Χρήστος Φλουρής

Volcano – Χρήστος Φλουρής

Τον είχε αγαπήσει τον Ηρακλή. Τον είχε αγαπήσει βαθιά και ήθελε μονάχα εκείνο το συναίσθημα να κρατήσει μέσα της. Να πάρει ένα σφουγγάρι και αν ήταν δυνατόν να σβήσει όλα τα υπόλοιπα. Πώς γίνεται, σκεφτόταν, δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν τόσο πολύ να φτάσουν στο σημείο να επιθυμεί ο ένας την ανυπαρξία του άλλου και μάλιστα με όποιον τρόπο και με όποιο τίμημα; Μήπως δεν έπρεπε να παντρευτούν ποτέ; Μήπως έπρεπε να συνεχίσουν να συναντιούνται κλεφτά και παράνομα κάτω στο λιμανάκι του Κόρφου, όπως τον πρώτο καιρό της γνωριμίας τους; Πόσο αθώα, πόσο ιδανικά φάνταζαν όλα τότε! Τότε έβλεπε μονάχα τα λουλούδια από τις φραγκοσυκιές που ήταν ακροβολισμένες στα βράχια. Ύστερα άρχισε να βλέπει και τα αγκάθια, και ακόμη πιο μετά μονάχα τ’ αγκάθια.

Μυθιστόρημα, Ελκυστής, 2023, 326 σελ.

Τομάρια – Χρήστος Φλουρής

Τόσα χρόνια προσπαθούσε να το ξεχάσει, να διαγράψει από το μυαλό του και το μέρος και την ημέρα. Άδικος κόπος. Αρκούσε μια ματιά σε εκείνο το καταραμένο κτίριο για να καταλάβει ότι πάντοτε το κουβαλούσε στους ώμους του, ότι του πλάκωνε το στήθος. Το είχε μέσα του, αυτό και τη δυσώδη του κουστωδία, όπου και να έσερνε τα βήματά του, τη μέρα και τη νύχτα, στον ύπνο και στον ξύπνιο. Την ίδια ακριβώς έκπληξη και αγωνία, που είχε δοκιμάσει μόλις είχε σταθεί απέναντι στη μισάνοιχτη πόρτα του το 1946, δοκίμαζε και τώρα. Η καρδιά του χτυπούσε ανεξήγητα γρήγορα και οι άκρες από τα δάχτυλά του είχαν μουδιάσει.

Όλοι έχουμε ένα ‘σημείο μηδέν’· ένα γεγονός, ευχάριστο ή δυσάρεστο, στο οποίο το μυαλό επιστρέφει διαρκώς, θέλοντας και μη. Ο χρόνος εγγράφει μέσα μας τους κύκλους του, όπως ακριβώς και μέσα στους κορμούς των δέντρων. Καρφώνει κάπου την ακίδα του και γύρω από αυτό το σημείο σημειώνει, ή μάλλον χαράζει ανενόχλητος τις περιστροφές του.

Ο Σταύρος δεν είχε βγάλει από το μυαλό του εκείνην τη μέρα στο εργοστάσιο, καθ’ όλη τη διάρκεια των σαράντα και πλέον ετών της ηθελημένης του απουσίας. Μιας απουσίας εν μέρει υπαγορευμένης από την ψευδαίσθηση ότι η απόσταση του τόπου και του χρόνου θα λείαινε τις αιχμές των γεγονότων, θα τα έκανε λιγότερο τραγικά. Μα τώρα καταλάβαινε την πλάνη του. Το βάρος της συνείδησης δεν ελαφραίνει με τα χρόνια, δε μειώνεται, αντίθετα γίνεται ολοένα και πιο βαρύ, πιο ασήκωτο, πιο δύσκολο να το υποβαστάξει κανείς. Το ’χει αυτό ο χρόνος· να εξυψώνει τα ωραία στη σφαίρα του ιδανικού και να κάνει τα τραγικά, τραγικότερα.

Μυθιστόρημα, Ελκυστής, 2022, 442 σελ.

Το ποτάμι – Χρήστος Φλουρής

«Τώρα μπορώ να καταλάβω εκείνο το ποτάμι που μου στοιχειώνει κάθε βράδυ τον ύπνο επί τόσα και τόσα χρόνια. Φαίνεται ότι ο ύπνος μου έχει εξαγοραστεί από κάποιους που δε θέλουν να με αφήσουν να ξεχάσω. Πως έχει αναλάβει να μου θυμίζει με διαφορετικό και έμμεσο τρόπο κάθε βράδυ όσα θα ήθελα να έχω εδώ και χρόνια απωθήσει στη λήθη. Κατά πάσα πιθανότητα οι νεκροί ελέγχουν τα όνειρα. Αυτοί κανονίζουν τι θα δουν οι ζωντανοί την ώρα που αναπαύεται το σώμα τους, στέλνοντας μηνύματα προφητικά από το υπερπέραν».

Μυθιστόρημα, Ελκυστής, 2021, 408 σελ.

Υπόθεση Μανδραγόρας – Χρήστος Φλουρής

Ο Βασίλης, ένας νεαρός άνδρας που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, πληροφορείται τον ξαφνικό και μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα για την κηδεία, έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια και με τις ενοχές. Αρχικά θεωρεί ανώφελο να αναζητήσει τις πραγματικές αιτίες του θανάτου του και αποφασίζει να επιστρέψει στη βάση του και να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του. Επιστρέφοντας ωστόσο στο Λονδίνο, βρίσκει ανάμεσα στην αλληλογραφία του, ένα γράμμα από τον πατέρα του, το περιεχόμενου του οποίου συσκοτίζει ακόμη περισσότερο, αντί να διευκρινίζει, τις αιτίες του θανάτου του. Δυο στοιχεία εκείνης της επιστολής του εξάπτουν την περιέργεια: η αναφορά σε έναν στίχο από τον “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” του Σαίξπηρ “Οι στριγγλιές σαν το ξερίζωμα του μανδραγόρα, που όσοι ακούν τρελαίνονται…” καθώς και η παρότρυνση “μην ψάξεις, μόνο δέξου”. Η τελευταία εκείνη μάλιστα προτροπή για κάποιο περίεργο λόγο λειτουργεί μέσα του αντίστροφα και αρχίζει μια αναζήτηση με αφετηρία κάποιες φωτογραφίες που ο πατέρα του είχε ξεφυλλίσει λίγο πριν πεθάνει. Η αναζήτησή του θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια παλιά ιστορία που ανάγεται χρονικά στην εποχή της στρατιωτικής θητείας του πατέρα του στη Ρόδο τη δεκαετία του 1980 αλλά κυρίως με την διαπίστωση πως εκείνη η ιστορία ήταν πιο άμεσα συνδεδεμένη με τη δική του ζωή απ’ ότι θα μπορούσε ο ίδιος να πιστέψει. Έτσι, ξεκινά να συμπληρώσει το ψηφιδωτό της ύπαρξή του, ανακαλύπτοντας ένα- ένα τα πρόσωπα και τα γεγονότα, οδηγούμενος από το ένα στοιχείο στο άλλο. Θα βρεθεί αρχικά από την κρύα αίθουσα ενός ψυχιατρείου, σ΄ ένα μοναστήρι στην Κρήτη κι έπειτα πάλι πίσω στο Λονδίνο και μετά στη Ρόδο όπου και θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος και θα αποκαλυφθεί ολόκληρη η αλήθεια.

Μυθιστόρημα, Ελκυστής, 2018, 330 σελ.

Χάρτινες μνήμες – Χρήστος Φλουρής

Ανοίγοντας το άλμπουμ ήξερε τι θα αντιμετωπίσει.
Όμως δεν σκέφτηκε να το κλείσει…
Εκείνο το άλμπουμ με τις χάρτινες μνήμες θα της θυμίσει ξανά τη σκληρή πλευρά της ζωής, που ένιωσε τόσο νωρίς· τον εγκλεισμό στο ορφανοτροφείο, την εγκατάλειψή της από την ίδια της τη μητέρα, τα παιδικά χρόνια που της τα πήραν με τη βία. Το γλυκό νερό της αθωότητας που γλίστρησε μέσα από τα δάχτυλά της και δεν γυρνάει πίσω. Αλλά, ποτέ δεν είναι αργά…
Η Χαρά θα τολμήσει. Και αυτό είναι το σημαντικότερο στη ζωή. Να τολμήσεις να αλλάξεις το πεπρωμένο σου. Έτσι, η νεαρή γυναίκα θα ριχτεί στο κυνηγητό των φαντασμάτων που τη στοιχειώνουν από το καλά κρυμμένο παρελθόν της, με σκοπό να βρει την εκδίκηση, την αγάπη, το πάθος και εντέλει την απόλαυση της λύτρωσης.
Χάρτινες μνήμες, δεμένες με λαχτάρα για δικαιοσύνη κι ανάγκη για εξιλέωση, που όρισαν ζωές.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2017, 320 σελ.

Marea – Χρήστος Φλουρής

Όσο πλησίαζε προς το σπίτι των βράχων έκανε όλο και πιο διστακτικά βήματα. Μέσα της γινόταν μια μεταστροφή που μόλις είχε αρχίσει να την καταλαβαίνει. Σε ολόκληρη τη ζωή της πίστευε ότι οι άνθρωποι κάνουν τον τόπο, πως ένα μέρος χρωματίζεται, επιθυμείται, αγαπιέται ή το αντίθετο από τους ανθρώπους που το κατοικούν. Η αίσθηση που είχε τώρα ήταν διαφορετική: μήπως τελικά ο τόπος κάνει τους ανθρώπους; Μήπως τα συναισθήματα ή ακόμη και η μοίρα όλων δεν είναι άσχετη με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν; Αλλιώς πως θα μπορούσε να εξηγήσει το δέος που σχεδόν ένιωθε πλησιάζοντας εκείνο το ξεδοντιασμένο, χωρίς οροφή και πορτοπαράθυρα κτίσμα που οι τοίχοι του είχαν διαφυλάξει τόσα και τόσα μυστικά; Στα αυτιά της ηχούσαν ακόμη τα λόγια της θείας της: “φοβάμαι τις μνήμες που κουβαλούν τα ντουβάρια”… Μόνο που εκείνη δεν ήξερε αν φοβόταν πραγματικά ή αν είχε απλά επηρεαστεί από τον φόβο των άλλων σχετικά με το συγκεκριμένο κτίριο. Γιατί μέχρι κι ο φόβος, αυτό το κραταιό συναίσθημα του ανθρώπου, είναι μεταδοτικό ή ακόμη και κληρονομικό…

Μυθιστόρημα, Ανάτυπο, 2016, 332 σελ.

Σχεδόν αθόρυβα – Χρήστος Φλουρής

Πάει καιρός από τότε που οι ανησυχίες μου πήραν για πρώτη φορά τη μορφή στίχων κι απ’ όταν πίστευα πως μέσα από αυτούς μπορώ να αλλάξω ολάκερο τον κόσμο.
Παρά τις αλλαγές που επέφερε σε μένα ο χρόνος, μου άφησε ευτυχώς αναλλοίωτη τη λαχτάρα να εκφράζομαι και σήμερα με τον ίδιο τρόπο και την επιθυμία να ονειρεύομαι διαρκώς.
Γιατί οι άνθρωποι δεν σταματούν ποτέ να ονειρεύονται, άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε φωναχτά κι άλλοτε σχεδόν αθόρυβα.

Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2014, 80 σελ.

Σπίθα – Χρήστος Φλουρής

Η αγάπη, Ειμινέ μου, είναι αληθινή μονάχα όταν μπορεί να σε πάει μέχρι την άκρη του κόσμου
“…Πάντα θα βρίσκεται μια πηγή με νερό πλάι στη μεγάλη μας δίψα, πάντα θα βρίσκεται μια χαραμάδα με φως στο απόλυτο σκοτάδι… Μπορεί ο Θεός να μας έπλασε από πηλό, μα έβαλε μέσα σ’ εκείνη τη φτηνή μάζα άφθονη ελπίδα και την ζύμωσε με τη σάρκα μας μαζί, με το είναι μας ολόκληρο. Η ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός που κουβαλάει μέσα του, ο καλός Θεός, που δεν τον τιμωρεί μόνο, δεν τον βασανίζει, δεν τον απειλεί με τις κόλασες και τα καζάνια με την πίσσα, μα του δίνει δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να κουβαλήσει τη ζωή του παραπέρα”.
Σ’ αυτή τη διαπίστωση θα καταλήξει προς το τέλος των περιπετειών του ένας μουσουλμάνος που αναγκάζεται να φύγει από την Κρήτη με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αφήνοντας πίσω του το σπίτι του και τον πιστό χριστιανό φίλο του.
Ένας έρωτας που θα γεννηθεί στα ερείπια της Σμύρνης, θα αναθερμάνει μέσα του την πίστη πως θα καταφέρει να ριζώσει σ’ εκείνη τη γη, κι ας έχει αφήσει τις μισές του ρίζες στον τόπο που γεννήθηκε.
Όταν κι αυτός ο έρωτας, θύμα της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, θα κινδυνεύσει να οδηγηθεί στη ματαίωση, παίρνει δύναμη μονάχα από τη στέρεα πεποίθηση πως “όλοι μέσα μας κουβαλάμε τη σπίθα που μέλλεται να γίνει πυρκαγιά. Αρκεί να σκάψουμε κάτω από τ’ αποκαΐδια και να την βρούμε, κι ύστερα να βάλουμε πάνω της προσανάμματα, και να φυσήξουμε, για ν’ ανάψει ξανά η φωτιά, η φωτιά εκείνη που θα δαμάσει τ’ ατσάλινα κελεύσματα της μοίρας και που θα κάνει να γίνει το θαύμα μπροστά στα ίδια μας τα μάτια”.

Μυθιστόρημα, Άνεμος Εκδοτική, 2013, 320 σελ.

Ιφιγένειες – Χρήστος Φλουρής

Ολόκληρη ζωή φαίνεται πως περίμενε να πάρει το αίμα της πίσω η Αρετή. Ολόκληρη ζωή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, “η κόρη του φονιά”, “η κόρη του φονιά”, υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από τον φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει τον δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια… Όσο ήταν μικρή και δεν μπορούσε να καταλάβει το βάρος που κουβαλάνε οι λέξεις, δεν την ενοχλούσε. Τώρα, όμως, δεν μπορούσε να το ανεχτεί πια. Δεν ήταν δικό της λάθος και δεν ήθελε να εξακολουθεί να το χρεώνεται. Ο πατέρας της το είχε πληρώσει με τη φυλακή, η αδερφή της η Ερωφίλη με έναν γάμο αταίριαστο, με μια ζωή στη σιωπή και μ’ έναν πρόωρο θάνατο… Δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί πως έπρεπε το σφάλμα του πατέρα της να συνεχίσουν να το πληρώνουν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του…
Οι “Ιφιγένειες” δεν είναι μία αληθινή ιστορία. Είναι πολλές αληθινές ιστορίες μαζί. Ούτε περιορίζεται, τοπικά και χρονικά, στην Κρήτη των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Αναφέρεται σε όλες τις Ιφιγένειες ανά τους αιώνες, από την πρώτη εκείνη μυθική φιγούρα έως και τη σύγχρονη εποχή. Σε όλες εκείνες τις γυναίκες που κλήθηκαν κάποια στιγμή να σηκώσουν φορτίο δυσανάλογο με τη φύση και τη δύναμή τους και που είχαν δυο δρόμους να διαλέξουν, εκείνον του αγώνα κι εκείνον τον άλλον, της παραίτησης.

Μυθιστόρημα, Άνεμος Εκδοτική, 2012, 360 σελ.

Ενδόμυχα – Χρήστος Φλουρής

Το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Φλουρή ήταν ποιητικό. Πολλές φορές χρησιμοποιώντας καβαφικές πρακτικές, άλλες την απλότητα του καθημερινού λόγου. Μα πάντα φροντίζοντας το συναίσθημα και την αλήθεια.

Ποίηση, Χαραμάδα, 2011, 38 σελ.