Είναι απόφοιτη του Τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στη μεσαιωνική και νεότερη ελληνική φιλολογία (1992). Tο έργο της για τον Καβάφη είναι η διδακτορική της διατριβή, η οποία βγαίνει στο φως δεκατέσσερα χρόνια μετά. Η διατριβή εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Τιτίκα Καραβία. Κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος ειδίκευσης στη Συγκριτική Λογοτεχνία του Πανεπιστήμιου της Σορβόννης (DEA en litterature comparee: “Le culte de la beaute chez Baudelaire et chez Constantin Cavafy”, 1993) και διδάκτορας νεοελληνικής λογοτεχνίας του Πανεπιστήμιου Γενεύης (Doctorat es Lettres: “Les fastes de la decadence dans l’ceuvre de Constantin Cavafy”, 2004). Από το 1998 διδάσκει ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στο Τμήμα Νέων Ελληνικών του Πανεπιστημίου Γενεύης ως βοηθός και από το 2004 ως τώρα θέση λέκτορα. Από τον Σεπτέμβριο του 2010 διδάσκει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα καλύπτουν κυρίως τον 19ο και 20ό αιώνα στη γαλλική και ελληνική ποίηση, το έργο του Κ. Καβάφη και τη σχέση του με τις ξένες λογοτεχνίες και την πρόσληψη των “ευρωπαϊκών” μύθων στην Ελλάδα, κυρίως στα τέλη του 19ου αιώνα.
Les fastes de la décadence chez Constantin Cavafy (2008), Νεφέλη
Ο Κ.Π. Καβάφης και η λογοτεχνία της παρακμής (2018), Gutenberg-Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
Συλλογικά έργα
Γραφές της μνήμης (2011), Gutenberg-Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
Ο Κ.Π. Καβάφης και η λογοτεχνία της παρακμής – Μάρθα Βασιλειάδη
Μορφές, θέματα, μοτίβα
Η ποίηση του Καβάφη, όσο αντιστέκεται σθεναρά σε κατηγοριοποιήσεις, κανόνες και γενικεύσεις, άλλο τόσο προσαρμόζεται, με πρωτεϊκή ευελιξία, σε ερμηνευτικά σχήματα και θεωρίες, βυθίζοντας αέναα τους αναγνώστες της σε παλαιά και καινούργια διλήμματα. Η παρούσα μελέτη συνομιλεί με την παλαιότερη, αλλά και την πιο πρόσφατη καβαφική βιβλιογραφία, αναθερμαίνοντας τη συζήτηση με θέμα τις επιδράσεις που καθόρισαν και διαμόρφωσαν την ποιητική ιδιοσυγκρασία του Αλεξανδρινού.
Μέσω των θεωρητικών και ιστορικών προσεγγίσεων, η λογοτεχνία της Παρακμής, έτσι όπως διαμορφώνεται στη Γαλλία και διαχέεται στην Ευρώπη, δεν ορίζεται αποκλειστικά από τη λατρεία του Ωραίου ή του Νοσηρού, αλλά πραγματεύεται δυναμικά τη σχέση με την αρχαιότητα και την ιστορία. Η επίμονη αυτή συναλλαγή με τον αρχαίο κόσμο, είτε αφορά αναγνωστικές πρακτικές είτε πειραματικές αναμετρήσεις με τη γραφή, περιγράφει και ερμηνεύει εν τέλει ένα από τα πρόσωπα της νεωτερικότητας. Κι ενώ η πρόσληψη της Παρακμής στην ηθογραφική Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα δεν αφήνει ιδιαίτερα ίχνη, στην ποίηση του Καβάφη ανιχνεύεται ως μια ζωντανή σχέση με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία της εποχής, από την οποία αντλούνται σταθερά και, κάποιες φορές απρόβλεπτα, θεματικές και μοτίβα που επαναξιολογούν και αναπροσδιορίζουν τη σημασία της ιστορικής μεθόδου στην ποιητική του τέχνη.
Mετάφραση: Τιτίκα Καραβία
Ερμηνεία και κριτική, Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2018, 307 σελ.
Les fastes de la décadence chez Constantin Cavafy – Martha Vassiliadi
Il y a quelque chose de presque insaisissable chez Cavafy, qui attire les chercheurs et les incite a identifier l’element rebelle et inclassable de sa poesie en le rattachant a tel ou tel courant litteraire. Comprendrait-on mieux Cavafy en le comparant a ses contemporains decadents? Pourrait -on etablir un lien entre ses constantes mythologiques et les hantises de la fin du XIXe siecle? En quoi consiste l’originalite de Cavafy et la tonalite unique de sa voix? Pourquoi son discours semble- t – il si singulierement etrange vis-a-vis de ce paysage litteraire grec qui, cinquante ans apres la guerre de 1821, se voit toujours epris de son passe, toujours seduit par le souvenir narcissique de ses propres gloires? Suffirait-il de reperer simplement les differentes’ phases de l’evolution obstinee et douloureuse qui fut celle de Cavafy, puis de les integrer dans le contexte bienveillant d’une histoire de litterature pour elucider l’enigme de sa poesie si familiere et obscure a la fois ?
Quelle place accorde le poete aux mythes de femmes fatales (Salome, Sphinx) et comment des personnages historiques tels Neron ou Marc-Antoine, figures emblematiques de l’imaginaire fin-de-siecle, peuplent-ils l’univers cavafien tout en trahissant leur propre legende? Et comment l’aventure de Julien, indissociable du questionnement theologique d’une epoque transitoire, traduit-elle l’entre-deux qui n’a jamais cesse d’interpeller le poete?
Comment les themes de la barbarie et de l’illusion du progres, etroitement lies a celui de la mort des dieux, se rencontrent-ils dans l’imaginaire du poete grec, ainsi que dans celui du lithuanien 0. V.de Milosz ? Dans cette ambiance de declin collectif, en quoi les epitaphes de Cavafy, ecrites a la maniere de l’ Anthologie palatine et dediees aux jeunes gens d’ Alexandrie, rappellent -elles les vers de Pierre Louys et la prose de Marcel Schwob? Comment rendre compte du fait que toutes ces oeuvres chronologiquement eloignees trouvent leur place dans le meme projet poetique d’admirable mystification?
En s’ecartant de l’ etude des themes traditionnellement lies a la litterature fin -de-siecle tels le triomphe du factice, l’ egotisme exaspere ou la mythologie satanique, le present oUvrage tend a etablir un reseau d’analogies entre la mythographie personnelle du poete et la perception decadente de l’ Antiquite, perception qui semble entre autres determiner le pari de la modernite chez Constantin Cavafy.
Ερμηνεία και κριτική, Νεφέλη, 2008, 190 σελ.
Πηγές: Biblionet, Gutenberg-Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, Νεφέλη
