Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η πολιορκία της Τροίας – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Απρίλης του 1944. Σε ένα μικρό ελληνικό χωριό, υπό γερμανική κατοχή από το 1941, καταφτάνει με το λεωφορείο από την Αθήνα η καινούρια δασκάλα, «μια νέα γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα και λεπτή σαν φλόγα από κεράκι». Και τότε, ένας κρυφός έρωτας αρχίζει να τρώει τα σωθικά ενός έφηβου μαθητή της. Όταν οι Εγγλέζοι βομβαρδίζουν το χωριό για να καταστρέψουν το πρόχειρο αεροδρόμιο που έχουν φτιάξει εκεί οι Γερμανοί, η νεαρή δασκάλα καταφεύγει με τους μαθητές της σε μια κοντινή σπηλιά. Υπό τον ήχο των σειρήνων, μες στο μισοσκόταδο και στην υγρασία, αρχίζει να λέει στα παιδιά μια ιστορία για έναν άλλο πόλεμο, τότε που οι Έλληνες πολιορκούσαν την Τροία.
Μέρα με τη μέρα, αφηγείται ηρωικές μάχες, κακουχίες και αβάσταχτες απώλειες· δίνει φωνή στους πολιορκητές και στους πολιορκημένους,μιλά για την αγωνία, τον φόβο, τη νοσταλγία που τους βαραίνουν· περιγράφει πώς πολεμούσαν μεταξύ τους οι αντίπαλοι και πώς η Ελένη, όταν πια στέκεται θλιμμένη στα τείχη της Τροίας για να δει τη μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο, ξέρει πως, ό,τι κι αν συμβεί, εκείνη θα χάσει. Εν τω μεταξύ, κατακτητές και κατακτημένοι μπλέκονται σ’ ένα παράξενο γαϊτανάκι ζωής, θανάτου και επιβίωσης: η Αντίσταση και οι καταδότες, τα καμιόνια με τους μελλοθάνατους, οι εκτελέσεις αθώων· οι απροσδόκητες συναντήσεις στα καφενεία, ο αέρας που μυρίζει θυμάρι, ρίγανη και ούζο. Ώσπου, την τελευταία μέρα του πολέμου, ο καθένας θα ακολουθήσει τη μοίρα του…
Η πολιορκία της Τροίας και η πολιορκία ενός χωριού, το έπος και η ιστορία – δόρατα και βόμβες, μονομαχίες και εκρήξεις, στρατός εναντίον στρατού, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Διαχρονικές αλήθειες για τη βαρβαρότητα του πολέμου και τη σημασία της ανθρωπιάς.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2022, 192 σελ.

Αγάπη και ξενιτιά – Θοδωρής Καλλιφατίδης

“Στο απλό γραφείο του δύο βιβλία και ένα σημειωματάριο. Αυτά ήταν οι αποσκευές του, αυτά είχε πάρει μαζί του, αυτά είχε να πάρει μαζί του”.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 λόγω κοινωνικών φρονημάτων ο Χρήστος αναγκάζεται να φύγει από την Ελλάδα. Τη μάχη για επιβίωση και προσαρμογή στην ξένη χώρα και τις σπουδές του πάνω στη Φιλοσοφία, έρχεται να ανατρέψει ένας μεγάλος έρωτας για μια παντρεμένη φωτογράφο. Γιατί “η καρδιά του ανθρώπου, αυτός ο επαναστάτης αλήτης που όλοι φέρουμε μέσα μας, δε δαμάζεται”, όπως γράφει.
Η εξέλιξη αυτής της σχέσης είναι ο πυρήνας για να στήσει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης ένα μυθιστόρημα με τα θέματα που δεν έχουν πάψει να τον απασχολούν σε όλη του τη ζωή: την ξενιτιά και την αγάπη.

Μυθιστόρημα, Κείμενα, 2019, 304 σελ.

Δύο διηγήματα: Νεκρολογία σε ντο ελάσσον. Ενοικιάζεται το έκτο πάτωμα – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Αναμνηστική έκδοση


Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιος, στα βιβλία του αναστηλώνεται το ιστορικό περίγραμμα της καθημαγμένης ελληνικής δεκαετίας του ’40. Η μετακίνηση από την ερειπωμένη επαρχία της Λακωνίας στην εξίσου ερειπωμένη μεταπολεμική Αθήνα και η επόμενη μετακίνηση προς την περίπου “εξωτική” και άγνωστη Σκανδιναβία χαρακτηρίζει το οδυσσεϊκό της ζωής του· την άρνησή του να ηττηθεί από τις παντοειδείς δυσκολίες. Αυτή η άρνηση είναι που τον όπλισε ως συγγραφέα να σταθεί απέναντι στην ίδια τη ζωή του, ελαφρύνοντας τις δραματικές της στιγμές με τη σάτιρα ή, ακόμα, με τη διακωμώδηση.

“Το αφηγηματικό έργο του Θοδωρή Καλλιφατίδη έχει υποστεί επιδράσεις από τις σπουδές του στη φιλοσοφία. Ο λόγος του, μέσα από τον οποίο περνάει και τους λόγους των άλλων προσώπων των βιβλίων του, είναι διαυγής, απο­στασιοποιημένος και λιτός· ο συχνά ειρωνικός τόνος τον βοήθησε να μειώσει την έντονη συγκίνηση και να ενισχύσει τη στοχαστική πλευρά του. Εκεί νομίζω ότι βρίσκεται και η κυρίως διαφοροποίηση του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τους περισσότερους συνομήλικούς του Έλληνες συγγραφείς”.
Αλέξης Ζήρας

Eπιμέλεια: Λευτέρης Ξανθόπουλος

Διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2018, 64 σελ.

Μια ζωή ακόμα – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Πέρυσι τον χειμώνα, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, ήμουν καλεσμένος σε μια πανσκανδιναβική λογοτεχνική εκδήλωση στο Χέλσινγκμποργκ, τη δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Νότιας Σουηδίας με εκατό χιλιάδες κατοίκους περίπου.
Ήμουν πολύ συγκινημένος. Εκπροσωπούσα τη Σουηδία και δίπλα μου καθόντουσαν γνωστοί και καλοί συγγραφείς, προικισμένοι και με άλλες αρετές. Η Δανέζα ήταν κομψότατη, η Νορβηγέζα πανέμορφη και πολύ νέα, ο Φινλανδοσουηδός είχε πλάκα. Ήμουν ο γηραιότερος στην παρέα, κάτι που μου συμβαίνει συχνά εδώ και μερικά χρόνια και το θεωρώ προνόμιο. Οι περισσότεροι με αφήνουν στην ησυχία μου, μόνο ορισμένοι φανατικοί έρχονται να τους υπογράψω βιβλία γραμμένα πριν είκοσι και τριάντα χρόνια.
«Εσείς κι εγώ γερνάμε παρέα» τους λέω. Κάποτε δεν ήμουν μόνο νεότερος αλλά και ξένος και το επίθετό μου δημιουργούσε προβλήματα.
Με είχαν πει Θοδωρή Θεοδωράκι, Θεόδωρο Καλλιφάτιδη, Θεόδωρο Καληνύχτα, Θοδωρή Καλλιφατιρόιδες και άλλα διάφορα. Στο σχολείο ο γιος μου ήταν γνωστός ως Μαρκ Αλ Καλίφ. Η κόρη μου δεν είχε προβλήματα, ίσως γιατί έλεγε το επίθετό της με απόλυτη αυτοπεποίθηση, ενώ ο γιος κι εγώ διστάζαμε, ξέραμε ότι θα δημιουργούσαμε ένα μπέρδεμα, δεν θέλαμε να δούμε τα ανήσυχα βλέμματα και τα σουρωμένα χείλια όταν λέγαμε το όνομά μας. Ακόμα και σήμερα, όταν συστήνομαι σε κάποιον, πάντα λέω κι ένα αστειάκι για το όνομά μου, π.χ. ότι ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας είχε το ίδιο επίθετο ή ότι σημαίνει «εκείνος που μιλάει καλά» –αυτό το χρησιμοποιώ ιδιαίτερα μετά από διάλεξη– ή ότι προέρχεται από το καλαφατίζω, είναι δηλαδή αυτός που έβαζε πίσσα σε βάρκες και πλοιάρια, όταν μιλώ με τους γείτονες, που ξέρω ότι εκτιμούν τη χειρωνακτική δουλειά…

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2016, 169 σελ.

Πάντα θα επιστρέφω – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η Έλενα από τη Χρυσοπηγή, ένα χωριό κοντά στα Γρεβενά, ξεκινά το 1932,
που γεννιέται, το μεγάλο ταξίδι της ζωής της με σταθμούς την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τον Εμφύλιο, τον πρώτο έρωτα και τον γάμο, την πρώτη μετανάστευση την Αυστραλία, την επιστροφή στην Ελλάδα, τη δεύτερη μετανάστευση στη Σουηδία, τη γέννηση της κόρης της, τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση…
Μέσα από την αφήγηση αυτής της γεμάτης ανατροπές ζωής, ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με τη μαγική του πένα, ξεδιπλώνει συναρπαστικά την πρόσφατη ιστορία αυτής της Ελλάδας, της τόσο ταλαιπωρημένης αλλά ταυτόχρονα και τόσο γοητευτικής.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2015, 364 σελ.

Γράμματα στην κόρη μου – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Ένας από τους τρεις μεγαλύτερους Ρωμαίους ποιητές, ο Οβίδιος, εξορίζεται στους Τόμους της Μαύρης Θάλασσας. Γράφοντας επιστολές στην κόρη του, αναπολεί τη ζωή του στη γενέτειρά του και στη Ρώμη, μιλάει για τους έρωτές του, για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, για την ποίηση και την τέχνη. Επίσης περιγράφει τις συνθήκες στη μακρινή πόλη όπου ζει με μοναδική συντροφιά τον μαύρο υπηρέτη του. Οι άγνωστοι άνθρωποι, οι συνήθειές τους, η νοοτροπία τους είναι το πλαίσιο που του προσφέρεται για να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Πρόκειται για ένα γοητευτικό βιβλίο, όπου ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, για μια ακόμη φορά, ανιχνεύει τις πιο λεπτές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2013, 259 σελ.

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η Λακωνία μετράει πληγές και απώλειες τα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού. Ένα οχτάχρονο αγόρι, κρατώντας το χέρι του παππού του, έρχεται στην Αθήνα για να εγκατασταθεί μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του.
Από εκείνη τη μέρα ξεκινάει η μεταναστευτική διαδρομή του αγοριού. Αναπάντητα ερωτηματικά αιωρούνται μέσα του, ταπεινώσεις και πίκρες κάνουν την προσαρμογή στη ζωή της πρωτεύουσας ακόμα πιο δύσκολη. Στα χρόνια της στρατιωτικής του θητείας ο παραλογισμός του φασισμού τον οδηγεί στα όρια του. Ακόμα και οι διάφοροι έρωτες καταλήγουν σε αποτυχία, νιώθει πάντα υποδεέστερος. Μόνη παρηγοριά το γράψιμο. Ώσπου αποφασίζει να πάρει μια μικρή βαλίτσα και ελάχιστα χρήματα και να φύγει για ακόμα μεγαλύτερο ταξίδι. Οι δοκιμασίες στη Σουηδία τον δυναμώνουν. Τελικά γίνεται ένας καταξιωμένος συγγραφέας.
Όταν καλείται να επιστρέψει για μια τιμητική εκδήλωση στην πρώτη και μοναδική πατρίδα της καρδιάς του θα μπορέσει να συμφιλιωθεί;
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, αγαπημένος συγγραφέας και του ελληνικού κοινού, σε μια βαθιά εξομολόγηση επί τον τύπον των ήλων.

Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (2013)

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2012, 230 σελ.

Ο Άγιος Ηρακλής – Θοδωρής Καλλιφατίδης

“Στο Μαντείο των Δελφών τον υποδέχτηκαν δύο νεαρές ιέρειες με μακρείς χιτώνες και τον οδήγησαν σε ένα στενό δωμάτιο με ένα μόνο μικρό άνοιγμα στον τοίχο απ’ όπου έπεφτε λίγο φως. Του είπαν να ξαπλώσει στο πέτρινο δάπεδο και να περιμένει ώσπου να ξανάρθουν. Το σημαντικό ήταν να μη φοβηθεί οτιδήποτε κι αν γινόταν.
– Ο φόβος κλείνει την ψυχή, όπως τα βλέφαρα τα μάτια, είπαν.
– Τι μπορεί να γίνει εδώ μέσα; ρώτησε.
Δεν του απάντησαν. Έκανε όπως τον είπαν. Ξάπλωσε στο δάπεδο κι ένιωσε την κούραση από το μακρινό ταξίδι. Η δροσιά ήταν ευχάριστη, από ένα θυμιατήρι έβγαινε μια βαριά μυρωδιά που τον έκανε να νυστάξει. Ήταν έτοιμος να αποκοιμηθεί όταν αισθάνθηκε κάτι να έρπει στο στήθος του.
Δύο οχιές. Τα μάτια τους ήταν λεία σαν πετραδάκια της θάλασσας. Δεν είχαν βάθος ούτε περιεχόμενο. Τι δοκιμασία ήταν εκείνη; Ένα δάγκωμα αρκούσε να τον στείλει στον άλλο κόσμο, μα του είχαν πει να μη φοβηθεί ό,τι κι αν γίνει. Εντούτοις έτρεμε από φόβο. Άλλο να έχεις εμπιστοσύνη στους θεούς κι άλλο να εμπιστεύεσαι δύο οχιές. Χρειάστηκε όλη του η ψυχική δύναμη για να παραμείνει ακίνητος.
Πρώτα το ένα φίδι και μετά το άλλο έχωσαν τις γλώσσες τους στ’ αφτιά του. Ήταν όπως όταν τον έπλενε η μητέρα του.
Αυτό δε βάστηξε πολύ, πρόλαβε όμως να κάνει χίλιες σκέψεις. Αργότερα δε θα θυμόταν ούτε μία, κι όταν τα φίδια αποτραβήχτηκαν τελικά έπεσε, ή μάλλον λιποθύμησε, σ’ έναν βαθύ ύπνο και δεν ξύπνησε παρά μόνο όταν οι δύο ιέρειες τον ταρακούνησαν δυνατά.”
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με τον γνωστό προσωπικό του τρόπο, αφηγείται τη ζωή του πιο αγαπημένου ήρωα της Ελληνικής Μυθολογίας.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2011, 235 σελ.

Φίλοι και εραστές – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η ιστορία αρχίζει ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου στη Στοκχόλμη το 2006, έτος εκλογών, και θα φτάσει ως τη Μαύρη θάλασσα…
Ο Γκέοργ Αντρέασον, διευθυντής του Γραφείου Πολιτισμού, έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες δοκιμασίες: προσωπικές, ηθικές, πολιτικές. Έρωτας και πολιτική, εξουσία και ήθος, φιλία και αγάπη, αγάπη και πίστη. Μια ξένη ζωή στην πατρίδα σου ή μια δική σου ζωή κάπου αλλού;
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης περίμενε σαράντα χρόνια να μιλήσει για τη σύγχρονη Σουηδία. Στο “Φίλοι και Εραστές” διαγράφεται η σύγχρονη κοινωνία με ηπιότητα, σαφήνεια και χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα ζούμε τον μεγάλο χαμένο έρωτα που πάντα ψάχνουμε να βρούμε.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2009, 311 σελ.

Μητέρες και γιοί – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι θα πέθαινα πριν από τη μητέρα μου, σύμφωνα με την αρχή ότι το δέντρο επιβιώνει του καρπού του.
Με τον καιρό κατάλαβα την ορθή ή τουλάχιστον τη φυσική σειρά των πραγμάτων, οπότε απέκτησα ένα νέο πρόβλημα: πώς θα μπορούσα να της δώσω μια τέτοια λύπη σαν το θάνατό μου;
Αυτή η σκέψη με έκανε προσεκτικό και φρόνιμο. Τα παιχνίδια μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα τολμηρά, κατά κανόνα προσπαθούσα να βρίσκομαι κοντά της, κάτι που μου θυμίζει συχνά όταν της τηλεφωνώ τα Σάββατα.
Μένει στην Αθήνα. Εγώ ζω στη Στοκχόλμη περίπου σαράντα τρία χρόνια…

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2007, 263 σελ.

Στο βλέμμα της – Θοδωρής Καλλιφατίδης

“Με έκπληξη είδε μια γυναίκα που της έμοιαζε. Θα μπορούσαν να είναι δίδυμες. Σήκωσε το πιστόλι ξέροντας ότι δε θα ήταν εύκολο να το χρησιμοποιήσει, θα ήταν σαν να πυροβολούσε τον εαυτό της.”
Η Κριστίνα Βέντελ, η γοητευτική τριανταπεντάχρονη αστυνομικός, βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα προσπαθώντας να ανακαλύψει αυτούς που την εκβιάζουν, να αποδείξει την αθωότητά της σε μια δολοφονία και να προλάβει έναν νέο φόνο. Ταυτόχρονα, μετά από πολύ καιρό, ερωτεύεται με πάθος…
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με αφορμή τις αναζητήσεις της Κριστίνας, περιγράφει τις σχέσεις των σύγχρονων ανθρώπων με φόντο μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει και οδηγεί τα μέλη της στη μοναξιά.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2006, 291 σελ.

Η Όλγα της αγάπης – Θοδωρής Καλλιφατίδης

“Η Όλγα ήταν μια γυναίκα για αγάπη” γράφει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης σ’ αυτό το βιβλίο, που το κεντρικό του θέμα είναι η φιλία του με μια γυναίκα.
Ψηλαφώντας αυτή την ασυνήθιστη σχέση, αναπολεί τη διαδρομή του και ξαναπροσδιορίζει συναισθήματα, έρωτες, καταστάσεις με τη σοφία που προσδίδει η απόσταση του χρόνου.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2004, 183 σελ.

Αγάπη – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Γλίστρησα σ’ αυτή την ιστορία καθώς στεκόμουν μπροστά σ’ ένα παράθυρο. Αυτή η ιστορία έγινε τυχαία, γιατί στις 19 Μαρτίου 1974 στεκόμουν μπροστά σ’ ένα παράθυρο που δεν το είχα διαλέξει με ιδιαίτερη φροντίδα. Δεν είχα λόγο να διαλέξω παράθυρο, έξω δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον μου. Ή μάλλον όχι, ίσως υπήρχε κάτι. Με είχε συνεπάρει ξαφνικά μια εικόνα που δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη, αλλά τότε μου φαινόταν ασυνήθιστη…
Mετάφραση: Αντρέας Γεωργίου

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2004, 198 σελ.

Ένα απλό έγκλημα – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η άνοιξη στη Στοκχόλμη, όταν αρχίζουν να ξεπαγώνουν τα νερά, φέρνει στην επιφάνεια του ποταμού έναν μαύρο πλαστικό σάκο που κρύβει μια νεκρή γυναίκα.
Η ντετέκτιβ Κριστίνα Βέντελ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το έγκλημα.
Άνθρωποι με προσωπικά προβλήματα, καλλιτέχνες που οι καριέρες τους δεν τους δικαίωσαν, όμορφες γυναίκες που εμπορεύονται το κορμί τους αποτελούν τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην ειδυλλιακή πρωτεύουσα του Βορά.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης περιγράφει, με τη γνωστή στοχαστική ματιά του, τη σημερινή κοινωνία όπου τίποτα δεν είναι όπως δείχνει.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2003, 296 σελ.

Ο έκτος επιβάτης – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η ηλιόλουστη αυγουστιάτικη Κυριακή δεν δικαιολογούσε την πτώση του ιδιωτικού αεροπλάνου.
Οι επιβάτες, όλοι γνωστά πρόσωπα της υψηλής σουηδικής κοινωνίας και ένα άγνωστο μελαμψό αγόρι.
Ατύχημα ή εγκληματική ενέργεια;
Η ντετέκτιβ Κριστίνα Βέντελ, προσπαθώντας να ανακαλύψει την ταυτότητα του μικρού αγοριού βρίσκεται αντιμέτωπη με καλά κρυμμένα μυστικά που η αποκάλυψή τους θα τίναζε αυτήν την κοινωνία στον αέρα.
Το δίλημμα είναι μεγάλο.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης διεισδύει στις ανθρώπινες σχέσεις με τη στοχαστική ματιά του και περιγράφει τη σημερινή κοινωνία όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2003, 261 σελ.

Μια νέα πατρίδα έξω απ’ το παράθυρό μου – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Σε μια μικρή κωμόπολη στη Βόρεια Σουηδία βρήκα ένα πανέμορφο σπίτι των αρχών του περασμένου αιώνα, που όπως έμαθα έχτισε ο πρώτος γιατρός της περιοχής. Και πώς το βάφτισε; Σπάρτη. Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος.
Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ. Να μεγαλώσω τον κόσμο μου αγκαλιάζοντας μια νέα χώρα, μια νέα γλώσσα. Κι υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πιο γυμνός απ’ όταν γεννήθηκα – τότε είχα τουλάχιστον έναν αφαλό.
Κι άλλοτε πάλι αισθάνομαι μια βαθιά γαλήνη ξέροντας ότι έξω από το παράθυρό μου απλώνεται μια νέα πατρίδα.

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2002, 170 σελ.

Στο φως του Βορρά – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Παλιοί έρωτες ξαναζωντανεύουν, νέοι αναπτύσσονται, μνήμες επανέρχονται και εξαγνίζονται, σχέσεις αναθερμαίνονται σε συνθήκες που οι ήρωες του μυθιστορήματος προσπαθούν να δημιουργήσουν από την αρχή για να καταφέρουν να “ζήσουν”.
Το φως του Βορρά, γραμμένο με το συναρπαστικό ύφος του Θοδωρή Καλλιφατίδη, περιγράφει με μεγάλη ευαισθησία τις απλές ιστορίες των διπλανών μας ανθρώπων.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 2000, 252 σελ.

Οι εφτά ώρες στον παράδεισο – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η Ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού που βρίσκονται μπροστά σ’ ένα αδιέξοδο στο γάμου τους. Η σύζυγος ερωτεύεται κάποιον άλλο άνδρα, παραμένοντας όμως πιστή στον σύζυγό της. Αυτό δημιουργεί μια κόλαση και για τους δυο, μιας και το ανικανοποίητο της ερωτικής επιθυμίας της γυναίκας την τυραννά και την καταδιώκει. Έτσι, κατασκευάζει μια άλλη πραγματικότητα, μέσα από το ψέμα, με την καλή πρόθεση να μην πληγώσει κανέναν.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 1998, 302 σελ.

Ποια είναι η Γαβριέλα Όρλοβα; – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η νεαρή έκανε μια κίνηση να τον σερβίρει αλλά η Γαβριέλα τη σταμάτησε με μια ήρεμη κίνηση.
– Προτιμώ να σερβίρω εγώ το νέο μας φίλο, είπε. Τουλάχιστον ελπίζω ότι θα γίνετε φίλος.
Με μια χαριτωμένη κίνηση σήκωσε το μπρούντζινο μπρίκι και του έβαλε καφέ σε ένα λεπτό πορσελάνινο φλυτζάνι.
Δυό πράγματα ήταν ήδη βέβαια. Πρώτο, το σπίτι αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο σπίτι. Δεύτερο, η γυναίκα αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν μια καλή αρχή. Η Γαβριέλα του άρεσε, κυρίως οι άνετοι και κάπως ειρωνικοί τρόποι της. Στην Αμερική η ειρωνεία δεν είχε μεγάλη πέραση. Ή έλεγες την αλήθεια ή έλεγες ψέματα. Η δυνατότητα που έχει ανακαλύψει η Ελλάδα, δηλαδή το να λες την αλήθεια σαν να είναι ψέμα ή να το λες ψέματα σαν να είναι αλήθεια, ήταν άγνωστη.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 1997, 225 σελ.

Το τελευταίο τριαντάφυλλο – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Ποιο μυστικό κρύβεται στις σελίδες του γαλάζιου τετράδιου, που παραδόθηκε στον γιο όταν πέθανε ο πατέρας του; Ποια άγνωστη πτυχή, στη ζωή του Δημήτρη Καλλιφατίδη, αποκαλύπτει το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα;
Από τη Σαμάρουξα του Πόντου ως την Αθήνα και από την Αθήνα ως τη Στοκχόλμη, δυο άντρες -πατέρας και γιος- διαγράφουν την πορεία τους, γεμίζοντας τη ζωή τους με σταθμούς, τόπους και βιώματα ανάλογα με τις συνθήκες, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την αφετηρία τους.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με το γνωστό αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στη λεπτομέρεια και το στοχασμό, δίνοντας στον αναγνώστη, μέσα από τη μεμονωμένη περίπτωση του πατέρα και του γιου, την ιστορία δυο ολόκληρων γενεών.

Eπιμέλεια: Βάσω Κυριαζάκου

Αφηγήσεις, Γαβριηλίδης, 1996, 127 σελ.

Μια μέρα στην Αθήνα – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Το “Μια μέρα στην Αθήνα” είναι ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα. Ο συγγραφέας κατεβαίνει από τη Σουηδία στην Αθήνα για την εκταφή των οστών του πατέρα του. Ταυτόχρονα είναι σαν να κάνει την εκταφή και του δικού του παρελθόντος στην πόλη του, στη γειτονιά του, στο δρόμο του. Ξαναζεί τις πρώτες φιλίες τις πρώτες αγάπες. Είναι ένα βιβλίο με τρυφερότητα για την Αθήνα που χάθηκε, χιούμορ και καημό για τη ζωή που πέρασε.

Μυθιστόρημα, Κάκτος, 1995, 169 σελ.

Τιμάνδρα – Θοδωρής Καλλιφατίδης

Η Τιμάνδρα δεν είναι μια τυχαία εταίρα. Μπορεί να αγαπήθηκε από τους περισσότερους, διάσημους και μη, άντρες της εποχής της, εκείνη όμως, λάτρεψε μόνο έναν: τον Αλκιβιάδη.
Η Τιμάνδρα παίρνει μαθήματα από τη μητέρα της για το πως πρέπει να γδύνεται μια γυναίκα όταν την κοιτάζει ο εραστής της, αλλά παράλληλα, εκπαιδεύεται από τον Πυθαγόρειο παιδαγωγό, Μίδα.

Μυθιστόρημα, Γαβριηλίδης, 1994, 265 σελ.