Ασημένια Σαράφη

Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος – Ασημένια Σαράφη

Στην παραθαλάσσια πόλη, όπως και στη χώρα ολόκληρη, οι πάντες έχουν προσβληθεί από τον προεκλογικό πυρετό. Ο πόλεμος της αφίσας, που μαίνεται λυσσαλέος στους τοίχους των κτηρίων, μαρτυρά το μοίρασμα του κόσμου στους δικούς μας και στους άλλους.

Ο Νικόλας παρατηρεί τον πατέρα να κρατά το στόμα του κλειστό και να επιμένει πως μόνη λύση υπήρξε από καταβολής κόσμου η δημοκρατικότητα και η συμφιλίωση. Κι όσο για την Αλλαγή που ευαγγελίζεται ο χαρισματικός ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, θα προτιμήσει να μην εκφέρει άποψη καμιά.

«Γιατί εμάς κάηκε η γούνα μας από τα πολιτικά», όπως σημείωνε συχνά πυκνά η γιαγιά Ρόη. Εντούτοις, το καλοκαίρι θα συνεχίσει να εξελίσσεται φέρνοντας τις φεγγαράδες, τις νύχτες των πανηγυριών, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις κι ένα θρασύ κορίτσι.

Η Μαρία με τα κίτρινα θα δώσει τότε τις πιο ταιριαστές συμβουλές για τα ζητήματα της καρδιάς, καπνίζοντας τα βαριά τσιγάρα με το άσπρο φίλτρο. Και όλα θα βαίνουν σχετικά ομαλώς, έως ότου καταφθάσει απροειδοποίητα ο Τσέχος παππούς. Μαζί του θα φέρει και όλες τις αιχμηρές λεπτομέρειες του συνειδητά και πεισματικά αποσιωπημένου παρελθόντος, αυτού που διχοτόμησε τον κόσμο τέσσερις δεκαετίες πιο πριν. Και μετά να αναχωρήσει οριστικά από τον επιβατικό σταθμό του καφε-ζαχαροπλαστείου «Η Ομόνοια», λίγες μέρες πριν από την πολυαναμενόμενη εκείνη Κυριακή 18 Οκτωβρίου του 1981, οπότε και άνοιξαν οι κάλπες για να δεχτούν τα ψηφοδέλτια του, ακόμη και σήμερα, 40 ακριβώς χρόνια μετά, άδηλου και δυσερμήνευτου μέλλοντός μας.

Μυθιστόρημα, Κλειδάριθμος, 2022, 432 σελ.

Αρόδο – Ασημένια Σαράφη

Το νησί απείχε πολύ από τη στεριά και άρα ήταν ανέκαθεν αρόδο, μόνο που μέχρι τότε δεν το είχε συνειδητοποιήσει κανείς. Είχε κάμποσους μόνιμους κατοίκους, πολλά όμορφα τοπία κι έναν φάρο, που τον άναβε ένας από χρόνια νεκρός φαροφύλακας. Οι καλοκαιρινοί επισκέπτες του έσπευδαν να θαυμάσουν το κάστρο, το εγκαταλελειμμένο οθωμανικό λουτρό, το ιερό της θεάς Δήμητρας, τα πολλά ετοιμόρροπα μεσαιωνικά σπίτια κι έναν λιμένα που δεν επρόκειτο να επεκταθεί ποτέ. Εν τω μεταξύ, ένα καταστροφικό κοπάδι κατσίκια συνέχιζε ανενόχλητο να πηδά μέσα από ρημαγμένους τοίχους και να τρώει μουχλιασμένα στρωσίδια.

Το νησί, όπως ισχυρίζονται οι ιστορικοί, υπήρξε ανέκαθεν το μήλον της έριδος. Ποιος άμυαλος θα δάγκωνε ποτέ ένα τόσο επικίνδυνο μήλο;

Ένα παιδί που μεγάλωσε εκεί, υπακούοντας σε μια ευγενή γονική προσδοκία, σύντομα θα εκλεγόταν δήμαρχός του. Την ημέρα που είδαν τα πλοία αρόδο, φυσούσε νοτιάς και η ατμόσφαιρα δεν ήταν
καθαρή. Οπότε και τους πήρε χρόνο για να βεβαιωθούν ότι επρόκειτο για πλοία αληθινά κι όχι για ψευδαισθήσεις της υγρασίας. Με το που βεβαιώθηκαν όμως πως τους απέκλεισαν από τον κόσμο όλο, είχαν πολλά να κάνουν. Στο νησί εγκλωβίστηκαν πολλοί: ένας θίασος ηθοποιών με τον διακεκριμένο σκηνοθέτη του, το συνεργείο διάνοιξης δρόμων, Έλληνες και ξένοι τουρίστες, ο αρχαιοφύλακας και η καλοκαιρινή του αγαπημένη, ένας αποτυχημένος συγγραφέας, μια ομάδα λαθρομεταναστών και όσοι ντόπιοι δεν έτυχε να λείπουν σε ταξίδι.

“Αυτός ο τόπος δεν είναι τόπος” θα συμφωνήσουν όλοι, κι αμέσως θ’ ανασκουμπωθούν για ν’ αντιμετωπίσουν την έλλειψη φαρμάκων, τηλεπικοινωνιών, τροφίμων και τσιγάρων. Μαζί με την κακοκαιρία και το αίσθημα της ασφυξίας που θα προκύψει σ’ όλους απαράλλακτο. Εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργός θα ισχυρίζεται πως εργάζεται φιλόπονα και ο Πρόεδρος της δημοκρατίας θα καταρρέει μπροστά στις κάμερες. Και ο εχθρικός στόλος θα συνεχίζει να παραμένει αρόδο, για να διαιωνίζει τη δεινή τους θέση.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2011, 419 σελ.

Φεγγαράδα στο δέρμα – Ασημένια Σαράφη

Οι δεκαεφτά ιστορίες της συλλογής “Φεγγαράδα στο δέρμα”, διαρθρωμένες σε δυάδες, εικονογραφούν και περιγράφουν ένα άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο οικείο σύμπαν, όπου ένα ευπόληπτο ξενοδοχείο μετατρέπεται σε πορνείο, μια μισομεθυσμένη πεζή καταπλακώνεται από ένα πιάνο, μια Πυγμαία ανακαλύπτει το χιόνι της Σκανδιναβίας, δύο κωφάλαλοι φωνασκούν κάτω από ένα βουβό μπαλκόνι, μια απρόθυμη κληρονόμος συνομιλεί με την από δεκαετίες νεκρή κληροδότριά της και ένα μικρό κορίτσι βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αγαπήσει έναν άντρα που αγαπάει μια πέτρα. Ο αναγνώστης, έτσι, θα έρθει αντιμέτωπος με πολλές από τις γνωστές καθημερινές του αγωνίες και διαψεύσεις, καθώς, μεταξύ άλλων, θα αντιληφθεί πως, όπως η φεγγαράδα στο δέρμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δερματική πάθηση, έτσι και η απαιτητική αφηγήτρια στο τέλος δε θα κατορθώσει παρά να συνθέσει ένα διήγημα για το πώς δε γράφεται ένα διήγημα, συνειδητοποιώντας για άλλη μία φορά τις ατέλειωτες δυνατότητες και παγίδες της συγγραφής.

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007, 244 σελ.

Platanus Orientalis – Ασημένια Σαράφη

Οι διακλαδώσεις μιας ασυνήθιστης ιστορίας


Μέσα της δεκαετίας του 1880: Ένας άντρας εισβάλλει στο νυχτερινό καφενείο, καταχείμωνο. Έχει γυρίσει τον κόσμο κι ακόμη ψάχνει τον Κήπο της Εδέμ. Θα τον βρει.
Μέσα του 14ου αιώνα: Ο Όσιος συνεργάζεται με την άρκτο στην αναστήλωσή της Μονής. Προσδοκά τη δημιουργία μιας χριστιανικής κοινότητας. Θα την επιτύχει.
Η μυστική γραμμή τη Ι(ι)στορίας, που διαπερνά με τον ταραχώδη ειρμό της το παλαιό με το πιο πρόσφατο τότε, σε αυτά ακριβώς τα δύο χρονικά σημεία πυκνώνει και κοντοστέκεται. Για να συνεχίσει και να διέλθει την πορεία του αντιφατικού Ξένου, της Σοφίας, ερωμένης των σπιτιών, του Ιωσήφ Κωχ, χαρισματικού ζωγράφου, τη σταθερή στην ανάπτυξή της κακία της Αμαλίας, την άφιξη του Ποιητή, το φόνο και το φθόνο. Κι έπειτα, την αρτίωση του γυναικείου προσώπου της ευγενικής Ευγενίας, τις υπερπόντιες μετοικεσίες, την άτακτη υποχώρηση του Νικήτα του Δίβουλου, τη γέννηση των τεσσάρων δίδυμων κοριτσιών, το χέρι στην κούνια, το χρόνο και το φόβο. Με άλλα λόγια, τις ιδιωτικές και δημόσιες περιπλοκές στο χάρτη μιας ιδανικής επαρχίας που αργά και αναπόφευκτα θα δει τους κοινωνικούς της ιστούς να μετασχηματίζονται ή και να διαλύονται. Υπό την προστασία του Αγίου Εφήβου και στο ρυθμό του ετήσιου πανηγυριού, κατακαλόκαιρο.
Και κέντρο όλων ο πολύκλωνος Platanus Orientalis, το φυλλοβόλο της Ανατολής, που με τις ρίζες του συναρτά τα μυστικά μιας αφανούς, πλην ευνόητης, συνέχειας: την υπόγεια αρχιτεκτονική των διεισδυτικών και διασταυρούμενων πλοκών.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2003, 557 σελ.

Το παράδοξο ταξίδι της εφηβείας της – Ασημένια Σαράφη

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη μεγαλώνει ένα κορίτσι που νομίζει πως είναι ψάρι, καθώς δεν είναι γυναίκα, μια κι οι γονείς του δεν ευόδωσαν ν’αγαπηθούν. Θα ξεκινήσει λοιπόν το παράδοξό του ταξίδι προκειμένου να κερδίσει αυτό που του αρνήθηκε η έλλειψη ευαισθησίας των γονιών του. Εκεί, στην πολιτεία που θα φτάσει όλα θα οριστούν από την αρχή. Η Ελένη θα επιχειρήσει να αποκρυπτογραφήσει τη δική της πραγματικότητα, όχι χωρίς κόπο και οδύνη, για να ανακαλύψει τελικά πως αποτελεί μέρος ενός σχεδίου πανάρχαιου μυστικού αλλά και τόσο ευνόητου.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1998, 136 σελ.