Καίτη Μανωλοπούλου

Ποιήματα 1980-2020 – Καίτη Μανωλοπούλου

Η Καίτη Μανωλοπούλου άγγιξε τις ευαισθησίες μου από το πρώτο
της βιβλίο. Οι προβληματισμοί της συνεχίζουν μέχρι σήμερα να εί-
ναι συνοδοιπόροι των δικών μου.
Στην ποίησή της έβρισκα πάντα τον αγώνα ενός αθεράπευτα ρο-
μαντικού ατόμου που πάσκιζε να πλατύνει τους ορίζοντες της αγά-
πης και να φωτίσει τις αόρατες γωνιές της μοναξιάς.
Τα παγκόσμια γεγονότα που έζησε λες και συνέβαιναν στη γειτο-
νιά της δυνάμωσαν το πείσμα της για ένα καλύτερο αύριο. Πολυτα-
ξιδεμένη και με έντονη αίσθηση της αξίας της ζωής, μάζεψε στους
στίχους της την πεμπτουσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με τη συγγραφική της προσφορά εμπλούτισε την παρουσία των
γυναικών δημιουργών της Ελλάδας.
Με την Κύπρο συνδέθηκε διαχρονικά, οι αγωνίες της μας δίνουν
θάρρος και κάνει εμάς τους Κύπριους να νιώθουμε δυνατή την αγά-
πη των Ελλαδιτών αδελφών μας.
Στις δύσκολες και καθημερινές δυσκολίες που περνά η ανθρω-
πότητα χρειαζόμαστε την ποίηση να μας ανοίγει τα παράθυρα της
ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της αγάπης.

Ποίηση, Βεργίνα, 2020, 456 σελ.

Ο δαίδαλος των συνειρμών – Καίτη Μανωλοπούλου

«Πορτρέτο»
Ποιήματά μου
Αγάπες μου κι εχθροί μου
Σπίτι μου
Παλάτι και κελί μου
Σώμα μου
Επιβολή ορίου
Μυαλό
ανεμοδείκτη μου
Καρδιά μου
Ανυπεράσπιστο φρούριο
Μοναξιά μου
Ανέκφραστος προσδιορισμός
Φύση
Αδιάψευστη θαλπωρή μου
Θάνατε
Ευπρόσδεκτε κι αποδιοπομπαίε
Μοναδική σταθερά μου.

Ποίηση, Βεργίνα, 2018, 133 σελ.

Ο αθέριστος Ιούνης – Καίτη Μανωλοπούλου

Δίστομο, 1944


«Η Καίτη Μανωλοπούλου άφησε να περάσει μισός αιώνας για να φιλτράρει ο χρόνος τον καημό για το χαμό των συγγενών της. Οι αναμνήσεις και οι μαρτυρίες έχουν τώρα τον κατασταλαγμένο τόνο του γνήσιου λογοτεχνήματος. Δεν είναι έκρηξη συναισθήματος. Τα γεγονότα δίνονται απλά, κρατώντας μέσα τους την ανθρώπινη θέρμη. Αυτό κάνει τη θυσία να φαίνεται πιο τραγική», γράφει ο Σαράντος Καργάκος στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο”. Η Καίτη Μανωλοπούλου, η οποία, όχι μόνο έχασε τους δικούς της, αλλά έζησε το δράμα αυτής της σφαγής, μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν, εξηγεί και τους λόγους που την έσπρωξαν να το γράψει. Ακόμη, μας ταξιδεύει στα ειρηνικά χρόνια της προπολεμικής ζωής του χωριού με τα παραδοσιακά του σπίτια, τους φούρνους και τα διασίδια στους δρόμους του. Τέλος, η συγγραφέας με αυτό της το βιβλίο φροντίζει να μην αφήσει τη μνήμη μας να θαμπώσει, γιατί όπως λέει ο Σεφέρης «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν σβήνει κανείς κι ένα αντίστοιχο απ’ το μέλλον».
Μαριάννα Κορομηλά

Το βιβλίο “Αθέριστος Ιούνης – Δίστομο 1944” πρέπει να το διαβάσουν όλα τα νέα παιδιά. Βασίζεται μεν σ’ ένα ιστορικό γεγονός γύρω απ’ το οποίο πλέκεται ο καμβάς και κινούνται τα πρόσωπα, αλλά το ιστορικό γεγονός περνάει μέσα από την καρδιά της συγγραφέως και μεταδίδει τη συγκίνηση που προέρχεται απ’ τη δική της νοσταλγία, τους δικούς της στοχασμούς, το δικό της λυρικό ρεμβασμό, την ποίησή της, τις περιγραφές της. Κι αυτό μόνον οι τεχνίτες του λόγου μπορούν να το πετύχουν και όχι εκείνοι που ξέρουν καλά την ιστορία.
Αγγελική Βαρελά

Στο βιβλίο αυτό, εκτός από τις αναμνήσεις και τις μαρτυρίες για τη σφαγή του Διστόμου, που λογοτεχνικά αποδίδει η συγγραφέας, περιλαμβάνονται επίσης ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που προέκυψαν μετά από πρόσφατη έρευνά της.

Αφηγήσεις, Μαρτυρίες, Βεργίνα, 2013, 236 σελ.

Ημερολόγιο απουσίας – Καίτη Μανωλοπούλου

2η έκδοση


Σε λίγο η ζωή μου θα ‘ναι ένα όνομα που γράφτηκε με μολύβι και σβήστηκε με γομολάστιχα’
Απών θα είσαι στα φετινά γενέθλιά σου.
όπως από ‘να σημαντικό για σένα γάμο
που ονειρευόσουν κάθε νύχτα
και ζητούσες επίμονα
τη γραβάτα που θα φορούσες!
Πώς να σου πούμε
πως όλα πήγαν καλά;
και μόνο εσύ έλειπες από το πλάι μας
και από την πίστα
να χορέψεις ως τα ξημερώματα
με το μοναδικό σου τρόπο!

Ποίηση, Βεργίνα, 2011, 107 σελ.

Ημερολόγιο απουσίας – Καίτη Μανωλοπούλου

Ποίηση, Βεργίνα, 2008, 60 σελ.

Να ζεστάνουμε τις πέτρες στις πλαγιές του Διστόμου – Καίτη Μανωλοπούλου

Στο Δίστομο συνήθως, μου ξεφεύγει το παρόν, γιατί ζω στο παρελθόν. Εκεί μόνον ζωντανεύουν οι παιδικές αναμνήσεις μου, σαν να μην τις έζησα κι αλλού για να κρατήσω σκηνές και γεγονότα.
Νιώθω σαν να πλανιέμααι μέσα σ’ ένα κλίμα παρελθόντος και παρόντος, που πάντα προτιμώ το πρώτο και κατά συνέπεια κάνω παρέα μ’ αυτούς που με μεταφέρουν στα παλιά, έστω κι αν είναι πιο νέοι από μένα, γιατί αισθάνομαι κάποια συγγένεια μαζί τους.
Θυμάμαι συχνά τη ρήση τπυ Τάκη Λάππα: “Η Λιβαδειά είναι η αγαπημένη μάνα, το Δίστομο η ψυχομάνα μου, η Αθήνα η κακιά μητριά μου η παραμάνα”…

Λαογραφία, Βεργίνα, 2004, 239 σελ.