Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε Ιατρική στη Ρώμη. Ειδικεύτηκε στην Κυτταρολογία και αναγορεύτηκε διδάκτορας της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Zει στα Ιωάννινα. Το πρώτο της βιβλίο “Γνωριμία… με το Ζαγόρι” εκδόθηκε το 2010. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα «Τα θεριά της Μεσογείου» (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2014), «Ο μεγάλος σοφός» (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2015) και «Μετάξι» (εκδόσεις Κέδρος, 2018). Όπως λέει η ίδια: «Η ιατρική είναι η ίαση του σώματος και η συγγραφή πνευματική ίαση μέσω της τέχνης».
Τα θεριά της Μεσογείου (2014), Ωκεανίδα
Ο Μεγάλος Σοφός (2015), Ωκεανίδα
Μετάξι (2018), Κέδρος
Ταξίδια και περιηγήσεις
Γνωριμία με το Ζαγόρι (2011), Εφύρα
Μετάξι – Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα
Μικρά Ασία, 1880.
Στην Κίο τον βάφτισαν Αρσένιο. Στη Λιόν τον φώναζαν Αρσέν.
Στην Αλεξάνδρεια τον είπαν μέγα ράφτη. Στα μυστικά της τέχνης τον μύησε ο παππούς του, ο Πετρής. Ο Αρμένιος δάσκαλος Τορκομιάν θα τον διδάξει τις νέες τεχνικές στα μεταξουργεία της Προύσας. Ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά του. Στη Λιόν θα μεγαλουργήσει πλάι στους εργάτες του μεταξιού. Οι τύψεις της λησμονιάς και της καλύτερης ζωής που έφτιαξε τον στοιχειώνουν. Όμως ο δρόμος του μεταξιού ξεκινάει πάντα με μια θυσία. Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Θα νιώσει καλά μόνο στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια. Θα βιώσει τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο μέσα από τον απόηχο των γεγονότων. Ωστόσο, θα επιστρέψει στην Κίο λίγο πριν από την καταστροφή του 1922 με σκοπό να σώσει την οικογένειά του.
Στη συνείδησή του το μετάξι συνυφαίνεται με τον έρωτα, με τα αδιέξοδα της παιδικής φιλίας, την αναζήτηση μιας μητρικής αγκαλιάς και με τις μεταμορφώσεις του κόσμου στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Στις πόλεις του μεταξιού η ζωή του μπερδεύτηκε σε νήματα που βάλθηκε να τα ξεχωρίσει. Με πίστη, πάντα, στο μότο του: η ομορφιά θα μας σώσει.
Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2018, 456 σελ.
Ο Μεγάλος Σοφός – Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα
Εγώ, ο Θεόδωρος, ένας μαθητευόμενος μοναχός, ένας υπάκουος αντιγραφέας, γέννημα της Πόλης, έφυγα κυνηγημένος απ’ τον τόπο μου λίγο πριν πέσει στα χέρια των Οθωμανών, ζωσμένος εννιά χειρόγραφα. Εννιά θησαυρούς που φύλαξα με κίνδυνο της ζωής μου. Αποχαιρέτισα βίαια την αθωότητα της νιότης μου όταν έγινα μάρτυρας ενός αποτρόπαιου φόνου. Ο Θεός με έστειλε στην Πόλη του Κρίνου, τη Φλωρεντία. Βίωσα την Αναγέννηση δίπλα σε ανθρώπους φωτισμένους κι έγινα το δεξί χέρι των Μεδίκων. Το όραμά τους το ’νιωσα και δικό μου. Δεν αποζήτησα τη δόξα, πορεύτηκα πάντα στις σκιές. Έζησα τη ζωή μου καταπώς την ήθελα. Όλα τα γεύτηκα και το κυριότερο, ερωτεύτηκα. Αγάπησα βαθιά, τα βιβλία και μία γυναίκα. Την Μπιάνκα. Μα όσο κι αν αγάπησα, πάντα έψαχνα να βρω μια γη να ανήκω. Ταξίδεψα σε πολλά μέρη. Παντού ήμουν ξένος… Μόνο ένας τόπος μ’ αγκάλιασε στοργικά σαν να ήμουν ο χαμένος γιος του. Η Πάτμος.
Η ταραχώδης ζωή ενός Βυζαντινού λογίου της Αναγέννησης που γνώρισε την πραγματική ζωή μέσα από τον έρωτα…
Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2015, 583 σελ.
Τα θεριά της Μεσογείου – Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα
Γεννήθηκε στη Μάλτα και τον λένε Αυγουστίνο. Γεννήθηκε στη Μάνη και τον λένε Γρηγόρη. Κι οι δυο την ίδια νύχτα πήρανε την πρώτη ανάσα, κάτω από τα ίδια αστέρια, το 1645, τότε που ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στους Βενετούς και τους Τούρκους… για την Κρήτη… για τον Χάνδακα. Δυο φαινομενικά άσχετοι άνθρωποι, δεμένοι όμως με μια αόρατη αλυσίδα.
Και μια Βενετσιάνα καλλονή γεννημένη από Κρητικό πατέρα.
Ακολουθώντας τις περιπέτειες της ζωής τους μπαρκάρουμε με αστρόμητους Μανιάτες πειρατές, μπαίνουμε σε μεγαλόπρεπα βενετσιάνικα παλάτια, κλεινόμαστε σε σκοτεινά μπουντρούμια της Πόλης και καιγόμαστε στη φλόγα ενός απαγορευμένου έρωτα.
Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2014, 520 σελ.
Γνωριμία… με το Ζαγόρι – Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα
Γιαγιά κάθε φορά που θυµάσαι τον τόπο σου, βουρκώνεις. Αναρωτιέµαι, προσπαθώντας να σε καταλάβω είναι από νοσταλγία, είναι από αγάπη ή είναι από περηφάνια;
Αχ εγγονέ µου, πολλές κουβέντες µαζεµένες µου λες. Είµαι γριά γυναίκα. Θα σου πω. Δεν είναι νοσταλγία. Βλέπεις κουβαλώ µέσαµου τον τόπο µου, όπου και να ‘µαι. Είναι αγάπη, γιατί ο τόπος µουµ’ έπλασε, µε γαλούχησε και, ναι, είναι περηφάνια, γιατί κάθε φορά που σε κοιτάω στα µάτια τον βλέπω µπροςµου.
Σ’ εµένα, στα µάτιαµου; Μα εγώ δεν έχω ζήσει στο Ζαγόρι.
Εχουν ζήσει όµως για σένα όλες οι προηγούµενες γενιές, κυλάει στο αίµα σου.
Γιαγιά, µίλησέµου λοιπόν, δίδαξέ µε την ιστορία µας.
Μια φορά κι έναν καιρό, στην περιοχή της Ηπείρου έφτασαν οι πρώτοι Ελληνες, οι Μολοσσοί. Ηταν νοµάδες, έψαχναν έναν καλό τόπο γι’ αυτούς και τα κοπάδια τους. Αντίκρισαν τα µεγαλοπρεπή βουνά της Πίνδου και µαγεύτηκαν. Εγκαταστάθηκαν λοιπόν στην Παροραία, στον τόπο δηλαδή «παρά το όρος». Εζησαν καλά και το παράδειγµά τους ακολούθησαν µέσα στα χρόνια πολλοί λαοί, όπως οι Σλάβοι, οι οποίοι άφησαν το στίγµα τους ονοµάζοντάς τον τόπο µας Ζαγόρι. Οι Βυζαντινοί µας έφτιαξαν εκκλησιές ξακουστές που η οµορφιά τους λάµπει µέχρι σήµερα, µετά ήρθαν οι Τούρκοι, βλέπεις όλοι το ΄θελαν το Ζαγόρι µας…
Ταξίδια και περιηγήσεις, Εφύρα, 2011
Πηγές: Biblionet, Ωκεανίδα, Εφύρα, Κέδρος
