Καίτη Βασιλάκου

Σκοτεινοί έρωτες – Καίτη Βασιλάκου

Γιόα & Κέβιν
Δύο νουβέλες


Η ηδονή, η αναμονή της και η ευτυχία της ολοκλήρωσής της αφήνουν το ερωτικό ζευγάρι πάντα ανικανοποίητο. Πάντα κάτι λείπει και αυτό που λείπει δεν βρίσκεται στον κόσμο τούτο, κάτω από το φως του ήλιου. Γι’ αυτό αυτοί οι σκοτεινοί έρωτες περιέχουν μια μορφή αιωνιότητας. Δεν μπορούν να πάψουν να υπάρχουν. (Καίτη Βασιλάκου)

(Για μια ώρα κάναμε έρωτα, χωρίς να μιλάμε. Αυτός παραμιλούσε πότε πότε, «με καίει, με καίει, με καίει…», έλεγε ανάμεσα σε άλλα ασυνάρτητα λόγια. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το παραλήρημά του, με παρέσυρε, ένιωσα ίλιγγο. «Κοίταζέ με», μου έλεγε, «μόνο εμένα κοίταζε, κοίτα μάτια μου».) Γιόα (απόσπασμα)

(«Διώξε την, Κέβιν. Δεν το βλέπεις; Κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσά μας».
«Ποια να διώξει, εμένα; Γιατί να με διώξει, τι έκανα», μουρμούρισε η Σάρον και ξάπλωσε στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε στο μεθύσι της.
Ο Κέβιν σήκωσε την καρέκλα από κάτω και κάθισε. «Σ’ αγαπώ πολύ, Κέητ», μονολόγησε. «Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω λιγότερο. Αυτό είναι το λάθος μου».) Κέβιν (απόσπασμα)

Νουβέλες, Τύρφη, 2022, 105 σελ.

Οι αποκλίνοντες – Καίτη Βασιλάκου

Ιστορικό μυθιστόρημα


Στα ταραγμένα χρόνια του 4ου μ.Χ. αι. η Αντιόχεια, η πιο μεγάλη και η πιο πλούσια πόλη της ρωμαιοβυζαντινής αυτοκρατορίας, βιώνει αργά και επώδυνα τη μεταμόρφωσή της από πόλη ποικίλων λατρειών, πίστεων, δοξασιών και αιρέσεων σε μια πόλη αυστηρά ορθόδοξη χριστιανική.
Παράλληλα με τα μίση, τις θρησκευτικές έριδες, τις συγκρούσεις και τους διωγμούς των αντιφρονούντων η Αντιόχεια βιώνει και τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις της αυτοκρατορίας, τους πολέμους εναντίον των εχθρών της, τους εμφυλίους πολέμους, τις αυθαιρεσίες των αρχόντων, τις συνωμοσίες και τις σφαγές τους.
Ο Σωσίθεος, ο κεντρικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος, τα αφηγείται όλα αυτά, καθώς ξεδιπλώνει τη ζωή του στη γενέτειρά του Αντιόχεια αλλά και στα ταξίδια του στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.
Μέσα από το μυθιστόρημα καταδεικνύεται το πλήθος των Γνωστικών ομάδων και γενικότερα των αλληλοσυγκρουόμενων θρησκευτικών ομάδων της εποχής, ο τρόπος σκέψης των πρώτων εκείνων Χριστιανών, η πολυπλοκότητα και οι ιδιορρυθμίες των ιδεών και αξιών τους, καθώς αναμειγνύουν στις δοξασίες τους ανατολικές και ελληνικές θεότητες, φιλοσοφικές ιδέες και δεισιδαιμονίες.
Όλοι εκείνοι οι αποκλίνοντες Χριστιανοί αλλά και οι άλλοι ετερόδοξοι έσβησαν σιγά σιγά μετά την αυστηρή επιβολή σε όλη την αυτοκρατορία του Συμβόλου της Νίκαιας, όπως αποφάσισε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος περί το τέλος του 4ου αιώνα.

Μυθιστόρημα, Απόπειρα, 2020, 219 σελ.

Η προγονική εντολή – Καίτη Βασιλάκου

Πέντε γενιές μετά την ένωση του αρχικού ζεύγους Αργυρώς και Γιάννη, ένας επίγονος επιχειρεί να ανιχνεύσει την αιτία που όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι της ευρύτερης οικογένειας βαρύνονται από κάποια ιδιορρυθμία. Με έκπληξη θα ανακαλύψει ότι κάτω από την επιφανειακή ομαλότητα αυτών των συγγενών δρουν σκοτεινές εσώτερες δυνάμεις και ντροπιαστικά μυστικά φυλάσσονται με περισσή επιμέλεια. Παράλληλα η ευρύτερη οικογένεια αναστατώνεται από τα καμώματα μιας αποκλίνουσας θείας, της οποίας την περιουσία εποφθαλμιούν όλοι. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται σε μια επαρχιακή πόλη που δίνει κι αυτή το στίγμα της στην ιστορία.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2019, 152 σελ.

Το επίμονο φαινόμενο – Καίτη Βασιλάκου

Ένα διήγημα και δύο νουβέλες


Τρεις ιστορίες που αναφέρονται στο μέλλον, σε ένα μέλλον που θα μπορούσε κάποια στιγμή, αν όλα πάνε στραβά, να γίνει πραγματικότητα.

Έλεγχος πληθυσμού
Σε ένα κόσμο, όπου η οικονομική κρίση βαθαίνει ολοένα και έχει πλήξει ακόμα και τις πιο εύρωστες οικονομίες του πλανήτη, η νομοθεσία αναγκαστικά αλλάζει για να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά με το όνειρο να πάρουν κάποτε τη σύνταξή τους για να ζήσουν κάποια χρόνια με τα ειδικά προνόμια που τους παρέχει το κράτος. Όμως τα προνόμια αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Τι ακολουθεί έπειτα; Θα μας το αποκαλύψει ο συνταξιούχος κ. Σόρενσον την ημέρα που κλείνει τα ογδόντα χρόνια του .

Το επίμονο φαινόμενο
Το κλίμα αλλάζει δραματικά σε όλο τον πλανήτη και έρχεται κάποια στιγμή που πια δεν είναι αναστρέψιμο. Ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο καλύπτεται από χιόνια, ενώ νοτιότερα οι βροχές είναι ασταμάτητες και καταστρέφουν τα πάντα. Κάποιοι καταφέρνουν να σωθούν καταφεύγοντας σε ορεινές σπηλιές, όμως η ζωή δεν είναι πια η ίδια. Τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο είναι σκληρά και πρωτόγονα και περιφρονούν τον πολιτισμό των γονιών τους που τον θεωρούν περιττό και χωρίς νόημα. Μια νέα εποχή του λίθου ξεκινά.

Το Κράτος
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται, καθώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που έχει απέναντί της. Μια νέα μορφή δικτατορίας με την ονομασία “Κράτος” εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές χώρες και σε μερικές άλλες εκτός Ευρώπης που εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και κάποια άλλα κοινωνικά αγαθά με αντίτιμο την απαγόρευση της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης.
Η Ζωή Ιωάννου, ιδεολογικά ταγμένη στο καθεστώς, αναλαμβάνει να ξεσκεπάσει μια συνωμοσία κατά του Κράτους και τα καταφέρνει. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα έρχεται αντιμέτωπη με την πράξη της.

Νουβέλες, Απόπειρα, 2016, 241 σελ.

Σιμόν – Καίτη Βασιλάκου

Θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις


“Μάτια παντού. Δεν τα βλέπεις, αλλά τα νιώθεις. Ξέρεις πως σε παρακολουθούν. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη υπόθεση τα μάτια. Παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση, την έκφραση το προσώπου σου, πώς περπατάς, πώς κάθεσαι, πώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Κι εσύ πρέπει να δείχνεις φυσική. Αλλά πώς να δείχνεις φυσική, όταν είσαι συνέχεια μόνη και όλοι αυτοί το ξέρουν;”

Ένα ψυχολογικό δράμα σε τρεις πράξεις με τέσσερα πρόσωπα. Οι οικογενειακές σχέσεις, οι γονεϊκές φιλοδοξίες, οι ενοχές, η μοναχικότητα, ο εσωτερικός πόνος, ο σωματικός πόνος, πληγές και παγίδες που κρατούν τους ήρωες δέσμιους σε ολόκληρη τη ζωή τους, όπως συμβαίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό στη ζωή του καθένα μας.

Θεατρικό, Μανδραγόρας, 2014, 128 σελ.

Νυχτώνει αργά – Καίτη Βασιλάκου

Ηχεί παράξενα η φωνή μου
μέσα στο άδειο σπίτι
όταν μιλώ με τις σκιές μου.

Εκείνες δεν μιλούν.
Κάθονται στις γωνίες
ακούν
σκέφτονται αλλόκοτα.

Προσπαθώ
να είμαι καλή μαζί τους
κομμάτια γίνομαι
να τις ευχαριστήσω.

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2014, 62 σελ.

Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου… – Καίτη Βασιλάκου

Μη σπάσουν ξαφνικά τα ράμματα κι ανοίξουν οι ρωγμές
Συμμέτοχο σε θέλω
στην εξαίσια οδύνη μου
Μου φτάνει που υπάρχεις
Που μου δίνεις υλικό
Σημειώνει η Καίτη Βασιλάκου στο πρώτο ποιητικό της βιβλίο με τίτλο «Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου…». Μια σταδιακή προσπάθεια προσέγγισης στα εσώτερα της ψυχής μας μέσα από επώδυνες μνήμες και μοναχικές διηγήσεις στο παρόν. Ένα αίτημα να τιθασευτεί το θηρίο:
να δούμε ως πού θα φτάσει
πόσες φορές θα με καταβροχθίσει
μέχρι να χορτάσει … να μαραζώσει επί τέλους
και να συρρικνωθεί.
Να θεραπευτούν οι ανάπηρες αισθήσεις μας, να ανασυνθέσουμε τις αντοχές μας αφού «Ο κόσμος προχωρεί/ κι εμείς ακολουθούμε/ πάνω στα δεκανίκια μας» που έγιναν συνέχεια του κορμιού μας.
Η ποίηση της Καίτης Βασιλάκου πάντοτε υπαρξιακή, σε αναζήτηση του «εγώ» της, σε αναζήτηση του δικού μας «εγώ», συχνά ερωτική, όπως αρμόζει στον άνθρωπο που οφείλει να δικαιώνει τις ηδονές της ύπαρξής του, ή τον πανικό, τη βαθειά πίκρα και τη συστολή της απόρριψης και της απελπισίας, κινούμενη μεταξύ πολλών απουσιών «ένα μεγάλο, άδειο σπίτι/ φορτωμένο τρομερές αναμνήσεις», κι ενός αγώνα να διασκεδάσει/προσποιηθεί προκειμένου να επιβιώσει –να επιζήσουμε, έστω και μέσα στην πλάνη και την αυταπάτη της ελπίδας, αναμετριέται και παρατηρεί τις διαστάσεις του Κόσμου, του Χρόνου, της Ηδονής, του Πάθους. Περιγράφει δηλαδή τη ζωήμέσα από τα υποθετικά, ως συμβάντα, πάσχει με τα πραγματικά παρελθόντα και τρέμει το σκοτάδι στο δικό της παρόν και στο απροσδιόριστο μέλλον που υποπτεύεται.
Μια ποίηση ψυχαναλυτική που σταδιακά κάποτε με το ξεδίπλωμα και άλλοτε με την αναδίπλωσή της, επιτυγχάνει να εκφράσει με λόγο υποθετικό και απραγματοποίητο, (που σημαίνει με λέξεις λιτές-απλές-ανθρώπινες), τη διάσταση του Αδύνατου, αλλά και τους φόβους, την ελπίδα, την ικεσία μας:
Μόνο μη μ’ αγγίξεις εσύ.
Μη μ’ αγγίξεις εσύ
και με διαλύσεις.»

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2012, 93 σελ.

Αγαπημένε μου ψυχίατρε – Καίτη Βασιλάκου

Μια νουβέλα και πέντε διηγήματα


“Ανεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο δεύτερο όροφο, χτυπώ το κουδούνι. Ο διάδρομος είναι σκοτεινός, το κτήριο παλιό. Περιμένω. Η ψυχή μου, το σώμα μου βρί­σκονται σε άγρια διέγερση, όμως το πρόσωπό μου είναι απαθές.

Πίσω από το κρύσταλλο βλέπω να διαγράφεται η σκιά σου. Ανοίγεις την πόρτα, μου δίνεις το χέρι. Σου χαμογελώ τυπικά, τίποτα δεν αφήνω από την καταιγίδα μέσα μου να διαφύγει προς τα έξω.

Εσύ όμως ξέρεις. Με οδηγείς στο γραφείο σου, είσαι ευγενικός, ήπιος, καταδεχτικός. Και ξέρεις. Είναι αβάσταχτο αυτό, είναι αφόρητα οδυνηρό, γλυκό, πρόστυχο, όμορφο, δυνατό, ζαλιστικό…”

Tο να ερωτευτεί μια ασθενής τον ψυχίατρό της δεν είναι πρωτότυπο. Πρωτότυπη είναι κάθε φορά η διαδρομή που κάνει αυτός ο απατηλός έρωτας για να καταλήξει σε αποκαλύψεις βαθιά θαμμένων μυστικών. Η διαδρομή δεν είναι εύκολη, έχει παράφορα οράμα­τα, πάθος δυνατό και ανεκπλήρωτο, παράξενες ηδονές και παραληρηματικούς μονολόγους από τη μεριά της θεραπευόμενης, και από τη μεριά τού θεραπευτή έχει μια σταθερή, ακλόνητη στάση συμπαράστασης και αόρατης καθοδήγησης.

Όταν θα έρθει ο κατάλληλος καιρός, τα μυστικά θα έρθουν στην επιφάνεια και θα γίνει η δραματική ανατροπή. Τίποτε δεν θα είναι πια όπως πριν. Ο κόσμος θα επιστρέψει στις κανονικές του διαστάσεις, αλλά τώρα θα είναι πιο όμορφος και κυρίως πιο ανθρώπινος.

Νουβέλα, Διηγήματα, Απόπειρα, 2012, 302 σελ.

Ο τέταρτος κλώνος – Καίτη Βασιλάκου

Διηγήματα


“Σήμερα η Μέριλιν μπορούσε να αισθάνεται καλύτερα… Χουζούρεψε αρκετή ώρα στο μεγάλο κρεβάτι τυλιγμένη στα σατέν σεντόνια της και τέλος αποφάσισε να σηκωθεί και να ξεκινήσει τη μέρα της με το καθιερωμένο πρωινό λουτρό της. Στον καθρέφτη του μπάνιου είδε τον εαυτό της, ένα πρόσωπο πασίγνωστο που λάτρευε η ανθρωπότητα εδώ και εκατόν πενήντα περίπου χρόνια, και χαμογέλασε με δικαιολογημένη αυταρέσκεια. Ύστερα χώθηκε στην μπανιέρα απολαμβάνοντας το χλιαρό νερό που έτρεχε πάνω στο αθάνατο σώμα της…”

Δεκατρία διηγήματα φαντασίας που μας αποσπούν από την καθημερινότητα και παράλληλα θέτουν τα ερωτήματα: Μήπως τελικά δεν είναι όλ’ αυτά φαντασία; Μήπως η πραγματικότητα έχει τέτοιες δυνατότητες; Μήπως αυτό συμβαίνει ήδη;

Διηγήματα, Αίολος, 2011, 217 σελ.

Οι πόρτες – Καίτη Βασιλάκου

Μικρές έκκεντρες ιστορίες


Είκοσι τέσσερις έκκεντρες ιστορίες αποτελούν τη συλλογή «Οι πόρτες» όπου η τρέχουσα ζωή γυρίζει λοξά το πρόσωπό της για να μας αποκαλύψει μια άλλη διάσταση των πραγμάτων, έναν κόσμο με αναδιατεταγμένα τα γνωστά στοιχεία του, μια άλλη τρέχουσα ζωή δηλαδή.

Η λογική κρατά τις αντιστάσεις της, όμως το παράλογο εισβάλλει χρησιμοποιώντας αυτούς ακριβώς τους νόμους της λογικής με σκοπό να την ανατρέψει.

Στο βάθος ωστόσο κινείται πάντα ο κόσμος που αναγνωρίζουμε ως δικό μας: Μάζες ανθρώπων που υποκύπτουν στις ανασφάλειες και στους φόβους τους, μοναχικοί που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τις ουτοπίες τους, μεσήλικες που ανακαλύπτουν ότι η ζωή τους υπήρξε τελικά μια φάρσα, περιθωριακοί που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα, αυτοκτονικοί που αναβάλλουν συνεχώς την αυτοχειρία τους. Κι όλα αυτά αντικατοπτρίζονται ως θολά είδωλα μιας πραγματικότητας που μοιάζει σαν να γλιστρά πονηρά στα όρια της συνείδησής μας, υποψιάζοντάς μας ότι ίσως βρισκόμαστε μέσα σ’ έναν τεράστιο κοσμικό καθρέφτη.

Όλες οι ιστορίες πάντως, είτε είναι αλληγορικές είτε τεχνητά παράδοξες, περιστρέφονται σταθερά γύρω από το ίδιο υπαρξιακό αίτημα: τη λαχτάρα για νόημα και δικαίωση της ζωής μας, γιατί χωρίς αυτά δεν είμαστε παρά μια καρικατούρα, ένα φευγαλέο σχήμα, μια οπτασία. Όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες αυτών των ιστοριών.

Διηγήματα, Ιωλκός, 2010, 252 σελ.

Ο πειρασμός του ερημίτη Χάρτμουτ Λιμπέργκερ και άλλες ιστορίες – Καίτη Βασιλάκου

Πρωτοτυπία και ευρηματικότητα είναι μερικά από τα συστατικά στοιχεία του “κόσμου” που μας “τοποθετεί” η πεζογράφος. “Πώς προσεγγίζεται ο κόσμος, αυτή η δεδομένη πραγματικότητα που μας περιβάλλει;” είναι το ερώτημα -σημείο αναφοράς των ιστοριών της.

Ο ερημίτης Χάρτμουτ τον ψηλαφεί μέσα από την παραφροσύνη του, ο αγιογράφος Ελπήνορας τον κατανοεί ενορατικά, οι άνθρωποι Ρέι προτιμούν να τον γεύονται, η νεαρή Αντέλ επιχειρεί να τον πλησιάσει με τη λογική της και ο εκπεσών Άγγελος υποχρεώνεται να τον βιώσει με οδύνη και αγωνία.

Κάθε απόπειρα είναι μια διαφορετική προσέγγιση, μια νέα προσπάθεια να κατανοηθεί αυτό που μας γεννά και μας περιέχει.

Ο κόσμος ωστόσο εξακολουθεί να βρίσκεται πλάι μας, προκλητικά αινιγματικός, διαθέσιμος πάντως για όποιον θέλει να τον αγγίξει.

Διηγήματα, Ιωλκός, 2008, 251 σελ.