Κλεπταποδόχος δειλινού (2017), Οσελότος
Στης ρίμας το φτερό, στου λόγου την ανέμη (2019), Οσελότος
Του χρόνου το ψιμύθι (2021), Οσελότος
Αφηγήσεις
Χρόνος ελάσσων (2019), Οσελότος
Διηγήματα
Χορός σαλτιμπάγκων (2016), Οσελότος
Θεατρικά έργα
Δίνες (2020), Οσελότος
Συλλογικά έργα
Τρενογραφίες (2016), ΤοΒιβλίο
Του χρόνου το ψιμύθι – Γιώτα Μάρκου
Τελικά πάντα μου άρεσαν οι «δαντέλες» στις ιστορίες, σαν κι αυτές που έβαζα την γιαγιά μου να μου λέει τα βράδια του Χειμώνα δίπλα στο τζάκι και πολλές φορές διαπίστωνα πως η γιαγιά αυτοσχεδίαζε γιατί κάθε φορά η ιστορία της είχε διαφορετικό τέλος.
Αυτές οι «δαντέλες» εξακολουθούν και μου αρέσουν ακόμα, κι ας μεγάλωσα· είναι που κάνουν πιο όμορφη την κατασκευή, όποια και να ’ναι. Να, κάτι παρόμοιο σαν αυτό που κάνει το ψιμύθι, που κι αυτό με την σειρά του αλλάζει τα πράγματα, στα άσχημα ρίχνει σκιές και δεν φαίνονται καθαρά, μπερδεύει το σχήμα τους, τους δίνει άλλη όψη, και στα όμορφα βάζει όλη του την δύναμη για να σου βγάλει εκείνο το «αχ», που δεν του δίνεις σημασία, κι όμως υπάρχει μέσα σου, βγαίνει στις «συννεφιές» και κάτι σαν να σου σφίγγει την καρδιά. «Αχ, και να έρχονταν πάλι οι μέρες οι παλιές, τότε που η ζωή μας είχε μόνο γέλιο», κι ας έκλαιγες όταν τις ζούσες!
Εκεί, μπαίνει το ψιμύθι, στα πρόσωπα που χάσαμε, στις μέρες που έφυγαν, κάνει ρετούς στο παρελθόν και το ωραιοποιεί για να το νοσταλγήσουμε!
Πέρασαν οι καιροί, και σαν να νύχτωσε,
και πώς ακούγεται αυτό σαν παραμύθι,
δεν έχει μέσα του νεράιδες, ξωτικά,
μονάχα της απόστασης το ψεύτικο ψιμύθι!
Ποίηση, Οσελότος, 2021, 148 σελ.
Χορός σαλτιμπάγκων – Γιώτα Μάρκου
Έτσι όπως έπεφτε η βροχή και πάνω στις στάλες αντανακλούσαν τα φώτα των διαφημίσεων και των διερχoμένων αυτοκινήτων, έμοιαζε σαν κλωστή που ένωνε τον ουρανό με την γη. Κάτω από ένα υπόστεγο είχε μαζευτεί μια παρέα σαλτιμπάγκων, περιμένοντας να σταματήσει για να ξεκινήσουν για εκείνη την εκδήλωση που τους είχαν καλέσει. “Χορός σαλτιμπάγκων” έγραφε η αφίσα και κάποιοι ανυπομονούσαν να τον δουν. Θα κατάπιναν φλόγες χορεύοντας, θα εμφάνιζαν ζώα που είχαν προηγουμένως εξαφανίσει, θα ένωναν κομμάτια ύφασμα σε ένα, και στο τέλος θα πετούσαν πολλά περιστέρια στον ουρανό! Τότε, εκείνη η μεγάλη χορεύτρια που τώρα έχει περάσει στην λησμονιά, θα έτρεχε, θα έβγαζε ένα μαχαίρι μέσα από την τσάντα της και με μια γρήγορη κίνηση θα το κάρφωνε στο στήθος της!
Διηγήματα, Οσελότος, 2016, 58 σελ.
Κλεπταποδόχος δειλινού – Γιώτα Μάρκου
Μάζεψε τα χρώματά του ο ήλιος και ζωγράφισε όλον τον ουρανό απ’ άκρη σ’ άκρη!
Πέρασε και καλημέρισε πολιτείες και χωριά, χαρίζοντας από ένα χρώμα στο καθένα.
Ξύπνησε τα παιδιά να ετοιμαστούν για το σχολείο και τους μεγάλους για τις δουλειές τους.
Τα πλοία ξεκίνησαν τα ταξίδια τους και τα λιμάνια άδειασαν χωρίς τους επισκέπτες τους.
Στέγνωσε την βροχή που όλη νύχτα έπεφτε και χάρισε στον αμπελουργό ένα χαμόγελο…
Ποίηση, Οσελότος, 2017, 60 σελ.
Στης ρίμας το φτερό, στου λόγου την ανέμη – Γιώτα Μάρκου
Επίλογος,
άλλη μια λέξη για το τέλος
που αναπόφευκτα φθάνει κάποτε,
μόνο να κρατήσουμε την γλυκιά γεύση
από την διαδρομή, τις εικόνες
και τις μυρωδιές που μας άφησαν!
Άλλοτε τρυφερές
και άλλοτε σκληρές όπως συμβαίνει
και με την ζωή μας!
Άμποτε, να γίνει η ψυχή μας
πιο ανάλαφρη, πιο συμπονετική
για τις αδικίες του κόσμου!
Ποίηση, Οσελότος, 2019, 84 σελ.
Χρόνος ελάσσων – Γιώτα Μάρκου
Μεγάλα και μικρά αφηγήματα, σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο
Γνωστοί και φίλοι απέστρεφαν το βλέμμα από πάνω της όταν τους έβλεπαν οι άλλοι, όμως δεν χόρταιναν να την κοιτάζουν όταν την συναντούσαν μόνη της! Είχε μιαν άγρια, ατίθαση ομορφιά, καθώς η ψυχή της ήταν ανήμερη, κι αυτό καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της. Λεπτή, μαύρα μαλλιά και μάτια, και δυο φιλήδονα χείλη, έτοιμα να σαρκάσουν ή να ρουφήξουν με πάθος το τσιγάρο ή την ζωή.
Δεν είχε πολλές παρέες, από την γειτονιά την αποφεύγαν όλοι, οι περισσότεροι δεν της έλεγαν ούτε “καλημέρα”, μην τυχόν τους κολλήσει αλητεία και περιθώριο!
Από το αφήγημα “Στα ψιλά”
Αφηγήσεις, Οσελότος, 2019, 170 σελ.
Δίνες – Γιώτα Μάρκου
Θέατρο
Παύλος: Θέλω να σε βλέπω πιο συχνά, μου αρέσει τόσο η παρέα μαζί σου, μα οι υποχρεώσεις μου με κρατούν δυστυχώς μακριά σου. Όταν είμαι εδώ, είναι σαν να μου παίρνεις όλα τα λάθη μου, όλες τις αμαρτίες. Κι εσύ, το κορίτσι των πολλών, με εξαγνίζεις, γιατί είσαι αγνή. Η αγνότητα δεν βρίσκεται στο σώμα του ανθρώπου, μα στην ψυχή του. Γνώρισα γυναίκες που ήταν παρθένες και ήταν πόρνες, και πόρνες που ήταν σαν ανέγγιχτα κοριτσόπουλα. Πόσες φορές κάτι κυρίες, κατά τους άλλους, με κάνουν να αηδιάζω από το πρόστυχο, φτηνό ύφος τους, πασπαλισμένο με ερωτικά υπονοούμενα της δεκάρας!
Από το θεατρικό έργο “Εγκλεισμός”.
Βούλα: Όποτε τους συναντούσα, ένιωθα το βλέμμα τους να με τρυπά και να φτάνει μέχρι το κόκαλο. Το πόσο μ’ ενοχλούσε αυτό, δεν λέγεται. Στην αρχή, έκανα πως δεν τους έβλεπα, μα σιγά σιγά το συνήθισα, τόσο που αν δεν γινόταν, με πείραζε. “Κοίτα κάτι πράγματα”, σκεφτόμουν, “άρχισα να χαλάω και να τους αρέσω”. Και μ’ έπιανε μια χαιρεκακία, να τους πέταγα στην μούρη όσα κράταγα μέσα μου κρυφά όλα αυτά τα χρόνια…
Από το θεατρικό έργο “Ερήμωση”
Θεατρικά, Οσελότος, 2020, 62 σελ.
Πηγές: Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Οσελότος
