Γιάννης Ρούσος

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Γιάννης Ρούσος γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα.
Από τότε έζησε, κατά καιρούς, στη Δάφνη, στο Ηράκλειο της Κρήτης, στο Λονδίνο, στην Ηλιούπολη και στο Ναύπλιο που συνεχίζει να ζει μέχρι σήμερα. Σπούδασε στο τμήμα Φυσικής του πανεπιστημίου Κρήτης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές σε τομέα της επιστήμης υπολογιστών σε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα μέλος θεατρικών σχημάτων, μελετώντας την πρακτική της θεατρικής σύμβασης αλλά και τη δυναμική της θεατρικής τέχνης, υπηρετώντας, σχεδόν, με όλες τις ιδιότητες που μπορεί να έχει κάποιος που συμμετέχει σε θεατρικές πρόβες ή παραστάσεις. Το 2004 εκδίδονται, για πρώτη φορά, από τον εκδοτικό οίκο “Δωδώνη” τα κείμενα που έχει γράψει λίγα χρόνια πριν με τίτλους: “Τζόγια” και “Ποτέ το τελευταίο τσιγάρο”. Μέχρι το 2010 δεν ακολούθησαν άλλες εκδόσεις. Τα κείμενα που γράφτηκαν, από το 2004 μέχρι το 2009, συγκεντρώθηκαν σε ένα τόμο με γενικό τίτλο “Πάροδοι” και εκδόθηκαν το Σεπτέμβρη του 2010 με την επιμέλεια να είναι και αυτή αποκλειστική ευθύνη και εργασία του συγγραφέα. Το βιβλίο “Πάροδοι” περιλαμβάνει τα κείμενα με τίτλους: “Περάσματα”, “1124. Μην υποτιμήσει τη μισαλλοδοξία του πλησίον σου”, “Παρακοιμώμενοι” και “Ξηρά τροφή για το ξημέρωμα”. Την άνοιξη του 2016 εκδίδεται το έβδομο θεατρικό κείμενο του, με τίτλο “Άρχοντας βασιλιάς”. Την άνοιξη του 2007 παρουσιάστηκε το έργο του με τίτλο “Περάσματα” σε θέατρο της Αθήνας.

Τζόγια – Γιάννης Ρούσος

Στο κείμενο αυτό γίνεται προσπάθεια να φωτιστούν κάποιες σκοτεινές πτυχές της ερωτικής ζωής των ανθρώπων που συνήθως κουκουλώνονται κάτω από το “χαλί” με στόχο την συνέχιση μιας προδιαγεγραμμένης πορείας που φάνταζε πριν χρόνια η ιδανική. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, αυτό που κυρίως προσπαθεί να μελετήσει το κείμενο αυτό, είναι τα στοιχεία που συνδέουν την ερωτική έλξη δύο ανθρώπων με το γάμο και την συνύπαρξη, έτσι όπως τα βιώνουμε σήμερα στο αστικό περιβάλλον. Τα προβλήματα της καθημερινής ζωής μπορούν να τερματίσουν μια συμφωνία συνύπαρξης. Τα ίδια προβλήματα μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην απιστία ή στην αποδέσμευση του ενός από τον άλλο. Δυστυχώς όμως, μπορούν να οδηγήσουν και κάποιους στο τυφλό μίσος, την εκδίκηση και την τρέλα.

Εσωτερικό καφετέριας, τυπικό και αρκετά προσεγμένο. Στο χώρο βρίσκονται τέσσερα τραπέζια, απομακρυσμένο το ένα από το άλλο. Ο χώρος είναι διαμορφωμένος σε δύο επίπεδα. Τα δύο τραπέζια στο πρώτο και τα άλλα δύο στο δεύτερο επίπεδο. Σε τρία από αυτά κάθονται παρέες, το ένα είναι άδειο.

Το κείμενο έχει δέκα πρόσωπα. Οι κύριοι χαρακτήρες είναι ο Σταύρος και η ‘Αννα. Βαθιά ερωτευμένοι αποφασίζουν να παντρευτούν και όταν τα προβλήματα σκεπάζουν τη ζωή τους αποφασίζουν να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους προς κάποια τυχαία λύση και όχι να κοιτάξουν με ειλικρίνεια ο ένας τον άλλο. Αυτό, άλλωστε, προστάζουν και τα κοινωνικά πρότυπα. Η τυχαία λύση, όμως, είναι ζοφερή και άγρια. Ο καθένας θα πρέπει να ανεβεί μόνος το Γολγοθά του με το “περιβάλλον” που παλιά ήταν θετικά προσκείμενο, τώρα να αποτελείται από ανθρώπους εχθρικούς, κουτσομπόληδες, αποστασιοποιημένους για χάρη της δικαιοσύνης. Ποιος μπορεί να ξέρει τι σχέση έχουν η ερωτική έλξη κι η αγάπη με όλα αυτά;

Θεατρικό, Δωδώνη, 2004, 67 σελ.

Ποτέ το τελευταίο τσιγάρο – Γιάννης Ρούσος

Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο που γράφτηκε, την άνοιξη του 2002 και εκδόθηκε την άνοιξη του 2004. Προσπαθεί να προσεγγίσει την ψυχολογία των ανθρώπων στις μεταβατικές περιόδους, τότε που τίποτα δεν είναι σίγουρο, ούτε ξεκάθαρο το ποιος είναι φίλος ή εχθρός. Περιγράφει μια στάση αναμονής σε ένα περιβάλλον ρευστό. Ακόμα όμως και εδώ ο καθένας πρέπει να κρατήσει κάποια στάση απέναντι στα γεγονότα, αργά ή γρήγορα. Το κείμενο προσπαθεί να παρακολουθήσει την πορεία από την παρατήρηση και την καταγραφή των γεγονότων μέχρι την κατανόηση τους. Ακόμα μακρύτερα, εξετάζει το ποιά θα είναι η στάση του καθενός απέναντι στα γεγονότα, πράγμα που θα καθορίσει το χαρακτήρα του κάθε προσώπου έτσι όπως αυτός παίρνει την κύρια μορφή του στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής των ανθρώπων. Τα γεγονότα είναι αυτά που καθορίζουν, σε γενικές γραμμές, το χαρακτήρα μας ή η στάση που θα επιλέξουμε να έχουμε είναι κάτι ανεξάρτητο από αυτά, είναι μια προσωπική επιλογή εκπορευόμενη, για παράδειγμα, από το μυαλό ή την ψυχή, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα;

Κήπος, στο πίσω μέρος ενός σπιτιού σε κάποιο από τα βόρεια προάστια της Αθήνας. Είναι περίπου 11 η ώρα, πρωινή, μιας ζεστής καλοκαιρινής μέρας. Στο μπροστινό μέρος βρίσκονται δύο ξαπλώστρες με ένα τραπεζάκι στη μέση, καλοκαιρινού τύπου. Πιο πίσω υπάρχει μια πολυθρόνα, που έχει μεταφερθεί από το εσωτερικό του σπιτιού. Δίπλα, είναι η πόρτα που οδηγεί στο δρόμο που περνά πίσω από το σπίτι. Πιο πίσω υπάρχει ένα ψηλό ξύλινο σκαμπό. Δεξιά, βρίσκεται η πόρτα που οδηγεί στο εσωτερικό, από όπου φαίνεται ένα τραπεζάκι στο σαλόνι του σπιτιού.

Το κείμενο είναι ρεαλιστικό. Μιλάει για μια παρέα τεσσάρων ατόμων με “ανοικτούς λογαριασμούς”. Θα τους χαρακτήριζε κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, στενούς φίλους, με κοινές εμπειρίες και βιώματα, ανθρώπους που θα περάσουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μαζί. Στο τέλος οι δεσμοί έχουν καταρρεύσει. Οι λόγοι που ένωναν αυτούς τους ανθρώπους, είναι αυτοί που τώρα τους χωρίζουν. Από εδώ και πέρα ο καθένας θα ακολουθήσει τις επιλογές του, η περίοδος “χάρητος” έχει τελειώσει.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2004, 68 σελ.

Πάροδοι – Γιάννης Ρούσος

Περιλαμβάνονται τα έργα:
Περάσματα
1124. Μην υποτιμήσει τη μισαλλοδοξία του πλησίον σου
Παρακοιμώμενοι
Ξηρά τροφή για το ξημέρωμα

Θεατρικά, 2010

Τα κβάντα της ελπίδας – Γιάννης Ρούσος

Πριν δεκατέσσερα χρόνια, το τελευταίο μεγάλο πάρτι στην περιοχή κατέληξε στην αιματηρή σύγκρουση δύο ατόμων, που συνέτριψε τον ψυχισμό μιας γυναίκας. Δύο φίλοι -που την αγαπούσαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- έφτιαξαν έναν ψεύτικο, παράλληλο κόσμο, προσπαθώντας να της δώσουν τη δυνατότητα να επιβιώσει μέσα σ’ αυτόν και ελπίζοντας πως συμβιώνοντας σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα θα καταφέρουν να την κάνουν να τους αγαπήσει κι αυτή. Τέσσερα άτομα, σε μια “παράσταση” χωρίς καμία λογική, οδηγούμενοι μόνο από την τυφλή και άτοπη ελπίδα. Σήμερα -αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας- θα ξαναβρεθούν στο ίδιο μέρος. Συντετριμμένοι από τη ζωή, κουρασμένοι από τη θλίψη, παραδομένοι στη ζαλάδα των καταχρήσεων, επιστρέφουν εκεί που γεννιέται από το μηδέν η ελπίδα. Για άλλη μια φορά, θα βυθιστούν στην ίδια ιστορία για να βγουν στην επιφάνεια, στον καθαρό αέρα και να σωθούν. Ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον κάθε πρωταγωνιστή της ιστορίας.