Η μαγεία του 9 – Νίκος Δόϊκος

βαδίζω γονατιστός
πάνω στα θρυμματισμένα μάρμαρα
κτερίσματα ενός θρυμματισμένου κόσμου που
ξέχασε τη γέννα του και νοσταλγεί τον θάνατό του
τα βήματά μου ματωμένα ίχνη παρουσίας
στα μαγεμένα δάση φανερώνονται οι νεκροί μου
φυτρώνουν πλάι στις βελανιδιές χαμογελώντας
και με τον Ζέφυρο καλπάζουν στους λειμώνες
νάρκισσοι κρίνα και ιέρειες ανεμώνες
μας οδηγούν ψηλά στις μυστικές πηγές
όπου τής Λήθης υποτακτικός ο Χρόνος κάποτε
αναθαρρεύει παίρνει ένα τόσο δα σποράκι δυόσμο
και ξεδιπλώνει έναν ολάκερο καινούργιο Κόσμο
εκεί με προσκαλούν οι νεκροί μου με θούριους
που αντηχούν στην απόκοσμη βοή τών πηγών
τραγουδώντας απ’ τις ανθισμένες καμπανούλες
και τις σάλπιγγες τών ελαφιών με καλούν
μεσ’ από αφρόντιστα μνήματα
με τα καντήλια τής παπαρούνας
είναι καιρός σαλπίζουν τώρα είναι καιρός
οι παιώνιες οι οξιές τα ελάφια
τα ζουμπούλια τών προμαχώνων
ν’ ανοίξουμε περάσματα μες στο σκοτάδι
με πύρινους δρεπανηφόρους δεκαπεντασύλλαβους
βλέπω τώρα το Φως να στροβιλίζεται στον άνεμο
σαν χαρταετός στην άκρη μιας χρυσής καλούμπας
και όσο δύναμαι μαζεύω μη μου φύγει
απολιθωμένο δελφίνι ο βράχος τής σποράς μου
ν’ ανοίξουμε περάσματα μες στο σκοτάδι
μες στο γαλάζιο τών Ποιητών τού Χάους τής Ευκολίας
τών συμποσίων τών παρελάσεων τής Ευλογίας
περάσματα περάσματα περάσματα
μες στο γαλάζιο τών Μαστόρων τών Φιλοσόφων
τής ευτέλειας τής ευθιξίας τής ευψυχίας τής ευφορίας
τής θείας τρέλας μας που αλωνίζει την Οικουμένη
απολιθωμένο δελφίνι ο βράχος τής σποράς μου
μες στις σπηλιές του λείψανα και ζωοδότρες φλέβες
τού κόσμου θεία μετάληψη εις τους αιώνας τών αιώνων…