Σαν προέκταση του συγγραφικού του έργου, αναζητεί τον θάνατο στη λαογραφία, τη φιλολογία, την ιστορία και την σύγχρονη κοινωνία του νησιού του. Έχει στήσει θεατρικές παραστάσεις και performance που βασίστηκαν στο έργο του, ενώ κείμενά του, έχουν δραματοποιηθεί και από άλλους καλλιτέχνες. Από το 1995 που εμφανίσθηκε στα γράμματα, ζει και εργάζεται στην Αττική και έχουν εκδοθεί έως τώρα, είκοσι βιβλία του. Η τελευταία του ποιητική συλλογή, “Όταν ήμουν παιδί έσφαζαν τα ζώα μπροστά μου”, ήταν υποψήφια το 2021, για το κρατικό βραβείο ποίησης.
Ποίηση:
“Τρένο” 1996, “Ο πόνος οι ηδονές κι ο φόβος των ανθρώπων” 1997, “Ονειροπληξία” 2001, “Νιρβάνα” 2003, “Χαωδία” 2005, “Νεκρώσιμα” 2006, “Μυστικό νεκροταφείο” 2008, “Γράμματα σε νεκρό ποιητή” 2009 “Ονειροπληξία, τριλογία (συγκεντρωτική έκδοση των: Ονειροπληξία, Χαωδία και Νεκρώσιμα), “Η ταξιθέτρια του χάους” 2014 “Στην έρημο της μνήμης” 2014 (με φωτογραφίες του Δημήτρη Θεοδόση).
Θανατολογία:
“Τα σύγχρονα επιτύμβια επιγράμματα της Ζακύνθου”, 2009, “Σήματα θανάτου πίστης και μνήμης στους δρόμους της Ζακύνθου”, 2010 “Τα Ζακυνθινά μοιρολόγια και οι μεταλλάξεις του θρηνητικού λόγου στο χρόνο”, 2013, “Το Αγγλικό Νεκροταφείο της Ζακύνθου”, 2013, “Γνώση και Απόγνωση, συνταγές αυτοκτονίας, 2014, Β΄ Έκδοση 2017, “Μαρμαρού, η γυναίκα βρικόλακας”, 2014 “Αναζητώντας τον θάνατο”, 2016 (22 αρθογραφίες του Ζ. Στουφή με 22 φωτογραφίες του Δ. Θεοδόση).
Θέατρο:
Από τον ίδιο και άλλους καλλιτέχνες του θεάτρου έχουν δραματοποιηθεί τα βιβλία του: “Μαρμαρού, η γυναίκα βρικόλακας από την ορεινή Ζάκυνθο”, “Η Ταξιθέτρια του χάους”, “Στην έρημο της μνήμης”, “Μυστικό νεκτροταφείο”, “Γνώση και απόγνωση, συνταγές αυτοκτονίας”.
Ποιήματα, άρθρα και μελέτες του , έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στα περιοδικά, Τετράμηνα, Περίπλους, Επτανησιακά Φύλλα, Ίαμβος, Ραπόρτο, Πνοές Λόγου και Τέχνης, Ένεκεν, Ο Φαρφουλάς, Δήμος και Πολιτεία, Παρέμβαση, Εμβόλιμον, Ο Σίσυφος, Φρέαρ, το Κοράλλι, Θράκα, Οδός Πανος, Καρυοθράυστις, Νέο επίπεδο, καθώς και σε πολλά ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστολόγια σχετικά με την ποίηση. Από το 2006 ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε δύο ποιητικές ανθολογίες, τρία θεματικά ανθολόγια ποίησης και σε ανθολογήσεις των περιοδικών Ο Σίσυφος, Οδός Πανός και Καρυοθραύστις.
Τρένο (1996)
Ο πόνος οι ηδονές κι ο φόβος των ανθρώπων (1997)
Ονειροπληξία (2001)
Νιρβάνα (2003), Επτανησιακά Φύλλα
Χαωδία (2005)
Νεκρώσιμα (2006)
Μυστικό νεκροταφείο (2008)
Γράμματα σε νεκρό ποιητή (2009)
Ονειροπληξία (2012), Φαρφουλάς
Στην έρημο της μνήμης (2014), Ιδιωτική Έκδοση
Μυθιστορήματα
Η θεούσα (2022), ΑΩ Εκδόσεις
Νουβέλες
Ο τάφος του διαόλου (2019), ΑΩ Εκδόσεις
Τραγικός δείπνος (2023), ΑΩ Εκδόσεις
Πεζογραφία
Γνώση και Απόγνωση-συνταγές αυτοκτονίας (2014)
Συνταγές αυτοκτονίας (2017), Θράκα
Όταν ήμουν παιδί έσφαζαν τα ζώα μπροστά μου (2020), ΑΩ Εκδόσεις
Δοκίμια-Μελέτες-Λαογραφία-Ιστορία
Τα σύγχρονα επιτύμβια επιγράμματα της Ζακύνθου (2009)
Σήματα θανάτου, πίστης και μνήμης στους δρόμους της Ζακύνθου (2010), Δήμος Ζακύνθου
Το Αγγλικό νεκροταφείο της Ζακύνθου (2013), Δήμος Ζακύνθου
Τα Ζακυνθινά μοιρολόγια (2013), Πλατύφορος
Μαρμαρού, η γυναίκα βρικόλακας (2014)
Αναζητώντας τον θάνατο (2016) (22 αρθογραφίες του Ζ. Στουφή με 22 φωτογραφίες του Δ. Θεοδόση)
Θεατρικά έργα
Μαρμαρού, η γυναίκα βρικόλακας από την ορεινή Ζάκυνθο
Η Ταξιθέτρια του χάους
Στην έρημο της μνήμης
Μυστικό νεκτροταφείο
Γνώση και απόγνωση, συνταγές αυτοκτονίας
Συλλογικά έργα
Ο ποιητής Ορέστης Αλεξάκης (2018), Κουκκίδα
Τραγικός δείπνος – Ζαχαρίας Στουφής
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΟΠΩΣ Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ η αφόδευση, είναι ιερές στιγμές και απαιτούν την απόλυτη προσήλωσή μας.
Το να τρώει ένας πολιτισμένος άνθρωπος σε δημόσια θέα, είναι καθαρή ανωμαλία και όταν αυτό αποτελεί κοινωνική συνθήκη, τότε ο άνθρωπος, μαθαίνει να σκέπτεται και να πράττει μη φυσιολογικά, δηλαδή αρρωστημένα και βλαβερά για τους συνανθρώπους του. Ίσως η πιο «διαταραγμένη» εφεύρεση του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι το τραπέζι του φαγητού και η προϊστορική συνήθεια των ανθρώπων, να μαζεύονται σε οικογένειες, σε παρέες, σε συνεργάτες κ.α. και να τρώνε μαζί. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότερες και οι μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρωπότητας, έχουν σχεδιαστεί γύρω από ένα τραπέζι φαγητού. Αν οι άνθρωποι δεν έτρωγαν μαζί και είχαν σαν ιερό κανόνα της ζωής τους, να τρώνε μόνοι τους, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος, οι οικογένειες πολύ αγαπημένες και οι παρέες θα αποτελούταν από πραγματικούς φίλους.
Νουβέλα, ΑΩ Εκδόσεις, 2023, 64 σελ.
Η θεούσα – Ζαχαρίας Στουφής
Αρχές του 21ου αιώνα, ο Μάρκος δουλεύει περιπτεράς, νυχτερινή βάρδια, στην όλο και παρακμάζουσα πλατεία Oμονοίας, αλλά έχει και μια δεύτερη, κρυφή ιδιότητα: εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Γνωρίζει μια νεαρή γυναίκα, προσηλωμένη στη θρησκεία, η οποία όμως έχει επίσης τη δική της, μυστική και πολυώνυμη ζωή.
«Σκοτεινό», πολυφωνικό μυθιστόρημα για μερικές ανομολόγητες πλευρές της ανθρώπινης ψυχοδομής, με απρόσμενο τέλος.
Μυθιστόρημα, ΑΩ Εκδόσεις, 2022, 160 σελ.
Όταν ήμουν παιδί έσφαζαν τα ζώα μπροστά μου – Ζαχαρίας Στουφής
ΓΑΛΗΝΗ
Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά.
Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ετοιμοθάνατο, τον Κώστα Καρυωτάκη.
Εικονογράφηση: Βασιλάκου Μαργαρίτα
Πεζογράφημα, ΑΩ Εκδόσεις, 2020, 32 σελ.
Ο τάφος του διαόλου – Ζαχαρίας Στουφής
Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνουν την τραγωδία του πολιτισμού τους.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα από ολόκληρο τον κόσμο, μόνο συμπτωματική δεν είναι.
Νουβέλα, ΑΩ Εκδόσεις, 2019, 80 σελ.
Συνταγές αυτοκτονίας – Ζαχαρίας Στουφής
Ζούμε σε μια εποχή που τα Μ.Μ.Ε. συνεχώς μας δείχνουν πώς να μαγειρεύουμε και πώς να γαμιόμαστε. Παρ’ όλες τις συνταγές μαγειρικής και τις τεχνικές πηδήματος, εμείς παραμένουμε παθητικοί ακροατές-μπανιστιρτζήδες και ούτε μαγειρεύουμε, ούτε γαμούμε.
Στην εποχή μας αυτοκτονούμε και κανείς δε μιλάει γι’ αυτό. Ναι, μη σας φαίνεται καθόλου περίεργο, εδώ θα βρείτε για πρώτη φορά όλους τους επιτυχημένους τρόπους αυτοκτονίας και μπορείτε να διαλέξετε αυτόν που σας ταιριάζει καλύτερα για να έχετε έναν επιτυχημένο και σίγουρο θάνατο.
Πεζά, Θράκα, 2017, 48 σελ.
Στην έρημο της μνήμης – Ζαχαρίας Στουφής
«Είμαστε ό,τι θυμόμαστε
και θυμόμαστε κάτι λίγα
από αυτά που ζήσαμε και μάθαμε.
Είμαστε ό,τι δεν θυμόμαστε
και δεν θυμόμαστε παρά λιγοστά,
από όσα δεν ζήσαμε και δεν μάθαμε».
Το κοινό εγχείρημα του φωτογράφου-φωτορεπόρτερ Δημήτρη Θεοδόση και του ποιητή Ζαχαρία Στουφή αφορά σε μια προσπάθεια εισόδου τους στην πιο επικίνδυνη έρημο, την έρημο της μνήμης. Ελπίζοντας να εξέλθουν από εκεί με, όσο το δυνατόν, λιγότερες απώλειες, σωματικές και κυρίως ψυχικές, οι καλλιτέχνες, περιπλανώνται σε έναν κόσμο γιγάντιων αντιφάσεων, ιδεολογικών εγκλωβισμών και τσιμενταρισμένου φόβου. Με τις φωτογραφίες τους και τα κείμενά τους προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τα λουκέτα, που βρίσκουν σπαρμένα παντού σε αυτό το οδοιπορικό.
Φωτογράφιση: Δημήτρης Θεοδόσης
Κείμενα: Ζαχαρίας Στουφής
Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2014, 63 σελ.
Το αγγλικό νεκροταφείο της Ζακύνθου – Ζαχαρίας Στουφής
Το βιβλίο είναι δίγλωσσο, στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα και περιλαμβάνει την ιστορία του Νεκροταφείου, χάρτες, φωτογραφίες των μνημείων και το σύνολο των επιταφίων επιγραμμάτων του Νεκροταφείου, όσων δεν έχουν καταστραφεί από τη φθορά του χρόνου.
Το βιβλίο αποτελεί πηγή της τοπικής ιστορίας και μπορεί να αποτελέσει πηγή έρευνας γενεαλογικών στοιχείων Άγγλων πολιτών, που πολύ συχνά αναζητούν τις ρίζες τους και στοιχεία της οικογενειακής τους ιστορίας στους τόπους που έζησαν οι προπάτορές τους.
Mετάφραση: Λένα Μερκάτη, Ελισάβετ Μαρώτη
Φωτογράφιση: Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
Ιστορία, Δήμος Ζακύνθου, 2013, 47 σελ.
Τα ζακυνθινά μοιρολόγια – Ζαχαρίας Στουφής
και οι μεταλλάξεις του θρηνητικού λόγου στον χρόνο
“…Η αιτία, λοιπόν, που με ώθησε να συγκεντρώσω τα μοιρολόγια που καταγράφηκαν στον συγκεκριμένο τόπο, δεν είναι μονάχα η αγάπη για την γενέτειρα, αλλά κυρίως η παρατήρηση και καταγραφή των μεταλλάξεων που παρουσιάζει ο λαϊκός θρηνητικός λόγος στη Ζάκυνθο. Μέχρι σήμερα η Ζάκυνθος δεν έχει ενταχθεί στον χάρτη των ελληνικών μοιρολογιών, λόγω του περιορισμένου αριθμού που διασώθηκε και της ασυνέχειας αυτού του λαϊκού εθίμου, εξαιτίας των απαγορεύσεών του…”
Λαογραφία, Πλατύφορος, 2013, 106 σελ.
Ονειροπληξία – Ζαχαρίας Στουφής
Τριλογία (συγκεντρωτική έκδοση των: Ονειροπληξία, Χαωδία και Νεκρώσιμα).
Είναι και κάποιοι
µ’ άλλη λογική,
που επενδύουν
στην απάτη των ονείρων.
Σε τούτο το µικρό βιβλίο δεν θα βρείτε αφορισµούς και επιγράµµατα, µονάχα σκέψεις και στίχους. Σκέψεις που δεν κατόρθωσε να επεξεργασθεί η λογική και στίχους που δεν κατάφεραν να κυήσουν το ποίηµα. Πρόκειται, δηλαδή, για όλα όσα δεν τόλµησα ποτέ να γράψω µε µαύρο σπρέι στους τοίχους.
Ζ. Σ.
Ποίηση, Φαρφουλάς, 2012, 32 σελ.
Σήματα θανάτου, πίστης και μνήμης στους δρόμους της Ζακύνθου – Ζαχαρίας Στουφής
Φαίνεται ότι τα παρόδια σήματα που στήνονται για λόγους τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων καλύπτουν ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνόλου των τροχαίων που συμβαίνουν στους δρόμους του νησιού. Η πλειοψηφία των Ζακυνθινών δεν στήνει σήματα για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων που χάθηκαν στην άσφαλτο. Πολλά σήματα στήνονται για θρησκευτικούς λόγους που σχετίζονται άμεσα με εκκλησιαστικά “συμφέροντα”, από την ίδια την Εκκλησία ή από ιδιώτες πιστούς. Αυτά είναι μικροί τόποι λατρείας, που έχουν άμεση σχέση με το συγκεκριμένο σημείο, το οποίο έχουν στηθεί…
Φωτογράφιση: Ζαχαρίας Στουφής
Λαογραφία, Δήμος Ζακύνθου, 2010, 84 σελ.
Νιρβάνα – Ζαχαρίας Στουφής
Και καθώς ο χρόνος δεν περνούσε
όλο και πιο πολύ σκοτάδι γινόμουν
όλο και πιο πολύ τίποτα.
Ποίηση, Επτανησιακά Φύλλα, 2003, 18 σελ.
Πηγές: Biblionet, Φαρφουλάς, Θράκα, ΑΩ Εκδόσεις
