Χαριτίνη Ξύδη

Τα τραίνα της οδού Ντολορόσα – Χαριτίνη Ξύδη

Τα νέα ποιήματα της Χαριτίνης Ξύδη. Τραίνα αγάπης και απουσίας που μας χωρίζουν από την χαρά και την ζωή. Κάνοντάς μας σοφότερους, αλλά μόνος.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2022, 112 σελ.

Λιτλ μπόι – Χαριτίνη Ξύδη

ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ
Οι δρόμοι
που συγκρούστηκαν
εντός μου οριστικά
η Πατησίων η Δαιδάλου
η Πατησίων
η Πατησίων
η ζωή μου
τροχαία στιχάκια
θρυμματισμένες λαμαρίνες
στο αρραγές της ασφάλτου.
Το αντίτιμο
για το αιώνιο
που χρεώθηκα·
ποτέ να μη μάθω
από πού ξημερώνει.

Ποίηση, Μετρονόμος, 2019, 154 σελ.

Λαϊκά & μπλουζ – Χαριτίνη Ξύδη

Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ερωτευθεί, μισήσει, αγαπήσει, που δεν έχουν κάνει απολογισμούς, με τα τραγούδια του ιερουργού Άκη Πάνου.

Λαϊκά τραγούδια, Μετρονόμος, 2018, 144 σελ.

Ενοικιαζόμενα – Χαριτίνη Ξύδη

La Rue
Εκείνο το βράδυ, η Celeste Albaret, συνοδευόμενη από τον Negre, συνάντησαν τον Μαρς στο Larue. Πάνω από δύο ώρες σόλαρε στην ίδια επωδό της Ιντιάνα. Δείπνησαν ελαφρά. Ο Louis, εραστής της de Mormand, έφτασε γρήγορα, προκειμένου να μεσολαβήσει ώστε να μην καβγαδίσουν. Ασπάστηκε το κλειστό γράμμα που παρέδωσε στη Celeste. Εκείνη δεν τον ευχαρίστησε. Όλοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν αποδίδεται στον ταχυδρόμο το μισό μυστικό ή τουλάχιστον η γιαπωνέζικη ακροστιχίδα. Κι έπειτα, υπάρχουν υποκοριστικά για τους πολύτιμους λίθους; Σκονάκια στρυχνίνης, σταγόνες μπελαντόνα στα ποτήρια. Αντί για επιδόρπιο, δοκίμασαν το αμάρο της χρονιάς.

ΕΣΠΕΡΙΑ
Είκοσι λεπτά μου πήρε να κατεβώ τα σκαλοπάτια του Μοτέλ Εσπέρια. Περνώντας την πόρτα του, τελικά, λιγότερο αποφασισμένα από ό,τι μπήκα, και αφού προηγήθηκαν πανηγύρια και γονυκλισίες, τα χέρια μου τσάκιζαν κάτι αράδες από το τελευταίο σημείωμα. Δεν θα έβαζα τα κλάματα, και το ήξερα, αυτή τη φορά, το πέραν του ποιήματος, έγινε πέραν της οδύνης. Το μισό τσιγάρο που κρατώ, δεν με φτάνει ούτε μέχρι το σταθμό της Βικτώριας. Τα περίπτερα κλείσανε. Είμαι μονάχη σ’ ένα δρόμο που θολώνει προοδευτικά και παράλληλα με τον αμφιβληστροειδή. Το πέραν του ποιήματος το βάδισα, λίγο πιο κει, έξω από τα εκατοστά του, το τραγούδησα, έφτασα και στο πέραν της οδύνης και τώρα να, στο πέραν της αβύσσου. Βηματίζοντας αργά, σιγοτραγουδώντας και ενθυμούμενη μια τις μάντρες με τις ξερολιθιές και μια τους ελαιούχους σπόρους της λεμονιάς. Μια σημαία υποστέλλεται σ’ ένα μπαλκόνι, κι εγώ, έρχομαι διαρκώς από μια νύχτα πηγαίνοντας σε μια άλλη, κόντρα στο χάραμα. Έσκυψα να δέσω τα πέδιλα, κι έπειτα, με σχετικό τρόμο στα δάχτυλα, την κορδέλα στα μαλλιά μου. Από τέτοιες νύχτες κατάγομαι, θεατρίνα ίσως, μα απ’ αυτές κατόρθωσα τη ζωή κι όχι πατώντας πλήκτρα. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω πια γι’ αυτό, και μπορώ τα πάντα.
*Οι σκέψεις του κειμένου, βασίζονται στο ποίημα του Θωμά Γκόρπα, Οδύνη: Το πέραν του ποιήματος είναι μια δύσις φεγγαριού στην οδό Ιουλιανού μετά το οδυνηρό σώσιμο των τσιγάρων ξημερώνοντας.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2015, 150 σελ.

Τακούνια καίγονται στο φούρνο – Χαριτίνη Ξύδη

Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω… Σ’ ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα… Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου… Σ’ ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ’ ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει “είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη”. Σ’ ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο, μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού, διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα τού βίου και ο τονισμός του.

Arzentina
Από τότε που η θάλασσα έγινε η παλαίστρα μου
Ασκούμαι τρυφερά στη θωπεία υφάλων
Ίσως κάποιοι να μʼέβλεπαν κρεμασμένη
Σε βαγόνια γρήγορων τρένων
Σε καράβια κρυφά χωρίς εισιτήριο
Σε ψηλούς κορμούς δέντρων που σκόρπιζαν τα φύλλα
Και το νερό τους αλλόκοτα
Όμως εγώ σε όλα τα ταξίδια
έψαχνα την κοινή μας κλίνη Στον Νότο
Ξεκλείδωτες κάμαρες άστρωτα σεντόνια
Μπαλκόνια με ροπή στον βυθό
Να ποτίζουμε τα φεγγαράκια και τους αστερίες στη γλάστρα
Στο ξέφωτο των θερινών σινεμά νʼαγκαλιαζόμαστε
Σε κέντρα λαϊκά να συλλαβίζουμε απʼτην αρχή την αγάπη
Ρομαντικά παλιομοδίτικα πράγματα~θα μου πεις~ξεπερασμένα
Ενώ εκκρεμεί ανάρμοστο λαστιχάκι στην παιδική μας σφεντόνα
Που πασχίζει να ρίξει όλες τις πέτρες~ζάρια για την πανύστατη ρίξη
Στο προαύλιο της κόλασης που ισοπεδώνεται ο μύθος του νερού
Με ασύμμετρη λάμα έλα και κόψε μου τα λέπια ένα ένα
Γιατί στην πλάτη μου αναρριχώνται κισσοί καθώς ροδίζουν
Τʼακρογιάλια του Παπαδιαμάντη
Ο γάμος του Λόρκα ευαγγελίζεται τον Παράδεισο
Και η Λαίδη Μάκβεθ ματώνει την άτρακτο του διαστημόπλοιου
Όπως προσπαθεί νʼανεβεί δένοντας το πέπλο της στην έλικα
Περαστικοί Δαίδαλοι~ανεξάντλητοι κανόνες που ελπίζουν
Στην εξαίρεση της ετικέτας
Αδαμάντινο αστέρι μου που είσαι μακρινό ακόμη
Όπως η Αρζεντίνα

Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2011, 80 σελ.

Τα όνειρα καπνίζουν – Χαριτίνη Ξύδη

ΣΚΟΤΕΙΝΟ
Έγινε βράδυ στην άκρη του κόσμου
– δώσ’ μου το ανείπωτο στερέωμα της ταφής μου
και στάχτη μολύβι να πνιγώ –
Εγώ τη δική μου ξανά διεκδικώ
-αντιδικώ με τη χλομή αχτίδα που επιπλέει στη σκόνη
που αφήνει πίσω το φεγγάρι –
Μια πίκρα αφήνω στα φύλλα του δυόσμου
-φως μου ασήκωτο κι αν είσαι χλομό δεν μπορώ να σε
βλέπω-
Εσύ νυχτερίδα, εγώ ξωτικό
Απ’ τον ουρανίσκο μου δηλητήρια στάζουν
– φράζουν τη νύχτα σπασμοί και ίλιγγοι γεωτόμοι –
Δράκοι γλιστράνε σαν λιωμένος θυμός
– ειρμός που ξεστέριωσε τα άβατα κάποιων ερωτηματικών,
βωμός εσπέριος –
Τρυπάνε το δέρμα μου, μέσα μου αδειάζουν
– με νοιάζουν ακόμα τα μη και τα όχι και τα μπορεί –
Το σκοτάδι που έφερε του όχι ο τριγμός
Είναι μια μνήμη που χρόνια με πνίγει
– λήγει η λίγη του φωτός η αξία, του σκοταδιού Πυθία
γίνομαι –
Φωτιά μιας ανάσας, παγίδα, θηλιά
– ελιά που δυνάστευσε βουβή συνοικία –
Ελπίζω σε θαύμα που την κρήνη ανοίγει
– το ζύγι αυτό το έχω δέσει γερά; –
Κι εκεί θα μεθύσουν του τρύγου τα πουλιά

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2008, 37 σελ.

Η ερωμένη των απολεσθέντων θαυμάτων – Χαριτίνη Ξύδη

Η Ερωμένη Απολεσθέντων Θαυμάτων
Μέρος Α
Ξύπναγα με το προοίμιο πρόσωπό σου ανάσκελο

Πλεούμενο άχτι. Πλεούμενο χαμόγελο. Συγχρόνως.

Λύθηκαν τα όνειρα από τους κάβους

Αγκυροβολημένες ερινύες-πίστεις λαμπρές-

Στο νόημα του ουρανού σου-το ξάστερο!-

Έχεις ουρανό που δεν πληγώνεται ποτέ.

Ανέκαθεν χτυπιόσουν από την αχόρταγη ταχύτητα της τυχαιότητας.

Εκκλησία νήσος με εμμένοντες αγίους

Έλα δώσε μου λίγο όνειρο ακόμα

Δώσε μου και λίγο μίσος να κρυφτώ,

Σε ήχο βυζαντινό, πλάγιο δεύτερο

Το μοιρολόι ξίφος κρεμασμένο,

Πιστόλι της φωτιάς

Γιαταγάνια που κουδουνίζουν απλώς…

Ποίηση, Κώδικας, 2007, 43 σελ.

Οι τρομπέτες του Οκτώβρη – Χαριτίνη Ξύδη

ΔΙΗΜΕΡΟ
Φέρω δικέφαλους εφιάλτες στα κύτταρα…
Έχουν στα στόμια δυναμίτες…

Τα βέλτια αντιγράφω.
Δυστυχής η αυθορμησία!

Παράμετροι απόγνωσης
μου υπέδειξαν την παραχάραξη…

Φαρμακεία. Φαρμάκια…

Οι δράκοι βιάζουν λείψανα…

Ροζμαρί – σ’ αυτόν τον πειρασμό-
της κοιλάδας του στόματος σου.
Σαρκόφυλλο στόμα.
Σελασφόρο.
Αστέγνωτο.

Αφήνω τη σίγλη μου στην πλάτη σου.

Σοβράνος εσύ.
Σεληνοκεντρική εγώ.

Δειληνιάζω βαθυπελαγική.

Γιανγκίνι εσύ.
Θερίζουν οι εννοιοκράτες της πένας.

Ρίξε με στον ερυθρόστικτο πλανήτη σου.

Επιψαύεις τις εντομές μου
ρίχνεις μέσα τους ιχώρ.
Φύονται δακράκια.
Φίλα με με Τέχνη.

Ποίηση, Κώδικας, 2007, 43 σελ.

Το ράμφος – Χαριτίνη Ξύδη

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
– ραντεβού στο ανάλγητο μίσος
– εντάξει. Θα σε βρω εκεί. Περίμενέ με.

Το ρολόι σου πήγαινε πίσω.
Σε συνάντησα κάποια χρόνια μετά, τυχαία,
Στο σημείο μιας ασχημάτιστης ακόμα, άμορφης ανάγκης
Μάτια αδειανά. Ύφος γκρίζο.
Κανένα σοβαρό παράπτωμα παραφοράς
-βιολογικής τουλάχιστον-
Μόνο κάτι σκαλοπάτια στο συγυρισμένο βλέμμα σου
Και μερικά,
Κρυμμένα βράδια πανικού,
Στην εσωτερική τσέπη του σακακιού σου

Δεν μου έδειξες. Φοβήθηκες. Έκανες λάθος.
Τα τοποθέτησες με επιμέλεια μεν, στην αριστερή τσέπη δε…

Μετρονόμος που πηγαινοερχόταν με αφοπλιστική ακρίβεια,
Προδίδοντας ειδική νοσταλγία.

Αρπάχτηκα από τους σωρούς των παλμών σου-
πολύ κοντά στην καρδιά, βλέπεις , και οι δικές μου αδυναμίες-
Τρομαγμένη, γύρισα να φύγω , να σωθώ,
Από κείνο που ανακάλυψα πως έκρυβε η αριστερή σου τσέπη…
Την αφρόντιστη, και λανθάνουσα επιστροφή στη συνάντησή μας

Τι τύχη κι αυτή! Σαν περιεχόμενο…

Ποίηση, Κώδικας, 2007, 53 σελ.

C-Minor – Χαριτίνη Ξύδη

Ένα αιρετικό ρομάντζο


Ο έρωτας είναι ο πυρήνας μας. Ένας φυσικός άξονας οξύμωρος, τεθλασμένος και καμπτός, γύρω από τον οποίο περιπλέκεται η προσωπική μυθολογία του καθένα μας, η συναισθηματική του εμπλοκή, η αλήθεια, το ψέμα του. Ένας ακραίος έρωτας για να βιωθεί πλατύτερα και βαθύτερα αναλύεται -δίχως να εξαντλείται- σε φως και σκοτάδι.
Στο βιβλίο “C-Minor” της Χαριτίνης Ξύδη γίνεται μια διερεύνηση της αιώνιας και διττής εικόνας του έρωτα, της έλξης, της σαγήνης, του πόθου, της ομίχλης και της σκιάς του, καθώς οι δύο εραστές συναντιούνται άλλοτε στις δίνες του, άλλοτε στις επάλξεις του, στον αφρό, στο βυθό.
Δεν υπάρχει εμπειρισμός. Δεν υπάρχει η καλύτερη και η ανώτερη έννοια του έρωτα. Είναι ό,τι ζούμε δυνατά, ευτυχώντας και δυστυχώντας.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2005, 158 σελ.