Νίκος Ξένιος

Αλλοτεκοίτη – Νίκος Ξένιος

Εκεί που χάθηκε η βλάστηση


Το νέο μυθιστόρημα του Νίκου Ξένιου μάς μεταφέρει σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον όπου η βλάστηση αποτελεί παρελθόν, η ερημοποίηση έχει προχωρήσει και οι άνθρωποι ζουν εντελώς αποκομμένοι από το φυσικό περιβάλλον. Το ακραίο κόμμα «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» παίρνει την εξουσία, χτίζει την Αλλοτεκοίτη στην ξερή κοίτη ενός ποταμού και καταδιώκει όλους όσοι νοσταλγούν το πράσινο, τη γονιμότητα της γης, την αφθονία του νερού. Η Κυβέλη, καθηγήτρια φιλόλογος και πρωταγωνιστικό πρόσωπο του βιβλίου, ανήκει σε αυτούς που υπερασπίζονται δημόσια την ιερότητα της φύσης. Οι «Νέοι Δρόμοι για τον Λαό» τη συλλαμβάνουν και την κλείνουν σε ψυχιατρείο. Διασχίζοντας την έρημη, άνυδρη χώρα, η δημοσιογράφος Στέλλα Μπεράτη θα έρθει στην Αλλοτεκοίτη για να αναζητήσει τα ίχνη της Κυβέλης προσπαθώντας να συνθέσει το παζλ της παράδοξης ιστορίας της.
Με βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο, ο Νίκος Ξένιος μάς θυμίζει ότι μια ιστορία ποτέ δεν λέγεται με έναν και μόνο τρόπο. Σε μια εποχή απόλυτης σύγχυσης (ιδεολογικής, κοινωνικής, πολιτικής) είναι σημαντικό οι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα και τη διαύγεια να αφηγηθούν μια ιστορία – τη δική τους ιστορία.

Μυθιστόρημα, Κριτική, 2023, 176 σελ.

Τα σπλάχνα – Νίκος Ξένιος

Το μυθιστόρημα του Νίκου Ξένιου, “Τα σπλάχνα”, καταγράφει τα στάδια διαμόρφωσης της ιδεολογίας και της προσωπικότητας του Άλκη Δομέστικου, ενός καθηγητή με ρευστή συνείδηση που προβαίνει σε στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Ανακαλώντας το τραύμα από την απώλεια των αγαπημένων του προσώπων και τις οδυνηρές μνήμες της παιδικής του ηλικίας, το βιβλίο διατρέχει τα ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν τις μάζες και άλλαξαν τη μορφή των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων από τον Μεσοπόλεμο έως τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.
Με σημείο εκκίνησης τον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη το 1931, σελίδες ημερολογίων αποκαλύπτουν τις πιο επικίνδυνες, σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού και του απαγορευμένου ερωτισμού, καθώς ο ήρωας διέρχεται όλα τα στάδια της ενηλικίωσης: από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα φτάνει στα φοιτητικά χρόνια, από τον γάμο στην πατρότητα και από την επαγγελματική ανάδειξη στην κρίση της ωριμότητας. Στο τέλος, όπως συμβαίνει συχνά και στην πραγματική ζωή, ένα τυχαίο περιστατικό -μια έκθεση ζωγραφικής στο Βερολίνο- ανασύρει μια σημαντική ανάμνηση και τον οδηγεί στη βαθύτερη γνώση του εαυτού του.

Μυθιστόρημα, Κριτική, 2019, 296 σελ.

Το κυνήγι του βασιλιά Ματθία – Νίκος Ξένιος

Μοιράζοντας την αφήγηση ανάμεσα στη σύγχρονη εποχή και στον 16ο αιώνα, στο νέο του βιβλίο ο Νίκος Ξένιος στήνει ένα παραμύθι της Ουγγαρίας που διατρέχει την ιστορία της Ευρώπης. Πρωταγωνιστές, μια ομάδα μεταναστών που ξεκινούν από το Κουρδιστάν και, περνώντας από την Τουρκία, την Ελλάδα και τη Σερβία, φτάνουν στη Βουδαπέστη. Στην αφήγηση αυτού του οδοιπορικού, ο συγγραφέας προσθέτει μια δεύτερη, την αφήγηση του Μπίρκα, του γηραιότερου και σοφότερου της ομάδας, με κεντρικό πρόσωπο την πριγκίπισσα Μερσούδα που αναγκάζεται να παντρευτεί τον βασιλιά Ματθία. Κατατρεγμένοι οι μετανάστες, κυνηγημένη και η πριγκίπισσα από τον αυταρχισμό ενός αδυσώπητου εξουσιαστή. Οι δύο ιστορίες σταδιακά αλληλοσυμπληρώνονται. Πίσω από τα πρόσωπα, τα παραμυθένια ή εκείνα που μας περιβάλλουν καθημερινά, μπορεί να κρύβεται μια ιστορία ίδια με τη δική μας. Η νουβέλα του Νίκου Ξένιου αποτελεί μια αλληγορία για την ικανότητα προσαρμογής, για την αναγκαστική αλλαγή πλεύσης στην οποία εξωθεί ανέκαθεν τον άνθρωπο η ενστικτώδης λαχτάρα για τη ζωή και την ελευθερία.

Νουβέλα, Κριτική, 2017, 96 σελ.

Ένα τριάρι για τον Οιδίποδα – Νίκος Ξένιος

…Σε μια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- γύρισε και την κοίταξε και του φάνηκε σαν ένας ξένος άνθρωπος. Αυτό που συμβαίνει στον καθένα έπειτα από πολύχρονη σχέση με τον ίδιο άνθρωπο, που γυρνάς και κοιτάς τον άλλον και σκέφτεσαι για κλάσματα δευτερολέπτου: “Τι σκόπευα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Το και το. Τι έκανα τελικά; Εκείνο, και το άλλο”. Και που όλ’ αυτά παρελαύνουν με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας απ’ το μυαλό σου κι αφαιρείσαι για μισό λεπτό και ξανασκέφτεσαι: “Τι θέλω εγώ μ’ αυτήν τη γυναίκα;”.

Τότε εκείνη κατάλαβε: ο Λεωνίδας το είδε στο έντρομο βλέμμα της, στη στάλα ιδρώτα που κύλησε κάτω από τ’ αυτί της. Ήταν κοντούλα και μπόρεσε να τη δει αυτήν τη μικρή σταγόνα κάτω απ’ το φως του λαμπτήρα. Μα προπάντων είδε τη στιγμιαία, τελείως στιγμιαία απόγνωση στο βλέμμα της και κατάλαβε πως κι εκείνη είχε καταλάβει. Αφού έμεινε ακίνητος για μια στιγμή, δεν έχασε την ψυχραιμία του: “Στάσου. Στάσου έτσι όπως είσαι και χαμογέλα μου”, της είπε. “Γιατί;” απόρησε η Μαγδαληνή. “Γιατί είσαι πολύ όμορφη σήμερα”, είπε ψέματα ο Λεωνίδας.

Νουβέλα, Φαρφουλάς, 2012, 128 σελ.

Το άχτι – Νίκος Ξένιος

Ν’ αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη της δίφυλλης ντουλάπας;
Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο “Ζέφυρο” στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία;
Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα;
N’ αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη µπανιέρα;
Να µείνει να φροντίζει τον τάφο της µητέρας του ή να γυρίσει στη µακρινή πατρίδα;
Να κλείσει τ’ αυτιά του στα ουρλιαχτά των σκύλων στο στρατόπεδο;
Να πετάξει την ασπίδα του και ν’ αυτοµολήσει στις τάξεις του εχθρού;
Να πάψει να σκέφτεται;
Ή να µείνει µε το άχτι;

Ξεριζωµένοι από τα µικράτα τους, οι ήρωες των δεκαέξι διηγηµάτων του Νίκου Ξένιου διασταυρώνουν τη φωνή τους µε την “άλλη” φωνή που µιλά µέσα τους, αυτήν τη θελκτική, τη γόησσα και την ερωµένη, την υπεύθυνη για τις ήττες και τους θριάµβους τους. Την “αγανακτισµένη” φωνή που τους αναγκάζει να συναντήσουν τους εφιάλτες τους, τους χαµένους γονείς τους, τον τόπο της καταγωγής τους, την άγρια κατάσταση στη νέα πατρίδα. Αλλά και τη βίαιη ενηλικίωση, καθώς και το χάος που τους χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους.

Διηγήματα, Φαρφουλάς, 2011, 160 σελ.