Ηρακλής Λιόκης

Ο συσσωρευμένος χρόνος – Ηρακλής Λιόκης

Ποιήματα


Ημιανάπαυση
… Ευχαριστώ για τα ποιήματα που μου στείλατε. Ενθουσιάστηκα. Υπάρχει λιτότητα, τεχνική προσωπική και ύφος, επί τέλους, ύφος. Τα χάρηκα. …
Κώστας Χ. Γεωργουσόπουλος, Ιανουάριος 1976

59 ποιήματα και 35 για τον δρόμο
… Η γλώσσα του διαπραγματεύεται με ανάλαφρη ρυθμική πείρα την ασταθή ουσία των πραγμάτων, οι τολμηρές συχνά συλλήψεις του επιδέξια εκβάλλουν σε μια γαλήνεια εξάντληση της εντάσεως και οι εικόνες που πλάθει θυμίζουν κάπως τα αρνητικά της φωτογραφίας, τα βυθισμένα στα υγρά του σκοτεινού θαλάμου και την ονειρική καθυστέρηση με την οποία αποκαλύπτουν σιγά σιγά τα χαρακτηριστικά τους. …
Εισήγηση: Κική Δημουλά, Ακαδημία Αθηνών.
Βραβείο Γ. Αθάνα, Δεκέμβριος 2004

Ποίηση 1966-2008, συγκεντρωτική έκδοση
… Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον «μοναχικό οδοιπόρο» του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, «αφήνεται» στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα «ένδον ρήματα» του Άρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα ίχνη του Ν. Γκάτσου, ενός μοναδικού «μάστορα» της εικονοπλαστικής στιχουργικής και της παρήχησης. Ορισμένα από τα ποιήματά του έχουν κάτι από το φευγαλέο μιας ακουαρέλας, κι άλλα διατηρούν το ξεθωριασμένο μιας κιτρινισμένης φωτογραφίας, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτα πεισιθάνατο στους στίχους εκείνους, αφομοιώνοντας τις όποιες επιδράσεις έντεχνα, όχι τεχνηέντως, χωρίς να προδίδει ούτε την αρχική επιρροή ούτε το θέμα και κυρίως τον εαυτό του. …
Επίμετρο: Κώστας Καλφόπουλος, Δεκέμβριος 2014

Ποίηση, Κέδρος, 2021, 120 σελ.

Ποίηση 1966-2008 – Ηρακλής Λιόκης

“ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ”
Δεσμεύω την ανέκκλητη στιγμή
και την καλλιγραφώ
θητεύω σε γλυκύτατο κορμί
για να τραφώ
και με καρδιά ζεστή, με σκέψη ήπια
αναστηλώνω ερείπια…

… Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον “μοναχικό οδοιπόρο” του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, “αφήνεται” στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα “ένδον ρήματα” του Άρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα
ίχνη του Ν. Γκάτσου, ενός μοναδικού “μάστορα” της εικονοπλαστικής στιχουργικής και της παρήχησης. Ορισμένα από τα ποιήματά του έχουν κάτι από το φευγαλέο μιας ακουαρέλας, κι άλλα διατηρούν το ξεθωριασμένο μιας κιτρινισμένης φωτογραφίας, χωρίς όμως να υπάρχει τίποτα πεισιθάνατο στους στίχους εκείνους, αφομοιώνοντας τις όποιες επιδράσεις έντεχνα, όχι τεχνηέντως, χωρίς να προδίδει ούτε την αρχική επιρροή ούτε το θέμα και κυρίως τον εαυτό του. …
Κώστας Καλφόπουλος

Επίμετρο: Κώστας Καλφόπουλος

Ποίηση, Μελάνι, 2014, 288 σελ.

Γραφή της ευκίνητης άμμου – Ηρακλής Λιόκης

Μείνε στην άκρη
άγνωστος, αυθεντικός
μην τους χαρίσεις
το πρόσωπό σου.

Πρόκειται για την τρίτη ποιητική συλλογή του Ηρακλή Λιόκη.

Ποίηση, Κέδρος, 2008, 109 σελ.

59 ποιήματα και 35 για το δρόμο – Ηρακλής Λιόκης

«Της αγάπης»
Κοιμούνται πλάι πλάι στο κρεβάτι
το στήθος της σαν τα φτερά της πεταλούδας
σκιρτά ανεπαίσθητα
το δέρμα περιμένει το καινούργιο χάδι
τρέμει για τη στιγμή που πέρασε
και θα ‘ρθει.

Αγκαλιάζονται πάνω κάτω στο κρεβάτι
ποια ευφορία οδηγεί τα μέλη τους
τυφλά στη σίγουρή τους έλξη
το θέλω του άλλου
το άλλο του θέλω
το θέλω τον άλλο.

Κοιμούνται πλάι πλάι στο κρεβάτι
το στήθος της σαν τα φτερά της πεταλούδας
σκιρτά ανεπαίσθητα
η νέα καταιγίδα έρχεται
εδώ.
8.9.2001

Βραβείο “Γιώργου Αθάνα” Ακαδημίας Αθηνών 2004

Ποίηση, Ίκαρος, 2003, 124 σελ.