Τελείωσε το τότε ιδιωτικό γυμνάσιο της Αγ. Βαρβάρας, το λύκειο και την Παιδαγωγική Ακαδημία στο Ηράκλειο. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Τον έρωτα τραγούδησα τη φύση και το άπιαστο”, παρασυρμένη από τον ποιητικό οίστρο και τη λογοτεχνική διάθεση της πόλης της. (Γ΄βραβείο από τη Διεθνή Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών). Η λογοτεχνική στήλη του περιοδικού “Επαγγελματικοί Προσανατολισμοί” δημοσίευσε το πρώτη της διήγημα, “Η μαθήτρια του σπασμένου παραθύρου”, καθώς και άλλα χρονογραφήματα. Το διήγημα “Οι σιαμαίες κόρες”, πήρε τιμητική διάκριση στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του Δήμου Ηρακλείου (β΄έπαινο). Ποιήματά της δημοσιεύονται στον τοπικό τύπο, καθώς και στο περιοδικό “Πνευματικοί σταλακτίτες”. “Η ορχήστρα των θεών και μια παραφωνία” είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Οπως λέει η ίδια:
«Σ᾽ ένα όμορφο, Μινωικό χωριό, τον Πανασσό Ηρακλείου Κρήτης γεννήθηκα, κάποια μακρινή άνοιξη κι εκεί μεγάλωσα ανάμεσα σε ζεστούς κι αληθινούς ανθρώπους.
Αγρότισσα κι αρχόντισσα η μάνα μου, αγρότης και φιλόσοφος ο πατέρας μου.
Είχα όσο ήθελα ουρανό και δικά μου αστέρια. Ταξίδεψα με το σύννεφο, φτερούγισα με τον άνεμο, έλειωσα με το χιόνι.
Η πεταλούδα με δίδαξε το εφήμερο, το ποτάμι το ανεπίστρεπτο τα πουλιά την ελευθερία. Διορίστηκα δασκάλα στο Δημοτικό σχολείο της «ΛΑΡΚΟ» του Μποδοσάκη, στον Ν. Φθιώτιδος. Ενθουσιάστηκα είχα ψυχές να πλάσσω.
Τόλμησα την έκδοση της πρώτης μου ποιητικής συλλογής το 2004.
Ποιήματα μου και σχόλια δημοσιεύονται στις εφημερίδες: Πατρίς, Μεσόγειος, Νέα Κρήτη, Ηχώ της Βιάννου, Κρητική γνώμη, Αμαριώτικη φωνή.
Δημοσιεύω στα περιοδικά: «Πνευματικοί Σταλακτίτες» – «Εκπαιδευτικοί προσανατολισμοί» – « Νέα Αριάδνη» – «Δευκαλίων ο Θεσσαλός» – «Δελτίο Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων».
Συμμετείχα στην μεγάλη λογοτεχνική εγκυκλοπαίδεια «ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ». Είμαι μέλος της «Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών» – «του Συνδέσμου Ιστορικών συγγραφέων», «του Συνδέσμου Λογοτεχνών Ηρακλείου Κρήτης» και «ιδρυτικό μέλος του Ομίλου Λογοτεχνών Ηρακλείου «Κρητών λόγος».
Είμαι παντρεμένη κι έχω δύο αγόρια.
Ακόμη δεν κουράστηκα να πολεμώ με σκουριασμένες ιδέες και αναχρονιστικά πιστεύω, που εμποδίζουν να ανθίσουν ανατολές στον τόπο μου.»
Πηγή: pelogotechnon.gr
Η ορχήστρα των θεών και μια παραφωνία (2008), Mystis Editions
Φιλοξενία και έρωτας στα χρόνια της λέπρας (2013), Εκδόσεις Βερέττας (βραβευμένο από την Κρητική Εστία μυθιστόρημα)
H Διδασκάλισσα (2016), Mystis Editions
Ποίηση
Τον έρωτα τραγούδησα τη φύση και το άπιαστο (2006), Ιδιωτική Έκδοση (Γ’ βραβείο από την Διεθνή Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών)
Με τα φτερά του Πήγασου (2010), Εκδόσεις Βερέττας
Στην ενδοχώρα των αισθημάτων (2010), Εκδόσεις Βερέττας
Η Ελλάς εάλω και ούτως και άλλως (2014), Εκδόσεις Βερέττας
Εωσφόρος λόγος
Βραβεία-Διακρίσεις
Έχω βραβευτεί πέντε φορές σε πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης (η μία σε ποιητική συλλογή).
Καθώς και στα διηγήματα: «οι σιαμαίες κόρες»», «η μαθήτρια του σπασμένου παράθυρου», «η ζωή εν οίκω ευγηρίας», «ο θρήνος των Αμαδριάδων» διεθνής (ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ), « Αναίσχυντη κλοπή». (Από τον όμιλο ιστορικών συγγραφέων)
H Διδασκάλισσα – Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη
…Η Ερατώ δασκάλα ενός Δημοτικού σχολείου κι ο Αλκίνοος ένας μικρός τρόφιμος του ορφανοτροφείου.
Ήταν νεοδιόριστη θυμάται κι αναρριγεί, αναβιώνοντας την στιγμή που δυο φοβισμένα γαλανά ματάκια έψαχναν απεγνωσμένα από κάπου να πιαστούν.
Την υπνώτισε αυτό το βλέμμα, κάτι της θύμιζε λατρεμένο, κάτι που γέμιζε την ψυχή της χαρά κι απόγνωση.
Δεν του έδωσε σημασία στην αρχή. Ένα πρωτάκι ήταν που το συμπάθησε λίγο περισσότερο από τ’ άλλα. Έφτασε να γίνει το “βασανάκι” της, όχι κι άδικα αφού κάτι ασυνήθιστα δυνατό την τραβάει κοντά του. Στο κοίταγμά του εικόνες ξεπετιούνται που αναζητούν αναγνώριση, για να χαθούν ευθύς αμέσως στο ομιχλώδες χθες…
Μυθιστόρημα, Mystis Editions, 2016, 456 σελ.
Η Ελλάς εάλω και ούτως και άλλως – Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη
“Ποιος καταράστηκε τη χώρα των ανθρώπινων θεών
και φθάσανε οι συμφορές ασκέρια!
Την τύχη της Ελλάδος ποιος ανθέλληνας θεός
παρέδωσε σε ξένων κριτών χέρια”!
Κι όμως υπήρξαν σημάδια μα τ’ αγνοήσαμε. Τις κατά καιρούς σκόρπιες κουβέντες τις ονομάσαμε Κασσάνδρες και κωφεύσαμε.
Η νέα τάξη πραγμάτων μάς βρήκε απροετοίμαστους και απρόθυμους να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα. Υψώσαμε τις γροθιές μας, φωνάξαμε, πυρπολήσαμε, σπάσαμε, κάψαμε αθώους και ήσυχοι ότι κάναμε το καθήκον μας αποχωρήσαμε νικημένοι νικητές.
Οι τεχνικές της μαζικής υποταγής που χρόνια τώρα εφαρμόζονται παγκοσμίως είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Η νέα τάξη δούλων είναι πια γεγονός. Χρόνια τώρα η κοινωνίας μας δέχεται διαβρωτικές επιρροές, που σκοπεύουν στην υποταγή του ανθρώπου.
Η καθημερινή πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προκατασκευάζουν και του υποβάλλουν πολιτικές και άλλες απόψεις που τον καθιστούν παθητικό και άβουλο ον, ανίκανο να αντιδράσει.
Έτσι παραδοθήκαμε “στο πνεύμα της εποχής” και γίναμε ρομπότ του πολιτικού και θεοκρατικού κατεστημένου.
Με ψεύτικους φόβους, μας τρομοκράτησαν για δήθεν επερχόμενες καταστροφές, και μας μετέτρεψαν σε κατευθυνόμενα πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα της απάθειας και της αδιαφορίας.
Το όπλο τού φόβου κατέχει πρωτεύουσα θέση στο ψυχολογικό οπλοστάσιο. Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο πρόθυμο να υποταχτεί πριν ακόμη αρχίσει να αγωνίζεται.
Το διαρκές σφυροκόπημα της προπαγάνδας σκοπό έχει να οδηγήσει στην άλωση του μυαλού και της συνείδηση μας.
Η μηχανή που παράγει τους σύγχρονους δούλους καλά κρατεί.
Οι εγκληματίες του μυαλού καλά έδρασαν και στη Ελλάδα…
Ποίηση, Εκδόσεις Βερέττας, 2014, 90 σελ.
Φιλοξενία και έρωτας στα χρόνια της λέπρας – Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη
“… Μια αφέγγαρη βραδιά μ’ αστροφεγγιά, την ώρα που οι Πανασσιώτες ταξίδευαν στων ονείρων τις προδοτικές ψευδαισθήσεις, ο Αυγερινός αποφάσισε πως έφθασε η ώρα. Κάτω απ’ τον έναστρο Κρητικό ουρανό με τον φως του άστρου του Αυγερινού να δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα, άνοιξε το δώρο της γιαγιάς. Κράτησε το κιτρινισμένο χαρτί με θεία ευλάβεια λες και η παραμικρή άστοχη κίνηση θα έκανε σκόνη και θρύψαλα το μυστικό της ζωής του. Με χέρια που έτρεμαν και με την καρδιά να καλπάζει στο στήθος σαν άγριο άλογο, ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο σημείωμα. Με τα γράμματα να έχουν στήσει τρελό χορό μπροστά στα μάτια του, άρχισε να διαβάζει:
Στου πόνου τον αυλόγυρο κάτω απ’ το γέρο πρίνο
μια ιστορία ανείπωτη και δυο φιλιά αφήνω.
Μια μουτζούρα λες από κάρβουνο σχημάτιζε ένα ξερονήσι και γύρω-γύρω, ελλείψει χρώματος, ήταν γραμμένη πολλές φορές η λέξη θάλασσα. Ένα βέλος κόκκινο σημάδευε μια τρώγλη μέσα σε ένα σπήλαιο κι από κάτω ένα όνομα τρομερό: “ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ”!..”
Το μυθιστόρημα αυτό, όπου συναντιόνται, συνοδοιπορούν και εναγκαλίζονται η Μινωική με την Kατοχική και τη Σύγχρονη Κρήτη, είναι ένας ύμνος στη λεβεντιά, τη γενναιότητα και στη μεγαλοσύνη της ασύνορης Κρητικής ψυχής.
Βραβείο πεζού λόγου στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Κρητικής Εστίας με θέμα τη φιλοξενία, Αθήνα 2010
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βερέττας, 2013, 292 σελ.
Στην ενδοχώρα των αισθημάτων – Ελένη Μανιωράκη
Ποίηση, Εκδόσεις Βερέττας, 2010, 56 σελ.
Με τα φτερά του Πήγασου – Ελένη Μανιωράκη-Ζωιδάκη
Ποίηση, Εκδόσεις Βερέττας, 2010, 98 σελ.
Η ορχήστρα των θεών και μια παραφωνία – Ελένη Μανιωράκη
Μια εκτός σύγχρονου πολιτισμού πολιτεία “η πάναγνη Λαμπαδία”, βρίσκεται χρόνια τώρα κρυμμένη πίσω από αδιάβατα βουνά, ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μακριά από ξενόφερτες δήθεν θεόπνευστες θρησκείες, έμεινε το “αμόλυντο λίκνο του ελληνισμού”.
Λαμπαδιάρης ήταν το όνομα του ποταμού που χώριζε την ανόθευτη αυτή πολιτεία σε δύο διαφορετικές, εντελώς ανόμοιες περιοχές σε χώματα και ανθρώπους. Από δω άρχοντες ο Πολυχρόνης κι η Σμυρνιά Αγγελίνα, από κει ο Αγριοφραγκιάς κι η πολύπαθη Νιόβη.
Από δω η ευδαίμων πολιτεία, που η ορχήστρα των θεών παιανίζει μελωδικά το τραγούδι της ευτυχίας, από κει η παραφωνία.
Από δω απύθμενοι έρωτες με απρόβλεπτες συνέπειες, μυστηριακά δρώμενα και τελετουργίες, (υποσυνείδητες μνήμες μιας αλήστου κάλλους εποχής), από κει το ανδρικό όργανο, ρομφαία του σατανά, σπέρνει τον όλεθρο, μα και εκπλήξεις. Άνθρωποι κρυψίνοες και κακοί, λες και είχαν την κατάρα των θεών στο σπέρμα τους με αποτέλεσμα να γεννιόνται άτομα με σωματικά και νοητικά ελαττώματα.
Οι Σιαμαίες κόρες, ο Μόμος, ο Κύκλωπας, ο Ακρίδας, οι άνθρωποι των σπηλαίων αντιπροσωπευτικά δείγματα της κακής ενέργειας αυτής της περιοχής.
Μα η αγάπη που τα πάντα νικά γίνεται ο “Μεσσίας” που συνενώνει τις δύο αυτές ανόμοιες περιοχές.
Έρχεται όμως η εισβολή των καινούργιων από τη γείτονα και καταβροχθίζει παράδοση και ανθρώπους.
Πρώτα θύματα η άμυαλη Αλκυόνη και ο δανεικός Ιδομενέας.
Ο ναός του λόφου όμως με τους μαρμαρωμένους Θεούς αλώβητος, έμεινε να διακηρύσσει την αναγέννηση του κάθε ελληνικού.
Μυθιστόρημα, Mystis Editions, 2008, 343 σελ.
Τον έρωτα τραγούδησα τη φύση και το άπιαστο – Ελένη Μανιωράκη
Ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση, 2006, 128 σελ.
Πηγές: Biblionet, Mystis Editions, Εκδόσεις Βερέττας
