άλλης γυναίκας, η οποία με το προσωπείο του αγγελικού και καλοκάθου ανθρώπου κατάφερε να κρύψει από την αρχή την υποκρισία της, τις ανήθικες και ολέθριες σκοπιμότητές της και κυρίως τα καταστροφικά της σχέδια εναντίον της αθώας Άννας. Η Άννα τώρα πρέπει να αφυπνίσει τον πατέρα της ώστε να αντιληφθεί τις πραγματικές της προθέσεις. Πώς όμως θα ήταν αυτό εφικτό; Άραγε θα καταφέρει η μικρή μας ηρωίδα να ξεφύγει από τις πένθιμες αναμνήσεις του παρελθόντος; Είναι δυνατόν να βγει αλώβητη από τον κυκεώνα του εχθρικού γι’ αυτήν περιβάλλον του παρόντος και να πάρει στα χέρια της τη μελλοντική της ζωή;
Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια σας…

Μυθιστόρημα, Ωρίωνας, 2017, 287 σελ.

Ποιήματα ενός χαμένου ρομαντισμού – Γιάννα Βλαστάρη

Το βιβλίο αυτό, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα πνευματικό αγαθό, ένα μέσο έκφρασης συναισθημάτων, ιδεών και σκέψεων.
Η συγγραφέας Γιάννα Βλαστάρη μέσα από το πόνημά της, με τρόπο ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρομαντικό, και συνάμα με σκέψη φιλοσοφική και προβληματισμένη, πραγματεύεται θέματα που μας αφορούν όλους.
Μέσω μιας διακριτικής καταγραφής και κατάθεσης προσωπικών εμπειριών και συναισθημάτων, η συγγραφέας άπτεται θεμάτων, όπως ο έρωτας και η αγάπη των ανθρώπων, η φιλία και η αφοσίωση, η ανθρωπιά, η καχυποψία, η μοναξιά αλλά και η συντροφικότητα.
Είμαι βέβαιη ότι το πόνημα αυτό, αποτελεί μια πνευματική πρόκληση για τον κάθε αναγνώστη και τον προετοιμάζει για την πολλές φορές σκληρή πραγματικότητα που βιώνει.

Ποίηση, Ωρίωνας, 2016, 170 σελ.

Mi chiamo Arberto Gardini – Γιάννα Βλαστάρη

“…Πόσα πράγματα, που είχε ζήσει μαζί με την Χριστίνα του, του περνούσαν απ’ το μυαλό, πόσες μικρές “τρέλες”, που όμως ήταν όλα τόσο θαυμάσια. Λες και όλη η περιπέτειά τους ήταν ένα θαύμα ζωής, που μόνο η Ελλάδα τους το πρόσφερε. Κι ας ήταν οι δυο τους μόνοι, σχεδόν πάντα. Τι κι αν ήταν ορθόδοξη, τι κι αν ήταν ό,τι ήταν η Χριστίνα. Της είχε πει, κάποτε, ότι για εκείνον ήταν ο Θεός του, η θρησκεία του. Μα εκείνη τον είχε πιστέψει πραγματικά; Μήπως πίστευε ότι την κορόιδευε; Ένιωσε κάποια ενοχή. Ισως και εκείνος έφταιγε. Ισως έπρεπε να της κρατούσε πιο σφιχτά το χέρι. Να της έδινε περισσότερο κουράγιο. Περισσότερη δύναμη. Το σκέφτηκε τώρα που η φτωχή Χριστίνα δεν ήταν πλέον δίπλα του…”

Μυθιστόρημα, Έλλα, 2002, 143 σελ.

Μια απρόβλεπτη ανατροπή – Γιάννα Βλαστάρη

Η Γεωργία φοβήθηκε και ήθελε εκείνη τη στιγμή να βρει την Άντα και να της πει ότι αποσύρεται αμετάκλητα από την Οργάνωση, αλλά από δειλία και μόνο απέφυγε να τη βρει και να της το πει.
Μετά ήρθε η προηγούμενη φίλη της και συμμαθήτρια και κάθισαν μαζί στο θρανίο για λίγο. Συζητούσαν σιωπηρά. Η Γεωργία είπε στη διπλανή της φίλη να μη φοβάται για εκείνη γιατί πρόσεχε πολύ, έχοντας επίγνωση των πράξεών της.
Από τότε η Γεωργία έκανε καιρό να ξαναπάει στην Οργάνωση και το σκεφτόταν κιόλας πολύ σοβαρά αν θα έπρεπε να μείνει…

Νουβέλα, Έλλα, 2002, 119 σελ.