Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου και συνέχισε τις σπουδές της στα Πανεπιστήμια Πράγας, Ζυρίχης, Βιέννης και Βερολίνου. Παραλλήλως έγραφε. Το πρώτο της έργο δημοσιεύθηκε το 1925, μια ποιητική συλλογή (“Το ταίρι που αμάρτησε”) η οποία και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. ΤΤο 1930, όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, η Σίτσα Καραϊσκάκη υπήρξε σύμβουλος στο υπουργείο Προπαγάνδας. Την εποχή εκείνη κυκλοφόρησε στα γερμανικά το βιβλίο της “Το Τρίτο Ράιχ μέσα από τα γυαλιά μου” στο οποίο ανέφερε γεγονότα της εποχής και επιτεύγματα της εθνικοσοσιαλιστικής διακυβέρνησης. Το 1939 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο της “Ο γιος της Καλογριάς” που εκδόθηκε από την “Εστία” στο οποίο παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του προγόνου της και ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη. Με το βιβλίο αυτό, το οποίο έγινε αμέσως λογοτεχνική επιτυχία, έγινε γνωστή η Καραϊσκάκη στα ελληνικά γράμματα.
Μετά την ίδρυση της ΕΟΝ από τον Μεταξά υπήρξε βασική αρθογράφος του περιοδικού “Νεολαία”. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε στο περιοδικό “Ο Νουμάς”. Συνέχισε να γράφει μελέτες και άρθρα λογοτεχνικής και επιστημονικής φύσεως σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα σε όλη την Ευρώπη και πίστεψε στην ενότητα, κατανόηση και συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών. Παντρεύτηκε γερμανό και έζησε αρκετά χρόνια στη Γερμανία. Έγραψε στα ελληνικά και τα γερμανικά ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, άρθρα, κοινωνιολογικές αναλύσεις. Το έργο της απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και η ίδια έλαβε πολλές διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, όπως την πλακέτα του Γκαίτε από την Εταιρεία Γκαίτε, στη Γερμανία. Το 1963, μετά τον θάνατο του συζύγου της επέστρεψε στην Ελλάδα όπου αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία.
Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 30 Απριλίου 1987.
Ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες (2011), Θούλη (Ε)
Ο γιος της Καλογριάς (1939) 2τόμοι, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Ο γιος της Καλογριάς (2012) 2τόμοι, Θούλη (Ε)
Ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες (2018) Νέα Γενεά (Ε)
Διηγήματα
Το τελευταίο Σεραφείμ (1969)
Αφηγήσεις-Βιογραφίες-Μαρτυρίες
Το Τρίτο Ράιχ μέσα από τα γυαλιά μου
Το ταίρι μου αμάρτησε (1925), Γράμματα
Μπάυρον, πέθανε με την Ελλάδα στην καρδιά. Για τα 150 χρόνια του ξεσηκωμού των Ελλήνων (1821-1971)» (1971), Μαυρίδης
Νικόδημος Μεταξάς. Ο ιερομόναχος (1973)
Μοσχονησία.Το γεμάτο γοητεία μικροσκοπικό Αρχιπέλαγος της Αιολίδας. Η πατρίδα μου (1973)
Το Λεβεντόπαιδο της Άσπρης Θάλασσας (Αιολική Ιωνική Αφήγηση σε ιστορικά πλαίσια) (1976)
Τα βάσανα της Ρωμιοσύνης (1977)
Ποίηση
Το ταίρι που αμάρτησε (1925)
Λυρικά σκίτσα από τη Λέσβο (1966)
Αφανισμένες Ατλαντίδες. Η θλιβερή μπαλάντα του διωγμού (1966)
Το σονέτο και τα σονέτα μου (1973), Ελληνικό βιβλίο
Αφανισμένες Ατλαντίδες (2018), Νέα Γενεά (Ε)
Δοκίμια-Μελέτες
Ο πόλεμος εναντίον Θρησκείας και Εκκλησίας (1935), Νέα Γενεά
Η διεθνής οργάνωσις των αθέων (2014), Θούλη (E) – “Ο πόλεμος εναντίον Θρησκείας και Εκκλησίας”
Ψυχικό και Πνευματικό δηλητήριο, η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού (1934), Νέα Γενεά
Ψυχικό και Πνευματικό δηλητήριο, η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού (2011), Θούλη (E)
Τα βάσανα της Ρωμιοσύνης
Γκαίτε, μεταστροφή του Γκαίτε από το Γοτθικό στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα (1974)
Η διεθνής οργάνωσις των αθέων» (2014), Θούλη (Ε)
Μεταστροφή του Γκαίτε από το γοτθικό προ το αρχαίο ελληνικό πνεύμα (2017), Νέα Γενεά (Ε)
Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο (2018), Νέα Γενεά (Ε)
Αρθρογραφία
Άρθρα για τη “Νεολαία” της 4ης Αυγούστου (2017), Νέα Γενεά
Άρθρα για την τέχνη και την φυλή (2017), Νέα Γενεά
Βραβεία-Διακρίσεις
1) Τιμήθηκε με τον τίτλο της Διδάκτορος Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου
2) Με το βραβείο «Γκαίτε» από το «Ινστιτούτο Γκαίτε» στο Ιλμενάου.
Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο – Σίτσα Καραϊσκάκη
Η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού
Η Σίτσα Καραϊσκάκη έζησε, έζησε δυνατά. Ταξίδεψε, έγραψε, ρίσκαρε, είδε τις ομορφιές, τους κινδύνους και τις διακυμάνσεις της ζωής, την καταξίωση και την απόρριψη, ανοίγοντας τα μάτια της στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας για να βρεθεί ως πρόσφυγας στη Μυτιλήνη κι από εκεί στο Μόναχο και το Γ’ Ράιχ, την Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά και της Γερμανικής Κατοχής, την Ανατολική Γερμανία της Σοβιετικής Κατοχής, για να επιστρέψει στη Μυτιλήνη και να κλείσει τα μάτια της στην Αθήνα. Έκλεισε τα μάτια εκείνα που είδαν τόσα ιστορικά γεγονότα, στα οποία συμμετείχε, κι όλα ήταν μέσα από τα γυαλιά της. Το τεράστιο λογοτεχνικό και ποιητικό της έργο δεν είναι ακόμα γνωστό. Οι ιδέες της την καταδίκασαν στη λήθη μέχρι σήμερα και λίγοι την θυμούνται κι ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν το έργο της.
Το βιβλίο που κρατάς τώρα, φίλε αναγνώστη είναι μια ανατύπωση εντελώς συλλεκτική για κάθε Έλληνα εθνικιστή που πρέπει να γνωρίσει όχι μόνο το έργο της μεγάλης Ελληνίδας, αλλά και το πνεύμα του μπολσεβικισμού που μαστίζει τη χώρα μας. Το περιεχόμενο της μελέτης της σε συνεργασία με τον καθηγητή Πανεπιστημίου Ίλγιν μένει πάντα επίκαιρο και φωτίζει κάθε γωνιά της σημερινής κοινωνίας ώστε να αναγνωρίζουμε αμέσως που φωλιάζει το πνεύμα του μπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς είχε πει πως όποιος δαγκώσει το δηλητηριασμένο μανιτάρι του μπολσεβικισμού αποθνήσκει. Μια σκληρή αλήθεια είναι πως κάποιος μπορεί να είναι μπολσεβίκος χωρίς καν να είναι κομμουνιστής.
Η Σίτσα Καραϊσκάκη που γνώριζε τόσο καλά τι εστί μαρξισμός και μπολσεβικισμός δεν θα μπορούσε να μην έχει στηρίξει την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά και για αυτό τόνισε τα εξής σε ένα άρθρο της στο περιοδικό της ΕΟΝ:
“Έπρεπε να φτάση η 4η Αυγούστου του 1936, που καταπιάστηκε την ελευθερία του Ελληνικού Λαού από σαθρά κοινοβούλια, από εκμεταλλευτές, από εργατοπατέρες, από κομμουνιστές, για να μπορέση η δημιουργική λαϊκή τάξη να πάρη μέρος κι αυτή στα αγαθά του πολιτισμού τα υλικά, τα πνευματικά και ψυχικά”.
Στο Καθεστώς της 4ης Αυγούστου η Σίτσα Καραϊσκάκη βρήκε το αντίδοτο για το ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο του μπολσεβικισμού.
Δοκίμιο, Νέα Γενεά, 2018, 65 σελ.
Αφανισμένες Ατλαντίδες – Σίτσα Καραϊσκάκη
Η θλιβερή μπαλάντα του διωγμού
Στην παρούσα συλλογή ποιημάτων η Σίτσα Καραϊσκάκη παρομοιάζει τον ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού από το σύμπλεγμα των Μοσχονήσων με τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας. “Για κείνα τα νησιά που ως Ατλαντίδες χάθηκαν” μας λέει σε ένα στίχο της. Το ποίημα “Νησί που πλέεις μακρυά” αναφέρεται στην πατρίδα της ποιήτριας, το Μοσχονήσι. Το ποίημα με τίτλο “Νησιοτοπούλα” είναι γραμμένο για το νησί “Νησοπούλα” του συμπλέγματος των Μοσχονήσων. Περιέχεται επίσης ένα ποίημα με τίτλο “Εκατόνησα”, δηλαδή αναφέρεται στα Μοσχονήσια με το αρχαίο τους όνομα και την καταγωγή του ονόματός τους από το όνομα της θεάς Εκάτης. Αναφέρει στο ποίημα αυτό κι ονόματα μερικών νήσων του συμπλέγματος όπως το Δασκαλειό (το οποίο ονομάζεται και Ψαριανό), το Σεφέρι και το Γυμνό. Το ποίημα “Το Ψηφί” μιλάει για την νησίδα που φέρει το όνομα αυτό. Στο ποίημα “Σμύρνη”, η ποιήτρια αναφέρεται στον επικό ποιητή Όμηρο αποκαλώντας τον Μελησιγένη διότι θεωρείται πως αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα. Πήρε το όνομα αυτό επειδή, σύμφωνα με τον μύθο, γεννήθηκε κοντά στις όχθες του ποταμού Μέλητα της Σμύρνης. Στα υπόλοιπα ποιήματα η Καραϊσκάκη περιγράφει γεγονότα που είδε κατά την Καταστροφή όταν ήταν παιδί. Στίχοι που στάζουν αίμα και φέρουν έντονα τα στοιχεία της χριστιανικής παράδοσης από τη ζωή των Μικρασιατών. Τα γεγονότα της Καταστροφής τα παρομοιάζει με τις εικόνες που περιγράφονται στην “Αποκάλυψη” του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Δεν παρέλειψε, επίσης, να υμνήσει την αυτοθυσία του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου ο οποίος δεν εγκατέλειψε τη Σμύρνη και το ποίμνιό του. Οι Τούρκοι του ξερίζωσαν τη γενειάδα, του έβγαλαν τα μάτια, του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά στις 27 Αυγούστου του 1922. Σήμερα θεωρείται άγιος από την Εκκλησία της Ελλάδος και προστάτης των Μικρασιατών.
Ποίηση, Νέα Γενεά, 2018, 105 σελ.
Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες – Σίτσα Καραϊσκάκη
“… το ιστόρημα τούτο είναι μια μοίρα, μια ζωή και μιαν αλήθεια, βασισμένο στην περιπέτεια του ανθρώπου των τελευταίων πενήντα χρόνων, που αλέθεται σαν σπυριά σταριού ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες”.
“Ο φανατισμός μιλούσε μέσα από τα μάτια τους, ενώ τον εβεβαίωναν, πως δεν επιθυμούν τίποτε άλλο από την ευημερία του λαού. Πανωλεθρία στη γενιά των μπουρζουά, καταστροφή στον αστό, ήτανε το μότο τους.. Να ξερριζωθεί, να μην ξαναφυτρώσει στα ρώσσικα χώματα, νάρτει και να κυριαρχήσει μια νέα γενεά, η γενεά, που θα ζήσει μόνο με την ύλη χωρίς όνειρα, χωρίς πίστη, χωρίς ιδεαλισμό, σαν νάτανε δυνατό να ζήσει έτσι ο ρωσσικός λαός!”
“Δεν θέλουμε να αφήσουμε το χώμα μας! Θα μείνουμε εδώ, ως που να μας βοηθήσουν οι Δυνάμεις, ως που να ανασυσταθεί ο στρατός μας. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ, όπως οι γεννιές μας αιώνες έζησαν και πέθαναν για να αναστηθούν σε μας”.
“Η κραυγή του αίματος των αδελφών σας, που σε ποτάμια χύνεται με τη διαταγή σας, φτάνει ως τον ουρανό. Ζούμε μια φριχτή εποχή της κυριαρχίας σας με την οποία ζητάτε να σκοτεινιάσετε μέσα στη ψυχή του λαού το ομοίωμα του Θεού και να χαράξετε του ζώου την εικόνα”.
“Κι οι κόκκινοι κομμισάριοι ήτανε δίκαιοι. Μοίραζαν… μοίραζαν. Ήξεραν, πως ήταν πιο εύκολο να κάνουν τους πλούσιους φτωχούς, παρά τους φτωχούς πλούσιους. Αυτή ήτανε η περιώνυμη θεωρία των για ισότητα”.
“… Δεν έμαθες, πως και τη Παναγία και το Χριστό σου τους ρίξαμε από το θρονί τους;
Όχι όμως κι από την ψυχή μας, του απάντησε το κορίτσι αγριοκυττάζοντάς τον.
– Κατσίκα, είπε ο κόκκινος και γέλασε. Γδύσου”.
“… είναι ίσως μόνο ένας γελοίος παλιάνθρωπος, που δεν έχει τίποτα να χάσει, ισόβιος φοιτητής, οκνηρός και κουτός, μάλιστα μπορεί να είναι και κρυφός κομμουνιστής. Τα πνεύματα ανάβουν”.
“Δεν είχανε καιρό να μελετήσουν να νοιώσουν τη μέθοδο των μπολσεβίκων. Αυτοί πολεμούσαν μόνο με όπλα, ενώ οι κόκκινοι έθεταν σε ενέργεια όλα τα μέσα”.
Μυθιστόρημα, Νέα Γενεά, 2018, 335 σελ.
Μεταστροφή του Γκαίτε από το γοτθικό προ το αρχαίο ελληνικό πνεύμα – Σίτσα Καραϊσκάκη
Οι ψυχικές αυτές στενές σχέσεις του Γκαίτε με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και η προσήλωση στις φιλοσοφικές τους θεωρίες είναι δίκαιο να μας πληρούν περηφάνεια και αγαλλίαση. Νοιώθουμε πως ψηλώνουμε και μεις κοντά του ανευρίσκοντας μέσα στο λαμπρό προγονικό μας παρελθόν τον ίδιον τον εαυτό μας.
Γελούσε για τις θεωρίες του Φαλμεράγιερ και ενθουσιαζότανε σαν έπαιρνε ένα γράμμα του Μπάυρον από την μαχόμενη Ελλάδα την απόγονη εκείνης της χώρας που του έλαμψε με τον ήλιο του πνεύματος της. Και ήθελε κι αυτός να ήτανε νέος για να πολεμήσει ο ίδιος για την ελευθερία της. Κι απαντούσε στον Μπάυρον με τέτοιους στίχους:
Ο νους φτερό, όμως μολύβι το κορμί.
Αχ, πλάι σου νάμουν με της νιότης την ορμή.
Κι όταν επεσκέφτηκα το σπίτι του στη Βαϊμάρη είδα με μεγάλη συγκίνηση πάνω στον μικρό μαυροπίνακα που κρέμονταν πλάγια στο απλό του κλινάρι ανάμεσα σε άλλα γραμμένες τις λέξεις “Griechenland auferstanden” δηλ. “Η Ελλάδα αναστήθηκε”. Ήτανε ανάμεσα στα θέματα που είχε στο νού του να καταπιαστεί.
Ερμηνεία και κριτική, Νέα Γενεά, 2017, 115 σελ.
Άρθρα για την τέχνη και την φυλή – Σίτσα Καραϊσκάκη
Το βιβλίο αυτό περιέχει διάφορα δημοσιεύματα της Σίτσας Καραϊσκάκη σε εφημερίδες και περιοδικά. Το παρόν έργο αποτελεί μια συλλογή δημοσιευμάτων της Ελληνίδας συγγραφέως από την εποχή του Μεσοπολέμου, την γερμανική κατοχή και την μεταπολεμική εποχή όπου αμνηστευμένη επέστρεψε στην Ελλάδα από την Ανατολική Γερμανία. Προχωρήσαμε σε μία ακόμα έκδοση αγνώστων κειμένων της Δόκτορος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Μονάχου για να τιμήσουμε τη μνήμη της 30 χρόνια μετά το θάνατό της.
Στα κείμενα που συνθέτουν το παρόν έργο εντοπίζεται η φιλολογική και ιδεολογική σκέψη της. Προπάντων όμως αποκαλύπτεται η εθνική ευαισθησία της και η δραστηριότητά της για να εξασφαλίσει η Ελλάδα σεβασμό και αναγνώριση από την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, σεβασμό όχι μόνον για την ελληνική αρχαιότητα, αλλά και για την Ελλάδα της εποχής της. Στόχος μας είναι μέσα από τις ήδη πραγματοποιημένες εκδόσεις μας που αφορούν την Ελληνίδα διανοήτρια, αλλά και από αυτές που θα ακολουθήσουν, να αποκατασταθεί πλήρως το όνομά της και να γίνει γνωστό το λογοτεχνικό και ιδεολογικό της έργο.
Αρθρογραφία, Νέα Γενεά, 2017, 150 σελ.
Άρθρα για τη “Νεολαία” της 4ης Αυγούστου – Σίτσα Καραϊσκάκη
Ποιος φρόντιζε να δώσει πριν στα χέρια του παιδιού του, του νέου, ένα καλό βιβλίο, ένα καλό περιοδικό; Ποιος του μιλούσε στην δική του γλώσσα; Ποιος ένοιωθε τις ανάγκες του και την πάλη του για το σχηματισμό μιας κοσμικής θεωρίας όταν περνούσε το κατώφλι από την παιδική στην επικίνδυνο εφηβική ηλικία; Ναι, φρόντιζαν οι κομμουνιστές για τη στρέβλωση του μυαλού του και της ψυχής του! Το έκαναν εχθρικό προς την οικογένεια, προς το έθνος, προς την κοινωνία. Και ο γονιός δεν ήξερε από πού έρχεται το κακό. Έδερνε και μάλλωνε κι ήθελε να επιβάλλει όλη του τη βίαια θέληση αγαναχτησμένος για την κακή και ασεβή του παιδιού του διαγωγή. Η Πολιτεία αδρανούσε και αδιαφορούσε. Μικροπράγματα να ασχολήται κανείς με τους μικρούς. Σε λίγο όμως οι μικροί έγιναν μεγάλοι, επέβαλαν τη γνώμη τους τη στρεβλή και παρ’ ολίγον να οδηγήσουν την πατρίδα τους στο βάραθρο. Δεν είχανε τη συναίσθηση οι πριν άρχοντες, πως οι μικροί αυτοί πιτσιρίκοι αποτελούν το μέλλον της πατρίδας, είναι η Ελλάδα της αύριον που θα πάρει τα ηνία στα χέρια και ή θα οδηγήσει στο γκρεμνό ή στον ίσιο δρόμο.
Σίτσα Καραϊσκάκη
Αρθρογραφία, Νέα Γενεά, 2017, 380 σελ.
Η διεθνής οργάνωσις των αθέων – Σίτσα Καραϊσκάκη
Ο πόλεμος εναντίον θρησκείας και εκκλησίας
Ένα βιβλίο για το οργανωμένο διεθνές κίνημα της αθεΐας, τους κινδύνους του, τους σκοπούς του, τα τεχνάσματα και τα προσωπεία του, την προπαγάνδα του κατά της Θρησκείας και της Εκκλησίας.
Εξετάζονται οι καταβολές και η πορεία του κινήματος των αθέων (θεϊσμός, μασσωνισμός, σκεπτικισμός, διαφωτισμός, ανθρωπισμός, γερμανικός υλισμός) με ιδιαίτερη έμφαση στον μαρξισμό και στη θανάσιμη εχθρότητά του προς τον Χριστιανισμό, όπως εκδηλώθηκε κυρίως στη Σοβιετική Ρωσία: φόνοι, σφαγές, βασανιστήρια, καταστροφή της ιδιοκτησίας, βεβηλώσεις ιερών, νομιμοποίηση βιασμών μέσα από τον «θεσμό» της κοινοκτημοσύνης των γυναικών…
Η Σίτσα Καραϊσκάκη τονίζει τη -μέσα από τα αθεϊστικά κηρύγματα- “δόλια προετοιμασία του πνεύματος ώστε να αποξενωθεί από τον Θεό”, και αποκαλύπτει τον πραγματικό σκοπό της Οργάνωσης των Αθέων, που δεν είναι άλλος από την υποδούλωση των ανθρώπων που γίνεται εύκολη όταν αυτοί χάνουν την πίστη τους
Ιστορία, Εκδόσεις Θούλη, 2014, 61 σελ.
Ο γυιός της καλογρηάς – Σίτσα Καραϊσκάκη
Ιστορικό ρομάντζο – Τόμος Α
Το περίφημο ιστορικό μυθιστόρημα που έγραψε η Σίτσα Καραϊσκάκη για τη ζωή και τον θάνατο του προγόνου της Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Διδάσκει ιστορία με έναν πολύ γλαφυρό και συγκινητικό τρόπο και συγχρόνως είναι ένα μυθιστόρημα με υψηλή λογοτεχνική αξία. Κατά την πρώτη έκδοσή του, το 1939, από τις εκδόσεις «Εστία» γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία. Εκδόθηκε επίσης στη γερμανική γλώσσα, υπό τον τίτλο ”Αυτός που έγραψε ιστορία με το σπαθί” του έλαβε διθυραμβικές κριτικές και απετέλεσε εντυπωσιακή εκδοτική επιτυχία και εκεί.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Θούλη, 2012, 272 σελ.
Ο γυιός της καλογρηάς – Σίτσα Καραϊσκάκη
Ιστορικό ρομάντζο – Τόμος Β
Το περίφημο ιστορικό μυθιστόρημα που έγραψε η Σίτσα Καραϊσκάκη για τη ζωή και τον θάνατο του προγόνου της Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Διδάσκει ιστορία με έναν πολύ γλαφυρό και συγκινητικό τρόπο και συγχρόνως είναι ένα μυθιστόρημα με υψηλή λογοτεχνική αξία. Κατά την πρώτη έκδοσή του, το 1939, από τις εκδόσεις «Εστία» γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία. Εκδόθηκε επίσης στη γερμανική γλώσσα, υπό τον τίτλο ”Αυτός που έγραψε ιστορία με το σπαθί” του έλαβε διθυραμβικές κριτικές και απετέλεσε εντυπωσιακή εκδοτική επιτυχία και εκεί.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Θούλη, 2012, 228 σελ.
Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο – Σίτσα Καραϊσκάκη
Η ουσία και το πνεύμα το μπολσεβικισμού
Σε αυτήν τη μοναδική κοινωνιολογική μελέτη η Σίτσα Καραϊσκάκη – ήδη διδάκτωρ της φιλοσοφίας, όταν τη συνέγραψε, το 1934 – και ο Ι. Ίλγιν, καθηγητής Πανεπιστημίου τότε, αποδεικνύουν ότι η ταύτιση του μπολσεβικισμού με την ύπαρξη ενός οργανωμένου κομμουνιστικού κόμματος είναι εσφαλμένη – μάλιστα, δεν πρέπει να ταυτίζεται ούτε με αυτήν την ιδεολογία του κομμουνισμού, διότι είναι ευρύτερος από αυτήν, την “περιέχει”. Ούτε γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Φαινόμενα μπολσεβικισμού εντοπίζονται και σε άλλες εποχές, ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα.
Προτού, όμως, ο μπολσεβικισμός αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως πολιτική κίνηση και μάλιστα επαναστατική, κατακτά την ψυχή και το πνεύμα των οπαδών του και συχνά χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Η εξάπλωσή του περνά απαρατήρητη, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα φαινόμενα εκείνα που του ανοίγουν τον δρόμο. Στο βιβλίο, λοιπόν, αναφέρονται όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν θα χαρακτήριζε κανείς μπολσεβικικά και τα οποία, όμως, σαφώς προαναγγέλλουν και διευκολύνουν την επικράτηση του μπολσεβικισμού. Ακόμη, αναφέρονται οι ανθρώπινοι εκείνοι τύποι που δεν θα τους έλεγε κανείς κομμουνιστές, παρ’ όλ’ αυτά η νοοτροπία και η ψυχική τους στάση είναι ξεκάθαρα μπολσεβικική, ακόμη κι αν είναι πολιτικά αντίθετοι.
Καθώς διαβάζει ο αναγνώστης εξοικειώνεται εύκολα με το περιεχόμενο, γιατί οι εικόνες τού είναι γνωστές και, συγχρόνως, αυτά που μελετά τον επηρεάζουν βαθιά – έτσι, ξαφνικά θα αναγνωρίσει γύρω του πλήθος ανθρώπων και φαινομένων μπολσεβικικών….
Η Σίτσα Καραϊσκάκη έζησε, έζησε δυνατά. Ταξίδεψε, έγραψε, ρίσκαρε, είδε τις ομορφιές, τους κινδύνους και τις διακυμάνσεις της ζωής, την καταξίωση και την απόρριψη, ανοίγοντας τα μάτια της στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας για να βρεθεί ως πρόσφυγας στη Μυτιλήνη κι από εκεί στο Μόναχο και το Γ’ Ράιχ, την Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά και της Γερμανικής Κατοχής, την Ανατολική Γερμανία της Σοβιετικής Κατοχής, για να επιστρέψει στη Μυτιλήνη και να κλείσει τα μάτια της στην Αθήνα. Έκλεισε τα μάτια εκείνα που είδαν τόσα ιστορικά γεγονότα, στα οποία συμμετείχε, κι όλα ήταν μέσα από τα γυαλιά της. Το τεράστιο λογοτεχνικό και ποιητικό της έργο δεν είναι ακόμα γνωστό. Οι ιδέες της την καταδίκασαν στη λήθη μέχρι σήμερα και λίγοι την θυμούνται κι ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν το έργο της.
Το βιβλίο που κρατάς τώρα, φίλε αναγνώστη είναι μια ανατύπωση εντελώς συλλεκτική για κάθε Έλληνα εθνικιστή που πρέπει να γνωρίσει όχι μόνο το έργο της μεγάλης Ελληνίδας, αλλά και το πνεύμα του μπολσεβικισμού που μαστίζει τη χώρα μας. Το περιεχόμενο της μελέτης της σε συνεργασία με τον καθηγητή Πανεπιστημίου Ίλγιν μένει πάντα επίκαιρο και φωτίζει κάθε γωνιά της σημερινής κοινωνίας ώστε να αναγνωρίζουμε αμέσως που φωλιάζει το πνεύμα του μπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς είχε πει πως όποιος δαγκώσει το δηλητηριασμένο μανιτάρι του μπολσεβικισμού αποθνήσκει. Μια σκληρή αλήθεια είναι πως κάποιος μπορεί να είναι μπολσεβίκος χωρίς καν να είναι κομμουνιστής.
Η Σίτσα Καραϊσκάκη που γνώριζε τόσο καλά τι εστί μαρξισμός και μπολσεβικισμός δεν θα μπορούσε να μην έχει στηρίξει την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά και για αυτό τόνισε τα εξής σε ένα άρθρο της στο περιοδικό της ΕΟΝ:
“Έπρεπε να φτάση η 4η Αυγούστου του 1936, που καταπιάστηκε την ελευθερία του Ελληνικού Λαού από σαθρά κοινοβούλια, από εκμεταλλευτές, από εργατοπατέρες, από κομμουνιστές, για να μπορέση η δημιουργική λαϊκή τάξη να πάρη μέρος κι αυτή στα αγαθά του πολιτισμού τα υλικά, τα πνευματικά και ψυχικά”.
Στο Καθεστώς της 4ης Αυγούστου η Σίτσα Καραϊσκάκη βρήκε το αντίδοτο για το ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο του μπολσεβικισμού.
Δοκίμιο, Εκδόσεις Θούλη, 2011, 110 σελ.
Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες – Σίτσα Καραϊσκάκη
Μυθιστόρημα από πολλές αλήθειες και λίγους μύθους
Είμαστε και οι δύο πρόσφυγες. Φοιτούσαμε σ’ένα ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο. Εκεί μας πέταξε ο ανεμοστρόβιλος. Θέλαμε να σιάξουμε τη ζωή μας και να ξεχάσουμε τον πόνο μέσα στη γνώση. Εκείνη από το Μπακού της Κασπίας, εγώ από ένα νησί της Μικρασίας. Μελετούσαμε μαζύ και μιλούσαμε μαζύ. Μελετούσαμε τον Κάντ και τον Νίτσε για να δυναμώνουμε την αδύνατή μας ύπαρξη. Απαγγέλαμε τον Χέλντερλιν για να μπορούμε να κυνηγούμε ένα όνειρο. Μιλούσαμε για τη μεγάλη μας πίκρα, την καϊμένη μας πατρίδα και τους χαμένους μας ανθρώπους.
Πολύς πόνος και λίγη χαρά. Οι πληγές αιμορροούσαν ακόμα. Και μείς χώναμε τα δάχτυλα σαδιστικά μέσα σ’αυτές τις πληγές και τις κάναμε πηγάδια της θλίψης. Ήτανε αυτές μας οι ώρες κατάνυξη και μοιρολόγι για ένα σταυρωμό. Και μόνο σαν γέμιζαν τα μάτια δάκρυα σώπαινε η θλιβερή μπαλλάντα. Η γνώση που της γυρέβαμε παρηγοριά δεν έρχονταν να μας στεγνώσει τα μάτια. Και σκύβαμε τότες μηδενιστές το κεφάλι για όλα εκείνα, που μαθαίναμε σαν το μάγιστρο Φάουστ που συχνά κάναμε παρεά. Τα χρόνια περνούσαν. Σιγά σιγά η τύχη της με είχε επηρεάσει πιότερο από τη δική μου. Ήτανε πιο τραγικη και πιο περιπετειώδικη.
Εγώ είχα ένα διαβατήριο και μια δεύτερη πατρίδα. Εκείνη είχε ένα διαβατήριο Νάνσεν και καμμιά πατρίδα. Εγώ ήμουνα διωγμένη από αλλόφυλλους εχθρούς, εκείνη απο τ’αδέρφια της.
Ήτανε πιότερο δυστυχισμένη και μόνη στον κόσμο. Έτσι στάθηκα ψυχικά πλάγι της και έπλεξα τον πόνο μου με τον δικό της. Την ακολούθησα στην τραγική της μοίρα. Πλανήθηκα μαζύ της μέσα στην απέραντη χώρα της και στοχάστηκα βαθειά τις περιπέτειές της. Έτσι έγραψα το βιβλίο τούτο το δικό της και το δικό μου, πλεγμένο σαν ένα στεφάνι από ανθούς του κήπου της ψυχής της και της δικής μου.
Γι’αυτό το ιστόρημα τούτο είναι μια μοίρα, μια ζωή και μιαν αλήθεια, βασισμένο στην περιπέτεια του ανθρώπου των τελευταίων πενήντα χρόνων, που αλέθεται σαν σπυριά σταριού ανάμεσα σε δυό μυλόπετρεs.
Μυθιστόρημα, Eκδόσεις Θούλη, 2011, 336 σελ.
Πηγές: BIBLIONET, el.metapedia.org/wiki, Εκδόσεις Θούλη, Νέα Γενεά
