Χρυσούλα Σκεπετζή

Η Χρυσούλα Σκεπετζή γεννήθηκε και ζει στο Ρέθυμνο της Κρήτης.
Σπούδασε Αρχιτεκτονικό σχέδιο – Διακοσμητική – Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, της ART RAIN (Registered Artists International Network) και του ΣΚΕΤΒΕ. Έχει επιμεληθεί και συντονίσει 17 ομαδικές εκθέσεις Σύγχρονων Ελλήνων Καλλιτεχνών στο πλαίσιο διεθνών συνεδρίων, συμποσίων, διημερίδας κ.λ.π. του Πανεπιστημίου Κρήτης, και υπό την αιγίδα του Δήμου Ρεθύμνου σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Έχει εκδώσει το 2002 ποιητική συλλογή με τίτλο: «Tην ώρα που έπεφτε πίσω της τ΄ Αστέρι» και το 2005 2η ποιητική συλλογή με τίτλο: «Τρόπος του λέγειν» εκδόσεις Γαβριηλίδης. Έχει συμμετάσχει σε Διεθνές Συνέδριο του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα: «Πολύτροπες Υποθέσεις βηματισμών: H Σημειωτική των παπουτσιών (Multimodal Steps: The Semioties of Shoes) στο Διεθνές συμπόσιο του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα: Δυνατότητες & όρια των βασισμένων στην τέχνη ποιοτικών μεθοδολογιών: Διευρύνοντας τις προοπτικές στον ερευνητικό σχεδιασμό. Στο Συμπόσιο για την εικαστική εκπαίδευση ΟΜΜΑ, στη Διημερίδα «Ο πολιτισμός στην εκπαίδευση και η εκπαίδευση των τεχνών», «Δυνατότητες & όρια των βασισμένων στην τέχνη ποιοτικών μεθοδολογιών & περιβαλλοντικής εκπαίδευσης», «Μέθοδοι προσέγγισης & διδασκαλίας της τέχνης στην εκπαίδευση». Έχει φιλοτεχνήσει τα σκηνικά αρκετών θεατρικών παραστάσεων. Διδάσκει ζωγραφική σε παιδιά προσχολικής, δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης. Το 2014 τιμήθηκε με δεύτερο βραβείο στον τομέα «Μικτής Τεχνικής» στη 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Αργεντινής.
Πηγή: art22.gr

Ποίηση
Την ώρα που έπεφτε πίσω της τ’ αστέρι (2002), Γαβριηλίδης
Τρόπος του λέγειν (2005), Γαβριηλίδης
Τα κατ’ ανάγκην (2020), 24 γράμματα
Ομιλούσες σιωπές (2021), 24 γράμματα

Βραβεία-Διακρίσεις
2010. Έπαινος στην ποίηση στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του περιοδικού: «Φορτέτζα»
2004. Έπαινος στην ποίηση από τον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πατρών.
2000, 1992, 1989. Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας ABDI IPEKCI Αθήνα και Κωσταντινούπολη.
1995. Έπαινος ποίησης από τον Παγκρήτιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Αγ. Νικολάου.
1994. 2ο βραβείο ποίησης από τον Παγκρήτιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Δήμου Χανίων.
1994, 1990. 1ο και 2ο βραβείο ποίησης από τον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Αγ. Νικολάου.
1990. 1ο βραβείο για την αφίσα αφιερωμένη στο Αναγεννησιακό Φεστιβάλ Ρεθύμνης.
1990. 3ο βραβείο για την δημιουργία μνημείου αφιερωμένο στην «Ελευθερία και το πνεύμα»
1989. 2ο βραβείο σήματος για την Αδελφοποίηση των Δήμων Ρεθύμνης- Kastenazo.
1989. Έπαινος για τον σχεδιασμό κοσμήματος του κέντρου Καινοτομιών ηρακλείου Κρήτης.

Ομιλούσες σιωπές – Χρυσούλα Σκεπετζή

Τ ο Α τ η ς Α ν α ζ ή τ η σ η ς
Αναζητά
το πλανεμένο βλέμμα
στα σταυροδρόμια των σκιών,
που έκαναν βάρδιες στις άγρυπνες νύχτες.
Αναζητά
τις χειμωνιάτικες διαδρομές
πάνω στη μοτοσυκλέτα, με τα κορμιά σαν ένα,
σχίζοντας ομίχλες στις μεγάλες λεωφόρους.
Αναζητά
τις φλυαρίες των στιγμών,
τις φευγαλέες ζεστές αγκαλιές
σαν τους κρυφούς λυγμούς των ποιητών.
Αναζητά
το φλογισμένο σώμα
που όριζε την ακτή
όταν πάνω της άραζε ναυαγός,
καταθέτοντας τις αμαρτίες του.
Αναζητά
τα σφιχτοδεμένα χέρια
που άνοιγαν αισθήματα
μέσα στις υπόγειες φλέβες των αναφιλητών.
Και θα αναζητά
τις περιγραφές που χώρεσαν σε ένα μπουκάλι,
τις άμυνες που έριξε στην άσφαλτο,
στο παραλίγο της αντοχής και στον κύκλο της ασπίδας.
Εξοργίζεται που δεν χωρά πλέον στις περιγραφές της.

Ποίηση, 24 γράμματα, 2021, 58 σελ.

Τα κατ’ ανάγκην – Χρυσούλα Σκεπετζή

Α β υ σ σ α λ έ α Σ ι ω π ή
Ανοίγω τις θύρες της μνήμης.
Περιφέρομαι γύρω από μια άβυσσο.
Εμβρόντητος ηφαιστειολόγος,
στο χείλος ενός κρατήρα που κοχλάζει.
Σχοινοβατώ στην κόψη του ξυραφιού.
Πρωταγωνιστής και κομπάρσος
τους ρόλους των οποίων
καλοκαίρια και χειμώνες
υποδύθηκα διαδοχικά.
Ιδιοφυείς και καταγέλαστους
ωραίους και τερατώδεις,
ηρωικούς και αποστάτες,
με βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις.
Με υποθηκευμένες χαρές και κενές λύπες
με υποταγμένες εφορίες κι αλάθητες αγάπες.
Αμέτρητες μπομπίνες από κινηματογραφικό υλικό
που αρχειοθετούν ζωές,
στο περιθώριο του χρόνου.
Στον ομφαλό του κόσμου,
τι να πετάξει και τι να κρατήσει κανείς απ’ αυτό
το αταξινόμητο υλικό;